Τι κάνουμε τώρα Γιώργο;

Ι. Γιατί φτάσαμε εδώ;

Ας ξεπεράσουμε πια τη γενική επίρριψη ευθυνών, τις εύκολες κατηγόριες και την άγονη γκρίνια.
Η κρίση αυτή είναι όντως μια ευκαιρία και θα είναι κρίμα να την αφήσουμε να πάει χαμένη. 
Όπως το 1974, εκμεταλλευόμενοι το άγος των δικτατόρων στην Κύπρο, μπορέσαμε να ξεφορτωθούμε με συνοπτικές διαδικασίες τη χούντα και τη βασιλεία, αποκτώντας για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια γνήσια δημοκρατία, έτσι και τώρα μπορούμε να αποβάλουμε ιδεοληψίες και «κολλήματα» που μας ταλαιπωρούν τα τελευταία 36 χρόνια.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: έχουμε κράτος δικαίου, έχουμε σύνταγμα και νόμους, και όποιος τους παραβαίνει υφίσταται τις συνέπειες.
Δεν υπάρχουν πια «ιερές αγελάδες» που τυγχάνουν ιδιότυπης ασυλίας.
Όποια χρέη είχαμε στην αριστερά τα ξεπληρώσαμε και με το παραπάνω όλα...
αυτά τα χρόνια με την ανοχή της πλειοψηφίας στα παιδιαρίστικα καμώματά της και στην «ανυπακοή» της.
Κάμποσοι από τη γενιά μας θητεύσαμε εκεί και έχουμε το δικαίωμα επιτέλους να ασκούμε δημόσια κριτική σε μια χουλιγκανική εκδοχή αυτού που κάποτε πιστέψαμε.

Να ζητήσουμε αυτοκριτική από αυτούς που κυβέρνησαν τα τελευταία 30 χρόνια για το πού έσφαλαν, πού δεν προσπάθησαν αρκετά, πού δεν συγκρούστηκαν με το λαϊκισμό και μας έφεραν μέχρι εδώ. Όχι όμως γενικότητες ανώδυνες που τα χωράνε όλα και δεν έχουν όνομα και διεύθυνση.
Θέλω να ξέρω τι λένε σήμερα οι υπουργοί της κυβέρνησης Σημίτη όταν τράβηξαν το χαλί κάτω από το νομοσχέδιο Γιαννίτση το 2001, όταν έκαναν τα στραβά μάτια στις προσπάθειες του Α. Παπαδόπουλου να μεταρρυθμίσει την υγεία, του Φλωρίδη να συγκρουστεί με τις παράγκες στο ποδόσφαιρο, όταν ανέχτηκαν σκανδαλώδεις συμπεριφορές πρωτοκλασάτων συναδέλφων τους , όταν ψήφιζαν τους νόμους για την παραγραφή στην πενταετία, όταν νομοθετούσαν την παροχή προνομίων στις ήδη προνομιούχες κατηγορίες εργαζομένων και επαγγελματιών, των ΔΕΚΟ και του δημόσιου τομέα. Αυτές οι ενέργειες έχουν υπογραφές υπουργών και οφείλουμε ως κοινωνία να μάθουμε ποιοι είναι αυτοί, όνομα και τηλέφωνο.
Ας κάνει και ο Τύπος τη δουλειά του εδώ τολμώντας και αυτός ρήξεις με επώνυμους παράγοντες που τόσα χρόνια χαϊδεύει.
Να μάθουμε ποιοι από την αλήστου μνήμης κυβέρνηση της ΝΔ εκτίναξαν τις δημόσιες δαπάνες μεταξύ 2004 και 2009 με αυξήσεις μισθών, συντάξεων, παροχών και επιδομάτων δημοσίων υπαλλήλων, με προσλήψεις, με κόστος φαρμάκων κ.λπ.
Όνομα και τηλέφωνο.
Να καταλήξουν οι εξεταστικές επιτροπές για τη Siemens και το Βατοπέδι σε κοινά πορίσματα και να αποδοθούν συγκεκριμένες ευθύνες σε όσους φταίνε – όνομα και τηλέφωνο.
Η ομολογία και η μεταμέλεια έχουν την αξία τους ως διαδικασίες κάθαρσης και για τα άτομα αλλά και για την κοινωνία, όπως πολύ καλά ξέρουμε από την ψυχανάλυση οι μοντέρνοι, από τη θρησκεία οι παραδοσιακοί.

ΙΙ. Μπορούσαμε να είχαμε διαπραγματευτεί μια πιο αξιοπρεπή - λιγότερο αποικιοκρατική συμφωνία με τους πιστωτές μας;

Και βέβαια μπορούσαμε:
Αν το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν μια βαλκανική εκδοχή του περονισμού (ξέρετε, της Αργεντινής που τώρα τόσο συχνά αναφέρουμε) και δεν είχε συμβάλει, ακολουθούμενο από την επάρατη διακυβέρνηση της ΝΔ, στη δημιουργία της σημερινής κατάντιας.
Αν ο ΓΑΠ και οι συνεργάτες του ήξεραν αυτά που τώρα έμαθαν με σκληρό τρόπο («on the job training», επί το ελληνικότερο) τους τελευταίους 7 μήνες.
Αν ο κρατικός μηχανισμός είχε υποτυπωδώς ένα αξιόπιστο σύστημα παρακολούθησης και καταγραφής των επιδομάτων στο Δημόσιο, των δαπανών για τα φάρμακα και ποιος τα παραγγέλνει, των εγγυήσεων που έχει δώσει το Δημόσιο για τις ΔΕΚΟ, της εκμεταλλεύσιμης δημόσιας ακίνητης περιουσίας, των 60.000 συντάξεων που εξακολουθούν και παίρνουν οι συγγενείς των θανόντων, των άχρηστων οργανισμών και ΔΕΚΟ, των εξωπραγματικών ποσών που δαπανούν οι ΔΕΚΟ, οι δήμοι και το Δημόσιο για άχρηστα έργα –υπηρεσίες–, αμοιβές ημετέρων, της τεράστιας φοροδιαφυγής των επιχειρηματιών όλων των μεγεθών και επαγγελματιών, με δυο λόγια της απίστευτης σπατάλης και κακοδιαχείρισης που ξέρουμε και σχολιάζουμε χρόνια σαν εθνικό σπορ μεταξύ μας.
Αν μπορούσαμε να περιορίσουμε δραστικά τις αμυντικές μας δαπάνες.
Αν δεν είμαστε και εμείς ως κοινωνία τόσο υποκριτές (σαν τους ευρωπαίους πιστωτές μας που μας δανείζουν για να αγοράζουμε από αυτούς, μεταξύ άλλων, τους εξοπλισμούς τους) και μπορούσαμε να εξηγήσουμε απλά και καθαρά στην κοινή γνώμη ότι η ΓΣΕΕ , η ΑΔΕΔΥ και τα συνδικάτα των αγροτών έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το ότι φτάσαμε εδώ.
Αν…
Αν λοιπόν συνέβαιναν όλα αυτά, δεν θα είχαμε κόψει μισθούς και συντάξεις επί δικαίων και αδίκων, δεν θα κλαίγαμε για τους ανέργους που θα γεμίσουν τη χώρα τα επόμενα χρόνια, για τις επιχειρήσεις που κλείνουν… Ναι , τότε θα είχαμε διαπραγματευτεί μια καλύτερη συνθήκη.
Αλλά αν συνέβαιναν όλα αυτά, δεν θα είχαμε πτωχεύσει και δεν θα χρειαζόμασταν βοήθεια! Ας το καταλάβουμε ότι όταν φτάσεις στο σημείο που φτάσαμε δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια διαπραγμάτευσης – δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές, με τέτοιο μάλιστα πολιτικό κλίμα αντιπαράθεσης και πολιτικούς κατώτερους των περιστάσεων.

ΙΙΙ. Τι κάνουμε όμως τώρα εδώ που φτάσαμε;

1. Αφήνουμε τα παιδιαρίσματα, τις «ανυπακοές», τους δεκάρικους που αγγίζουν μόνο το συναίσθημα και σοβαρευόμαστε.
2. Αρχίζουμε και μετράμε –ναι μετράμε: τα φάρμακα, τα επιδόματα, τις εγγυήσεις του Δημοσίου, την ακίνητη περιουσία, τη φοροδιαφυγή κ.λπ. κ.λπ.
3. Βρίσκουμε πολιτικούς που ξέρουν από διαχείριση με μπλοκάκι και τέτοια… βαρετά. Ας μη μιλάνε ωραία στο μπαλκόνι, ας μη μας συνεπαίρνουν οι λόγοι τους και τα όσα μας υπόσχονται –ας γίνει η πολιτική πιο άχρωμη, πιο γήινη αλλά ας βάζει επιτέλους γκολ– όχι άλλες ντρίπλες στη σέντρα. Όποιος θέλει συγκινήσεις αυτού του τύπου, υπάρχει ο εθνικός διασκεδαστής, το παγκόσμιο κύπελλο, τα χυδαιοσκυλάδικα κ.λπ.
4. Αν περιορίσουμε γρήγορα τις σπατάλες, συλλάβουμε μέρος της φοροδιαφυγής κ.λπ., θα μπορέσουμε να δώσουμε πίσω αυτά που τόσο άδικα και ισοπεδωτικά πήραμε τώρα από τους πιο αδύναμους συμπολίτες μας.
5. Αφήνουμε πίσω την ομφαλοσκόπηση, τον εθνοκεντρισμό, τις ιδεοληψίες περί επιούσιου λαού κ.λπ. Αυτό είναι το κατεξοχήν αναπτυξιακό μέτρο, γιατί δεν θα γίνουν ποτέ επενδύσεις στη χώρα όσο δεν καταλαβαίνουμε ποια πραγματικά είναι η θέση μας στην παγκόσμια κοινότητα και πώς παίζεται το διεθνές οικονομικό παιχνίδι. Όλα τα άλλα περί Παρθενώνων και βελανιδιών είναι για τα εγγονάκια μας των 6 ετών (όχι παραπάνω) τις κρύες νύχτες του χειμώνα.

Στο κάτω κάτω αν διαβάσει κανείς προσεκτικά το σύμφωνο που υπογράψαμε, θα διαπιστώσει ότι με εξαίρεση τις άδικες περικοπές των αποδοχών στα ευπαθή τμήματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων, τα υπόλοιπα μέτρα αποτελούν διαρθρωτικές παρεμβάσεις που είναι αναγκαίες, όλες οι εκθέσεις για τη χώρα εδώ και 15 τουλάχιστον χρόνια μας έλεγαν ότι πρέπει να τα λάβουμε, μερικά υπήρχαν και σε προγράμματα των 2 κομμάτων εξουσίας και τώρα ξέρουμε ότι δεν επρόκειτο ποτέ να ληφθούν από το υπάρχον πολιτικό σύστημα.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν άμεσα μια λυτρωτική και εκ βαθέων εξομολόγηση των ανομημάτων μας και των άλλων θανάσιμων ή μη αμαρτημάτων μας, ας αντικρίσουμε κατάματα την κατάστασή μας και ας ξεκινήσουμε τη δουλειά – άμεσα και με τους καλύτερους.
Οι καλύτεροι υπάρχουν και περιμένουν ένα κάλεσμα από όλους μας για να μπουν στη μάχη. 
Θα έρθουν όμως όταν οι κρατούντες παράσχουν τις ελάχιστες εγγυήσεις για αξιοκρατία και διαφάνεια στη διαχείριση του δημόσιου βίου. 
Η κοινωνία περιμένει ακόμα να πειστεί ότι αυτά που επαγγέλλεται ο πρωθυπουργός και κάποιοι από τους συνεργάτες του τα εννοούν.
Τίποτε δεν θα μας δώσει το αίσθημα της ικανοποίησης, δεν θα μας επιβραβεύσει περισσότερο από το να τα καταφέρουμε στις δύσκολες ή και απέλπιδες μάχες.
Είναι αποκλειστικά στο χέρι μας.
Γιάννης Ζηρίνης