Κυριάκος Μητσοτάκης και Κώστας Σημίτης διατηρούν μεγάλα βιβλία για να καταγραφούν σκέψεις και σχέδια, την ώρα που οι πολιτικοί τους αντίπαλοι περιορίζονται σε σημειώσεις στο πίσω μέρος ενός πακέτου τσιγάρων άσσου φίλτρου. Έτσι κυριάρχησε ο Κώστας Σημίτης, αυτό είναι το όπλο και του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Υπάρχει και μία μεγάλη διαφορά: Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει «σπουδάσει» τα λάθη του πατέρα του, αλλά και του Κώστα Σημίτη! ...
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και Κώστας Σημίτης έκαναν το ίδιο στρατηγικό λάθος. Δεν τόλμησαν να προχωρήσουν σε μεγάλες μεταρρυθμίσεις, φοβούμενοι το πολιτικό κόστος. Τελικά αποδείχτηκε ότι την φθορά της πολιτικής τους την εισέπραξαν και οι δύο και ότι οι στρατιές των κρατιστών δεν τους λυπήθηκαν για το γεγονός ότι υποχώρησαν απέναντι τους. Υπήρξαν αδυσώπητες. Αν είχαν τολμήσει περισσότερο, υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να είχαν αλλάξει την πορεία της χώρας.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει την ίδια πολιτική τοποθέτηση με αυτή του Κώστα Σημίτη. Ο Κώστας Σημίτης είναι σοσιαλδημοκράτης, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης ένας φιλελεύθερος πολιτικός. Ωστόσο, οι δρόμοι τους συναντιούνται στην κοινή διαπίστωση ότι χρειάζεται η χώρα να προχωρήσει σε μεγάλες μεταρρυθμίσεις για να μπορέσει να επιβιώσει στις επόμενες δεκαετίες. Ο Κώστας Σημίτης δεν το έκανε. Έμεινε περισσότερο στα λόγια και ο μεταρρυθμιστικός του οίστρος πνίγηκε στο αρχιπέλαγος του … σοσιαλιστικού ρεαλισμού που είχε τότε κυριαρχήσει το κόμμα του. Αυτό που έλεγε ότι ο σοσιαλισμός εξυπηρετείται καλύτερα με τις 5 – 6 μεγαλοκαπιταλιστικές οικογένειες της χώρας. Ο Κώστας Σημίτης θα μπορούσε πολλά περισσότερα. Δεν είναι ότι δεν πρόφτασε. Είναι ότι τελικά δεν θέλησε.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει στο μανίκι του έναν άσσο περισσότερο! Ήρθε στην εξουσία μετά από μία μεγάλη ήττα του λαϊκισμού. Έπειτα από μία χρεοκοπία και ένα τσουνάμι όπως αυτό του 2015, ο ελληνικός λαός είναι έτοιμος να «δοκιμάσει» τι επιτέλους είναι αυτή η «μεταρρύθμιση». Δεν έγιναν στα ξαφνικά οι Έλληνες φιλελεύθεροι, αλλά κάτω από την πίεση των γεγονότων είναι διατεθειμένοι να δοκιμάσουν κι αυτή την συνταγή. Το θέμα είναι αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει διδαχτεί από την απροθυμία του πατέρα του και του Κώστα Σημίτη να προχωρήσουν με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα σε αυτά που πίστευαν ότι έπρεπε να γίνουν για την χώρα.
Η μέχρι σήμερα πορεία της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν ήταν αυτό που θα λέγαμε ως ο θρίαμβος των μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα. Χωρίς να θέλουμε να υποβαθμίσουμε πράγματα που έγιναν, θα λέγαμε ότι σε άλλους τομείς έγιναν αρκετά και σε άλλους απολύτως τίποτα. Για παράδειγμα, ο Κυριάκος Πιερρακάκης έχει βγάλει τον πολιτικό του προϊστάμενο ασπροπρόσωπο. Δεν έχει συμβεί το ίδιο με τον υπουργό της Οικονομίας ή της Εργασίας. Όσο για την μεταρρύθμιση στην Δικαιοσύνη, παραμένει άγνωστη λέξη.
Από την άλλη δεν πρέπει να αδικούμε την κυβέρνηση, καθώς είχε να αντιμετωπίσει επείγοντα θέματα οργάνωσης του ίδιου του κράτους. Κι από την διαχείριση των μεγάλων κρίσεων που βρήκε στον δρόμο της απέδειξε ότι μπορεί να παράγει έργο. Αλλά δεν φτάνει! Σε άλλες εποχές θα ήταν αρκετό. Όχι σήμερα.
Μετά τον πρώτο χρόνο, τα περιθώρια στενεύουν περισσότερο. Το παράδοξο είναι ότι την ίδια ώρα πολλαπλασιάζονται και οι … ευκαιρίες! Η κρίση του κορονοϊού «κληρονόμησε» στην χώρα ένα μεγάλο πακέτο βοήθειας ύψους 72 δισεκατομμυρίων ευρώ. Χωρίς αυτή την προοπτική το μέλλον θα ήταν δυσδιάκριτο. Ωστόσο, δεν επιτρέπεται να χαθεί αυτή η ευκαιρία. Και δεν μπορεί αυτός ο πόλεμος να κερδηθεί με ημίμετρα και πολιτικές διαχείρισης.
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και Κώστας Σημίτης έκαναν το ίδιο στρατηγικό λάθος. Δεν τόλμησαν να προχωρήσουν σε μεγάλες μεταρρυθμίσεις, φοβούμενοι το πολιτικό κόστος. Τελικά αποδείχτηκε ότι την φθορά της πολιτικής τους την εισέπραξαν και οι δύο και ότι οι στρατιές των κρατιστών δεν τους λυπήθηκαν για το γεγονός ότι υποχώρησαν απέναντι τους. Υπήρξαν αδυσώπητες. Αν είχαν τολμήσει περισσότερο, υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να είχαν αλλάξει την πορεία της χώρας.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει την ίδια πολιτική τοποθέτηση με αυτή του Κώστα Σημίτη. Ο Κώστας Σημίτης είναι σοσιαλδημοκράτης, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης ένας φιλελεύθερος πολιτικός. Ωστόσο, οι δρόμοι τους συναντιούνται στην κοινή διαπίστωση ότι χρειάζεται η χώρα να προχωρήσει σε μεγάλες μεταρρυθμίσεις για να μπορέσει να επιβιώσει στις επόμενες δεκαετίες. Ο Κώστας Σημίτης δεν το έκανε. Έμεινε περισσότερο στα λόγια και ο μεταρρυθμιστικός του οίστρος πνίγηκε στο αρχιπέλαγος του … σοσιαλιστικού ρεαλισμού που είχε τότε κυριαρχήσει το κόμμα του. Αυτό που έλεγε ότι ο σοσιαλισμός εξυπηρετείται καλύτερα με τις 5 – 6 μεγαλοκαπιταλιστικές οικογένειες της χώρας. Ο Κώστας Σημίτης θα μπορούσε πολλά περισσότερα. Δεν είναι ότι δεν πρόφτασε. Είναι ότι τελικά δεν θέλησε.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει στο μανίκι του έναν άσσο περισσότερο! Ήρθε στην εξουσία μετά από μία μεγάλη ήττα του λαϊκισμού. Έπειτα από μία χρεοκοπία και ένα τσουνάμι όπως αυτό του 2015, ο ελληνικός λαός είναι έτοιμος να «δοκιμάσει» τι επιτέλους είναι αυτή η «μεταρρύθμιση». Δεν έγιναν στα ξαφνικά οι Έλληνες φιλελεύθεροι, αλλά κάτω από την πίεση των γεγονότων είναι διατεθειμένοι να δοκιμάσουν κι αυτή την συνταγή. Το θέμα είναι αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει διδαχτεί από την απροθυμία του πατέρα του και του Κώστα Σημίτη να προχωρήσουν με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα σε αυτά που πίστευαν ότι έπρεπε να γίνουν για την χώρα.
Η μέχρι σήμερα πορεία της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν ήταν αυτό που θα λέγαμε ως ο θρίαμβος των μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα. Χωρίς να θέλουμε να υποβαθμίσουμε πράγματα που έγιναν, θα λέγαμε ότι σε άλλους τομείς έγιναν αρκετά και σε άλλους απολύτως τίποτα. Για παράδειγμα, ο Κυριάκος Πιερρακάκης έχει βγάλει τον πολιτικό του προϊστάμενο ασπροπρόσωπο. Δεν έχει συμβεί το ίδιο με τον υπουργό της Οικονομίας ή της Εργασίας. Όσο για την μεταρρύθμιση στην Δικαιοσύνη, παραμένει άγνωστη λέξη.
Από την άλλη δεν πρέπει να αδικούμε την κυβέρνηση, καθώς είχε να αντιμετωπίσει επείγοντα θέματα οργάνωσης του ίδιου του κράτους. Κι από την διαχείριση των μεγάλων κρίσεων που βρήκε στον δρόμο της απέδειξε ότι μπορεί να παράγει έργο. Αλλά δεν φτάνει! Σε άλλες εποχές θα ήταν αρκετό. Όχι σήμερα.
Μετά τον πρώτο χρόνο, τα περιθώρια στενεύουν περισσότερο. Το παράδοξο είναι ότι την ίδια ώρα πολλαπλασιάζονται και οι … ευκαιρίες! Η κρίση του κορονοϊού «κληρονόμησε» στην χώρα ένα μεγάλο πακέτο βοήθειας ύψους 72 δισεκατομμυρίων ευρώ. Χωρίς αυτή την προοπτική το μέλλον θα ήταν δυσδιάκριτο. Ωστόσο, δεν επιτρέπεται να χαθεί αυτή η ευκαιρία. Και δεν μπορεί αυτός ο πόλεμος να κερδηθεί με ημίμετρα και πολιτικές διαχείρισης.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει να είναι εκείνος που θα τολμήσει εκεί που δεν τόλμησαν δύο μεγάλοι πολιτικοί της σύγχρονης ιστορίας: Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Κώστας Σημίτης. Να προχωρήσει την οδό των μεταρρυθμίσεων χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος. Γι' αυτό χρειάζεται μεταρρυθμιστές υπουργούς. Όχι σταρ, όχι τηλεοπτικούς αστέρες. Αλλά ανθρώπους που να μπορούν να κάνουν την δουλειά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου