Χωρίς ασυλία

Ι. Κ. Πρετεντέρης

Είτε από ενοχές, είτε από συμπόνια, είτε από διάθεση συμφιλίωσης, η ελληνική κοινωνία έθεσε μετά το 1974 τους ηττημένους του Εμφυλίου περίπου σε καθεστώς γενικής ασυλίας.
Η αναντίρρητη αποδοχή των απόψεών τους κατέστη τεκμήριο δημοκρατικότητας. Η υιοθέτηση των αντιλήψεών τους αποτέλεσε κυρίαρχο κοινωνικό κανόνα. Ενώ η δική τους εκδοχή των γεγονότων εξελίχθηκε στην κυρίαρχη ανάγνωση της σύγχρονης ιστορίας μας. Ούτε λέξη για το αποκρουστικό φορτίο που κουβαλούσαν στην πλάτη τους. Σχεδόν κλαίγαμε όλοι μαζί που αυτοί οι ηρωικοί άνθρωποι έχασαν τον Εμφύλιο!
Υστερα από 25 χρόνια δεξιού μετεμφυλιακού κράτους, το εκκρεμές πήγε στην άλλη άκρη.
Ετσι, η ιδεολογική κυριαρχία της κομμουνιστικής Αριστεράς έγινε μυστηριωδώς αποδεκτή από εκατομμύρια πολίτες που δεν είχαν καμία σχέση με τον κομμουνισμό, ούτε διανοήθηκαν ποτέ να ψηφίσουν τους κομμουνιστές.
Κάπως έτσι όμως η Ελλάδα μετετράπη (και εν μέρει παραμένει) «η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης».
Αυτή ακριβώς η ασυλία αμφισβητείται τώρα. Και αυτή την εύλογη αμφισβήτηση το ΚΚΕ την ονομάζει «αντικομμουνισμό».

Διάβασα προχθές ένα δισέλιδο κατεβατό του Μ. Μαΐλη στον «Ριζοσπάστη» περί «αντικομμουνισμού». Υποψιάζομαι ότι όλα όσα παραθέτει ως «σημεία ενόχλησης» του ΚΚΕ είναι προσχηματικά. Αλλωστε τι σόι «δήλωση» να ζητήσει κανείς από το ΚΚΕ ώστε να αρνούνται να την υπογράψουν; Εχασαν το 1949, έχασαν το 1989, δεν νομίζω ότι χρειάζεται κανείς τις δηλώσεις τους. Αυτό που κυρίως τους ενοχλεί είναι η διαπίστωση του Πάγκαλου (και παλαιότερα του Λ. Κύρκου, του Γρ. Φαράκου και πολλών ορίτζιναλ αριστερών...) ότι ορθώς και ευτυχώς έχασαν τον Εμφύλιο.
Διαφορετικά, η ελληνική κοινωνία θα είχε καταβάλει ένα τεράστιο κόστος σε αίμα, ταλαιπωρίες, χαφιεδισμούς, καταστολή, ολοκληρωτισμό, οικονομική και κοινωνική καθυστέρηση.
Ακριβώς, δηλαδή, αυτό που πλήρωσαν όλες οι χώρες στις οποίες επικράτησαν τότε οι κομμουνιστές.
Νομίζω ότι την άποψη του Πάγκαλου ουδείς σοβαρός άνθρωπος μπορεί να αντικρούσει.
Ούτε μπορεί κανείς να του αμφισβητήσει το δικαίωμα να τη διατυπώνει.
Αντιλαμβάνομαι όμως απολύτως γιατί ενοχλεί το ΚΚΕ. Διότι του αφαιρεί το δημοκρατικό και αγωνιστικό φωτοστέφανο με το οποίο πορεύεται από το 1974.
Από εκεί και πέρα ο καθένας όχι μόνο δικαιούται αλλά υποχρεώνεται να υπεραμύνεται των απόψεών του. Και ο Πάγκαλος και το ΚΚΕ.
Κατά προτίμηση με επιχειρήματα και όχι με αφορισμούς.
Για τις απόψεις μας άλλωστε κρινόμαστε όλοι. Με εξαίρεση όσους κουβαλάνε αρκετούς σκελετούς στο ντουλάπι τους, άρα πρέπει να κρίνονται και γι΄ αυτούς.