Μια απλή ματιά στο διάγραμμα του χρέους τα τελευταία 30 χρόνια αποδεικνύει ότι ξεφύγαμε από κάθε αίσθηση μέτρου και λογικής.
Δεν είμαι ειδικός στα οικονομικά. Οι γνώσεις μου περιορίζονται στη βασική αρχή των οικονομικών του μπακάλικου: έσοδα – έξοδα.
Ποτέ τα δεύτερα δεν πρέπει, σε απόλυτο αριθμό, να υπερβαίνουν τα πρώτα.
Διαφορετικά, το χρέος και η δυναμική του οδηγούν στην πτώχευση.
Αυτήν την απλή αρχή που όλοι προσπαθούμε να εφαρμόσουμε στην καθημερινότητά μας, η χώρα την ξέχασε για δεκαετίες. Μια απλή ματιά στο διάγραμμα του χρέους τα τελευταία 30 χρόνια αποδεικνύει ότι ξεφύγαμε από κάθε αίσθηση μέτρου και λογικής. Ξοδεύαμε, ως κράτος, περισσότερα από αυτά που εισπράτταμε. Όσο περνάγανε τα χρόνια τόσο περισσότερο ξοδεύαμε. Κι όσο περνάγανε τα χρόνια τόσο περισσότερα προσθέταμε σε αυτά που χρωστάγαμε και τόσο περισσότερο δανειζόμασταν για να εξυπηρετήσουμε το χρέος μας.
Το πρόβλημα το κρύβαμε κάτω από το χαλάκι της πόρτας, όσο η χώρα βρισκόταν σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και μπορούσε να δανείζεται. Όταν η παγκόσμια κρίση μας χτύπησε την πόρτα, από το συν περάσαμε στο μείον. Η ανάπτυξη σταμάτησε. Τα δανεικά τελειώσανε, το χρέος έγινε βουνό και η συνέχεια γνωστή σε όλους μας.
Και τι κάνουμε τώρα; Μάλλον, τι θα έπρεπε να κάνουμε και τι κάνουμε στην πράξη; Σε κάθε οικογένεια που βρίσκεται σε αντίστοιχη κατάσταση με την χώρα μας, ο αρχηγός προσπαθεί να εφαρμόσει πάση θυσία την αρχή του μπακάλικου: έσοδα – έξοδα. Αύξηση εσόδων και μείωση των εξόδων. Αυτό πρέπει να κάνουμε και εμείς. Το κάνουμε; Όχι, κατηγορηματικά όχι. Μετά από δύο χρόνια προσπάθειας συνεχίζουμε να ξοδεύουμε περισσότερα από αυτά που βγάζουμε.
Παρά τις μειώσεις και τις περικοπές κάθε μέρα μπαίνουμε μέσα περίπου 50 εκ ευρώ. Η μηχανή παραγωγής χρεών και ελλειμμάτων συνεχίζει να λειτουργεί ακατάπαυστα. Και αυτή δεν είναι άλλη από το κράτος και τις δαπάνες του, το 70% των οποίων αφορά συντάξεις, μισθούς και επιδόματα. Παράλληλα δεν έχουμε κάνει τίποτα για να αυξήσουμε τα έσοδα. Οι αποκρατικοποιήσεις είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο ενώ οι μεταρρυθμίσεις που μπορούν αν δώσουν μία ώθηση στην οικονομία μένουν στα χαρτιά καθώς το πολιτικό κόστος είναι πιο σημαντικό από την σωτηρία της χώρας.
Πολύ δύσκολα θα αποφύγουμε το μοιραίο. Η χώρα βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Η κυβέρνηση εξαντλεί την δυναμική της σε μεταρρυθμιστικές πομφόλυγες και εσωκομματικούς παληκαρισμούς.
Η αντιπολίτευση μιλά για ανάπτυξη και υπόσχεται σε όλους και από κάτι. Οι συντεχνίες στηρίζουν την αδράνεια υπογράφοντας την καταδίκη της χώρας. Τα κινήματα των αγανακτισμένων πολιτών ονειρεύονται κομμούνες σε κάθε γειτονιά, άμεσες δημοκρατίες και κρεμάλες στο Σύνταγμα.
Οι λίγες φωνές λογικής και πατριωτισμού που μιλούν για συναίνεση και για επώδυνες λύσεις, χάνονται μέσα στον λαϊκισμό, στην αδράνεια και στην απογοήτευση.
Μάλλον, έχουμε ήδη αρχίσει να μετράμε αντίστροφα. Εύχομαι να κάνω λάθος.
Συντάκτης: Βασίλης Ταμπουρατζής parapolitika
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου