Όσοι ασχολούνται έστω και επιδερμικά με το ποδόσφαιρο, γνωρίζουν τι εστί πέναλτι. Η λεγόμενη «εσχάτη των ποινών», που μπορεί να κρίνει έναν αγώνα.Όπου ο ποδοσφαιριστής ενώπιος ενωπίω με το τέρμα, έχει στα πόδια του την ευκαιρία να σκοράρει και να αλλάξει όλο το παιχνίδι. Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα.
Μια άσκηση, όχι τόσο τεχνικής ή ικανότητας, αλλά κυρίως ψυχραιμίας και … νεύρων.
Πολλές είναι οι περιπτώσεις όπου τεράστιοι, κατά τα άλλα, ποδοσφαιριστές έχασαν...
πέναλτι, ακόμη και στην κρισιμότερη στιγμή ενός αγώνα.
Και ενώ όλοι νομίζουν ότι το χτύπημα ενός πέναλτι είναι piece of cake για αυτόν στον οποίον ανατίθεται, αυτό δεν ισχύει. Διότι ναι μεν αν το πετύχει δεν πολυτρέχει και τίποτα, αφού θεωρείται εύκολο, αν αποτύχει όμως (ειδικά σε κρίσιμο αγώνα) τότε γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος, με τους οπαδούς να τον στοχοποιούν, και ο ίδιος να παραδίνεται στη χλεύη (π.χ. Ρομπέρτο Μπάτζιο στον τελικό του 1994)…
Από την άλλη πάλι, όλοι μιλάνε για την αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι, και για το μεγάλο άγχος που σίγουρα τον διακατέχει.
Ισχύει κάτι τέτοιο; Καθόλου… Το αντίθετο θα έλεγα (έχοντας κάποτε διατελέσει ερασιτέχνης τερματοφύλακας). Και αυτό διότι ο τερματοφύλακας ΔΕΝ έχει τίποτα να χάσει.
Αν το φάει το έφαγε, και κανένας δεν έχει να πει τίποτα, ενώ αν μία στις τόσες το πιάσει, τότε γίνεται αυτόματα ήρωας…
Άρα, το πέναλτι, για έναν γκολκίπερ, είναι η καλύτερη του…
Γιατί έκανα όλη αυτή την εισαγωγή;
Διότι παρακολουθώντας τα πολιτικά και δη τα προεκλογικά τεκταινόμενα, αυτό που διαπιστώνω είναι ότι το «ντέρμπι» μάλλον θα κριθεί στα πέναλτι. Ή καλύτερα σε ένα και μόνο πέναλτι.
Όπου την αγωνία δεν την έχει η ΝΔ, που είναι σαν το τερματοφύλακα που λέγαμε, αλλά ο Σύριζας, με τον Αλέξη κάθιδρο και τρομοκρατημένο, να συνειδητοποιεί τι βλακεία έκανε πηγαίνοντάς μας σε πρόωρες εκλογές.
Διότι, εκεί που νόμιζε ότι θα κάνει μια ανώδυνη βόλτα στο πάρκο, θα κτυπήσει δηλαδή ένα εύκολο πεναλτάκι, του προέκυψε … Μεϊμαράκης.
Ο οποίος με την ψυχολογία του τερματοφύλακα, που δεν έχει τίποτα να χάσει, αλλά μόνο να κερδίσει, τον κοιτάει στα μάτια και τον αποσυντονίζει. Με αποτέλεσμα ο Αλέξης να τρεκλίζει κυριολεκτικά, και όχι μόνο να κινδυνεύει να αστοχήσει, αλλά να μη βρει ούτε καν μπάλα! Να κλωτσήσει αέρα…
Καλώς ή κακώς, το τελευταίο δεκαήμερο η ψυχολογία είναι με το μέρος της Νέας Δημοκρατίας. Η οποία μοιάζει να έχει ξεφορτωθεί το άγχος, και τα ενοχικά σύνδρομα, να συσπειρώνεται, και να χτυπάει κάτω σαν χταπόδι την αποτυχημένη αλλοπρόσαλλη παρέα του Αλέξη, που ενώ ρήμαξε τον τόπο, κατέβηκε στον αγώνα με ψυχολογία νικητή.
Και τώρα δεν ξέρει από που να φύγει…
Τρανό παράδειγμα η χθεσινοβραδινή άτακτη φυγή από το στούντιο της ΕΡΤ (παρακαλώ) του Σουηδού… του άλλοτε αλαζόνα Σκουρλέτη, που όταν ήταν αντιπολίτευση είχε για όλα λύσεις, και που όταν ήταν υπουργός τα έκανε όλα μαντάρα, και πάντα με υφάκι. Και τώρα, για πρώτη φορά βρέθηκε ένας Κεφαλογιάννης και τον κατέβασε καμιά δεκαριά κλικ.
Όπως πιο παλιά είχε αποφλοιώσει ο Βορίδης έναν έντρομο και αμήχανο Φίλη, σε ζωντανή μετάδοση.
Και όπως πολύ καλά κάνει συστηματικά εδώ και μέρες ο Μεϊμαράκης, που χθες βράδυ έβαλε στη θέση του τον Χατζηπαπάρα, αυτόν δηλαδή που μέχρι πρότινος τουίταρε το πόσο λεβέντες είναι οι συριζαίοι, αφού «αυτοί τουλάχιστον διαπραγματεύονται»!!!!
Ο Βαγγελάρας (όπως τον λένε ο νεοδημοκράτες) έχει χαλαρή ψυχολογία του στυλ τι είχαμε τι χάσαμε; Κι αυτό τον βοηθάει, και του δίνει πόντους.
Έτσι κι αλλιώς διεκπεραιωτής είναι, άσχετα αν οι συγκυρίες του έδωσαν την μοναδική ευκαιρία να γίνει ακόμη και πρωθυπουργός, σε μια από τις κρισιμότερες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας μας.
Και επειδή ακριβώς δεν έχει τίποτα να χάσει, μοιάζει να το γλεντάει. Με λυμένο το ζωνάρι, και λυμένη και τη γλώσσα (ακόμη κι αυτήν του σώματος).
Αποδομώντας τον κακομοίρη Αλέξη, γελοιοποιώντας κυριολεκτικά τον συγκαμένο, και γενικά σφάζοντας με το σπαθί της χλεύης τα σούργελα που … θα άλλαζαν την Ευρώπη.
Γι αυτό και ο Σύριζας, με όλους τους «επικοινωνιολόγους» του, τα έχει παίξει. Έχουν χάσει τη μπάλα. Έχουν αποσυντονιστεί, μη ξέροντας πώς να αντιδράσουν στην λεκτική κακοποίηση- γελοιοποίηση του Μεϊμαράκη.
Και μοιάζουν (για πρώτη φορά) ως ανθρωπάκια άτολμα και μοιραία… αυτό ακριβώς δηλαδή που είναι στην πραγματικότητα.
Με τον Αλέξη, και άλλους μεγαλόσχημους, να βάζουν σωρηδόν αυτογκόλ, όπως π.χ. η παπαριά του Γαβρήλου περί μεγάλης επιτυχίας στο μεταναστευτικό, και περί δολοφόνων λιμενικών, ή αυτή του Αλέξη του «διεθνολόγου» περί μη ύπαρξης θαλασσίων συνόρων!!!!!! Που να του μιλήσει κανείς για υφαλοκρηπίδες, ΑΟΖ, και άλλα τέτοια κβαντοφυσικά ζητήματα. Θα πνιγεί το παιδί…
Εν κατακλείδι, όπως τα βλέπω τα πράγματα, η ΝΔ θα πάρει την πρωτιά, και καλά θα κάνει, αν θέλουμε να πάμε μπροστά ως χώρα.
Αλλιώς, ας ψηφίσουμε ξανά μανά τον θλιβερό ψευτράκο, που άσχετα αν ο Μεϊμαράκης του ρίχνει 20 χρόνια κι εγώ άλλα 10, είναι από τους πιο συντηρητικούς, οπισθοδρομικούς, και γερασμένους (νοητικά) πολιτικούς που έβγαλε ποτέ η χώρα. Σαν τον Κουτσούμπα κάπως, αλλά στο πιο χαζοχαρούμενο. Χώρια του ότι είναι και ημιμαθής…
Έτσι λοιπόν, αν θέλει να κερδίσει ο Αλέξης, ας παραδεχτεί επιτέλους ότι η αριστερή του ρητορική δεν περπατάει, ας βγάλει απ τα ψηφοδέλτια Επικρατείας τους παντελώς αποτυχημένους Μπαλτά και Τασία, ας ξεχάσει τους μπολσεβικισμούς, και ας γίνει … Πασόκ.
Έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι απ αυτούς που του απέμειναν Πασόκοι είναι… μη τρελαθούμε, κι ας παριστάνουν τις άφθαρτες πολιτικές παρθένες.
Εξάλλου, μας αρέσει δεν μας αρέσει, ο μέσος Έλληνας κατά βάθος κι αυτός Πασόκ είναι.
Πασοκιές θέλει, κι ας πληρώνει ο ίδιος το μάρμαρο στο τέλος.
Άρα, αυτή είναι η μοναδική ελπίδα και ευκαιρία του Αλέξη. Να το πάρει απόφαση, να παρατήσει τα κομμουνιστικά τσιτάτα, και να συνεχίσει (πιο συστηματικά και πιο μεθοδικά) να είναι το κακέκτυπο του Ανδρέα.
Μόνο έτσι θα πείσει τους ψηφοφόρους του, αφού πώς να το κάνουμε… όπως το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που στο τέλος πάντα «κερδάνε» οι Γερμανοί, έτσι και η ελληνική πολιτική είναι ένα παιχνίδι, που στο τέλος πάντα «κερδάνε» οι Πασόκοι… άσχετα με το πώς ονομάζονται και που τρουπώνουν κομματικά για να κονομήσουν…
Αλλιώς Αλέξη, ο Βαγγελάρας θα σου πάρει και τα σώβρακα στο τέλος…
ΥΓ- Όσο για τον Μεϊμαράκη, καλά τα πάει, αλλά ας του θυμίσω ο ποταπός, ότι αν η βάση της ΝΔ ήθελε Ντόρα, μπορούσε να την επιλέξει το 2009… δεν χρειάζεται να την επαναφέρει … απ’ τον φεγγίτη.
Εξάλλου, όπως τα βλέπω εγώ, ο ίδιος είναι εκατό φορές καλύτερος από την ραδιούργα κυρία με το συρραμμένο χαμόγελο, άρα τι χρείαν έχομεν εφιαλτών;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου