Να «κουρευτούν» και οι Αρχές

Του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Τώρα, όλο και περισσότεροι ζητούν την κεφαλήν επί πίνακι του Παναγιώτη Νικολούδη, προέδρου της Αρχής για το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος (επισήμως αποκαλείται Αρχή για την Νομιμοποίηση Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες και για την Χρηματοδότηση της Τρομοκρατίας και Ελέγχου των Δηλώσεων Περιουσιακής Κατάστασης: δεν κάνουμε πλάκα, αυτός είναι ο τίτλος της Αρχής!), ο οποίος έσπειρε πριν δυο βδομάδες την θύελλα με τον/την βουλευτή που εξήγαγε το ένα εκατομμύριο ευρώ στο εξωτερικό «την ώρα που η πατρίς ευρίσκεται εν κινδυνω». 

Ανοίγοντας έτσι ένα λαμπρό κυνήγι μαγισσών («Ποιος είναι ο εκατομμυριούχος βουλευτής» κατά τα πρωϊνάδικα και ήδη τα βραδινά τηλεπαράθυρα κύρους: προσέξτε πώς από την δυσαρέσκεια που ένας βουλευτής έκανε εξαγωγή περιουσίας στο εξωτερικό για να φυλαχθεί από την άγαρμπη οικονομική διαχείριση των ομοίων του πολιτικών, ολίσθησε η δημόσια συζήτηση στο ότι υπάρχουν εκατομμυριούχοι βουλευτές)...

Λασπώνοντας έτσι το σύνολο των βουλευτών οι οποίοι χρειάζεται τώρα να τρέχουν στα κανάλια (πού αλλού;) καταγγέλλοντας και διαβεβαιώνοντας ότι δεν είναι ελέφαντες. Και αρνούμενος ο κ. Νικολούδης να ονοματίσει εκείνον που δημόσια κατήγγειλε^. ουσιαστικά όμως αρνείται το σύστημα ολόκληρο αφού στο στήσιμο της μηχανής συγκάλυψης δια της γενίκευσης της έρευνας προσήλθε ο Πρόεδρος της σεπτής Επιτροπής για τον Έλεγχο του Πόθεν Εσχες των βουλευτών (τα Πόθεν Έσχες των μυριάδων άλλων υπόχρεων να μετέχουν κάθε χρόνο σ’ αυτό το γαϊτανάκι υποκρισίας κατατίθενται και σαπίζουν στην Αρχή Νικολούδη) Βαγγέλης Αργύρης, συν ο υπουργός Οικονομικών Βαγγέλης Βενιζέλος ο οποίος ξαμόλησε τα ΣΔΟΕ που έδειξαν καμιά 40αριά βουλευτές να έχουν εξαγάγει τα ευρουλάκια τους (άνω των 100.000 ευρώ, άστε ήσυχη την μαρίδα!) κατά την ύποπτη περίοδο κλπ.

Πολλά θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς για μιαν ακόμη επιτυχέστατη καμπάνια μετατόπισης του ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης από την σφαγή εισοδημάτων και εργασιακών ρυθμίσεων με το Υπερμνημόνιο, ή πάλι από την σε slow motion διάλυση του πολιτικού συστήματος, μετατόπισης προς ένα βαβουρτζήδικο και κουτσομπολίστικο σκάνδαλο. 

Όμως καιρός είναι να δούμε μιαν άλλη πτυχή: την επείγουσα ανάγκη να κουρευτούν – και μάλιστα να κουρευτούν πολύ – οι διαβόητες «Ανεξάρτητες Αρχές». Όταν ο κ. Νικολούδης, αφού λούσθηκε στους προβολείς της καθαρτήριας τηλεοπτικής δημοσιότητας με την καταγγελία του, αρνήθηκε «να δώσει όνομα» καλύφθηκε πίσω από τις επιταγές του νόμου περί απορρήτου – του λημεριού, δηλαδή, μιας άλλης Αρχής, εκείνης για τα προσωπικά δεδομένα (αυτή επισήμως ονομάζεται Αρχή για την Προστασία Ευαίσθητων Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα: οι Οργουελλιανές αυτές ονομασίες κάτι δείχνουν ψυχαναλυτικά, όχι;). Στην οποία Αρχή οφείλουμε μια σειρά από απαγορεύσεις δημόσιας ανακοίνωσης στοιχείων, στοιχείων που κατά τα άλλα τροφοδοτούν την αδηφάγο όρεξη των Μέσων – και την δική σου, και την δική μου, φίλε αναγνώστη – για σκάνδαλα και καταγγελίες και υπόνοιες. Στον παραλογισμό του να γράφονται σποραδικά ονόματα και στοιχεία στον Τύπο (όταν, όσο, όπως διαρρέουν) , αλλά να απαγορεύεται δια ροπάλου η αναφορά σ΄ αυτά στην τηλεόραση ή και το ραδιόφωνο μεριμνά μια αρχή, το ΕΣΡ, γνωστό ως Ραδιοτηλεοπτικό (εδώ η πλήρης ονομασία είναι Εθνικό – φυσικά! – Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης).

Εκεί, όμως, στην Αρχή για τα προσωπικά δεδομένα που έγινε γνωστή στο Πανελλήνιο ως Αρχή Δαφέρμου, από το όνομα του Προέδρου της και τέως Αρεοπαγίτου (όπως και ο Π. Νικολούδης), Κώστα Δαφέρμου, βρίσκεται και η ρίζα της μεταμόρφωσης των Αρχών σε μηχανισμούς αυτάρεσκης ολίσθησης της κοινής γνώμης. Ήταν ο Κ. Δαφέρμος ένας άνθρωπος σαφώς επικοινωνιακός, που «έχτισε» την Αρχή «του» στον δημόσιο χώρο (όθεν και «Αρχή Δαφέρμου»). Μυρίστηκαν λοιπόν αίμα τα Μέσα, έδωσαν βήμα, και τύλιξε η μαγεία της δημοσιότητας όλους τους ανθρώπους των Αρχών – συνήθως επικεφαλής τους είναι σημαντικοί τέως δικαστικοί όπως και ο τωρινός Κ. Νικολουδης. Που, ανθρώπινο, μαγεύονται με το φως της δημοσιότητας, με την εμβέλεια των δημοσίων τοποθετήσεών τους. Όταν, επιπλέον, δίνεται η δυνατότητα να καταγγείλουν (=καρφώνουν) οι πολίτες υποθέσεις – διαβάστε για την Αρχή ξεπλύματος τις οδηγίες των ΠΟΛ. 1127/31.8.2010 και ΠΟΛ. 1067/5.9.2011 – στήνεται ένα σκηνικό απείρου κάλλους. Όπου με Καλβινιστικό/Σαβοναρολικό ύφος στήνονται πυρές, με μόνο αποτέλεσμα προπέτασμα καπνού που κρύβει την ουσία.

Οι «Ανεξάρτητες Αρχές» ήταν μια ενδιαφέρουσα υπόθεση. Βέβαια… εισαγόμενη (Γερμανική η ρίζα της Αρχής προσωπικών δεδομένων, εύλογα: οι Γερμανοί βλέπετε είχαν μια δυσάρεστη ιστορική εμπειρία με τα επιμελημένα αρχεία προσωπικών δεδομένων – ή , μάλλον, οι Εβραίοι του Μεσοπολέμου είχαν μια δυσάρεστη εμπειρία!). 

Ανταποκρίθηκε η δημιουργία των Αρχών την εύλογη δυσπιστία των πολιτών προς το Κράτος, το Ελληνικό Δημόσιο – ενώ βλέπετε οι Αρχές, ανεξάρτητες, στελεχωμένες με «κυρίους»… Όμως η συνάντηση των Αρχών με τους προβολείς της δημοσιότητας τις υπονόμευσε αποφασιστικά.

Συμπέρασμα: να κοντύνουν – να κουρευτούν – οι Αρχές, γρήγορα, πριν κάνουν κι άλλη ζημιά στον εαυτό τους, κυρίως όμως σ’ εμάς.

Ο Αντώνης Παπαγιαννίδης είναι δημοσιογράφος