Υπέρ Καραμανλή λόγος: οι εχθροί που έκανε

Δείξε μου τους εχθρούς σου να  σου πω ποιος είσαι.  

Στην πολιτική πολύ συχνά μπορείς να αξιολογήσεις κάποιον καλύτερα, μελετώντας τους αντιπάλους του. Και το τέλος τους.

Ας πάρουμε τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή. 

Η θητεία του αποτιμήθηκε αρνητικά στις εκλογές του 2009. 

Υπάρχει όμως ένα στοιχείο που  εντυπωσιάζει: έφτασε ως εκείνες τις εκλογές ως ο κατ’ εξοχήν πολιτικός, του οποίου η δημόσια εικόνα διαμορφώθηκε κυρίως από τους αντιπάλους του. 

Χωρίς όμως κανείς να ενδιαφερθεί ιδιαίτερα για την εικόνα των αντιπάλων του-ούτε ο ίδιος...

Δόθηκε ιδιαίτερο βάρος στο μοντέλο διακυβέρνησης και τις επιλογές που έκανε.

Αλλά αυτό έγινε με τον τρόπο που προτιμούσαν οι επικριτές του. Χωρίς κανείς να δώσει σημασία στους ίδιους και τα κίνητρά τους. 

Συνήθως αυτά προκύπτουν από τη δεύτερη ανάγνωση. Αλλά απασχολημένοι καθώς ήμασταν τα δυο τελευταία χρόνια με άλλα θέματα, δεν είχαμε χρόνο για μια δεύτερη ανάγνωση εκείνης της περιόδου. Οι ίδιες οι εξελίξεις όμως προεξοφλούν ότι αυτή η ανάγνωση θα γίνει. 

Ήδη όσο η απόσταση από την περίοδο που κυβερνούσε ο Καραμανλής μεγαλώνει τόσο πιο εύκολα μπορεί να σκεφθεί κανείς ότι όσα λάθη και να έκανε, δεν μπορεί, κάτι καλό πήγαινε να κάνει και βρέθηκε στα μαρμαρένια  αλώνια με συγκεκριμένους κύκλους ισχύος. 

Ο Καραμανλής πήγε στις εκλογές του 2009 με το πιο αντιδημοφιλές πρόγραμμα που υπήρξε ποτέ: 

ψηφίστε με να επιβάλλω λιτότητα. 

Σε δεύτερη ανάγνωση: δώστε μου την ευκαιρία να κάνω ό,τι έπρεπε ήδη να είχε γίνει. 

Δεν του την έδωσαν. 

Οι ψηφοφόροι δεν δέχθηκαν ότι έτσι θα σωθεί η οικονομία.  

Άλλωστε «λεφτά υπήρχαν».

Το εύρος της ήττας επέτρεψε στον νικητή να του χρεώσει τα πάντα, ώστε να  φορτιστεί ακόμη πιο αρνητικά το όνομά του. Άλλωστε από καιρό η αφήγηση της θητείας του από τα μίντια, δεν είχε πάντα σχέση με την αλήθεια. Η ισχύς του κράτησε πάνω από μια δεκαετία. 

Έχασε τις εκλογές και διέβη την έρημο. 

Αλλά δημόσια δεν μίλησε. Γιατί; 

Ίσως δεν είχε κάτι να πει. Ίσως δεν  υπήρχε ακροατήριο. Ίσως ήξερε ότι αν μιλήσει θα υποστεί βλάβη η χώρα. 

Παρέδωσε την ηγεσία και επέλεξε τις χαμηλές πτήσεις. 

Ωστόσο στις -ανεπιτήδευτες- εκμυστηρεύσεις του, οι συνομιλητές του διέκριναν ότι υπάρχει πολύς Καραμανλής μέσα στον Καραμανλή. 

Παρένθεση. Όσοι τον ξέρουν καλά, λένε ότι «ο Καραμανλής είναι πολιτικός των εκμυστηρεύσεων». 

Εκθέτει τις σκέψεις του, χωρίς «δήθεν» και  «καθωσπρεπισμούς» στο λόγο του. 

Από αυτή την άποψη η ΝΔ δεν του πήγαινε. Όπως δεν του πήγαινε και από άλλες άλλωστε. 

Πχ. ο Στέφανος Τζουμάκας αποκάλυψε κάποτε ότι «ο Καραμανλής ήταν στο Πολυτεχνείο». Πόσο εύκολο ήταν να ηγείται ενός κόμματος που προήλθε από την ΕΡΕ; Κλείνει η παρένθεση.

Μετά την αποτυχία Παπανδρέου όλο και περισσότεροι ψάχνονται:  

«μήπως είχε δίκιο ο Καραμανλής;» 

Σε τι; Αν την επομένη των εκλογών εφαρμόζονταν τα μέτρα που πρότεινε, δεν θα είχε συγκρατηθεί το «έλλειμμα του 2009 ώστε να μη φτάσει η χώρα στον όλεθρο; Σε αυτό πια δεν μπορεί να υπάρξει απάντηση. Αλλά η ιδέα της δεύτερης ανάγνωσης επιστρέφει όλο και πιο προκλητικά.

Ο Καραμανλής έχει καλή σχέση με τον πολιτικό χρόνο - τον έχασε μόνο στη Θεσσαλονίκη. 

Και στην πολιτική όλα κρίνονται στο χρόνο. 

Πχ. σε τελευταίες  δημοσκοπήσεις έρχεται ψηλά σε δημοτικότητα. Ταυτόχρονα στην επικαιρότητα εμφανίζονται νέες πτυχές για το Βατοπαιδι, τα Δεκεμβριανά, τους Αμερικανούς και τους Ρώσους, τους αγωγούς και το Βουκουρέστι. 

Αν αποδειχθούν βάσιμες -με ντοκουμέντα– τότε τα πράγματα θα πάρουν άλλες διαστάσεις. 

Μια τέτοια διάσταση θα οδηγήσει ενδεχομένως σε αυτό που  έλεγε ο Αμερικανός πολιτικός Εντουαρντ Μπραγκ: «Περισσότερο τον αγαπούν για τους εχθρούς που έκανε»

Του Γιώργου Λακόπουλου