...Και η Ελλάδα συμπαρίσταται

Tου Παντελη Mπουκαλα

Επί δεκαετίες η πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων στο Κυπριακό τηρούσε το δόγμα: 

«Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται» 

· η μόνη «εξέλιξη» σημειώθηκε επί ΠΑΣΟΚ, οπότε «η Ελλάς» έγινε «η Ελλάδα». 

Το ίδιο δόγμα, με μια μικρή αλλαγή, τηρείται και τώρα, σε άλλα πολιτικά πεδία, ευρύτερα. Και μάλιστα φαίνεται ότι θα τηρείται για πολλά χρόνια, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών, όποτε γίνουν, όποιο κυβερνητικό σχήμα κι αν αναλάβει τα ηνία - ηνία που όλο και περισσότερο θα μοιάζουν δοτά, δανεικά, σχετικότατης αξίας, κομμένα, σχεδόν ψεύτικα. 

Τηρείται δηλαδή (και θα τηρείται) το δόγμα «η Ευρώπη αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται», όπου Ευρώπη το διευθυντήριό της, που άλλοι το βλέπουν διμελές (Μέρκελ - Σαρκοζί) και άλλοι γερμανιστί μονομελές...

Σε τι «συμπαρίσταται» (και θα «συμπαρίσταται», για πολύν καιρό ακόμα) η επίσημη Ελλάδα, η οιονεί κυβερνώσα, είναι ήδη φανερό:

στις προσπάθειες του ευρωπαϊκού άξονα να επιβάλει σε όλη την Ενωση («Ενωση»; οποία ευφημιστική αστειότης) μια σιδηρά δημοσιονομική πειθαρχία με αυστηρότατες ποινές, ένα ψευτοπροτεσταντικό μοντέλο ασκητείας και λιτής δίαιτας, με καθηλωμένους ή διαρκώς μειούμενους μισθούς και συντάξεις, με παράταση του εργασιακού βίου σχεδόν έως τα όρια του κατά χώραν προσδόκιμου ζωής, με διαρκώς ογκούμενη την ανεργία και με τα κέρδη κέρδη. 

Αλλά και με τα υπολείμματα του κοινωνικού κράτους να διασκορπίζονται και αυτά.  

Το ΕΣΥ, λ. χ., πολύ «μπολσεβίκικο» φαίνεται πια, καίτοι καταρρακωμένο.  

Αν, λοιπόν, ο κ. Λοβέρδος, πάντοτε φιλόδοξος, θέλει να ελπίζει ότι θα γίνει Παπανδρέου στη θέση του Παπανδρέου, με τη μιντιακή και άλλη συνδρομή των εξωθεσμικών αρχόντων της χώρας (των μόνων που δεν θίγονται από την ευρωπαϊκή εισβολή), δεν έχει παρά να βαθύνει και να πλατύνει τον λάκκο που άνοιξαν για το ΕΣΥ οι προ αυτού, όλοι, ο ένας μετά τον άλλον, πράσινοι και βένετοι: η κ. Ξενογιαννακοπούλου, ο κ. Κακλαμάνης, ο κ. Αβραμόπουλος, και πάει σκάβοντας... Εχει άλλωστε δείξει ότι διαθέτει όλα τα διαλυτικά προσόντα, καθώς και την προθυμία να δίνει προσοχή τοις κείνων ρήμασι.

... Και η Ελλάδα συμπαρίσταται. 

Συμπαρίσταται στην καταστροφή της, που έχει το ωραίο όνομα της «σωτηρίας». Συμπαρίσταται στην αυτοκαταστροφή της, με το ακόμα πιο ωραίο όνομα της «σύνεσης», που «ήρθε επιτέλους σ’ αυτόν τον τόπο». 

Στη διαιώνιση, δηλαδή, μοντέλων που έχει ήδη φανεί, και εδώ και σε πολλές άλλες χώρες, ότι οδηγούν μαθηματικά (γι’ αυτούς που τόσο λατρεύουν την ευτυχία των αριθμών, αδιάφοροι για τα πάθη των ανθρώπων) στην ύφεση, την αποαπένδυση, την ανεργία και τη φτώχεια.

Στη μείωση της εθνικής της κυριαρχίας συμπαρίσταται η Ελλάδα, συμφωνεί δηλαδή και συμπράττει. Με αντίδωρο ένα πουκάμισο όχι απλώς αδειανό, αλλά δηλητηριασμένο, σαν τον χιτώνα του κένταυρου Νέσσου, που τον έδωσε εξαπατημένη η Δηιάνειρα στον Ηρακλή του μύθου.

Καθημερινή