Χάθηκε εντελώς η μπάλα

Είναι ολοφάνερο πως ρυθμιστές της πολιτικής ζωής της πατρίδας μας είναι πλέον πρόσωπα που δεν έχουν καμιά σχέση με την πολιτική. 

Αυτοί διαμορφώνουν την καθημερινή ατζέντα και το τραγικό είναι πως πρόκειται για ανθρώπους αστοιχείωτους και απαίδευτους. Κι όμως, τους έδωσαν χώρο και λόγο και με τις ανοησίες τους δηλητηριάζουν μια ολόκληρη κοινωνία. 

Θα μου πείτε για να συμβαίνει αυτό υπάρχει ένα γενικότερο υπόβαθρο που το επιτρέπει.

Για να έχει ο λόγος τους αυτόν τον ρυθμιστικό χαρακτήρα υπήρχε ένα ευρύτερο έλλειμμα, ένα μεγάλο κενό που ήρθαν αυτοί οι απίθανοι τύποι να το καλύψουν.

Πονηροί καραγκιόζηδες που γνωρίζουν πως όσο μεγαλύτερο το ψέμα τους τόσο πιο πιστευτό θα γίνει από ένα κοινό που είναι πρόθυμο να ακούσει εδώ και πολλά χρόνια τέτοιες ανοησίες. Από ένα κοινό που δε βάζει στη βάσανο της κριτικής αυτά που ακούει είτε γιατί σε διαθέτει κριτική σκέψη είτε γιατί έχει παραιτηθεί από αυτήν. 

Αυτή η νοοτροπία έρχεται από το πρόσφατο παρελθόν, όταν κάποιοι πίστεψαν – και ήταν οι περισσότεροι – πως με ένα νόμο με ένα άρθρο θα σκίζαμε τα μνημόνια. Σήμερα διαπιστώνουμε πως...

η βλάβη στον εγκέφαλο είναι μόνιμη και κληρονομική. Ένα σημαντικό κομμάτι της επόμενης γενιάς διαπαιδαγωγήθηκε με αυτόν τον παραλογισμό, γοητεύτηκε από αυτόν και πρωταγωνιστεί στον ζόφο που ζούμε σήμερα. Διότι πρόκειται περί ζόφου, ένας συνταξιούχος πυροσβέστης και ένας κινηματογραφιστής να καθορίζουν την επικαιρότητα και το πολιτικό κλίμα. Να είναι τα βαρόμετρα των εξελίξεων. 

Εννοείται πως οι ευθύνες των συστημικών πολιτικών είναι τεράστιες για αυτή την υποτροπή. Για αυτό το ξανακύλισμα στη συνωμοσιολογία, διότι με τη συμπεριφορά τους – πιο συγκεκριμένα με την αδράνεια και τις παραλείψεις τους και τις λανθασμένες επιλογές τους – συνέβαλαν τα μέγιστα στην επανεμφάνιση αυτού του φαινομένου. 

Μεταξύ του 2015 και του σήμερα υπάρχει μια σημαντική διαφορά. Τότε ο παραλογισμός καλυπτόταν πλήρως από την πολιτική. Το αίτημα ήταν πολιτικό. Υπερφίαλο, απλοϊκό και ανόητο, αλλά ήταν πολιτικό. Σήμερα το αίτημα είναι απλώς χαοτικό. Δεν υπάρχει ορατό πολιτικό «δια ταύτα», διότι απλούστατα οι φορείς του σημερινού παραλογισμού δεν διαθέτουν πολιτικό στίγμα. Και αν κάποιοι διαθέτουν, αυτά είναι απλώς ψήγματα. Και εδώ ακριβώς ελλοχεύει ο κίνδυνος. Να ξεστρατίσουμε σε δρόμους που θα υπονομεύσουν το πολίτευμά μας συθέμελα και στο τέλος αυτής της κατρακύλας θα τεθεί υπό αμφισβήτηση η εθνική μας ακεραιότητα. 

Όσοι βλακωδώς διατείνονται πως η Μεταπολίτευση τελείωσε, αγνοούν ένα βασικό πράγμα. Η Μεταπολίτευση ήρθε με μια εθνική τραγωδία και όσο η πατρίδα μας συνεχίζει την πορεία της – με τα γνωστά και αναπόφευκτα πισωγυρίσματα – χωρίς όμως μια ανάλογη με του 1974 εθνική ταπείνωση, θα συνεχίζεται και η Μεταπολίτευση. Αν τελειώσει η Μεταπολίτευση, θα τελειώσει με τους όρους που ήρθε.

Για την επαναφορά στην κανονικότητα και την πολιτική σταθερότητα την ευθύνη τη φέρουν τα συστημικά κόμματα. Αυτά, ας φροντίσουν να περιφρουρήσουν τον χώρο της πολιτικής από την εισβολή των κάθε λογής καραγκιόζηδων. Οι πολιτικοί αρχηγοί αυτών των κομμάτων που νομίζουν ότι όλο αυτό το αρρωστημένο κλίμα θα λειτουργήσει υπέρ τους, ήδη εισπράττουν τις συνέπειες αυτής της λάθος εκτίμησης. 

Η Ζωή και η κάθε Ζωή κάνει τη δουλειά της. Και την κάνει καλά. Το ερώτημα είναι τι κάνουν οι υπόλοιποι. 

Σάκης Μουμτζής