Τα Δεκαπέντε Αμαρτωλά Εκατομμύρια
του Μάριου Ευρυβιάδη
Γιατί σήμερα η Αμερικανική Πρεσβεία, από τον πρέσβη μέχρι τον ανθυποϋπογραμματέα αλλά μερικές φορές ακόμη και τον κλητήρα, διαδραματίζουν τόσο σημαντικό ρόλο στα κυπριακά δρώμενα επηρεάζοντας ακόμη και την καθημερινή ζωή των πολιτών; Γιατί οι Αμερικανοί διπλωμάτες καταχρώνται με τόση άνεση, ευκολία συγκατάβαση και αλαζονεία, την φιλοξενία που τους παρέχεται αγνοώντας αλλά και καταπατώντας τους νόμους του κράτους στο οποίο είναι διαπιστευμένοι;
Γιατί αγνοούν και καταπατούν το διπλωματικό πρωτόκολλο εν γνώσει του αρμόδιου υπουργείου και κανείς, από τον Υπουργό, τον Γενικό Διευθυντή και κάτω, όχι μόνο δεν αποτολμούν να τους θέσουν προ των υποχρεώσεων και ευθυνών τους αλλά, αντίθετα, εκδηλώνουν συμπεριφορές που δεν αρμόζουν στο λειτούργημα τους αλλά ούτε σε στοιχειώδη αξιοπρέπεια;
Δεν είναι διότι η Αμερική είναι υπερδύναμη. Όχι δεν είναι διότι κάποιοι λεβαντίνοι κουτοπόνηροι πιστεύουν ότι αφήνοντας το κράτος ξέφραγο αμπέλι θα φέρουν τους Αμερικανούς με το μέρος μας, τον περιβόητο δηλαδή δυτικό παράγοντα, ώστε για κάποιο αδιευκρίνιστο για εμάς τους υπολοίπους τρόπο, οι τελευταίοι να πεισθούν να εξευμενίσουν το τουρκικό θεριό ώστε να επέλθει «επιτέλους πια» η πολυπόθητη «λύση». Έτσι η Κύπρος θα αποφύγει την καταραμένη διχοτόμηση η οποία προφανώς τώρα δεν υφίσταται, αλλά μας περιμένει στη γωνία.
Όχι δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω. Ο λόγος είναι πολύ πιο πεζός. Απλοϊκός θα έλεγα. Και έχει να κάνει με μια αμαρτωλή, όπως τεκμηριώνουν τα γεγονότα, ιστορία. Είναι η ιστορία των 15 εκατομμυρίων δολαρίων που το Αμερικανικό Κονγκρέσο διαθέτει ετησίως, σε ζεστό χρήμα, στην Κύπρο στο σύνολό της και τα οποία διαχειρίζεται κάθε χρόνο και πιο αυθαίρετα και κατά παράβαση, στις πλείστες περιπτώσεις, των σχετικών νομοθετικών εντολών του Κονγκρέσου, η πρεσβεία στην Λευκωσία.
Οι ενέργειες αυτές καλύπτουν ένα πλήθος δραστηριοτήτων. Καλύπτουν έργα υποδομών, υποτροφίες και όλων των ειδών τις εκδηλώσεις για πάσα νόσο και πάσα μαλακία. Οι εκδηλώσεις μπορεί να είναι ανοιχτές και προσβάσιμες. Αλλά μπορεί να είναι υπόγειες και ανώγειες, οριζόντιες και κάθετες. Κριτής τους είναι πάντοτε ο πρέσβης και οι υφιστάμενοί του. Ωστόσο ενίοτε, μπορεί να είναι και ο κλητήρας, εάν αυτός διαθέτει την προαπαιτούμενη φραγκολεβαντίνικη τεχνική του σιγοψιθυρίσματος στο κατάλληλο αυτί.
Τα δεκαπέντε αυτά ετήσια εκατομμύρια πρωτοπαραχωρήθηκαν στην Κύπρο, αρχικά σε μικρότερο ποσό, λίγο μετά την εισβολή. Η πρωτοβουλία ήταν του Κονγκρέσου που ήθελε έτσι να θεραπεύσει κάπως το κακό της εισβολής και την παράνομη χρήση αμερικανικού οπλισμού από τους Νατοϊκούς συμμάχους των Αμερικανών, τους Τούρκους. Το ζεστό αυτό χρήμα διατίθετο μέχρι πριν λίγα χρόνια με βάση τη σχετική νομοθεσία των Αμερικανών για την εξωτερική βοήθεια και στους τουρκοκυπρίους, κατ’ αναλογία -12 εκατομμυρίων και 3 εκατομμυρίων, αντίστοιχα.
Η ειρωνεία, βάσει του τι συμβαίνει σήμερα στην Κύπρο με τα εκατομμύρια αυτά, είναι ότι από τις αρχές του 1980 η αμερικανική κυβέρνηση άρχισε να καταπολεμά ενεργά τη διάθεσή τους προς την Κύπρο με το σκεπτικό, εν μέρει ορθό, ότι το μείζον ζήτημα της στέγασης των προσφύγων είχε ολοκληρωθεί. Η συμπάθεια, ωστόσο, για την Κύπρο στο Κονγκρέσο ήταν τόσο ισχυρή ώστε η πολλές φορές λυσσώδης προσπάθεια της κυβέρνησης για τερματισμό της βοήθειας, αποτύγχανε.
Όταν στο Υπουργείο Εξωτερικών είδαν και απόειδαν και κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να ακυρώσουν τη βούληση του Κονγκρέσου, άρχισαν σταδιακά και με τη μέθοδο του σαλαμιού, να την υποσκάπτουν. Με επιτήδειους τρόπους και φαινομενικά ανώδυνες τροπολογίες άρχισαν να αλλοιώνουν το πνεύμα και τις εντολές του Κονγκρέσου που ήθελε μία Κύπρο πραγματικά ενωμένη, κυρίαρχη και ανεξάρτητη χωρίς κηδεμόνες και κατοχικά στρατεύματα. Άρχισε, έτσι, ένα μεγάλο μέρος της βοήθειας να «λοξοδρομεί» σε προγράμματα «επανένωσης» δήθεν της Κύπρου, αλλά στη βάση συντονισμένων μεθοδεύσεων Ουάσινγκτον και Άγκυρας. (Ένας από τους ανομολόγητους λόγους της εξέλιξης αυτής ήταν και ο εξαγνισμός της Τουρκίας ως κατοχικής δύναμης στην Κύπρο).
Η κυπριακή πρεσβεία στην Ουάσινγκτον γρήγορα διαπίστωσε τις μεθοδεύσεις αυτές και προειδοποίησε σχετικά την Λευκωσία. Υποδείχθηκε στην Κύπρο ότι οι καινούργιες μεθοδεύσεις στόχευαν στην ενίσχυση των τετελεσμένων και της ντε φάκτο διχοτόμησης και ότι θα ήταν φρονιμότερο να ζητηθεί από την κυβέρνηση ο τερματισμός της βοήθειας, παρά η σταδιακά ανεξέλεγκτη συνέχισή της.
Η Λευκωσία απάντησε αρνητικά. Ήθελε η βοήθεια να συνεχιστεί. Ένα μεγάλο μέρος της, βλέπετε, συνέχισε να καταλήγει στα ταμεία της ως ζεστό χρήμα, εκτός προϋπολογισμού, που προσέφερε και ευελιξία χρήσης. (Κάτι σαν το επίσης αμαρτωλό ετήσιο εκατομμύριο δολάρια που ο Μακάριος εισέπραττε για τη λειτουργία των αμερικανικών σταθμών παρακολούθησης επί προεδρίας του.)
Το αποτέλεσμα της άρνησης όλων των κυβερνήσεων να τερματίσουν τη «βοήθεια» των 15 εκατομμυρίων, που τώρα «απλόχερα» αλλά και «μακρύχερα» παραχωρούν οι Αμερικάνοι, είναι αυτά που εισπράξαμε το 2004. Και συνεχίζουμε από τότε να εισπράττουμε. Και με τον Αμερικανό πρέσβη να λειτουργεί στην Κύπρο ως αυτεξούσιος. Και μαζί του μια κουστωδία πρόθυμων «διανοουμένων» και μη. Και όλα για μια χούφτα δολάρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου