Θέλουν αλλαγή οι πλειοψηφίες;

Του Θανάση Μαυρίδη

Φωνάζουμε, διαμαρτυρόμαστε, καταδικάζουμε με ευκολία το πολιτικό σύστημα. Ένα πράγμα δεν έχουμε ρωτήσει, αν οι πλειοψηφίες θέλουν πράγματι την «αλλαγή», αν επιθυμούν μία άλλη Ελλάδα. Ο αναγνώστης μας κ. Στεφανίδης μας έστειλε ένα ενδιαφέρον άρθρο που πραγματεύεται αυτό ακριβώς το θέμα.

«Σας διαβάζω προσεκτικά ένα – δυο χρόνια τώρα, όπως διαβάζω και τα οργισμένα σχόλια πολλών από τους αναγνώστες σας, αλλά και τα σχόλια που δημοσιεύονται στα άρθρα συναδέλφων σας.

Όταν ήμουν νεότερος εντρυφούσα εβδομαδιαία σε ένα εξαιρετικό οικονομικό περιοδικό, τον Οικονομικό Ταχυδρόμο, ο οποίος, παρ΄ ότι ασχολούνταν, υποτίθεται, με οικονομικά θέματα, αποτελούσε μια όαση καθαρής πληροφόρησης, για όλα τα θέματα που απασχολούσαν την ελληνική κοινωνία, αλλά και εξαιρετικό βήμα δημοσίευσης σπουδαίων άρθρων.
Η πορεία εκείνου του περιοδικού, το άδοξο κλείσιμό του είναι ενδεικτικά της νεότερης ιστορίας του ελληνικού τύπου, αλλά και γενικότερα της πολιτικής ζωής της χώρας.
Δεν κατηγορώ τους ανθρώπους των Μέσων για την εικόνα της σημερινής ενημέρωσης, αλλά όπως κυνικά το έθεταν κάποτε κάποιοι δημοσιογράφοι, “εμείς γράφουμε αυτά που θέλει να ακούσει ο κόσμος”. Δεν συμφωνώ βέβαια, με αυτόν τον κυνισμό που φτάνει στα όρια του αμοραλισμού, δε θα έπρεπε να είναι έτσι.

Τα τελευταία χρόνια, από τότε που έχω αποκρυσταλλώσει τις γενικές μου απόψεις για το κοινωνικό γίγνεσθαι στην Ελλάδα, προσπαθώ να ερμηνεύσω την ψυχολογία του ανθρώπου που διαμαρτύρεται.
Του ανθρώπου που χτυπιέται για τα κακώς κείμενα στην Ελλάδα και κατακεραυνώνει το πολιτικό σύστημα και τους πολιτικούς της χώρας.
Προσπαθώ να ερμηνεύσω τη στάση του δημοσιογράφου ή του αρθρογράφου που εξεγείρεται γιατί δεν πραγματοποιούνται οι απαραίτητες αλλαγές, που θα βγάλουν τη χώρα από την παρακμή και θα την οδηγήσουν, επιτέλους, σε αυτό που θα ονομάζαμε εξευρωπαϊσμός της ελληνικής κοινωνίας.

Μάλιστα έχω και μια ισχυρή φαντασίωση.
Όταν βλέπω κάποιον να διαμαρτύρεται και να βρίζει μέσα από την ελληνική τηλεόραση, να μπορούσε λέει η οθόνη, με ένα μαγικό τρόπο, να χωριστεί στα δύο, στο ένα κομμάτι να φαίνεται αυτός που βρίζει κάποιους άλλους που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους και στο άλλο, να φαίνεται ο ίδιος, στο δικό του χώρο εργασίας, για να βλέπουμε, εάν εκείνος κάνει καλά τη δουλειά του.

Τώρα τελευταία, αισθάνομαι ακριβώς το ίδιο, με τα σχόλια που διαβάζω στο σάιτ σας, στα οποία, ο καθένας, πίσω από την ανωνυμία του, γκρεμίζει καθημερινά το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Να μπορούσαμε λέει, να βλέπαμε τον ανώνυμο πρωινό γενικό εισαγγελέα των κακώς κειμένων της χώρας, εάν τα απογεύματα σουλατσάρει στα πολιτικά γραφεία των ανθρώπων που βρίζει καθημερινά.

Εν πάση περιπτώσει, είμαι 44 χρονών, έχω ακούσει τόσους ανθρώπους να βρίζουν, να κρίνουν, να χτυπιούνται, να προτείνουν, να επιχειρηματολογούν, αλλά σε τελική ανάλυση τα βήματα που γίνονται είναι λίγα και μικρά.
Η παρακμή αντιστέκεται με μεγάλο πείσμα.
Εκείνο που είναι βέβαιο είναι πως, το να γκρεμίζεις είναι εύκολο, το να χτίσεις όμως είναι πολύ δύσκολο.
Έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα στη νεότερη ελληνική ιστορία.
Κάποτε, στο όνομα της φιλελευθεροποίησης και του εκδημοκρατισμού του ελληνικού κράτους πραγματοποιήθηκαν αλλαγές που γκρέμισαν την ιεραρχία, τον έλεγχο των υπαλλήλων, έφεραν την ισοπέδωση και φτάσαμε στην σημερινή εικόνα της ελληνικής διοίκησης.

Όμως κύριε Μαυρίδη,

στις δημοκρατίες γίνεται αυτό που θέλουν οι πλειοψηφίες. Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτός είναι ο ορισμός της Δημοκρατίας.

Και σας ερωτώ; Νομίζετε πώς οι πλειοψηφίες στην Ελλάδα θέλουν να διορθωθούν τα κακώς κείμενα. Το πιστεύετε ειλικρινά αυτό το πράγμα; Από πού το έχετε συμπεράνει ; Γιατί δηλώνετε κάθε φορά με έμφαση το έλλειμμα των πολιτικών στη χώρα, που ενώ ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, δεν το κάνουν. Πώς θα κάνουν κάτι οι πολιτικοί στο οποίο, η πλειοψηφία είναι αντίθετη; Στην Ελλάδα κύριε Μαυρίδη, οι πλειοψηφίες θέλουν την παρακμή. Αγωνίζονται για τη διατήρησή της. Εκεί είναι το μυστικό. Όλοι όσοι διαμαρτυρόμαστε, ασχολούμαστε με τα κακώς κείμενα στα οποία συμμετέχουν οι άλλοι. Αποσιωπούμε επιμελώς, τα κακώς κείμενα στα οποία είμαστε οι ίδιοι πρωταγωνιστές.

Υπάρχει δε, και μία συνωμοσία υποστήριξης ανάμεσα στις διάφορες πλειοψηφίες της παρακμής. Υποστηρίζω εγώ εσένα, παρ΄ ότι δε με αφορά και εσύ, με τη σειρά σου, θα υποστηρίξεις εμένα, όταν θα απειληθεί η δικιά μου παρακμή. Όμως κύριε Μαυρίδη, το να κάνουμε τους ανήξερους απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα, ίσως είναι το μεγαλύτερο πολιτικό μας πρόβλημα. Αυτή η Τεράστια Υποκρισία και ο Φαρισαϊσμός, να δηλώνουμε έκπληκτοι για την παρακμή μας και να κατακεραυνώνουμε το πολιτικό μας σύστημα και τους πολιτικούς, ίσως και να μας εμποδίζουν να έχουμε ορθή κρίση.
Γιατί, το μέγα ζητούμενο στην πολιτική είναι το εξής: Ποιοι κινούνται προς την σωστή κατεύθυνση και ποιοι όχι; Αυτό είναι που πρέπει να προσέχουμε. Δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει μία κυβέρνηση ή οποία θα βγάλει τη χώρα από την παρακμή. Δεν γίνεται αυτό κύριε Μαυρίδη. Θα πρέπει να έχουμε πολλές κυβερνήσεις, οι οποίες να κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση για πολλά χρόνια, ίσως δεκαετίες.

Και όσοι θέλουμε πράγματι να βγούμε από την παρακμή, όσοι δεν είμαστε οι ίδιοι, στην καθημερινή μας συμπεριφορά, συμμέτοχοι στα κακώς κείμενα αυτής της χώρας, όσοι πληρώνουμε αγόγγυστα τους φόρους μας, όσοι δεν τα πιάνουμε, όσοι δε χτίζουμε αυθαίρετα, όσοι δεν ανεβαίνουμε συκοφαντώντας, όσοι εργαζόμαστε με υπευθυνότητα, όσοι είμαστε παραγωγικοί, όσοι δεν αισχροκερδούμε, όσοι οδηγούμε συνετά, όσοι έχουμε αξιοπρέπεια, για όσους από εμάς, τέλος πάντως, ισχύει ο παγκόσμιος νόμος πως, δεν κάνουμε στους άλλους, αυτό που δεν θέλουμε να κάνουν εκείνοι σε εμάς, όλοι αυτοί λοιπόν κύριε Μαυρίδη, πρέπει να ενισχύουμε και να βοηθάμε, να δίνουμε επιχειρήματα και ψήφους, σε αυτούς που κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση.

Με εκτίμηση
Αν. Στεφανίδης»