Που ήσασταν κ. Rice το 2013;

Το ΔΝΤ και ο κ. Schaeuble φέρνουν πάλι και πάλι στην επιφάνεια θέμα «εγγυήσεων» από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. 

Που βρισκότανε, άραγε, ο κ. Rice το 2013 και το 2014, όταν ο κ. Τσίπρας απειλούσε τότε να σκίσει τα μνημόνια και δήλωνε δημόσια ότι δεν θα αναγνώριζε τις συμφωνίες; 
Ποιος είπε ότι οι... «θεσμοί» πολέμησαν τον Αλέξη Τσίπρα;

Προκαλεί απορίες η εμμονή του κ. Rice σε λογικές «διευρυμένης πλειοψηφίας», όταν η αντιπολίτευση έχει ξεκαθαρίσει με κάθε τρόπο ότι αυτή η πρόταση δεν είναι αποδεκτή. 

Η χώρα έχει νόμιμη κυβέρνηση και η κυβέρνηση αυτή διαθέτει την απαραίτητη πλειοψηφία για να περάσει τα μέτρα. 

Την ίδια ώρα η αντιπολίτευση δεν αρνείται την συνέχεια του κράτους, αλλά υποστηρίζει ότι αν ήταν η ίδια στην κυβέρνηση θα είχε πετύχει μία τελείως διαφορετική συμφωνία. Κι ότι όταν έρθει θα εφαρμόσει ένα διαφορετικό μείγμα πολιτικής που θα καταστήσουν αυτά τα μέτρα ανενεργά. 

Που ακριβώς, λοιπόν, βρίσκεται το πρόβλημα; 

Εκτός κι αν οι «θεσμοί» ξέρουν κάτι που δεν ξέρουμε εμείς. Ας πούμε ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να περάσει την συμφωνία και δεν επιθυμούν να δουν τον κ. Τσίπρα να πηγαίνει σε εκλογές. Αν φοβούνται ότι θα χάσουν τον καλύτερο συνεργάτη που είχαν μέχρι σήμερα σε αυτή την χώρα.

Το «αίτημα» του αξιότιμου αξιωματούχου του ΔΝΤ είναι όντως περίεργο. Είναι σαφές ότι προσφέρει σωσίβιο στον κ. Τσίπρα, ο οποίος αναζητά τρόπους για να παραμείνει στην εξουσία. 

Πως θα μπορούσε όμως η αντιπολίτευση να συμφωνήσει σε ένα σχέδιο που φέρνει την σφραγίδα του κ. Τσίπρα, όταν εδώ και πολλούς μήνες επισημαίνει ακριβώς αυτό το πράγμα, ότι η ακατανόητη τακτική του κ. Τσίπρα μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μία κακή συμφωνία; 

Πως μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να βάλει την υπογραφή του σε μία συμφωνία που στην πραγματικότητα είναι ένα νέο μνημόνιο μέσα στο μνημόνιο;

Και τι θα έκανε ο Κυριάκος αν ήταν αυτός στην κυβέρνηση; Δεν θα υπέγραφε ό,τι του ζητούσαν οι ξένοι; 

Αυτό είναι ένα επιχείρημα που προβάλλεται συχνά - πυκνά. 

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση Σαμαρά είπε όχι στο Υπερταμείο που ζητούσε ο κ. Schaeuble, σε αντίθεση με την κυβέρνηση Τσίπρα που τους το πρόσφερε για 99 χρόνια. Κι αυτό είναι ένα παράδειγμα. 

Σε αντίθεση με ό,τι υποστήριζε η μαύρη προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση Σαμαρά έκανε διαπραγματεύσεις. Άλλοι είναι αυτοί που δεν διαπραγματεύονται και συμφωνούν σε όλα με τους δανειστές. 

Ο κ. Τσίπρας πουλάει στο εσωτερικό μία πολιτική ρήξης με το ΔΝΤ, αλλά στο εξωτερικό ζητάει από την κυρία Lagarde να μην φύγει από το πρόγραμμα. Άλλα λέει μέσα και άλλα λέει έξω. 

Οι δηλώσεις Rice δείχνουν ότι υπάρχει και κάτι περισσότερο: Μία διαρκής στήριξη στον Αλέξη Τσίπρα. Το γιατί είναι κάτι που θα αποδειχτεί στο μέλλον. Προς το παρόν είναι ένα ενδιαφέρον ερώτημα.

