Ο Μητσοτάκης ως… case study

Εξακολουθεί «ανοξείδωτος» ο Μητσοτάκης μέσα σε ένα τοπίο όπου οι αντίπαλοι με βάση υπαρκτά προβλήματα, προσπαθούν να ενσπείρουν θύελλες που θα τον σαρώσουν, αλλά αυτές εξασθενούν σε ψυχρό αεράκι.

Στη νέα δημοσκόπηση της interview για την political, και στην ερώτηση «ποιον αρχηγό εμπιστεύεστε περισσότερο για τη διακυβέρνηση της χώρας», ο Μητσοτάκης εξακολουθεί να έχει αντιπολίτευση τον Κανένα. Ενίοτε αυτό χρησιμοποιείται από την αντιπολίτευση για να υποστηρίξει ότι ο Μητσοτάκης καταρρέει.

Ωστόσο αυτό αποτελεί αβάσιμο επιχείρημα, αφού το ποσοστό του ανέρχεται στο 29,44% με δεύτερο τον Ανδρουλάκη με 8,3%. Και η κατηφόρα των ποσοστών συνεχίζεται, με την Ζωή να την εμπιστεύεται το 6,3%, τον Βελόπουλο το 5,2%, τον Κουτσούμπα το 5,1%, τον Κασσελάκη το 4,1%. Ακόμη πιο κάτω είναι Φάμελλος των εκκλήσεων για συνεργασία των «προοδευτικών δυνάμεων» με 3%, η Λατινοπούλου με 2%, ο Χαρίτσης με 1,2% και ο Νατσιός με 1,1%.

Η δημοσκόπηση έγινε στο διάστημα των ημερών όπου με αφορμή και την απεργία πείνας του κ. Ρούτσι, η κοινή γνώμη ήταν ευαίσθητος δέκτης στις καταγγελίες για τα Τέμπη. Το διάστημα επίσης που... την ειδησεογραφία απασχολούσε το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και η συζήτηση στη Βουλή, αλλά και με αφορμή την Φλοτίλα, οι έντονες καταγγελίες για την στρατηγική (όχι αμυντική) συμμαχία της Ελλάδας με το Ισραήλ.

Τελικά εν μέσω πραγματικών προβλημάτων που δεν γίνονται θύελλες, ο Μητσοτάκης αποβαίνει υπόθεση case study. Ακλόνητος στον «θρόνο» της καταλληλότητας εδώ και πολλά χρόνια, προσδίδει και ανάλογη επιρροή στο κόμμα του.

Έτσι στην πρόθεση ψήφου η ΝΔ εξασφαλίζει ποσοστό 25,3% και με εκτίμηση εκλογικού αποτελέσματος στο 31,5% (ανεβασμένα κατά 1,5% τα ποσοστά σε σχέση με την προηγούμενη μέτρηση της ίδιας εταιρίας) με το ΠΑΣΟΚ στα μισά, υπολειπόμενο κατά 13 μονάδες (12,3% και στην εκτίμηση ψήφου 5,3%). Οσο για τον ταλαιπωρημένο ΣΥΡΙΖΑ το ποσοστό του βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας στο 3,2%, και στην εκτίμηση ψήφου στο 4%.

Αν αθροισθεί και το 1,8% στην εκτίμηση ψήφου για τη Νέα Αριστερά, διερωτάται κανείς ποιες Προοδευτικές δυνάμεις να συνεργαστούν, τι μέτωπο να συμπήξουν και ποια ποσοστά να παρουσιάσουν για να κατατροπώσουν τον Μητσοτάκη και τη ΝΔ;

Ως τρέχουσα πολιτική ανάλυση θα έλεγε κανείς ότι άρχισαν να εμπεδώνονται τα μέτρα της Θεσσαλονίκης, αν και πιστεύουμε ότι η πλήρης κατανόηση θα επέλθει τέλη Ιανουαρίου, οπότε και θα πληρωθούν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα . Αυτό ως τρέχουσα «ρεπορταζιακή» ανάλυση.

Όμως η κυριαρχία Μητσοτάκη και ΝΔ ήταν κυρίαρχη και προ μέτρων. Και την εποχή που οι πλατείες γέμιζαν από τεράστια πλήθη για τα Τέμπη, ενώ η αντιπολίτευση προσπαθούσε να μεταπλάσει την αγνή λαϊκή συγκίνηση σε πολιτική διαμαρτυρία και αντικυβερνητική οργή.

Στην δημοσκόπηση δίνεται επίσης απάντηση στο ερώτημα περί αλλαγής ηγεσίας της ΝΔ. Το συντριπτικό 93% απαντά ότι η κυβέρνηση πρέπει να συνεχίσει με τον Μητσοτάκη στις επόμενες εκλογές, και μόνο ένα 7% απαντά «με άλλον»!

Η κυριαρχία Μητσοτάκη και ΝΔ ξεπερνάει την πολιτική ανάλυση και άπτεται κοινωνιολογικών θεωρήσεων. Κατά πόσο έχει αλλάξει η ελληνική κοινωνία, οι επιδιώξεις της, οι αξίες της, οι προτεραιότητές της. Ακόμη και αν αποδεχθούμε την ευθύγραμμη αριστερή απάντηση ότι οι κοινωνίες στρέφονται προς τα δεξιά σε όλη την Ευρώπη, παραμένει το αναπάντητο ερώτημα «Γιατί;».

Στην Ελλάδα, που ιστορικά η Κεντροαριστερά στο σύνολό της είναι πλειοψηφική, η απλοϊκή μας απάντηση είναι πώς ο πρωθυπουργός και το κόμμα του συνηχούν αυτό που ονομάζεται «κοινή λογική». Πολιτεύονται με τη λογική του μέσου πολίτη που έχει ανάγκη την προκοπή του και αυτή θα επέλθει μέσα από την προκοπή του τόπου.

Είναι οι πολίτες που απεχθάνονται τις δυσάρεστες εκπλήξεις, τις περιπέτειες και τις ακροβασίες στις οποίες ωθούν οι ιδεολογικές μονομανίες. Πρόσφατο παράδειγμα η απαίτηση να διακόψει η χώρα μας την στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ λόγω της σκληρής του συμπεριφοράς στη Γάζα.

Ολοι ήταν αντίθετοι με την πολιτική του Νετανιάχου, όλοι συμπονούσαν τους δυστυχείς κατοίκους της Γάζας. Ωστόσο η Ελλάδα δεν μπορούσε να πάρει τον πόνο τους στους ώμους της, εις βάρος των συμμαχικών αναγκαιοτήτων της.

Άλλωστε η συμμαχία με το Ισραήλ σε μια εύφλεκτη νοτιοανατολική Μεσόγειο, ξεπερνάει χρονικά την θητεία Νετανιάχου, ο οποίος κάποια στιγμή θα απέλθει. Η συμμαχία θα παραμείνει.

Ποιος πολίτης (και από αυτούς που ήταν κατά της επέμβασης στη Γάζα), θα εμπιστευόταν π.χ. τον Φάμελλο ως πρωθυπουργό, να διακόψει τις σχέσεις με το Ισραήλ χάριν της Χαμάς, και να μείνουμε μόνο με την πρόσκαιρη της Αιγύπτου; Μόνο οι ακτιβιστές της Φλοτίλα και οι λίγες χιλιάδες υποστηρικτές τους.

Αυτή η αίσθηση της κοινής λογικής νομίζουμε ότι εμπνέει εμπιστοσύνη, σε σημείο που όσα καταμαρτυρούνται στην κυβέρνηση, περνούν σε δεύτερη μοίρα. Αντί για θύελλες, ψυχρό αεράκι.

 Γιάννης Σιδέρης