Πολλοί λένε ότι εκείνο που κάνει σπουδαίο έναν ηγέτη, δεν είναι αυτό που μπορεί να πιστεύει ο πολύς κόσμος.
Ακόμα περισσότερο, κάποιοι προχωρούν αυτή τη σκέψη και υποστηρίζουν πως στις πρωτεύουσες των μεγάλων κρατών, για παράδειγμα στην Ουάσιγκτον, υπάρχουν τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων. 
Εκείνοι που ερευνούν στοιχεία και παραμέτρους για τα σημειώματα της πολιτικής, εκείνοι που τα συντάσσουν, εκείνοι που τα παρουσιάζουν κι εκείνοι που τα πετούν στην άκρη.
Η πολιτική εξουσία είναι στα χέρια των τελευταίων...
Για όσους ανεβαίνουν στην ιεραρχία της βιομηχανίας παραγωγής πολιτικής –τις δεξαμενές σκέψης, τα πανεπιστήμια και τους διάφορους τομείς της κυβέρνησης– το να γράφουν πολιτικά σημειώματα είναι θεμελιώδους σημασίας επειδή με τον τρόπο αυτό θέλουν να αποκτήσουν μια βαθιά και ολοκληρωμένη πρόσβαση ώστε να καθοδηγούν την εκάστοτε ηγεσία. Το θέμα είναι πάντοτε η σχέση ανάμεσα στην παραγωγή πολιτικής και στην ηγεσία, την προεδρία. Επιφανειακά φαίνεται να είναι το ίδιο πράγμα αλλά στην πραγματικότητα η σχέση τους είναι έμμεση, πολλές φορές και συγκρουσιακή.
Κάτι για το οποίο κατηγορούν τον νέο Αμερικανό πρόεδρο, Ντόναλντ Τραμπ είναι ότι κρατά αποστάσεις από την πολυπλοκότητα της χάραξης πολιτικής κι αυτό μπορεί να είναι αλήθεια.
Ωστόσο είναι ταυτόχρονα κάτι που δίνει την ευκαιρία να εξετάσει κανείς τη σχέση της παραγωγής πολιτικής με την εφαρμογή πολιτικής από την κεφαλή, δηλ. εν προκειμένω την αμερικανική προεδρία και κατ’ επέκταση με άλλα πολιτικά συστήματα. Κάποιοι μάλιστα επιμένουν ότι ακόμη και η ιδέα πως η βελτιστοποίηση της πολιτικής βρίσκεται στον πυρήνα της προεδρίας, είναι εσφαλμένη. Όπως επισημαίνουν, ο Αμερικανός πρόεδρος δεν είναι προϊστάμενος των διοικητικών υπηρεσιών των ΗΠΑ. Είναι ηγέτης και επικεφαλής της πολιτικής διαδικασίας. Η άσκηση των καθηκόντων του λειτουργεί ως σύμβολο μέσω του οποίου η δημοκρατική κοινωνία χαράσσει τις γραμμές της μάχης που θα δώσει για την ίδια της την ταυτότητα. Έτσι, κατά μία έννοια, ο πρόεδρος δεν μπορεί να διαθέτει χρόνο στην παραγωγή πολιτικής. Επιτυχημένοι πρόεδροι το ήξεραν και το έκρυβαν. Απλώς ο Ντόναλντ Τραμπ δεν προσπαθεί να το κρύψει.
Οι ηγέτες βιώνουν την κυβερνητική εμπειρία ως το απόλυτο χάος. Κανένας Αμερικανός πρόεδρος δεν έχει τη δυνατότητα να κατανοεί την τεράστια ποικιλία των πολιτικών θεμάτων που έχει να αντιμετωπίσει ούτε φυσικά μπορεί να αντιληφθεί σε βάθος το κάθε επιμέρους θέμα.
Ωστόσο, οι πρόεδροι που πετυχαίνουν έχουν ορισμένα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Κυρίως διαθέτουν ηγετικές ικανότητες και δίνουν στο κοινό την αίσθηση ότι κατανοούν τι αλλά και πώς χρειάζεται να γίνει, όπως και ότι νοιάζονται βαθύτατα για όσους ελπίζουν στην επίλυση των προβλημάτων. Σπάνια βεβαίως διαθέτουν την ικανότητα αυτή όταν αναλαμβάνουν καθήκοντα. Την αποκτούν στην πορεία, μαθαίνοντας να ζυγιάζουν τα πράγματα για τα οποία μπορεί να βρεθεί μια ισορροπία.
Όταν ο Τζον Κένεντι έλεγε ότι «θα αντιταχθεί σε κάθε εχθρό προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωση και την επιτυχία της ελευθερίας», δεν έδωσε καμία εξήγηση και καλύτερα, αφού το όραμά του ήταν στην ουσία του τρομακτικό. Εξίσου το σλόγκαν του Τραμπ, «Ας κάνουμε την Αμερική μεγάλη ξανά» δεν προορίζεται να μετουσιωθεί σε πολιτική. Επειδή ακριβώς όπως και η υπόσχεση του Κένεντι δεν έχει πολιτικό νόημα.
Οι υποστηρικτές του Τραμπ περιμένουν απ’ αυτόν να είναι εξαιρετικός πρόεδρος ενώ οι αντίπαλοί του θεωρούν ότι θα είναι μια καταστροφή. Στην πραγματικότητα αναμένεται να είναι απλώς ο 45ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, τον οποίο κάποιοι θα βλέπουν ως μεσσία κι άλλοι ως δαίμονα.
Ο ίδιος δεν θα περνά το χρόνο του κάνοντας πολιτική γιατί θα είναι πολύ απασχολημένος ασκώντας τα προεδρικά του καθήκοντα. Θα ενημερώνεται, θα έχει επαφές, θα διαπραγματεύεται και τελικά θα καταφέρει κάποια από εκείνα τα οποία πρεσβεύει.-
της Κατερίνας Παναγιώτου
http://fonaklas.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου