Η δημόσια περιουσία σε… fast track

Μια από τις ασφαλέστερες μεθόδους  για να ευτελίζεις την αξία ενός θεσμού, ή τη σπουδαιότητα ενός στόχου, είναι να τον επικαλείσαι συνεχώς, και ποτέ να μην κάνεις τίποτε για την προώθησή του. 

Στη χωρία των αρνητικών αυτών παραδειγμάτων ανήκουν μεταξύ άλλων η λεγόμενη ‘πάταξη της φοροδιαφυγής’, οι ‘σπουδαίοι εθνικοί λόγοι’, όπως το Κυπριακό και οι ‘εξελίξεις γύρω από αυτό’, η ‘μείωση της γραφειοκρατίας’ και η ‘ενίσχυση της επιχειρηματικότητας’ και βέβαια ‘η αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου’.

Η χώρα μας, αναντίρρητα στο σύνολό της συγκεντρώνει μοναδικές φυσικές ομορφιές, σε συνδυασμό με θαυμάσιο κλίμα. 

Τα στοιχεία αυτά με την πολιτιστική παράδοση και την ιστορία χιλιετιών είναι και τα... 

πλεονεκτήματά μας, που επιτρέπουν ακόμη και σήμερα στην τουριστική μας βιομηχανία να είναι ανταγωνιστική. Βέβαια, στον κόσμο δεν είμαστε μόνοι μας και η αξία του να κατέχει κανείς ελληνική γη δεν είναι πανάκεια . Ακόμη και στην περίπτωση που ιδιοκτήτης είναι το Δημόσιο.

Το ζήτημα είναι πώς την αξιοποιείς.  Στον τομέα αυτό, μια πρώτη ‘αξιοποίηση’  έγινε κατά τα πρώτα χρόνια του Αγώνα για την ίδρυση και την οργάνωση του Ελληνικού Κράτους, όταν ‘ελληνικές γαίες’ είχαν δοθεί ως εγγύηση για την χορήγηση των πρώτων δανείων από τις Προστάτιδες Δυνάμεις. Επιλογή ανάγκης και επιβίωσης, στην οποία κανείς στη σύγχρονη εποχή δεν νομιμοποιείται ‘να προστρέξει’, ακόμη και σε συνθήκες πραγματικού ή τεχνητού αδιεξόδου.

Μια πρώτη ωστόσο και καθόλα επιβεβλημένη αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου και ένα αναγκαίο βήμα ορθολογικής διαχείρισης των αναγκών του, είναι να αναζητήσει να καλύψει τις όποιες στεγαστικές ανάγκες των υπηρεσιών και Οργανισμών του, μέσα από τη χρήση της περιουσίας του. Δε νοείται να δαπανώνται τα όποια ποσά, που στις περισσότερες των περιπτώσεων  είναι υπέρογκα, για τη μίσθωση ακινήτων, όταν πριν δεν έχει διερευνηθεί το κατά πόσο το Δημόσιο-και όταν μιλάμε για Δημόσιο περιλαμβάνουμε και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ΝΠΔΔ και ΟΤΑ-, έχει στην ιδιοκτησία του αντίστοιχα ακίνητα ή ακίνητα που μπορούν να ανταλλαγούν ή να εκποιηθούν εν ανάγκη  για να αποκτηθούν εγκαταστάσεις με τις προδιαγραφές που η εκάστοτε υπηρεσία δικαιολογημένα χρειάζεται. 

Κίνηση απλή, αυτονόητη και επιβαλλόμενη από τον ίδιο τον νόμο, που ρητά προβλέπει ότι το Δημόσιο καταγγέλλει αζημίως για το ίδιο οποιαδήποτε μίσθωσή του, όταν αποκτήσει δικό του ακίνητο για να καλύψει τις ανάγκες του. Ούτε περισπούδαστες μελέτες χρειάζονται ούτε μακρόπνοα σχέδια για βέλτιστες αποδόσεις. Που αποτελούν και τη συνήθη πρόφαση για να δικαιολογήσουν την ακινησία και τον πλουτισμό των επιτηδείων. Στην όλη διαδικασία για την κάλυψη των στεγαστικών αναγκών του Δημοσίου, ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί και στην περιουσία των κληροδοτημάτων και των κοινωφελών ιδρυμάτων εκτός και αν αποδειχθεί ότι αυτή χρησιμοποιείται επωφελέστερα για την εκπλήρωση των σκοπών που έθεσε ο δωρητής. Σε καμία όμως περίπτωση η περιουσία αυτή δεν μπορεί να διασπαθισθεί από όσους ταυτίζουν το προσωπικό με το κοινωφελές και ενεργούν ασύδοτα. 
Μια καταγραφή της περιουσίας όλων αυτών των ιδρυμάτων και κληροδοτημάτων και της διαχείρισής της, είναι αναγκαία όσο ποτέ. Γιατί, κάθε περιστολή των κρατικών δαπανών, μέσα από συνθήκες διαφάνειας και σεβασμού της βούλησης των δωρητών, εξασφαλίζει πρόσθετους πόρους για το κοινό καλό, που είναι ο πρώτος στόχος και η νομιμοποίηση ύπαρξης των κοινωφελών ιδρυμάτων και οργανισμών.
ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ ΑΔΑΜΙΔΗΣ