Ο Ομπάμα έστειλε το μήνυμα του στην Τουρκία

Λοιπόν, πιο χαλαρά σήμερα, έκατσα και διάβασα προσεκτικά όλη την ομιλία του Ομπάμα, από απομαγνητοφωνημένο κείμενο για να παρατηρήσω αναλυτικά σημεία, φράσεις και ενότητες όπως ήταν χωρισμένες. Ή και αναφορές με -πιθανόν- ιδιαίτερο βάρος που δεν προσέξαμε.
Σημειώνω λοιπόν κάτι ακόμα -τελευταίο -και κλείνω εδώ τις αναφορές μου σε αυτή την σύντομη επίσκεψη του προέδρου των ΗΠΑ στην Ελλάδα. 
Τα φώτα όλα κατά την παραμονή του εδώ στράφηκαν στις αναφορές του...

στην αρχαιότητα. Περικλής, Δημοκρατία, σχεδόν όλοι οι αρχαίοι και τα συναφή. Κάτι φυσιολογικό θα έλεγα, καθώς ως μία αρχαία χώρα ετεροπροσδιορίζουν την Ελλάδα όλοι οι ξένοι. 

Αυτό είναι το πιο έντονο χαρακτηριστικό, το οποίο η Ελλάδα δεν μπορεί να διώξει από πάνω της ο, τι και να κάνει.
Θέλω να σταθώ λίγο όμως στο γεγονός ότι ο Ομπάμα έκανε αρκετές αναφορές – τρεις συνολικά μέσα σε 28 ώρες- στο 1821 που μόνο τυχαίες δεν θεωρώ. 
1) Η πρώτη ήταν στο Προεδρικό Μέγαρο όταν μίλησε για τον «Έλληνα πατριώτη» που ζήτησε βοήθεια από την Αμερική το 1821. 

Ρώτησα αρκετούς φίλους μου ιστορικούς και παρά την αρχική δική μου βεβαιότητα μου πως αυτός ο «πατριώτης» ήταν ο Αδαμάντιος Κοραής, τελικά η αναφορά αυτή ήταν για τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη ο οποίος ως πρόεδρος της Μεσσηνιακής Γερουσίας έστειλε από την Καλαμάτα, μια έκκληση προς την αμερικανική συμπολιτεία. Το απόσπασμα στο οποίο αναφέρθηκε ο Ομπάμα ήταν αυτό που λέει «αι αρεταί σας, ω Αμερικανοί, μας προσεγγίζουν εις εσάς, μ όλον ότι μας χωρίζουν ευρύταται θάλασσαι. Ημείς σας νομίζομεν πλησιέστερους παρά τα γειτονεύοντα με ημάς έθνη, και σας έχομεν φίλους και συμπολίτας και αδελφούς». Εν πάση περιπτώσει ο στόχος ήταν να συνδεθεί η ελληνική επανάσταση με την δική του χώρα. Και το έκανε.
2) Ο Ομπάμα επανήλθε στο 1821 και στο ΙΣΝ με αναφορά στον Παλαιών Πατρών Γερμανό. 

Είπε συγκεκριμένα «μας είπαν κάποιοι ότι κάποιες κουλτούρες , κάποιοι πολιτισμοί, δεν μπορούν να έχουν δημοκρατία και θέλουν απολυταρχικά καθεστώτα. Μετά από 8 χρόνια στην προεδρία των ΗΠΑ μπορώ να πω ότι κάθε χώρα ακολουθεί το δικό της μονοπάτι. Ωστόσο, πιστεύω ότι η θεμελιώδης επιθυμία να έχει κανείς τον έλεγχο της δικής του ζωής και να είναι ένα κομμάτι μιας ευρύτερης κοινότητας είναι παγκόσμια. Γι’ αυτό, κάποτε ένας Έλληνας ιερέας ύψωσε το λάβαρο της Επανάστασης των Ελλήνων και ενέπνευσε τους πάντες σε όλο τον κόσμο».
Ποιες κουλτούρες και ποιους πολιτισμούς εννοούσε ο Ομπάμα ότι δεν αντέχουν την Δημοκρατία; Και απέναντι σε ποιούς ύψωσε το λάβαρο ο Έλληνας Ιερέας;
3) Ο Ομπάμα λίγο νωρίτερα είχε πει πως στις ΗΠΑ γιορτάζουν κάθε χρόνο με τους ελληνοαμερικανούς την Εθνική Επέτειο της 25ης Μαρτίου «με τη φουστανέλα, με σπανακόπιτα και greek ούζο». 

Αυτή ήταν θεωρητικά πιο light, αλλά μία ακόμα αναφορά με επίκεντρο την 25η Μαρτίου. 
Τι συνέβη άραγε; Έγινε ξαφνικά ο Ομπάμα ένθερμος υποστηρικτής του Κολοκοτρώνη ή ήθελε να γελάνε (όσοι πήραν μόνο ως χαριτωμένες τις αναφορές του) με την σπανακόπιτα και το ούζο; 
Με τις αναφορές αυτές ο Ομπάμα δεν απευθυνόταν στην χώρα που είχε επισκεφτεί, αλλά στην Τουρκία. 

Το 1821 όπως όλοι ξέρουμε είναι το σημείο – τομή της ελληνοτουρκικής ιστορίας. 

Ας σκεφτούμε μόνο να είχε πάει ο Ομπάμα στην Κωνσταντινούπολη και να έλεγε σε τουρκικό κοινό πόσο σπουδαία στιγμή ήταν η Άλωση της Κωνσταντινούπολης και πόσο σπουδαίος ήταν ο Μωάμεθ ο Πορθητής. 

Τι αντίκτυπο θα είχε στην Ελλάδα αυτή η ομιλία. 

Με δεδομένο λοιπόν πως εξ’ αρχής κορυφαίοι αναλυτές και άνθρωποι πολύ μεγαλύτεροι γνώστες από μένα των μηνυμάτων που μπορεί να κομίζει ένας πρόεδρος των ΗΠΑ με ένα ταξίδι του, έλεγαν πως ο Ομπάμα έρχεται στην Ελλάδα για να στείλει μήνυμα και στην Τουρκία και όσα συμβαίνουν εκεί τελευταία, οι αναφορές του στο 1821 ήταν ο τρόπος που επέλεξε να το κάνει. 
Με τρεις αναφορές που έπιαναν όλο το χρονικό φάσμα και είχαν κλιμάκωση (την αμερικανική βοήθεια το 1821, την επανάσταση με το λάβαρο που ακολούθησε και την μέχρι σήμερα διαχρονική γιορτή της επετείου στις ΗΠΑ). 
Ένα μήνυμα που εστάλη με υποδειγματικό και απόλυτα διπλωματικό τρόπο, χωρίς καν να αναφέρει το όνομα της Τουρκίας. Όπως αρμόζει σε μία τόσο υψηλού επιπέδου ομιλία.

Stavros Papantoniou