Αγαπούλα, υποβάθμισα τους Οίκους...

Ο Τύπος φλέγεται. Δεν έχεις από πού να ενημερωθείς. 

Πας εκεί που ποτέ δεν πήγαινες. 

Ελπίζεις να καταφέρεις να αποσπάσεις πληροφορία  δια του αντιθέτου. 

Θυμάστε το παιχνίδι με «τα ανάποδα»; 

Που μαρτυρούσαμε και δε μαρτυρούσαμε τις φίλες μας… ότι τους άρεσε και δεν τους άρεσε κάποιο αγόρι, λέγοντας : 

«Της Λένας δεν της αρέσει ο Γιάννης»… «Ε! και οι εκδοτικοί οργανισμοί παρέχουν αντικειμενική ενημέρωση».
Δόξα στις λίγες εξαιρέσεις και σε κάποια μπλογκ, τη βρίσκουμε τελικά την άκρη…
Τα Μέσα γενικώς έχουν ανασκολοπιστεί. Φταίει η Κρίση. ...

Φταίνε σε πολλές περιπτώσεις και οι μονάδες –εργοδότες. 

Τα ταραγμένα σώψυχα των Μέσων, οι άσημοι δημοσιογράφοι παρασκηνίου (οι άλλοι είναι εντάξει, έχουν καβάντζες από τις 7 τροφαντές αγελάδες)  πνέουν εργασιακώς τα λοίσθια με τα μπλοκάκια και τα συλημένα δικαιώματα στα δόντια. Ήρθε ο Παπα- Δήμος να τους μεταλάβει κι αυτούς όπως και χιλιάδες ακόμα εργαζόμενους, ημιεργαζόμενους, πρώην εργαζόμενους, δυνάμει ανέργους και ήδη ανέργους, σ’ όλους τους κλάδους, σ’ όλους τους κάδους. Κάθε επιχείρηση, κάθε γραφείο είναι μια μικρή Ελλάδα. 

Εκβιασμοί, κουρέματα, εφεδρείες, δύο μέτρα, δύο σταθμά, δυο  ταχύτητες, άνοιγμα της ψαλίδας, εντατικοποίηση κλπ κλπ κλπ Ουρές απ’ έξω οι επίδοξοι που είναι έτοιμοι να χαλάσουνε την πιάτσα για δυο- τρία κατοστάρικα το μήνα. 

Το Κράτος έχει κατεβάσει ωσάν Αγίους, Παναγίες και Σταυρούς μίας χρήσεως (για μπινελίκια) όλα τα υπαρκτά κι ανύπαρκτα άλλοθι. 

Οι πάροχοι εργασίας (ακόμα και οι λούμπεν) ποτίζονται μαζί με τους αιρετούς και αυθαίρετους βασιλικούς της Πλατείας Συντάγματος  που είναι βασιλικότεροι της Μέρκελ. Πεδίο κατάχρησης εξουσίας λαμπρόν. 

Εμείς, κάνουμε δώθε – κείθε μια απεργία δεμένοι στο μεσαίο κατάρτι αλλά ξέρουμε ότι δεν είμαστε φτιαγμένοι για ήρωες έπους. Η εποχή δε γεννάει προς το παρόν έπη. Μόνο νούμερα. Είναι οικονομίστικη.  Κι αυτοί οι ασυναισθημάτιστοι  έχουν έρθει αποφασισμένοι να μας τα πάρουν όλα. Έχουνε συνεργούς παντού. Συνειδητούς και ασυνείδητους. 

Ακόμα κι εμείς, με την καταθλιψάρα και την ηττοπάθεια, οι ξεπεσούρες, οι αδιάβαστοι, είμαστε παθητικοί συνεργοί. 

Από πού να το πιάσεις το πράγμα και πού να το αφήσεις. Μόνη λύση, ειδικά για μας τους Έλληνες είναι το ακαταχώριστο κι αφορολόγητο φαντασιακό. 

Που να hudge τα funds η φαντασία έχει ακόμα μια κάποια εξουσία. 

Έτσι κι εγώ σήμερα στο Fitch φυτίλι χάλασα τη διαγωγή, το βαθμό και μπέρδεψα και τα τετράδια των  Standard and Mood’s  και Pοοry’s. Τους έβαλα Ε. Δεν το παίρνουνε το Lower. 

Και διόρισα μια γριά Επικρατείας να κάνει μάγια στη Μέρκελ να πέσει στον έρωτα του γκέι Γκουίντο, να καταντήσει σαν την Αστέρω στις Άλπεις. Και τους απανταχού τσουτσουλομύτες να ξεμείνουν κι από μπίζνες και από ευρώπουλα. Κατάρα, κατάρα σ’ αυτό το ταξίδι που κάνει ο Νταλάρα, όχι, όχι , ναι…