Γράφει ο Θεόφιλος Νικολαΐδης, Επιχειρηματίας
Πολλές φορές χρησιμοποιώ την υπερβολή στην σκέψη μου γιατί μέσα από τον μεγεθυντικό φακό βλέπεις τα πράγματα καθαρότερα.
Ας υποθέσουμε πως ένα κόμμα υπόσχεται πως αν έρθει στην Εξουσία, θα μοιράζει από μία χρυσή λίρα κάθε μήνα σε κάθε πολίτη. Τελικά αυτό το κόμμα προσελκύει την πλειοψηφία των ψηφοφόρων που πείθονται από τις υποσχέσεις του και σχηματίζει Κυβέρνηση. Οι ψηφοφόροι περιμένουν τον μποναμά που τους υποσχέθηκαν και η Κυβέρνηση...
στο πρώτο νομοσχέδιο που ψηφίζει στην Βουλή ζητά από κάθε πολίτη να πληρώνει στο Κράτος σαν φόρο, από μία χρυσή λίρα τον μήνα δηλώνοντας πως όταν τα οικονομικά του Κράτους το επιτρέψουν θα εκπληρώσει και αυτή τις προεκλογικές υποχρεώσεις της προς τους πολίτες.
Τι μας λένε οι κανόνες της Δημοκρατίας σε αυτήν την περίπτωση;
Ότι αφού η Κυβέρνηση εξελέγει με την έγκριση του λαού για να κυβερνά, ότι κάνει είναι καλώς και δημοκρατικά γενόμενο και όποιος δεν συμφωνεί θα πρέπει να περιμένει μια τετραετία για να την καταψηφίσει αν δεν συμφωνεί μαζί της. Το ερώτημα είναι, αν δεν υποσχόταν τις ανύπαρκτες χρυσές λίρες θα ερχότανε στην Εξουσία;
Αυτός ο τρόπος άσκησης της Δημοκρατίας πώς σας ακούγεται;
Δεν έχει κάτι το τελείως παράλογο;
Είναι δηλαδή δημοκρατικό να κερδίζεις την Εξουσία τάζοντας λίρες και μετά να ζητάς από τους πολίτες να σου δώσουν αυτοί τις λίρες;
Σίγουρα κάτι σάπιο υπάρχει στο θέμα αυτό στο βασίλειο της Δημοκρατίας τουλάχιστον όπως λειτουργεί στον τόπο μας. Κάτι σάπιο που αν δεν βρούμε έναν συνταγματικό τρόπο να το αποφύγουμε, οι χρυσές λίρες θα μας κυβερνούν συνεχώς και δημοκρατικά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου