ΟΙ "ΜΕΘΟΔΟΙ" ΤΩΝ ΕΙΣΒΟΛΕΩΝ ή Πώς να αρπάξεις τον πλούτο μιας χώρας χωρίς πόλεμο!

“ Η ακμή ενός πάμπλουτου, πολλαπλά προικισμένου κράτους, σαν το δικό μας, θα μπορούσε να στηριχθεί στις τρεις παρακάτω προϋποθέσεις:
 (α) Σε ένα σύνολο υγιών οικονομικών και πολιτικών θεσμών, οι οποίοι θα καθορίζουν επακριβώς το πλαίσιο, μέσα στο οποίο θα μπορούμε να αναπτυχθούμε, ανταγωνιζόμενοι με ίσους όρους.
 (β) Σε ένα σύνολο συνειδητών πολιτών, το οποίο να κατανοεί επαρκώς τις αρχές της Οικονομίας και της Δημοκρατίας ή, τουλάχιστον, να έχει διαμορφώσει ένα χαρακτήρα συνεπή προς το συγκεκριμένο «τρόπο ζωής».
 (γ) Σε μία υψηλής ποιότητας ηγεσία, η οποία να μπορεί να κατευθύνει ορθολογικά το κράτος (όχι απλά να διαχειρίζεται το δημόσιο πλούτο), καθώς επίσης να διαφυλάσσει τη χώρα της, τουλάχιστον στις κρίσιμες στιγμές – χωρίς ποτέ να επιτρέπει σε τρίτους να την προσβάλλουν. Τα απολύτως απαραίτητα χαρίσματα που πρέπει να διαθέτει η ηγεσία αυτή δεν είναι άλλα από το να μπορεί να πείθει τεκμηριωμένα, να εμπνέει και να διδάσκει - να εκπαιδεύει δηλαδή τους κυβερνωμένους.
Εάν η Ελλάδα κατάφερνε να επιτύχει τις παραπάνω προϋποθέσεις, τουλάχιστον τις πρώτες δύο, θα μπορούσε όχι μόνο να ξεφύγει από την κρίση, αλλά να γίνει η ωραιότερη, η πλουσιότερη και η πιο ευτυχισμένη χώρα του κόσμου ...– αφού έχει προικισθεί από τη φύση, από τον αρχαίο πολιτισμό και από την Ιστορία της, όσο καμία άλλη χώρα στον πλανήτη” 

Karl Popper (30.05.09)

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος
Ας μην ξεχνάμε ότι ο σημερινός πρωθυπουργός, έμπειρος τραπεζίτης, ήταν ανέκαθεν εναντίον της διαγραφής χρέους (haircut) της Ελλάδας – γνωρίζοντας προφανώς ότι, αφενός μεν θα χρεοκοπούσαν οι Ελληνικές τράπεζες, ενώ θα καταστρέφονταν τα ασφαλιστικά ταμεία, αφετέρου δε πως η ίδια η διαγραφή θα ήταν ένα «λογιστικό τέχνασμα», χωρίς καμία ουσιαστική ωφέλεια για τη χώρα. Σε τελική ανάλυση δηλαδή μία χώρα, η οποία δεν είχε ποτέ τραπεζικό πρόβλημα, θα αναγκασθεί να διασώσει τα ασφαλιστικά ταμεία και τις τράπεζες της, αφού προηγουμένως τις χρεοκόπησε, δανειζόμενη ξανά από τους τοκογλύφους – τους οποίους δήθεν ανάγκασε να διαγράψουν μέρος των χρεών της.

Επίσης ας μην ξεχνάμε πως το μοναδικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι άλλο από το κομματικοκεντρικό κράτος, το οποίο έχει μόνο απαιτήσεις από τους Πολίτες του, χωρίς να αναλαμβάνει καμία υποχρέωση απέναντι τους – γεγονός που τεκμηριώνεται από την Υγεία, από την Παιδεία, από την Πρόνοια, από την Ασφάλεια κλπ., για τα οποία οι Έλληνες πληρώνουν αδρά, όταν όλοι οι άλλοι πολίτες της ΕΕ τα απολαμβάνουν με αξιοπρέπεια και δωρεάν από το κοινωνικό κράτος τους.

Προφανώς θα καταλογισθούν τεράστιες ευθύνες σε κάποιους πολιτικούς για την καταστροφική διαχείριση της κρίσης εκ μέρους τους, από τη Δικαιοσύνη και από τους Πολίτες τα χώρας τους – οι οποίοι αναρωτιούνται εάν είναι ανίκανοι, ανεπαρκείς ή ίσως απλά, δουλοπρεπή υποχείρια των «ξένων δυνάμεων κατοχής», ενεργώντας κάτω από εκβιασμούς ή μέσα στα πλαίσια μίας προγραμματισμένης από το παρελθόν «εσχάτης προδοσίας».

Τέλος, ας μην ξεχνάμε το τεράστιο κόστος, με το οποίο επιβαρυνόμαστε για την ασφάλεια των συνόρων μας – περί τα 12 δις € ετησίως, τα οποία στα δέκα τελευταία χρόνια έχουν αυξήσει το δανεισμό μας κατά 120 δις € (πάνω από το 50% του χρέους ως προς το ΑΕΠ), όταν για όλες τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης είναι σχεδόν μηδενικό. Εάν δε συμπεριλάβουμε και το κόστος της λαθρομετανάστευσης θα διαπιστώσουμε ότι το δημόσιο χρέος μας, παρά τη διαφθορά και τα τοκογλυφικά επιτόκια, έχει διατηρηθεί σε μάλλον ομαλά επίπεδα.

Η θυματοποίηση των Ελλήνων

Έχουμε την άποψη ότι, τόσο οι δανειστές μας, όσο και οι ξένοι εισβολείς, έχουν καταλάβει πόσο εύκολο είναι να κοροϊδέψεις τους Έλληνες – αρκεί να τους διασύρεις διεθνώς και να τους εξευτελίσεις, κατηγορώντας τους για οκνηρία, φοροδιαφυγή, υπερδανεισμό ή οτιδήποτε άλλο, με στόχο τη «θυματοποίηση» τους. Παρά το ότι λοιπόν διεθνείς οργανισμοί, όπως η BIS, το ΔΝΤ και άλλοι, τοποθετούν την Ελλάδα στις λιγότερο χρεωμένες χώρες του ΟΟΣΑ, με κριτήριο το συνολικό χρέος της (δημόσιο και ιδιωτικό), οι Έλληνες δεν φαίνεται να μπορούν να το καταλάβουν – αδυνατώντας παράλληλα να κατανοήσουν ότι, αυτό που σήμερα επιδιώκεται είναι η λεηλασία και η κλοπή της συνολικής περιουσίας τους.

Δυστυχώς ελάχιστοι μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι, επειδή η Ελλάδα είναι μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα, πρέπει κάθε φορά να προστατεύεται από τους επίδοξους εισβολείς – τα σύγχρονα όπλα των οποίων είναι οι πολυεθνικές τράπεζες, τα Hedge Funds, οι εταιρείες αξιολόγησης, τα ΜΜΕ, οι διεθνείς «νομπελίστες» οικονομολόγοι (δεν παίρνει κανείς Νόμπελ οικονομίας και δεν προωθείται από τα ΜΜΕ, εάν δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ελίτ και των παιδιών του Σικάγου – τα οποία πολλές φορές είναι καλυμμένα πίσω από δήθεν «μαρξιστικές» ιδεολογίες), οι πολυεθνικές επιχειρήσεις (Lidl, Makro, Carrefour κλπ.), τα τοπικά διατεταγμένα μέσα ενημέρωσης, όπως και η ανόητη εγχώρια ελίτ (την οποία διαφθείρουν και εξαγοράζουν).

Η ευκολία όμως με την οποία οι Έλληνες μετατρέπονται σε θύματα, κατηγορώντας τον εαυτό τους και τα ελαττώματα τους σε σημείο υπερβολής, ίσως τους κοστίσει τελικά την ελευθερία τους – αφού είναι πολύ πιθανόν να οδηγηθούν στη χρεοκοπία και στη δραχμή εξαθλιωμένοι, λεηλατημένοι και εξευτελισμένοι.

Ολοκληρώνοντας, οι εθνικοί και διεθνείς εκβιαστές της Ελλάδας, στην προσπάθεια τους να μετατρέψουν τους πολίτες της σε θύματα, δεν δίστασαν να επικαλεστούν ακόμη και ψευδείς αναφορές - ισχυριζόμενοι ότι, τα έσοδα του δημοσίου δεν καλύπτουν τους μισθούς και τις συντάξεις. Όμως, όπως φαίνεται καθαρά από το μεσοπρόθεσμο (Πίνακας Ι), πρόκειται για ένα τεράστιο ψέμα – το οποίο, μεταξύ άλλων, χαρακτηρίζει τις προθέσεις τους.

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Έσοδα και δαπάνες μισθών, συντάξεων και κοινωνικής ασφάλισης σε δις €

Προϋπολογισμός	2011	2012
Καθαρά Έσοδα Δημοσίου	51.309	54.434
Δαπάνες μισθών και συντάξεων	21.730	20.521
Δαπάνες κοινωνικής ασφάλισης και περίθαλψης	17.487	15.908
Σύνολο ως άνω δαπανών	39.217	36.429

Πηγή: Υπουργείο Οικονομικών – επικαιροποίηση ΜΠΔΣ

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Από τον Πίνακα Ι συμπεραίνουμε ότι, αφού πληρωθούν οι μισθοί, οι συντάξεις και οι δαπάνες κοινωνικής περίθαλψης, περισσεύουν περί τα 12 δις € το 2011 και 18 δις € το 2012. Πρόκειται λοιπόν για ενέργειες «γκεμπελικής προπαγάνδας», οι οποίες θα έπρεπε να αντιμετωπισθούν ανάλογα από τους Έλληνες Πολίτες.

Σε κάθε περίπτωση, σε σχέση με τη «μεθόδευση» που ακολουθήθηκε με στόχο να οδηγηθεί η Ελλάδα στο ΔΝΤ (Τιτανικός, εταιρείες αξιολόγησης, άρνηση δανεισμού, εκβιασμός της ΕΕ, ΔΝΤ, διορισμός κυβέρνησης κλπ.), ακόμη και ένας άσχετος σύμβουλος μίας επιχείρησης, η οποία αντιμετώπιζε πρόβλημα δανεισμού, θα της σύστηνε τότε (Μάιος του 2010) να καταφύγει στο άρθρο 99!
Θα πρότεινε λοιπόν στην κυβέρνηση την προστασία της χώρας από τους πιστωτές (αναβολή πληρωμών, επίκληση της εθνικής κυριαρχίας, διαπραγμάτευση με τους δανειστές κλπ.), έτσι ώστε να μην αναγκασθεί να ξεπουλήσει τα περιουσιακά της στοιχεία - πόσο μάλλον να επιτρέψει την κατάσχεση τους ή/και την επιτήρηση της δημόσιας διοίκησης από τους ξένους εισβολείς. Δεν έχουμε δε την παραμικρή αμφιβολία ότι, δεν θα της πρότεινε ποτέ να καταφύγει σε τοκογλύφους – όπως δυστυχώς συνέβη με τη χώρα μας.

Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ

Επειδή δεν πρέπει κανείς να περιορίζεται στις δικές του σκέψεις και αναλύσεις, αλλά να ενημερώνεται παράλληλα σε σχέση με τις απόψεις άλλων συναδέλφων του, θεωρούμε πως η τοποθέτηση του οικονομολόγου κ. G. Kolodko στους FT είναι εξαιρετικά σημαντική.

Αφού λοιπόν αναρωτιέται «πόσο αρκετό είναι αρκετό;», παρομοιάζει την πορεία της Ελληνικής Οικονομίας σαν ένα τρένο, το οποίο «κινείται σε προδιαγεγραμμένη μετωπική σύγκρουση, με αργή ταχύτητα». Συνεχίζει δε με τα παρακάτω:

Από τη μια πλευρά έχουμε τις παράλογες απαιτήσεις των ξένων (είτε πρόκειται για Ευρωπαίους υπουργούς Οικονομικών, είτε για το ΔΝΤ, είτε για ιδιώτες επενδυτές, είτε για ΜΜΕ), οι οποίοι επιζητούν περισσότερη λιτότητα. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια νέα κυβέρνηση στην Αθήνα, η οποία εξωθεί την κοινωνία πέρα από τα όρια της. Πόσο ακόμη μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση;
Δυστυχώς, μάλλον δεν υπάρχουν περιθώρια για περαιτέρω περικοπές δημοσίων δαπανών. Η κυβέρνηση άρχισε ήδη να πριονίζει το κλαδί, επάνω στο οποίο κάθεται (σσ. αυθαίρετα, αφού δεν είναι εκλεγμένη, ενώ το κυβερνών κόμμα έχει καταφέρει να «σέρνει την αξιωματική αντιπολίτευση από τη μύτη» - επειδή είναι τόσο ανόητη, ώστε να νομίζει ότι συγκυβερνάει, όταν η πλειοψηφία στην κυβέρνηση και στη Βουλή, η οποία ψηφίζει τους νόμους, δεν είναι δική της).

Πέντε χρόνια ύφεσης έχουν αποδυναμώσει τη φορολογική βάση τόσο πολύ, όπου τα όποια έσοδα θα μειωθούν περισσότερο, ακόμη κι αν αυξηθούν οι φορολογικές κλίμακες. Η λιτότητα παράγει ύφεση – κάτι που αναγνωρίζει ακόμη και το ΔΝΤ (σσ. ενώ η ύφεση παράγει ανεργία και χρέη, καταστρέφοντας παράλληλα τον υγιή κοινωνικό ιστό και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις μίας χώρας).
Στα τρία χρόνια λιτότητας, η Ελλάδα είδε το χρέος της να αυξάνεται από το 113% του ΑΕΠ της στο 163%. Οι άστεγοι της αυξήθηκαν κατά 25%. Η ανεργία έφτασε το 21% - μια από τις μεγαλύτερες στον αναπτυγμένο κόσμο, με το 48% των νέων να ψάχνουν για δουλειά. Νέοι που κάποια στιγμή μάλλον θα βγουν στους δρόμους διαδηλώνοντας, αντί να κάθονται στο σπίτι και να παρακολουθούν τηλεόραση. Η πολιτική λοιπόν η οποία ακολουθείται, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα (σσ. ενώ δεν είναι απίθανο να οδηγήσει τη χώρα στη δικτατορία).

Το να περιμένουμε από τους Έλληνες ακόμη περισσότερες θυσίες, δεν είναι ρεαλιστικό. Κανένας δεν πρέπει να ωθεί έναν λαό πέρα από τα όρια αντοχής του - μία τέτοια πίεση είναι ανοησία και δεν συνιστά πολιτική. Ο λαός ενός υπερήφανου έθνους δεν θα πρέπει να αποδεχθεί την ανόητη αυτή πολιτική και να πεινάσει, απλά και μόνο για να συνεχίσει να πληρώνει κάποια εξωφρενικά χρέη σε ξένους πιστωτές - παραμένοντας αιώνια χρεωμένος, όπως φαίνεται.
Στην πραγματικότητα, ένα μεγάλο μέρος αυτού του χρέους δεν οφείλεται στο γεγονός ότι, οι Έλληνες ζούσαν πέραν των δυνατοτήτων τους - αλλά στα κερδοσκοπικά υψηλά επιτόκια, τα οποία τους επιβάλλονταν για να το αναχρηματοδοτήσουν. Ακριβώς για το λόγο αυτό, το σχέδιο μείωσης του ελληνικού χρέους από το σημερινό 160% του ΑΕΠ στο 120% έως το 2020, αποτελεί φαντασίωση. Ακόμη και αν γινόταν, κάτι που δεν θα γίνει, ένα τέτοιο οικονομικό βάρος θα ήταν δυσβάσταχτο.

Αποτελεί γεγονός ότι, η ελληνική μακροοικονομική πολιτική, πριν από την κρίση, ήταν άστατη και σίγουρα οι Έλληνες θα πρέπει να πληρώσουν - ήδη αυτό κάνουν. Είναι επίσης όμως γεγονός ότι οι ξένοι τραπεζίτες δεν επέδειξαν καθόλου σοφία, ούτε υπευθυνότητα, όταν δάνειζαν αλόγιστα τους Έλληνες. Τώρα θα πρέπει και αυτοί να πληρώσουν - κάτι που δεν κάνουν.

Τέλος, οι ηγέτες της Δύσης, ειδικά οι Merkel και Sarkozy, έκαναν μια σειρά από λάθη, αναβάλλοντας την απόφαση διακανονισμού του ελληνικού χρέους και προσπαθώντας να διαφυλάξουν τα συμφέροντα των ιδιωτών επενδυτών. Για αυτό και θα πρέπει κάποιοι πολιτικοί να πληρώσουν για αυτά τα λάθη - όπως φαίνεται, οι επερχόμενες εκλογές στη Γαλλία και στη Γερμανία θα δώσουν την κατάλληλη ευκαιρία.
Η μόνη ελπίδα για μια βιώσιμη λύση είναι ένα συνοπτικό, ταχέως εφαρμοζόμενο σχέδιο μείωσης του ελληνικού χρέους κατά 80%, καθώς επίσης η χορήγηση ενός σημαντικού δανείου, από πλευράς ΕΕ, με μηδενικό επιτόκιο.
Η πιο εύκολη λύση θα ήταν εάν η ΕΚΤ αγόραζε νέα ελληνικά κρατικά ομόλογα - αλλά αυτό δεν της το επιτρέπει ούτε το υπερφιλελεύθερο καταστατικό της, ούτε η γερμανική ηθική της. Η ΕΚΤ διαθέτει πόρους ύψους 3,3 τρις € οι οποίοι, εάν χρησιμοποιούνταν κατάλληλα, θα έλυναν το πρόβλημα χρέους ολόκληρης της Ευρωζώνης (αντίθετα η ΕΚΤ κερδοσκοπεί εις βάρος της Ελλάδας, όπως αναδείξαμε στο άρθρο μας «Λογιστικές Αλχημείες»).

Στην αντίθετη περίπτωση, μια εσφαλμένη πολιτική θα έχει ως αποτέλεσμα ένα αυξανόμενο χρέος, το οποίο ήδη δεν είναι βιώσιμο. Θα οδηγήσει σε μία χαοτική (ανεξέλεγκτη) χρεοκοπία, την οποία θα ακολουθήσουν απρόβλεπτες, δυσμενείς συνέπειες όχι μόνο για την Ελλάδα – για την Ευρωζώνη, για την Τουρκία και για αλλού. Το ζήτημα είναι ξεκάθαρο: Θα πρέπει να βοηθήσουμε τώρα την Ελλάδα και τους εαυτούς μας, αλλιώς θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά στο μέλλον.
Μετά και από την τελευταία απόφαση βοήθειας της Ελλάδας, κάποιοι θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι «όλα βαίνουν καλώς». Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Η όλη κατάσταση οδεύει προς καταστροφή - πλην όμως, σε αργή φάση. Η κοροϊδία του κοινού, και η παραπλάνηση των αγορών δεν είναι ούτε στρατηγική, ούτε πολιτική. Είναι απλά βλακεία...


ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η Ευρωζώνη είναι με τέτοιον τρόπο κατασκευασμένη, ώστε τυχόν κατάρρευση του κοινού νομίσματος να οδηγεί όλες τις χώρες της, επίσης τις πλεονασματικές, σε τεράστια προβλήματα – άλυτα ενδεχομένως. Η αιτία είναι κυρίως το σύστημα «Target II» της ΕΚΤ, το οποίο έχουμε αναλύσει στο άρθρο μας «Ευρωπαϊκές Ασυμμετρίες» (όπως επίσης στο «Πόκερ των κερδοσκόπων»). Με κριτήριο το Target II, με τη βοήθεια του οποίου διακανονίζονται οι πληρωμές εντός του Ευρωσυστήματος, τα ελλείμματα των ισοζυγίων εξωτερικών συναλλαγών των αδύναμων εξαγωγικά χωρών, χρηματοδοτούνται ουσιαστικά από τα πλεονάσματα των άλλων – μέσω της ΕΚΤ.

Στο ακόλουθό σχήμα του Γερμανικού Ινστιτούτου φαίνονται οι "διαδικασίες" του συστήματος Target II. Από αριστερά, με τη σειρά, η γερμανική επιχείρηση, η γερμανική εμπορική τράπεζα, η κεντρική γερμανική τράπεζα, η ΕΚΤ, η ΤτΕ, η ελληνική εμπορική τράπεζα και η ελληνική επιχείρηση.

Στον Πίνακα ΙΙ που ακολουθεί, φαίνεται η «κατανομή» των γερμανικών πλεονασμάτων ύψους 498,13 δις € - ένα ποσόν που οφείλει μεν η ΕΚΤ στην Bundesbank, ουσιαστικά όμως οι κεντρικές τράπεζες των χωρών του Νότου στη γερμανική «ομόλογο» τους.

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Οφειλές των ελλειμματικών χωρών στην ΕΚΤ και, μέσω αυτής, στην Bundesbank - σε δις €, τέλη του 2011

Χώρες	Ιταλία	Ισπανία	Ιρλανδία	Ελλάδα	Πορτογαλία
Ποσόν	180,13	174,98	119,68	108,18	60,68

Πηγή: Spiegel

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙ, η Ελλάδα δεν είναι η μοναδική χώρα, η οποία οφείλει στην ΕΚΤ – ενώ προηγείται η Ιταλία, η Ισπανία και η Ιρλανδία. Κατά το γερμανικό ινστιτούτο τώρα του Μονάχου, τυχόν κατάρρευση του ευρώ θα δημιουργούσε ανυπολόγιστες ζημίες στη γερμανική οικονομία – η οποία, ως εκ τούτου, είναι υποχρεωμένη ουσιαστικά να διασώσει το κοινό νόμισμα, όσο και αν της κοστίσει. Αντίθετα όμως, η έξοδος μίας χώρας από την Ευρωζώνη δεν θα ήταν ανάλογα επικίνδυνη – ενώ θα λειτουργούσε θετικά στον εκφοβισμό όλων των υπολοίπων.

Επομένως, θεωρείται ότι η Ελλάδα είναι η ιδανική χώρα για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων «εταίρων» της Ευρωζώνης – εάν φυσικά υποχρεωθεί (με τη βοήθεια μίας «στρατευμένης» κυβέρνησης, με την πλύση εγκεφάλου των Πολιτών της από τα ΜΜΕ, με την πολιτική λιτότητας/εξαθλίωσης/υπερφορολόγησης, με συνεχώς νέες απαιτήσεις της Τρόικας, με την εισβολή ξένων επιθεωρητών, με την κατάληψη της δημόσιας διοίκησης, με τη λεηλασία της κλπ.), να εγκαταλείψει «εθελούσια» το κοινό νόμισμα. (δεν μπορεί να την αποβάλει κανείς, αφού δεν υπάρχουν νομικά μέσα).
Όταν διαπιστώνουμε λοιπόν μία παράδοξη «σύμπνοια απόψεων», όσον αφορά την επιστροφή στη δραχμή (μαρξιστές, αγγλοσάξονες οικονομολόγοι, ΜΜΕ κλπ.), οφείλουμε να είμαστε εξαιρετικά καχύποπτοι – πόσο μάλλον όταν σήμερα, μετά την υπογραφή του νέου μνημονίου, δεν θα ήταν πλέον δυνατή η μετατροπή των εξωτερικών υποχρεώσεων του δημοσίου σε δραχμές, σε περίπτωση υιοθέτησης του εθνικού νομίσματος – γεγονός που σημαίνει ότι, το εξωτερικό χρέος θα ήταν μη διαχειρίσιμο (λόγω υποτίμησης κλπ.), οπότε η Ελλάδα θα οδηγούταν στο απόλυτο χάος και στην καταστροφή.

Κλείνοντας, είμαστε βέβαιοι ότι η Ελλάδα θα τα καταφέρει, μέσα στο Ευρώ και εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης – αρκεί να αφυπνισθούν οι Πολίτες της, εκδιώκοντας τους εισβολείς και επιλέγοντας εκείνη την πολιτική ηγεσία, η οποία θα δεσμευθεί προεκλογικά να τους εξασφαλίσει τη συμμετοχή τους με δημοψηφίσματα στις κρίσιμες αποφάσεις (άμεση Δημοκρατία), εντός ενός πραγματικού Κράτους Δικαίου.

Προφανώς έχουμε μεγάλα, τεράστια ίσως προβλήματα, αλλά θα πρέπει να μας «επιτραπεί» να τα λύσουμε μόνοι μας – εάν δεν θέλουμε να γίνουμε προτεκτοράτο της Γερμανίας ή να καταλήξουμε όπως η (πρώην) Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ, χώρες τις οποίες «βοήθησαν να επιστρέψουν στη Δημοκρατία» οι ξένες δυνάμεις (προβλεπόταν για το Ιράν και για τη Συρία, εάν συμφωνούσε η Ρωσία και η Κίνα).

Υ.Γ. : Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ
Παρά το ότι υπάρχουν πολλοί οι οποίοι ισχυρίζονται ότι, οι βάσεις του φασισμού (εθνικοσοσιαλισμού) τοποθετήθηκαν από τον υπερπληθωρισμό του 1924 της Γερμανίας, η αλήθεια είναι πως η λιτότητα, καθώς επίσης η ύφεση σε περιβάλλον σταθερής ισοτιμίας, ήταν αυτά πού οδήγησαν το Χίτλερ στην εξουσία.
Ειδικότερα, μετά τον υπερπληθωρισμό, η Γερμανία υιοθέτησε τον κανόνα του χρυσού - με την ελπίδα ότι θα κέρδιζε την αξιοπιστία της και θα ήταν περισσότερο ελκυστική για τους επενδυτές. Η στρατηγική της απέδωσε, με αποτέλεσμα να αυξηθούν οι εισροές κεφαλαίων από το εξωτερικό.

Υπήρχε όμως και η αντίθετη πλευρά του νομίσματος: η ανάπτυξη της οικονομίας, κυρίως με την κατασκευή πανάκριβων έργων υποδομής, οδήγησε σε υπερβολικές αυξήσεις μισθών, οι οποίες δεν ήταν ανάλογες με την παραγωγικότητα των εργαζομένων. Με αυτόν τον τρόπο έχασε η Δημοκρατία της Βαϊμάρης, τέλη του 1920, την ανταγωνιστικότητα της – με αποτέλεσμα να σταματήσουν οι εισροές κεφαλαίων και να οδηγηθεί στην παγίδα του χρέους.

Αναλυτικότερα, επειδή η Γερμανία ήταν δεσμευμένη στον κανόνα του χρυσού, έπρεπε να υιοθετεί συνεχώς νέα μέτρα εσωτερικής υποτίμησης (μειώσεις μισθών, αυξήσεις φόρων κλπ.) – εις βάρος φυσικά της μικρομεσαίας, αστικής τάξης, όπως συνήθως συμβαίνει, αφού αυτή αποτελεί την πλειοψηφία των φορολογουμένων.  
Παράλληλα, τόσο οι ξένοι επενδυτές, όσο και οι ίδιοι οι Γερμανοί, απέσυραν τις καταθέσεις τους – με αποτέλεσμα να χρεοκοπήσουν οι τράπεζες, καθώς επίσης να αναγκασθούν να εκποιήσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία, σε εξευτελιστικές τιμές.
Η κρίση εξελίχθηκε τελικά σε μία ήττα της Δημοκρατίας – αφού η αντίδραση των δημοκρατικών κομμάτων ήταν η δειλή «απόδραση» τους από την πολιτική υπευθυνότητα, σε μία εποχή μεγάλων οικονομικών αναταράξεων. Η τελευταία κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, η οποία στηρίχθηκε σε κοινοβουλευτική πλειοψηφία, κατέρρευσε το Μάρτιο του 1930 – κάτω από το βάρος ενός οικονομικού διλήμματος.

Οι ομοιότητες της Γερμανίας εκείνης της εποχής με την Ελλάδα του σήμερα είναι φανερές – επίσης με τις υπόλοιπες χώρες του Νότου, τις «Ευρωπαϊκές Δημοκρατίες της Βαϊμάρης», στις οποίες είναι πολύ πιθανόν να τοποθετούνται οι βάσεις ενός νέου απολυταρχισμού. Ας ελπίσουμε ότι, η πολιτική της υφεσιακής λιτότητας εντός της νομισματικής ένωσης (όπου ο κανόνας του χρυσού έχει αντικατασταθεί με τις σταθερές ισοτιμίες των «τοπικών ευρώ» με το κοινό νόμισμα), δεν «επωάζει» νέους Χίτλερ – αν και δυστυχώς φαίνεται πως η Γερμανία δεν έχει απολύτως τίποτα διδαχθεί από την Ιστορία της...

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 27. Φεβρουαρίου 2012

viliardos@kbanalysis.com

One Editions