Ο κ. Schaeuble δεν ήταν πάντα «φίλος» με το ΔΝΤ. Το αντίθετο! Φαίνεται, όμως, ότι οι δρόμοι τους το τελευταίο χρονικό διάστημα και σε σχέση με την Ελλάδα κάπου ενώνονται. Μπορεί να έχουν διαφορετική στόχευση, αλλά στην παρούσα φάση συμπλέουν. Ο ένας κόβει και ο άλλος ράβει.

Ο κ. Schaeuble έχει προτείνει σε όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις την «εναλλακτική» της «προσωρινής» εξόδου από την Ευρωζώνη. Κι απ’ όλους εισέπραξε αρνητικές απαντήσεις. Όχι τυχαία! Δεν υπάρχει «προσωρινή» έξοδος από την Ευρωζώνη. Εκείνο που υπάρχει σε μία τέτοια περίπτωση είναι η πλήρης περιθωριοποίηση της Ελλάδας και η μετατροπή της σε ένα προτεκτοράτο. 

Ο κ. Schaeuble με αυτό τον τρόπο, με την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, υπερασπίζεται τα συμφέροντα της δικής του πατρίδας.

Οι προτάσεις Schaeuble δεν είναι όμως προς το συμφέρον της δικής μας πατρίδας. Πόσο μάλλον σε ένα περιβάλλον που έχει γίνει ιδιαίτερα εχθρικό για τα εθνικά μας θέματα. Η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα είναι η μεγάλη ευκαιρία που περιμένει χρόνια τώρα η Τουρκία. Μία Ελλάδα πλήρως περιθωριοποιημένη και αποδυναμωμένη από μία τόσο μεγάλη και παρατεταμένη κρίση θα είναι εύκολη λεία στα νύχια των Τούρκων.

Αλλά αυτά δεν αφορούν -φυσικά- τον κ. Schaeuble. Εκείνο που τον αφορά είναι να ανοίξει την διαδικασία της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων, έτσι ώστε να μην απειλήσει κάποιος την ευδαιμονία της Γερμανίας. Αυτό το αίσθημα είναι βαθιά ριζωμένο στην γερμανική κοινωνία. Αισθάνονται χαρούμενοι για τα επιτεύγματά τους, μισούν την νομισματική αστάθεια και απεχθάνονται όσους απειλούν να καταστρέψουν το όνειρό τους.

Ταυτόχρονα θα ήθελε να πετύχει μία εκλογική νίκη, όπως κάθε πολιτικός. Αυτή τη στιγμή χάνει ψήφους από τα αριστερά του και ο μόνος τρόπος για να κερδίσει τις εκλογές είναι να κερδίσει ψήφους από τα δεξιά του. 

Μία σκληρή στάση στο θέμα της Ελλάδας έχει μόνο να του δώσει! Κι ας πιστεύουν στην Αθήνα ότι η Γερμανία δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο. Μπορεί το Βερολίνο να μην θέλει να φορτωθεί την ευθύνη. Αλλά αν συμβεί το μοιραίο με ευθύνη των Ελλήνων και ο κ. Schaeuble έχει κρατήσει μία σθεναρή στάση, τότε τα πάντα μπορεί να είναι «διαφορετικά»! 

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το προσφυγικό! 

Στην Αθήνα μπορεί να σκέφτονται πόσες ακόμη MKO θα δραστηριοποιηθούν από μία πιθανή έξαρση του φαινομένου. Να μην στοιχηματίζουν, πάντως, ότι η Ευρώπη θα σταθεί στο πλευρό μας στην περίπτωση που τραβήξουμε εμείς την πρίζα. 

Και το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι αν αυτό αποτελεί εν τέλει για κάποιους στην Ευρώπη μία κάποια λύση! 

Ας μην ξεχνάμε ότι η Ευρώπη είναι μαθημένη να λύνει τα θέματά της χώνοντας το κεφάλι της βαθιά στην άμμο.

Ο κ. Schaeuble και ο κ. Rice μπορεί να έχουν τους λόγους τους που ζητούν από τον κ. Μητσοτάκη να ψηφίσει αυτή την κακή συμφωνία. 

Ο κ. Μητσοτάκης, όμως, δεν έχει τον παραμικρό λόγο να πει «ναι». 

Αν έχουν αποφασίσει να βγάλουν την Ελλάδα από την Ευρωζώνη, ας το κάνουν μόνοι τους και σε συνεργασία με τον καλύτερο συνεργάτη τους στην Ελλάδα, τον Αλέξη Τσίπρα. 

Δεν χρειάζονται και δεν θα πάρουν την υπογραφή του Κυριάκου.

Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr