«Δε ζωντανεύουν οι νεκροί / όσο κι αν κλαις δεν ωφελεί»

Αυτή η μεγάλη επιτυχία του Μπάμπη Μπακάλη κυκλοφόρησε το 1974 και στην πρώτη της εκτέλεση τραγουδίστρια ήταν η Χαρούλα Λαμπράκη. Όπως συμβαίνει σε όλα τα μεγάλα λαϊκά σουξέ οι στίχοι και αυτού του άσματος έχουν πολλές αναγνώσεις που κινούνται σχεδόν σε όλα τα επίπεδα. Ο συγκεκριμένος στιχουργός ήθελε στο πρώτο, εύληπτο επίπεδο να καταγράψει το οδυνηρό τέλος μιας καψούρας, όμως κάποιος άλλος μπορεί να εμβαθύνει σε μια θεολογικού τύπου ανάλυση του στίχου και άλλος μπορεί να το δει το ζήτημα από την πολιτική του σκοπιά. Εγώ εδώ είμαι. 

Όντως, στην πολιτική δεν έχει παρατηρηθεί νεκρανάσταση πρωθυπουργών, πλην μιας περιπτώσεως, αυτής του Ανδρέα Παπανδρέου το 1993. Και σε αυτή τη νεκρανάσταση συνέβαλε τα μέγιστα η συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας - Αριστεράς που, παραπέμποντάς τον στο Ειδικό Δικαστήριο, τον κράτησε, θυματοποιώντας τον, πολιτικά ζωντανό. Ειδάλλως θα τον αποκαθήλωναν πρώτα - πρώτα οι δικοί του... 

Κάνω αυτό τον πρόλογο διότι ακούω και διαβάζω για πιθανή επιστροφή στη δράση του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος πολύ πρόσφατα ανακηρύχθηκε ο χειρότερος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης, με μεγάλη διαφορά από τον αμέσως χειρότερο. Με τέτοιες περγαμηνές το comeback δεν το βλέπω και πολύ ευοίωνο.

Βέβαια, στενή συνεργάτιδά του διευκρίνισε πως ο Α. Τσίπρας θα επιστρέψει αν έχουν δημιουργηθεί οι όροι για να ξαναγίνει πρωθυπουργός. Επειδή η δήλωση δεν είναι τυχαία την καταγράφω αυτολεξεί: «Ο Α. Τσίπρας θα επιστρέψει όταν θα μπορεί να διεκδικήσει ξανά την πρωθυπουργία της χώρας». 

Φυσικά, ουδείς θα είχε την απαίτηση από έναν πρώην πρωθυπουργό να επανέκαμπτε για να γίνει υπουργός. Άρα αυτό το σκέλος της δήλωσης της κυρίας Β. Κεχαγιά μου ακούγεται λογικό. 

Το ερώτημα όμως είναι ένα: 

πώς θα διεκδικήσει την πρωθυπουργία αν δεν αναλάβει το ρίσκο της επανεκκίνησης; 

Δε θα πρέπει να ηγηθεί κάποιου σχήματος; 

Εκτός αν πιστεύει πως άλλοι θα κάνουν τη χαμαλοδουλειά και μετά θα τον καλέσουν να γίνει πρωθυπουργός.  

 
Οφείλω να παραδεχτώ ότι πάντα υπάρχει και η προσδοκία ενός σύγχρονου Κιγκινάτου. Εκεί που ο Α. Τσίπρας αποστασιοποιημένος από τα κοινά και τη φθορά που προκαλούν, κλεισμένος στο Ίδρυμά του, ξαφνικά θα ακούσει τις κραυγές του πλήθους που θα τον καλούν να σώσει την πατρίδα. Ένα όντως καλό σενάριο, όμως δεν το βλέπω και πολύ πιθανό διότι, όπως προανέφερα, ο τίτλος του χειρότερου πρωθυπουργού είναι πολύ πρόσφατος. Πάντως, το σύνδρομο Κιγκινάτου διακατέχει τους περισσότερους πρώην πρωθυπουργούς, για να τα λέμε όλα. 
Αντιλαμβάνομαι ότι η προοπτική του comeback τοποθετείται σε ένα δυστοπικό μέλλον, μιας φανταστικής κοινωνίας, όπως την περιγράφουν διάφορες ταινίες συνδρομητικών καναλιών. Έτσι, πραγματικά υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες επιστροφής του Α. Τσίπρα.  
 
Για λόγους καλύτερης κατανόησης του κειμένου μου, σας παραθέτω μέρος των στίχων του άσματος του Μπάμπη Μπακάλη που καθρεφτίζουν τη σχέση του ψηφοφόρου του ΣΥΡΙΖΑ με τον άλλοτε κραταιό ηγέτη του. 

Προσέξτε πόσο προφητικοί ήταν οι στίχοι.  
«Τόση αγάπη που΄χα για σένα/εσύ την έθαψες μην το ξεχνάς/ εσύ την πρόδωσες εσύ τη σκότωσες/ εσύ ΄σαι ο δράστης και ο φονιάς» 

Σάκης Μουμτζής