Εκλογές “χάνεις, βγαίνεις”. Ο Μητσοτάκης προβάλλει το έργο του, ο Τσίπρας παίζει τα ρέστα του και ο Ανδρουλάκης ψάχνεται

“Ο πρώτος τα παίρνει όλα, ο δεύτερος δεν παίρνει τίποτα”

λένε οι Αμερικάνοι και αυτό φαίνεται να ισχύει και στην περίπτωσή μας, όπου στις προσεχείς εκλογές οι πολίτες δεν θα ψηφίσουν μόνο μοντέλο εξουσίας για το μέλλον τους αλλά θα βγάλουν από το παιχνίδι, πιθανόν οριστικά, τον χαμένο.
Ήδη Μητσοτάκης και Τσίπρας βρίσκονται σε σκληρή αντιπαράθεση, με τον τρίτο της “παρέας” Νίκο Ανδρουλάκη να μην φαίνεται ότι μπορεί να... ακολουθήσει με ανταγωνιστικές επιδόσεις, χάνοντας έτσι το μομέντουμ της εκλογής του και αναζητώντας ρόλο ρυθμιστή – μπαλαντέρ, σε περίπτωση ακυβερνησίας.
Ο κ. Μητσοτάκης έχει τα καλά χαρτιά της τράπουλας. 

Που δεν είναι άλλα από το αξιόπιστο προφίλ του, τον προσωπικό ρόλο που έχει στην καλή έως άριστη διαχείριση μιας σειράς εθνικών θεμάτων και κρίσεων, αλλά και από το γεγονός ότι συντονίζει επιτυχώς μια κυβέρνηση, που άν και μονοκομματική, είναι “ποικιλόχρωμα” μεταρρυθμιστική. Η κυβέρνηση έχει έργο και αυτό είναι το μεγάλο της ατού στην προσεχή κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση.
Ο κ.Τσίπρας έχει εδώ και καιρό κακό φύλλο. 

Του έμεινε ο “μουτζούρης” από τις τελευταίες τριπλές εκλογές (εθνικές, ευρωπαϊκές και δημοτικές) και αναζητά (ματαίως) ένα τζόκερ για να παραμείνει στο παιχνίδι. Δεν τα κατάφερε ως κυβέρνηση, είναι για κλάματα και ως αντιπολίτευση. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη ήττα του. Ανεύθυνα τοξικός, τσαλαβουτάει σε λασπωμένα νερά, σε μια πολιτική αντιπαράθεση βγαλμένη από τις χειρότερες εποχές της πολιτικής ζωής, που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε – τουλάχιστον όσοι ζητούμε ηρεμία, εθνική συσπείρωση μπροστά στους εθνικούς κινδύνους και προκοπή. Ενώ είναι “μπαλκονάτος” και ταλαντούχος λαϊκιστής, ως ηγέτης δεν το έχει. Κάνει μπαμ από μακριά. Και οι πολίτες το βλέπουν και το αξιολογούν (ακόμα κι εκείνοι που – για δικούς τους λόγους ή για… ιστορικές αναμνήσεις – δεν θέλουν να ακούνε το όνομα Μητσοτάκης).
Ο κ. Ανδρουλάκης δεν παίζει καν στο “μεγάλο τραπέζι”. 

Έχασε το μομέντουμ της επιτυχούς εκλογής του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και μαζί δεν κατάφερε να αμφισβητήσει τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ στο γκελ που κάνει στους παλιούς “συντρόφους” της “Αλλαγής” – κυρίως στους … δημόσιους υπαλλήλους . Δεν υπάρχει, έως τώρα, κάτι συγκεκριμένα ισχυρό ή χαρισματικό για να σταθούμε σε όσα μας λέει ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. 

Η πολιτική αξιοπρέπεια της νέας ηγεσίας (και του κύκλου της) δεν είναι αρκετή. Όπως δεν φτάνει και η διαρκής μουρμούρα της για την “επισύνδεση” από την ΕΥΠ (από το κόμμα που έθρεψε “Τόμπρες”). Άσε που ο κ. Τσίπρας πήρε το θέμα των υποκλοπών και από ένα αξιόλογο πολιτικό επιχείρημα του ΠΑΣΟΚ το έκανε πατινάζ στο βούρκο. Έτσι χάθηκε και αυτό το ισχυρό χαρτί (της θεσμικής δημοκρατικής κανονικότητας) για τον κ. Ανδρουλάκη. Του μένει πάντα η επιδίωξη της θέσης του “χαμένου” μετά τον ηττημένο” και η ελπίδα ενδεχόμενου ρυθμιστικού ρόλου του σε συνθήκες “αλαλούμ”.

Οι προσεχείς εκλογές, θα είναι έντονα πολωτικές και θα δούμε ίσως “σημεία και τέρατα” μέχρι να φτάσουμε στην κάλπη. Όταν όμως ανοίξει και μετρηθούν τα κουκιά, πιθανόν να οδηγήσει σε περισσότερες από μια διεξόδους. Πιθανόν για το πολιτικό τοπίο να είναι και η “έκβασις”, ο επίλογος του αριστερού Τραμπισμού.

Θοδωρής Καλούδης