Το 2015 τείνει προς το τέλος του.
Ίσως η χειρότερη χρονιά των τελευταίων δεκαετιών.
Παρότι, όταν ξεκίνησε, η συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών μας έπλεε σε πελάγη αισιοδοξίας, πίνοντας νερό στο όνομα του Αλέξη, που θα μας έσωζε από τους ξένους τοκογλύφους και τους ντόπιους υποτακτικούς τους.
Ήταν μια χρονιά που τα είχε όλα, και μάλιστα σε χρονικές συνθήκες fast forward. Με τον χρόνο συμπυκνωμένο, και με εξελίξεις που σε άλλες πιο ανέμελες εποχές θα χρειάζονταν τριπλάσιο ή τετραπλάσιο χρόνο για να τις ζήσουμε…
Ακόμη θυμάμαι την πρώτη εβδομάδα της νέας κυβέρνησης, τότε που πριν ακόμη ορκιστούν όλοι εκείνοι οι λαϊκιστές υπουργοί, υφυπουργοί, και λοιποί «σωτήρες» μας, αμολούσαν την κάθε παπαριά που τους κατέβαινε στο κεφάλι, ξεδιπλώνοντας το όραμά τους, και φέρνοντας στην επιφάνεια όλα τα σιχαμερά κόμπλεξ, όλες τις μίζερες ιδεοληψίες που τους συνόδευαν παιδιόθεν, αφού ως γνήσια παιδιά της μεταπολίτευσης, και της αριστεράς των σαλονιών και της ανέξοδης μαγκιάς, ειλικρινά πίστευαν ότι ο κόσμος τους χρωστάει, και πως με ένα δυο τσιτάτα και μερικές «αριστερές» σαχλαμάρες, θα άλλαζαν τον κόσμο, καταργώντας την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, σκίζοντας τα μνημόνια, κλπ. Άλλωστε, ο Αλέξης με αυτήν την ατζέντα βγήκε… ότι θα άλλαζε την Ελλάδα, θα άλλαζε την Ευρώπη, και στο μεσοδιάστημα θα γκρέμιζε και τον καπιταλισμό! Μπορεί, αν ευκαιρούσε, να θεράπευε και τον καρκίνο… ποιος ξέρει;
Και δεν ήταν μόνο ο Πάντζας και ο Κουράκης που τον πίστευαν, αλλά και ολόκληρος ο ελληνικός λαός, που στο πρόσωπο του (παντελώς) ανεπαρκούς Τσίπρα έβλεπε τον Γκεβάρα, τον Μπολιβάρ, τον Τρότσκι, και τον Μπερλίνγκουερ σε συσκευασία του ενός… Μπορεί και τον Γλέζο.
Κούνια που τους (μας) κούναγε. Μετά τον αρχικό ενθουσιασμό, άρχισαν οι αναπόφευκτες σφαλιάρες, συνοδευόμενες από τις απαραίτητες κωλοτούμπες. Κι ας φώναζε ο συγκαμένος από το βήμα της βουλής: «Στα τέσσερα… στα τέσσερα εσείς»!
Και τι δεν είδαμε σε αυτούς τους έντεκα μήνες; Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;
 |
| Υπουργίσιμο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ! |
Τον κάγκουρα Μπαρουφάκη, που μέσα στον ναρκισσισμό του κατάφερε να μας κάνει ρεζίλι σε ολάκερη την οικουμένη, και να μας χρεώσει μπόλικα ακόμη δισεκατομμύρια; Με τις διάφορες ανέραστες θείτσες να σεληνιάζονται από το κουλ και μπλαζέ σέξυ στυλάκι του; Ήμαρτον… Βέβαια θα μου πείτε ότι σε μια χώρα όπου ο ΛεΠα είναι διαχρονικό sex symbol, γιατί να μην είναι και ο φαλακρός αετός, που τουλάχιστον γνωρίζει γραφή και ανάγνωση;
Τον σπινθηροβόλο Στρατούλη; Που ενώ αποδεδειγμένα δεν μπορεί να μοιράσει σε δυο γαϊδάρους άχυρα, κατάφερε να πλασάρει τον εαυτό του ως πολιτικό άνδρα μεγάλου βεληνεκούς; Σε ποια άλλη χώρα του κόσμου, ένας τέτοιος φανερά λειψός και ίσως καθυστερημένος άνθρωπος θα έφτανε να γίνει υπουργός; Στη Σομαλία; Μπα… ούτε εκεί.
Να θυμηθούμε την Κατάντια Βαλαβάναινα; Την άλλοτε πρωθιέρεια του κινήματος ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, που ο σοφός Αλέξης της ανέθεσε την αρμοδιότητα των δημοσίων εσόδων; Σαν ανέκδοτο δεν ακούγεται; Και όμως… το ζήσαμε κι αυτό, με αποτέλεσμα να βγάλει τα λεφτά της έξω πρώτη πρώτη, και να μείνουμε εμείς μέσα στο λιοπύρι στημένοι στις ουρές έξω από τα ΑΤΜ, περήφανοι ως Έλληνες (και αριστεροί). Με τον δόκτορα της συμφοράς να γυρίζει σπίτι και ενθουσιασμένος να ανακοινώνει στην (μπουτού) συμβία του: «Ντάρλινγκ… έκλεισα τις τράπεζες»!
Να θυμηθώ τον Δραχμαζάνη; Τον θρύλο της μεταπολίτευσης, που όντας από τους πιο οπισθοδρομικούς και κολλημένους κρατικοδίαιτους δραχμολάγνους αριστερούς πολιτευτές, του ανατέθηκε το υπερυπουργείο Ανάπτυξης!!!!!! Όπου πρόκοψε κι αυτός. Και ευτυχώς εξαφανίσθηκε από το προσκήνιο, αφήνοντας ως μοναδική του παρακαταθήκη το σλαπ στικ κόμεντι ντου που είχε οργανώσει, για να «απαλλοτριώσει» τα λεφτά του νομισματοκοπείου, και να τα μοιράσει στον λαό! Μιλάμε για μεγάλο σούργελο… που όμως και αυτός λατρεύονταν μετά μανίας ως ελπίδα του τόπου.
Την κυρά Τασία την σταφιδιασμένη; Που αν ποτέ σοβαρευτούν οι Ευρωπαίοι (και οι Αμερικάνοι), και σκύψουν πάνω από το πρόβλημα της θρησκευτικής φονταμενταλιστικής τρομοκρατίας που μας απειλεί με νέο μεσαίωνα, θα πρέπει να την τσουβαλιάσουν και να την στείλουν πακέτο στο Γκουαντάναμο, ντυμένη με πορτοκαλί πιτζάμες; Για να λιαστεί για τα καλά…
Τον χολερικό Παλαβίτσα; Τον συμπλεγματικό αυτό μισάνθρωπο, που ανάμεσα στα χίλια μύρια που ακούσαμε αυτό το διάστημα, αμόλησε την πιο δηλητηριώδη πρόταση, που όμως ελάχιστοι πήραν χαμπάρι; Ότι δηλαδή, αφού ο κοΖμάκης συνήθισε στις ουρές στα ΑΤΜ, ήρθε η ώρα να επιβληθούν δελτία στα τρόφιμα και στα καύσιμα. Αυτό ήταν (και είναι) το όραμά του! Να τον χαίρονται τα κοπούκια που τον ψηφίζουν.
Ήταν πολλοί οι ζαβοί που παρέλασαν από τα βουλευτικά έδρανα και τα υπουργικά γραφεία όλο αυτό το διάστημα. Μέχρι και πρόεδρος της βουλής κατάφερε να γίνει μια (σχεδόν πιστοποιημένα) ψυχικά διαταραγμένη κυρία, που το μόνο που κατάφερε τελικά είναι να «τερματίσει» την υπομονή των συναδέλφων της, με αποτέλεσμα στο τέλος να πάρει κι αυτή τον δρόμο της λήθης, αφού πρώτα πρόλαβε να δαγκώσει με λύσσα το χέρι που την τάιζε, παρέα με μια άλλη εξίσου ζουρλή «καγκελάριο», που σε όποιο κόμμα κι αν πήγαινε ψηφίζονταν και αυτή για να μας εκπροσωπεί!
Τέλος πάντων, ο κατάλογος των καλικάντζαρων που πέρασαν από τις οθόνες και τα βουλευτικά έδρανα όλο αυτόν τον καιρό δεν έχει τελειωμό.
Τελειωμό όμως είχε η επαναστατική έπαρση του Αλέξη και των μπιστικών του, που από γκρεμιστές του καπιταλισμού κατέληξαν στα πιο πειθήνια μνημονιακά σκυλάκια του καναπέ, που δίνουν γη και ύδωρ στην μαντάμα(!) Μέρκελ, μπας και κρατήσουν τις καρεκλίτσες τους.Που συγκρούστηκαν με την πραγματικότητα, και που ως είθισται αυτή κέρδισε.
Ποιες τράπεζες, ποια αεροδρόμια, ποια λιμάνια, ποια κόκκινα δάνεια, ποιες πρώτες κατοικίες, ποιες συντάξεις, ποια απασχόληση… Όλα στάχτη και μπούρμπερι, όπως άλλωστε και οι αυξήσεις, τα 751 ευρώ, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, ο αφοπλισμός της αστυνομίας, οι προσλήψεις στο δημόσιο, το τέλος των χαρατσιών και των διοδίων, και όλα αυτά τα τενεκεδένια φο μπιζού (φληναφήματα), που οι συριζαίοι πλάσαραν στο πόπολο ως ακριβά κοσμήματα, με σκοπό να υφαρπάξουν την ψήφο του… Και το πέτυχαν! Και μάλιστα δυο φορές παρακαλώ.
Εξ ου και καταλήγω στο τελικό μου συμπέρασμα: Κυβερνήσεις άθλιες η Ελλάδα έζησε πολλές στην πολύπαθη ιστορία της. Αυτή είναι η μοίρα της αιώνια φτωχής χώρας μας, οπότε μια ακόμη δεν έχει και πολλή σημασία. Τα εγγόνια μας θα μελετούν την εποχή μας και θα γελάνε… όχι τόσο για τα κατορθώματα του Αλέξη, όσο για το πώς αφήσαμε ένα τέτοιο συνονθύλευμα ηλιθίων καιροσκόπων να μας κυβερνά.
Εκείνο όμως που μου κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση όλων αυτών που πάθαμε είναι ότι μόνοι μας βγάλαμε τα μάτια μας. Δεν χρειάστηκε κάποια εισβολή, ή κάποιο πραξικόπημα για να μας κατσικωθούν στο Μαξίμου όλοι αυτοί οι επικίνδυνοι γραφικοί σαμποτέρ. Εμείς τους ψηφίσαμε, χορεύοντας μάλιστα στο Σύνταγμα, και μη μπορώντας να συγκρατήσουμε την χαρά μας, που επιτέλους πετύχαμε μια φιλολαϊκή κυβέρνηση που θα έπαιρνε το μέρος της φτωχολογιάς.
Δικαιώνοντας εμμέσως πλην σαφώς τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη, και όλους εκείνους τους πραγματικά σοφούς της αρχαιότητας, που «λοιδορούσαν» το δικαίωμα της ψήφου στον κάθε πικραμένο. Αυτά λουζόμαστε σήμερα.
 |
| Γκιατί γιλάς μπρε αφεντικό; |
Πόσο απελπισμένος, ή πόσο πολιτικά και κοινωνικά ανώριμος πρέπει να είναι ένας λαός, ώστε να μασήσει στα φωτοφανή ψέματα που μοίραζε δεξιά και αριστερά ο Σύριζα;
Πόσο ανισόρροπος και πολιτικά λειψός πρέπει να είναι κάποιος, που στην πιο δύσκολη περίοδο της χώρας εναποθέτει τις ελπίδες του σε έναν ημιμαθή πολιτικάντη, με μόνο «προσόν» του το ότι κάποτε οργάνωνε μαθητικές καταλήψεις, με αίτημα τις περισσότερες απουσίες, τις περισσότερες εκδρομές, και την μείωση των τιμών της τυρόπιτας στα σχολικά κυλικεία; Πόσο χαχόλοι είμαστε τελικά;
Συνεπώς, προσωπικά, δεν ρίχνω τόσο φταίξιμο στον Αλέξη και τους γελωτοποιούς του, όσο στον περήφανο ελληνικό λαό, που παρέα με τις θρυλικές μπουτούδες χόρευε έμπλεος χαράς, επειδή φύγανε οι σαμαροβενιζέλοι και ήρθε η ελπίδα. Αποδεικνύοντας μια για πάντα, ότι δεν πα να λέμε για το DNA μας, δεν πα να ζούμε στην πιο όμορφη χώρα του πλανήτη, δεν πα να έχουμε τους πιο αξιοζήλευτους προγόνους… η δική μας γενιά είναι για τα μπάζα. Ή τουλάχιστον το 36% ή και το 64% αυτής.
Κι αυτό βγαίνει προς τα έξω, αφού μέσα σε ένα μόλις χρόνο καταφέραμε να γίνουμε το ρεντίκολο της Ευρώπης, και το κακό παράδειγμα για τους υπόλοιπους λαούς, που ακούνε Έλληνας και ή γελάνε, ή κρύβουν τα πορτοφόλια τους.
Με μόνιμη επωδό των παραπάνω, την αντρίκια φωνή του περήφανου πατριώτη και βαρβάτου «Αίλλυνα» κ. Συγκαμένου, που ακόμη αντηχεί στα αυτιά μου: «Στα τέσσερα εσείς… στα τέσσερα»!
Αυτά τα αποβράσματα μας έτυχαν σε αυτές τις κρίσιμες εποχές… ας προσέχαμε.
Strange Attractor (σε καθόλου γιορτινή διάθεση)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου