Ξεφυλλίζοντας το λεξικό…
Πρωταθλητής: Ο πρώτος στην επίδοση αθλητής / ο νικητής σε πρωτάθλημα / πρωταγωνιστής που πρωτοστατεί στη διάδοση μιας ιδέας.
Νικητής: Αυτός που κατίσχυσε, επικράτησε σε μάχη ή αγώνα. Ρεκόρ: Αναγνωρισμένη επίδοση σε άθλημα ή διαγωνισμό που ξεπερνά κάθε προηγούμενη στο είδος της.
Από τις 22-10-2006, τιμής ένεκεν, δίπλα από τις λέξεις αυτές στα λεξικά όλου του κόσμου πρέπει να προστεθεί ακόμη μια ερμηνεία: Ο Μίκαελ Σουμάχερ! ...
Καθίστε αναπαυτικά και ξεφυλλίστε με τη βοήθεια του mouse σας το… online μυθιστόρημα της ζωής του Θρύλου της Formula 1. Το www.sport-fm.gr σας παρουσιάζει σε ένα μεγάλο αφιέρωμα 13.500 λέξεων, όλα όσα θέλετε να ξέρετε για τη ζωή και την επική καριέρα του Γερμανού πιλότου. Μια ιστορία, που, όμως δεν είναι… παραμύθι και για αυτό απουσιάζει από αυτή και το ανάλογο happy end. Ποιος ξέρει όμως. Ίσως έτσι ο μύθος μεγαλώσει ακόμη περισσότερο…
Σε ένα άθλημα που συχνά έχει χαρακτηριστεί ως η «παιδική χαρά» για τους εξαιρετικά πλούσιους, ο «ταπεινός» Μίκαελ Σουμάχερ αποτελεί εξαίρεση στην ιστορία της Formula 1. Ο πατέρας του έκανε δύο δουλειές για να τα βγάλει πέρα ενώ και η μητέρα του εργαζόταν σε καντίνα.
Ξεκίνησε να τρέχει στα καρτ από την ηλικία των τεσσεράμισι ετών, χρησιμοποιώντας ένα αυτοσχέδιο καρτ φτιαγμένο από τον πατέρα του Ρόλφ. Δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα απλό καρτ με πετάλι που είχε τοποθετηθεί σε μια μηχανή μοτοσικλέτας. Αμέσως πήρε τα «ηνία» του οχήματος και κέρδισε το πρώτο του πρωτάθλημα στην ηλικία των έξι χρόνων. Το τεράστιο ταλέντο του, το είχαν αναγνωρίσει οι γονείς του -όμως- δεν είχαν τα οικονομικά μέσα για να στηρίξουν την προσπάθεια του γιου τους. Αντ’αυτού, έπρεπε να εμπιστευτούν τη γενναιοδωρία και τη χορηγία ορισμένων εύπορων προσώπων, οι οποίοι έβλεπαν επίσης τις δυνατότητες του μικρού τότε Σουμάχερ.
Από το 1984 και μετά, ο Σουμάχερ κέρδισε πολλά Γερμανικά και Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα στα καρτ, συμπεριλαμβανομένου τη σειρά Formula Konig. Το 1987 ήταν πρωταθλητής Ευρώπης και Γερμανίας στα καρτ και σε αυτό το σημείο παράτησε το σχολείο και ξεκίνησε να δουλεύει ως μηχανικός. Το 1988, ο «Σούμι» συναγωνίστηκε στη σειρά της Formula Ford και ανταγωνίστηκε στη Γερμανική Formula 3 για τα επόμενα δυο χρόνια, κερδίζοντας τον τίτλο το 1990. Το 1991, συνέχισε την ανοδική του πορεία, μπαίνοντας στο πρόγραμμα αγώνων της Mercedes για το παγκόσμιο πρωτάθλημα αντοχής, κερδίζοντας αγώνες στο Μεξικό και στην Autopolis, με μια Sauber-Mercedes C291. Σύντομα αγωνίστηκε στο πρωτάθλημα της Formula 3000 της Ιαπωνίας ενώ λίγο πριν τη δεκαετία του ’90 πήρε μέρος στη γερμανική περιοδεία για το πρωτάθλημα αυτοκινήτου.
Το ντεμπούτο του στην F1
Ο Σουμάχερ έκανε το ντεμπούτο του στη Formula 1 μαζί με την ομάδα Τζόρνταν της Ford το 1991 στο Γκραν Πρι του Βελγίου ως αναπληρωματικός οδηγός του φυλακισμένου Μπερτράντ Γκασό (με την κατηγορία ότι ψέκασε με αέριο το πρόσωπο ενός οδηγού ταξί στο Λονδίνο). Ο Εντι Τζόρνταν έβαλε τον «Σούμι» να υπογράψει, αφού εντυπωσιάστηκε στο Σίλβερστοουν από τα δοκιμαστικά της προηγούμενης μέρας. Ο Γερμανός τον διαβεβαίωσε ότι είχε την εμπειρία να «βγάλει εις πέρας» την πίστα «Σπα», πέραν του γεγονότος ότι είχε κάνει τη διαδρομή μόνο μια φορά – με ένα δανεικό ποδήλατο! Ο νεαρός Σουμάχερ εντυπωσίασε με την 7η θέση που κατέλαβε στα επίσημα δοκιμαστικά, την καλύτερη για την ομάδα του εκείνη τη σεζόν, ξεκινώντας μάλιστα τον αγώνα πιο μπροστά από τον άλλο οδηγό της ομάδας τον, Ιταλό -βετεράνο τότε- Αντρέα Ντε Τσέζαρις. Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογα εντυπωσιακή στο ντεμπούτο του «Σούμι» αφού το πρώτο του γκραν πρι έληξε άδοξα στον πρώτο μόλις γύρο, λόγω προβλήματος στον συμπλέκτη.
Τα χρόνια της Μπένετον
(1991-1993)
Μετά από το εκπληκτικό ντεμπούτο του, υπέγραψε αμέσως με την Μπενετον- Ford για τον επόμενο αγώνα και έδειξε αμέσως πως έχει ότι χρειάζεται για να έχει μια λαμπρή καριέρα. Αυτή η κίνηση προκάλεσε την έντονη δυσαρέσκεια της Τζόρνταν, η οποία πίστεψε ότι η Μπένετον της «έκλεψε» τον οδηγό που ήταν δεσμευμένος με συμβόλαιο. Έτσι, ο Σουμάχερ έγινε γνωστός ως ένας ανερχόμενος οδηγός της F1 καθώς πετύχαινε την παρθενική του νίκη στο Γκραν Πρι του Βελγίου με την Μπένετον-Ford. Το 1992 τερμάτισε τρίτος στην τελική κατάταξη του πρωταθλήματος μπροστά από τον τρεις φορές παγκόσμιο πρωταθλητή Άιρτον Σένα. Το 1993 ήταν ένας χρόνος γεμάτος προσδοκίες για την Μπένετον και τον Σουμάχερ. Ο Γερμανός κέρδισε έναν αγώνα στο Γκραν Πρι της Πορτογαλίας αλλά δεν ήταν αρκετό για να διεκδικήσει τον παγκόσμιο τίτλο. Η Μπένετον δεν ήταν ακόμα 100% ανταγωνιστική. Η Γουίλιαμς των Χιλ και Προστ ήταν ένα πολύ πιο εξελιγμένο και ισχυρό μονοθέσιο, ενώ ανώτερη τεχνολογικά ήταν και η ΜακΛάρεν του Σένα.
(1994-1995)
Το 1994 είναι μια ιστορική χρονιά τόσο για τον Μίκαελ Σουμάχερ, όσο και για ολόκληρη τη Φόρμουλα 1. Και οι λόγοι δεν είναι μόνο θετικοί. Ο «Σούμι» θα κατακτήσει το πρώτο του πρωτάθλημα, σε μια σεζόν που στιγματίστηκε από τους θανάτους του Άιρτον Σένα και του Ρόλαντ Ράτσενμπεργκερ στο γκραν πρι της Ίμολα, αλλά και από τις κατηγορίες των άλλων ομάδων ότι η Μπένετον είχε βρει τρόπο να παραβιάσει τους κανονισμούς της FIA για τα ηλεκτρονικά βοηθήματα (Traction control, Launch control). Μετά από σχετική έρευνα, η Ομοσπονδία είχε ανακαλύψει πρόγραμμα εκκίνησης (launch control software) στο μονοθέσιο της Μπένετον, αλλά και ποικιλία άλλων, επίσης απαγορευμένων, προγραμμάτων και στα μονοθέσια των ανταγωνιστών της. Επειδή όμως δεν βρέθηκαν αποδείξεις για τη χρησιμοποίησή τους, οι τιμωρίες που επιβλήθηκαν ήταν από ελάχιστες δυνατές έως ανύπαρκτες.
Μετά τον θάνατο του Σένα, αυτός που ανέλαβε το φορτίο να διεκδικήσει τον τίτλο από τον Σουμάχερ ήταν ο έτερος οδηγός της Γουίλιαμς, Ντέιμον Χιλ. Παρόλο που ο Βρετανός είχε ανώτερο μονοθέσιο από τον Σουμάχερ, πραγματικά πάσχιζε να ακολουθήσει τον ρυθμό του. Ωστόσο, χάρη κυρίως στον αποκλεισμό του Σουμάχερ από δύο γκραν πρι (Μεγάλη Βρετανία, Βέλγιο), ο Χιλ κατάφερε να μειώσει τη διαφορά από την κορυφή. Στο Βρετανικό γκραν πρι, ο Σουμάχερ έκανε προσπέραση στον γύρο σχηματισμού και εν συνεχεία αγνόησε την ποινή που του επιβλήθηκε. Η λογική συνέπεια ήταν η μαύρη σημαία και ο αποκλεισμός του από το γκραν πρι, ενώ του επιβλήθηκε και περαιτέρω ποινή αποκλεισμού από άλλους δύο αγώνες. Η Μπένετον έκανε λόγο για σφάλμα επικοινωνίας μεταξύ των αγωνοδικών και της ομάδας. Στη συνέχεια, ο Σουμάχερ αποκλείστηκε και από το βελγικό γκραν πρι, λόγω παράβασης των κανονισμών στο «στήσιμο» του μονοθεσίου του. Πλέον, πριν το τελευταίο γκραν πρι της σεζόν, στην Αυστραλία, ο Σουμάχερ προηγούταν του Χιλ με ένα βαθμό. Μετά από μια πολυσυζητημένη σύγκρουση των δύο οδηγών κατά τη διάρκεια του αγώνα και η οποία σύμφωνα με τους περισσότερους προκλήθηκε επίτηδες από τον Γερμανό (διαβάστε αναλυτικά: Χαρακτήρας - Μίκαελ Σουμάχερ: Αυτός που όλοι λατρεύουν να μισούν) η διαφορά παρέμεινε στον ένα βαθμό και έτσι ο «Σούμι» πανηγύρισε τον πρώτο του τίτλο στη Φόρμουλα 1.
Την επόμενη σεζόν, το 1995, ο Σουμάχερ παρέμεινε οδηγός της Μπένετον, η οποία τώρα κινούνταν με κινητήρες της Ρενό. Το μονοθέσιο της Γουίλιαμς βέβαια παρέμεινε ανώτερο από το δικό του, αυτό όμως δεν τον εμπόδισε από το να υπερασπιστεί επιτυχώς τον τίτλο του, τερματίζοντας με 33 βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο Ντέιμον Χιλ. Παράλληλα, μαζί με τον Τζόνι Χέρμπερτ σαν τον άλλο οδηγό της ομάδας, η Μπένετον κατέκτησε και το πρωτάθλημα κατασκευαστών. Ο Μίκαελ Σουμάχερ έγινε τότε ο νεαρότερος οδηγός στην ιστορία της Φόρμουλα 1 που έφτασε στο νταμπλ (πρωτάθλημα οδηγών και κατασκευαστών), σε ηλικία 26 ετών, 9 μηνών, 19 ημερών, ένα ρεκόρ που το 2006 κατέχει ο Φερνάντο Αλόνσο.
Η κατάκτηση των δύο συγκεκριμένων τίτλων από τον Σουμάχερ ήταν ένας καθοριστικός παράγοντας για τη δημιουργία του μύθου γύρω από το όνομά του. Και ο λόγος είναι πολύ απλός: Το μονοθέσιό του ήταν κατώτερο από αυτό των αντιπάλων του, όμως αυτός, όχι απλά έφτασε σε δύο πρωταθλήματα, αλλά το έκανε όντας ο απόλυτος κυρίαρχος. Νίκησε στα 17 από τα 31 γκραν πριν αυτή τη διετία και τερμάτισε συνολικά 21 φορές στο βάθρο. Επίσης, μόλις μια φορά κατετάγη σε χαμηλότερη θέση από την 4η, στο βελγικό γκραν πρι του 1995 (16ος), ωστόσο ούτε αυτό τον εμπόδισε από το να κερδίσει και αυτόν τον αγώνα… Η άκρως επιτυχημένη διετία που προηγήθηκε του εξασφάλισε το επόμενο μεγάλο βήμα στην καριέρα του. Η Scuderia Ferrari είδε στο πρόσωπό του, τον άνθρωπο που θα την οδηγούσε στο πρώτο της πρωτάθλημα μετά από πάρα πολλά χρόνια (διαβάστε αναλυτικά: Σκουντερία - Φεράρι)
Τα χρόνια της Φεράρι
(1996-1999)
Στον πρώτο του χρόνο στη Ferrari ο «Σούμι» τερμάτισε τρίτος στο πρωτάθλημα των οδηγών πίσω από τους δύο οδηγούς της Williams, Ζακ Βιλνέβ και Ντέιμον Χιλ. Κέρδισε αγώνες στην Ισπανία (τον πρώτο υπό βροχή), το Βέλγιο και την Ιταλία. Το 1997, ο «Σούμι» έχασε κυριολεκτικά στο τέλος το πρωτάθλημα των οδηγών στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς και μάλιστα αφού προηγούνταν στη βαθμολογία. Μετά από μια σύγκρουση με τον Βιλνέβ, ο Γερμανός βγήκε εκτός αγώνα, χάνοντας τον τίτλο. Το 1998, υπήρξαν αλλαγές στους κανόνες των ελαστικών της Formula 1 που φάνηκε ότι ευνοούσαν τη Bridgestone εις βάρος της Goodyear. Από την αρχή της σεζόν ήταν φανερό ότι η ΜακΛάρεν με τα ελαστικά της Bridgestone, είχε το καλύτερο αυτοκίνητο. Ακόμη και έτσι, ο «Σούμι» κατάφερε να βρεθεί πολύ κοντά στον τίτλο παρόλο που το μονοθέσιο του ήταν κατώτερο του βασικού του αντιπάλου. Όμως, οι έξι νίκες που πέτυχε δεν ήταν αρκετές για να πανηγυρίσει το πρωτάθλημα. Ωστόσο, πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο Γερμανός έχασε τον τίτλο όχι από καθαρή ατυχία αλλά και εξαιτίας του έτερου οδηγού της ΜακΛάρεν, Ντέιβιντ Κούλθαρντ. Όταν ο τελευταίος στο Γκραν Πρι του Βελγίου είχε «προκαλέσει» την αποχώρηση του «Σούμι» που είχε ως αποτέλεσμα να χάσει πολύτιμους βαθμούς. Ύστερα από αρκετά χρόνια αναδιοργάνωσης, οι προσπάθειες του Σουμάχερ βοήθησαν τη Ferrari να κερδίσει τον τίτλο των κατασκευαστών το 1999, ύστερα από 21 ολόκληρα χρόνια. Την ίδια χρονιά και συγκεκριμένα στο Γκραν Πρι του Βελγίου, ο Γερμανός έσπασε το πόδι του με αποτέλεσμα να μην μπορεί να διεκδικήσει το Πρωτάθλημα των οδηγών.
(2000-2004) – Η χρυσή εποχή
Η νέα χιλιετία στην Φόρμουλα 1 ξεκίνησε με τον Μίκαελ Σουμάχερ αποφασισμένο να γράψει με χρυσά γράμματα το όνομά του στην ιστορία του σπορ. Θα περνούσαν αρκετά χρόνια μέχρι κάποιος άλλος οδηγός να γευθεί το τι σημαίνει να είσαι παγκόσμιος πρωταθλητής…
Το 2000, μετά από μια σκληρή μάχη με τον Μίκα Χάκινεν, ο Σουμάχερ έφτασε στην κατάκτηση του τρίτου του προσωπικού τίτλου, χαρίζοντας στη Ferrari, το πρώτο της πρωτάθλημα οδηγών μετά το 1979, με τον Τζόντι Σέκτερ. Ο Γερμανός ξεκίνησε τη σεζόν με τρεις νίκες σε ισάριθμα γκραν πρι, φτάνοντας στις πέντε νίκες στα πρώτα οχτώ. Στα μέσα της σεζόν, πάντως, είχε αρκετές ατυχίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ότι τον τράκαραν από πίσω στην πρώτη κιόλας στροφή, σε δύο συνεχόμενα γκραν πρι. Ο Χάκινεν εκμεταλλεύθηκε τις απώλειες αυτές και κατάφερε να τον προσπεράσει στη βαθμολογία, όμως η νίκη του Σουμάχερ στην Ιταλία τον έφερε ξανά στην κορυφή. Αυτή ήταν η 41η νίκη στην καριέρα του με την οποία ισοφάρισε το ρεκόρ του Άιρτον Σένα. Στη συνέντευξη Τύπου μετά τον αγώνα, φορτισμένος και από τη σκληρή μάχη για το πρωτάθλημα, θα ξεσπάσει σε κλάματα μιλώντας για την επιρροή του Βραζιλιάνου οδηγού στη ζωή του (διαβάστε αναλυτικά: O οδηγός Μίκαελ Σουμάχερ). Ο τίτλος θα κρινόταν στην Ιαπωνία. Ο Σουμάχερ ξεκίνησε από την pole position, όμως έχασε νωρίς την πρωτοπορία από τον Χάκινεν. Δεν είχε πει όμως και την τελευταία του λέξη. Ένας συνδυασμός έξοχης οδήγησης στα μέσα του αγώνα και εξαιρετικής ομαδικής δουλειάς από τη Ferrari στα pit, έφερε τον Γερμανός ξανά στην πρώτη θέση, κάνοντας την προσπέραση μέσα στα pits. Ο Μίκαελ Σουμάχερ πανηγυρίζει το τρίτο του πρωτάθλημα στη Φόρμουλα 1.
Ο Σουμάχερ έφτασε στην κατάκτηση του τέταρτου τίτλου του την επόμενη σεζόν, όμως το πρωτάθλημα του 2001 δεν ήταν το ίδιο δραματικό με τα τέσσερα προηγούμενα. Ο Ντέιβιντ Κούλθαρντ, ο μικρός αδερφός του Σουμάχερ, Ραλφ, ο Μίκα Χάκινεν, ο πρωτοεμφανιζόμενος Χουάν Πάμπλο Μοντόγια, όλοι τους κατάφεραν να πανηγυρίσουν τουλάχιστον μια νίκη, κανείς τους όμως δεν είχε την απαιτούμενη σταθερότητα για να διεκδικήσει τα πρωτεία από τον Σουμάχερ. Ο Γερμανός πέτυχε εννέα νίκες, (ισοφαρίζοντας το ρεκόρ των περισσότερων νικών σε μια σεζόν του Νάιτζελ Μάνσελ) και στέφθηκε και μαθηματικά πρωταθλητής, τέσσερα γκραν πρι, πριν το τέλος. Χαρακτηριστικές στιγμές της χρονιάς ήταν το Καναδέζικο γκραν πρι, στο οποίο πρώτος τερμάτισε ο Ραλφ και δεύτερος ο Μίκαελ Σουμάχερ, κάνοντας οι δυο τους το πρώτο 1-2 με δύο αδέρφια, στην ιστορία της Φόρμουλα 1. Στο Βελγικό γκραν πρι, ο Μίκαελ φτάνει στην 52η νίκη της καριέρας του και αφήνει πίσω του στη σχετική λίστα τον Αλέν Προστ.
Το 2002 ο Μίκαελ Σουμάχερ ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος του πρωταθλήματος. Έφτασε με χαρακτηριστική άνεση στον πέμπτο του τίτλο, ισοφαρίζοντας τον Χουάν Μανουέλ Φάντζιο. Η Ferrari κέρδισε τους 15 από τους 17 αγώνες και ο Σουμάχερ πανηγύρισε τον τίτλο σχεδόν από τα μέσα της σεζόν, έξι (!) γκραν πρι πριν το φινάλε. Ο «Σούμι» έμεινε μάλιστα μόνος στην πρώτη θέση των οδηγών με τις περισσότερες νίκες σε μια χρονιά, αφού έφτασε σε 11, ενώ ανέβηκε στο βάθρο σε όλα τα γκραν πρι.
Η επόμενη χρονιά δεν ήταν το ίδιο εύκολη. Στο πρωτάθλημα του 2003, οι μεγαλύτερες απειλές για τη Ferrari και τον Σουμάχερ ήταν οι McLaren Mercedes και BMW Williams. Ο αδερφός του, Ραλφ αλλά και ο Μοντόγια ασκούσαν έντονη πίεση, καταφέρνοντας να πάρουν ορισμένες νίκες. Όσο το πρωτάθλημα προχωρούσε, τόσο ο Μοντόγια, όσο και ο Κίμι Ραϊκόνεν κατάφερναν να παραμένουν μέχρι κάποιο σημείο μέσα στο «παιχνίδι». Ωστόσο, από το ιταλικό γκραν πρι και έπειτα, η Ferrari αντέδρασε και πήρε δύο καθοριστικές νίκες. Μετά τον αποκλεισμό του Μοντόγια από το αμερικανικό γκραν πρι κάτι που σήμανε και το τέλος της διεκδίκησης του τίτλου για αυτόν, ο τίτλος θα κρινόταν ανάμεσα στον Ραικόνεν και τον Μίκαελ Σουμάχερ. Η «μάχη» ήταν σκληρή μέχρι και το τελευταίο γκραν πρι, το ιαπωνικό, όπου και θα κρινόταν ο τίτλος. Ο Γερμανός τελικά κατάφερε να πάρει τη νίκη και να φτάσει στο έκτο του πρωτάθλημα, τερματίζοντας ωστόσο, μόλις δύο βαθμούς πάνω από τον Φιλανδό αντίπαλό του, ο οποίος είχε πέντε νίκες λιγότερες (μια έναντι έξι).
Μετά από ένα… διάλειμμα ενός έτους, κατά τη διάρκεια του οποίου ο ανταγωνισμός ήταν έντονος, το πρωτάθλημα του 2004 αποτέλεσε ακόμα έναν μονόλογο για τον Γερμανό πρωταθλητή. Η σεζόν αυτή ίσως ήταν η κορυφαία της καριέρας του, αφού έσπασε ουκ ολίγα ρεκόρ πριν φτάσει στην κατάκτηση του έβδομου προσωπικού του τίτλου. Τερμάτισε τη σεζόν με τις επιδόσεις ρεκόρ των 148 βαθμών και των 13 νικών σε 18 γκραν πρι, ξεπερνώντας την προηγούμενη δική του επίδοση των 11. Χαρακτηριστικό είναι πως οι 12 από τις 13 νίκες του ήρθαν στα πρώτα 13 γκραν πρι. Μετά χαλάρωσε...
(2005) – Η πτώση
Επειδή όμως, ως γνωστόν, όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, έτσι τελείωσε και η κυριαρχία του Σουμάχερ. Το 2005 είναι μια χρονιά που σίγουρα κανείς στη Ferrari δεν θέλει να τη θυμάται, αφού το «πακέτο» μονοθεσίου-ελαστικών αδυνατούσε να γίνει ανταγωνιστικό. Τη συγκεκριμένη σεζόν, η αλλαγή στους κανονισμούς απαιτούσε από τα ελαστικά να αντέχουν για ολόκληρο το αγώνα, κάτι που η Bridgestone, όπως αποδείχθηκε, δεν μπορούσε να προσφέρει. Όπως υποστήριξαν αρκετοί στο χώρο -και όχι μόνο όσοι υποστήριζαν τα συμφέροντα της Ferrari- αυτή η αλλαγή στους κανονισμούς σκόπευε αποκλειστικά την κυριαρχία του Γερμανού πιλότου και της ιταλικής ομάδας. Πριν καν μάλιστα τα μισά της σεζόν ο ίδιος ο Σουμάχερ παραδέχθηκε πως δεν ήταν δυνατόν να υπερασπιστεί τον τίτλο του. Σε μια συνέντευξη Τύπου είπε χαρακτηριστικά: «Είναι δύσκολο να κερδίσεις μια μάχη όταν δεν έχεις αντίστοιχα όπλα με τους αντιπάλους σου». Τελικά ο «Σούμι» κατάφερε να τερματίσει τρίτος στο πρωτάθλημα των οδηγών, φτάνοντας μονάχα σε μια νίκη σε όλη τη σεζόν. Δείγμα των προβλημάτων που αντιμετώπισε σε ολόκληρη τη σεζόν ήταν οι αρκετές συγκρούσεις που είχε, με τον Γουέμπερ (Τουρκία), τον Χάιντφιλντ (Αυστραλία), τον Σάτο (Βέλγιο) και τον Άλμπερς (Κίνα). Πρωταθλητής αυτή τη σεζόν αναδείχθηκε ο Φερνάντο Αλόνσο με Ρενό.
(2006) – Ο επίλογος
Στο πρωτάθλημα του 2006 ο Μίκαελ Σουμάχερ δεν ξεκίνησε και τόσο καλά. Στο πρώτο γκραν πρι της σεζόν, στο Μπαχρέιν, πήρε την pole position, φτάνοντας την 65η και ισοφάρισε το ρεκόρ του Σένα. Τελικά τερμάτισε δεύτερος, ενώ στο επόμενο γκραν πρι τερμάτισε στην 6η θέση, παρόλο που κατετάγη 14ος, λόγω αλλαγής κινητήρα. Στην Αυστραλία, δεν κατάφερε καν να τερματίσει, αφού στην τελευταία στροφή και ενώ βρισκόταν πίσω από τον Μπάτον στην 6η θέση, εγκατάλειψε μετά από έξοδό του από την πίστα. Την πρώτη του νίκη στη σεζόν την πήρε στο Σαν Μαρίνο, όπου επίσης πανηγύρισε και την 66η pole, ξεπερνώντας το ρεκόρ του Άιρτον Σένα. Αυτή ήταν η 7η νίκη του στην πίστα της Ίμολα, όσες είχε τότε και στις πίστες του Καναδά και της Γαλλίας.
Κάπου εκεί, η μάχη του τίτλου με τον Φερνάντο Αλόνσο άρχισε να φουντώνει. Στο ευρωπαϊκό γκραν πρι τερμάτισε πρώτος με δεύτερο τον Ισπανό, ενώ στο επόμενο, στην Ισπανία, οι ρόλοι αντιστράφηκαν με τον Γερμανό να τερματίζει δεύτερος πίσω από τον πρωταθλητή. Στο Μονακό, παρόλο που ξεκίνησε από την τελευταία θέση, λόγω της ποινής που του επιβλήθηκε για σκόπιμη παρεμπόδιση του Αλόνσο κατά τη διάρκεια των δοκιμαστικών, τελικά κατάφερε να εκμεταλλευθεί την εμπειρία του αλλά και εγκαταλείψεις των προπορευόμενων και να τερματίσει τελικά στην πέμπτη θέση. Στην πίστα του Σίλβερστουν, στο βρετανικό γκραν πρι, ανέβηκε στη δεύτερη θέση του βάθρου, μετά την προσπέρασή του στον Ραικόνεν μέσα στα pits. Αντίστοιχη ήταν και η «εικόνα» του επόμενου γκραν πρι στον Καναδά, όπου ξανά πήρε την ίδια θέση, πίσω από τον Αλόνσο και μπροστά από τον Φιλανδό.
Ο δέκατος αγώνας της σεζόν, σήμανε και τη μεγάλη αντεπίθεση του Μίκαελ Σουμάχερ. Στην πίστα της Ιντιανάπολις στις ΗΠΑ, πήρε την pole ξεκίνησε πρώτος και τερμάτισε και πρώτος, φτάνοντας τις πέντε νίκες στην συγκεκριμένη πίστα, ο μοναδικός οδηγός στην ιστορία, σε οποιαδήποτε κατηγορία αγώνων και όχι μόνο στη Φόρμουλα 1. Στο «Μάνι-Κουρ» στη Γαλλία, πήρε ακόμη μια νίκη και έφτασε σε ακόμα ένα ρεκόρ, καθώς έγινε ο μοναδικός οδηγός με 8 νίκες σε μια πίστα. Στο γκραν πρι της πατρίδας του, η τρίτη συνεχόμενη νίκη του, σήμανε την μείωση της διαφοράς του από τον Αλόνσο στους 11 βαθμούς, έξι αγώνες πριν το τέλος της σεζόν.
Στην Ουγγαρία, τόσο ο Σουμάχερ όσο και ο Αλόνσο, αντιμετώπισαν προβλήματα κατά τη διάρκεια των δοκιμαστικών, με τον Γερμανό να ξεκινά από την 11η και τον Ισπανό από τη 15η θέση, μετά και από ποινές που τους επιβλήθηκαν για παραβάσεις των κανονισμών. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, ο Αλόνσο εγκατέλειψε. Ο Σουμάχερ είχε την ευκαιρία να μειώσει ακόμη περισσότερο τη διαφορά, όμως δύο γύρους πριν τον τερματισμό συγκρούστηκε με τον Χάιντφιλντ και εγκατέλειψε. Στο τουρκικό γκραν πρι, αν και δεν πήρε τη νίκη, κατάφερε να τερματίσει δεύτερος, πάνω από τον τρίτο Αλόνσο.
Στην Ιταλία, πήρε ακόμη μια νίκη, ένα γκραν πρι που έχει την δική του σημασία για την ιστορία της Φόρμουλα 1, αφού μετά το τέλος του, στη συνέντευξη Τύπου ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση (διαβάστε αναλυτικά: To «αντίο»). Η 91η και τελευταία νίκη της καριέρας του ήρθε στο κινεζικό γκραν πρι. Ο Γερμανός ξεκίνησε από την 6η θέση και όλα έδειχναν πως δεν θα έφτανε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Ωστόσο, μια λάθος επιλογή ελαστικών του Αλόνσο, (η πίστα ήταν καλυμμένη με νερό λόγω της βροχής που είχε προηγηθεί), έδωσε την ευκαιρία στον Σουμάχερ να κερδίσει πολύ έδαφος και τελικά να ξεπεράσει τον Ισπανό, φτάνοντας στην πρώτη θέση και παράλληλα, στην ουσία ξεπέρασε και τον αντίπαλό του στη βαθμολογία. Μπορεί οι βαθμοί των δύο πλέον να ήταν ίδιοι, όμως ο Γερμανός είχε το προβάδισμα λόγω περισσοτέρων νικών.
@2@Στο προτελευταίο γκραν πρι της σεζόν, στην Ιαπωνία, είχε την ευκαιρία με νίκη να εξασφαλίσει τον τίτλο, αφού με νίκη, η διαφορά θα ήταν στους δέκα βαθμούς, με τον «Σούμι» να έχει 8 νίκες έναντι 6 του αντιπάλου του, με μόλις έναν αγώνα να απομένει. Η μοίρα όμως του έπαιξε άσχημο παιχνίδι. Δεκαέξι γύρους πριν τον τερματισμό και ενώ προπορευόταν συνέβη αυτό που είχε να συμβεί για πέντε ολόκληρα χρόνια. Ο κινητήρας της Ferrari… παρέδωσε πνεύμα και ο Αλόνσο πήρε μια ανέλπιστη νίκη και ξανά το προβάδισμα για τον τίτλο. Πλέον τα πράγματα ήταν πολύ απλά: Στο τελευταίο γκραν πρι της χρονιάς, στη Βραζιλία, ο Αλόνσο προηγούταν με 10 βαθμούς. Για να πάρει το πρωτάθλημα ο Σουμάχερ, έπρεπε να πάρει τη νίκη και ο Αλόνσο ή να τερματίσει εκτός οκτάδας ή να εγκαταλείψει. Πολύ πιο απλά, να μην πάρει ούτε βαθμό. Στα δοκιμαστικά ο Γερμανός κατετάγη 10ος και ο Ισπανός 4ος. Λόγω προβλημάτων κατά τη διάρκεια του αγώνα, ο «Σούμι» βρέθηκε και μέχρι την 20η θέση. Με αντεπίθεση διαρκείας, κατάφερε να φτάσει στην 4η όμως μέχρι εκεί. Από την πλευρά του ο Αλόνσο, ο οποίος ουσιαστικά κατέβηκε να κάνει μια ήρεμη και χωρίς ρίσκο κούρσα, δεν αντιμετώπισε το παραμικρό πρόβλημα κατά τη διάρκειά της. Οδήγησε με ασφάλεια και πήρε άνετα τη δεύτερη που του χάρισε… σχεδόν θριαμβευτικά τον δεύτερο –συνεχόμενο- τίτλο της καριέρας του.
Ο Μίκαελ Σουμάχερ τελείωσε την καριέρα του με τον... δεύτερο καλύτερο τρόπο που θα μπορούσε. Όχι νικώντας, αλλά παλεύοντας με όλες του τις δυνάμεις...
Η «ακροστιχίδα» της ζωής και της καριέρας του Μίκαελ Σουμάχερ
Μια ζωή και μια καριέρα μέσα από 14 γράμματα. Διαβάστε στις 14 κατηγορίες που προκύπτουν από τα ισάριθμα γράμματα του ονόματος του Μίκαελ Σουμάχερ, όλα όσα θέλετε να ξέρετε για τη ζωή και την καριέρα του. Διαβάστε το πλήρες προφίλ του Γερμανού πρωταθλητή, την «ταυτότητά» του, τους αριθμούς που αφορούν την καριέρα του και όλα όσα έχει πετύχει, και «κατεβάστε» τον πλήρη πίνακα των αποτελεσμάτων του, μέσα από την κατηγορία «Μικροσκόπιο». Γνωρίστε όλα τα απλησίαστα«Ρεκόρ» του. Δείτε την τελευταία «πράξη» της ένδοξης καριέρας του στο «Ιντερλάγκος», εκεί όπου έκανε την τελευταία του εμφάνιση σε γκραν πρι. Δείτε το σήμα-κατατεθέν του στο «Κράνος». Παρακολουθήστε το τελευταίο «Αντίο», δηλαδή την ανακοίνωση της αποχώρησής του μετά το γκραν πρι της Μόντσα. Διαβάστε στο «Είπε-Είπαν» τις ατάκες που έγραψαν ιστορία, τόσο τις δικές του όσο και αυτές που ακολούθησαν την ανακοίνωση της αποχώρησής του. Μάθετε για τα «Λάθη» του, αλλά και για την τεράστια συμβολή του στην διαδρομή της «Σκουντερία» από την αφάνεια στην κορυφή της Φόρμουλα 1. Επίσης, γνωρίστε πως είναι ο Μίκαελ Σουμάχερ σαν «Άνθρωπος» όσο και σαν «Οδηγός»και μάθετε όλα τα ενδιαφέροντα στοιχεία που τον αφορούν για την κάθε κατηγορία, ενώ στην κατηγορία «Χαρακτήρας» θα βρείτε τους λόγους για τους οποίους χαρακτηρίζεται ως «αυτός που όλοι λατρεύουν να μισούν». Πάρτε μια γεύση για την «Υστερία» που προκαλεί στους οπαδούς του με την κάθε του εμφάνιση και κάθε του νίκη. Μάθετε ποια είναι η συμβολή του «Μάνατζέρ» του στις επιτυχίες του. Τέλος, σαν κερασάκι στην τούρτα, παρακολουθήστε ολόκληρη την καριέρα του μέσα από 20«Εικόνες». Ένας άνθρωπος που το βάθος της μυθολογίας του είναι το πλάτος της αποτελεσματικότητάς του, μια αντιφατική προσωπικότητα, ο Μίκαελ Σουμάχερ είναι η σύγχρονη ιστορία της Formula 1. Η κορυφή του ανήκει και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα του ανήκει για πολλά ακόμη χρόνια. Ίσως και για πάντα... Το μόνο σίγουρο είναι ότι από τις 23 Οκτωβρίου 2006 ο «ψυχρός» Γερμανός θα κάθεται στο θρόνο του και απλά θα παρακολουθεί τις προσπάθειες των διαδόχων του που θα πασχίζουν να του μοιάσουν, να τον φτάσουν και να τον ξεπεράσουν. Σ’ευχαριστούμε «Σούμι»...
"I believe that Pure Speed is not really the issue. It's what you can get out of your Potential..."
Michael Schumacher
Άκης Στρατόπουλος, Πένυ Ροντογιάννη
Σε ένα άθλημα που συχνά έχει χαρακτηριστεί ως η «παιδική χαρά» για τους εξαιρετικά πλούσιους, ο «ταπεινός» Μίκαελ Σουμάχερ αποτελεί εξαίρεση στην ιστορία της Formula 1. Ο πατέρας του έκανε δύο δουλειές για να τα βγάλει πέρα ενώ και η μητέρα του εργαζόταν σε καντίνα.
Ξεκίνησε να τρέχει στα καρτ από την ηλικία των τεσσεράμισι ετών, χρησιμοποιώντας ένα αυτοσχέδιο καρτ φτιαγμένο από τον πατέρα του Ρόλφ. Δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα απλό καρτ με πετάλι που είχε τοποθετηθεί σε μια μηχανή μοτοσικλέτας. Αμέσως πήρε τα «ηνία» του οχήματος και κέρδισε το πρώτο του πρωτάθλημα στην ηλικία των έξι χρόνων. Το τεράστιο ταλέντο του, το είχαν αναγνωρίσει οι γονείς του -όμως- δεν είχαν τα οικονομικά μέσα για να στηρίξουν την προσπάθεια του γιου τους. Αντ’αυτού, έπρεπε να εμπιστευτούν τη γενναιοδωρία και τη χορηγία ορισμένων εύπορων προσώπων, οι οποίοι έβλεπαν επίσης τις δυνατότητες του μικρού τότε Σουμάχερ.
Από το 1984 και μετά, ο Σουμάχερ κέρδισε πολλά Γερμανικά και Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα στα καρτ, συμπεριλαμβανομένου τη σειρά Formula Konig. Το 1987 ήταν πρωταθλητής Ευρώπης και Γερμανίας στα καρτ και σε αυτό το σημείο παράτησε το σχολείο και ξεκίνησε να δουλεύει ως μηχανικός. Το 1988, ο «Σούμι» συναγωνίστηκε στη σειρά της Formula Ford και ανταγωνίστηκε στη Γερμανική Formula 3 για τα επόμενα δυο χρόνια, κερδίζοντας τον τίτλο το 1990. Το 1991, συνέχισε την ανοδική του πορεία, μπαίνοντας στο πρόγραμμα αγώνων της Mercedes για το παγκόσμιο πρωτάθλημα αντοχής, κερδίζοντας αγώνες στο Μεξικό και στην Autopolis, με μια Sauber-Mercedes C291. Σύντομα αγωνίστηκε στο πρωτάθλημα της Formula 3000 της Ιαπωνίας ενώ λίγο πριν τη δεκαετία του ’90 πήρε μέρος στη γερμανική περιοδεία για το πρωτάθλημα αυτοκινήτου.
Το ντεμπούτο του στην F1
Ο Σουμάχερ έκανε το ντεμπούτο του στη Formula 1 μαζί με την ομάδα Τζόρνταν της Ford το 1991 στο Γκραν Πρι του Βελγίου ως αναπληρωματικός οδηγός του φυλακισμένου Μπερτράντ Γκασό (με την κατηγορία ότι ψέκασε με αέριο το πρόσωπο ενός οδηγού ταξί στο Λονδίνο). Ο Εντι Τζόρνταν έβαλε τον «Σούμι» να υπογράψει, αφού εντυπωσιάστηκε στο Σίλβερστοουν από τα δοκιμαστικά της προηγούμενης μέρας. Ο Γερμανός τον διαβεβαίωσε ότι είχε την εμπειρία να «βγάλει εις πέρας» την πίστα «Σπα», πέραν του γεγονότος ότι είχε κάνει τη διαδρομή μόνο μια φορά – με ένα δανεικό ποδήλατο! Ο νεαρός Σουμάχερ εντυπωσίασε με την 7η θέση που κατέλαβε στα επίσημα δοκιμαστικά, την καλύτερη για την ομάδα του εκείνη τη σεζόν, ξεκινώντας μάλιστα τον αγώνα πιο μπροστά από τον άλλο οδηγό της ομάδας τον, Ιταλό -βετεράνο τότε- Αντρέα Ντε Τσέζαρις. Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογα εντυπωσιακή στο ντεμπούτο του «Σούμι» αφού το πρώτο του γκραν πρι έληξε άδοξα στον πρώτο μόλις γύρο, λόγω προβλήματος στον συμπλέκτη.
Τα χρόνια της Μπένετον
(1991-1993)
Μετά από το εκπληκτικό ντεμπούτο του, υπέγραψε αμέσως με την Μπενετον- Ford για τον επόμενο αγώνα και έδειξε αμέσως πως έχει ότι χρειάζεται για να έχει μια λαμπρή καριέρα. Αυτή η κίνηση προκάλεσε την έντονη δυσαρέσκεια της Τζόρνταν, η οποία πίστεψε ότι η Μπένετον της «έκλεψε» τον οδηγό που ήταν δεσμευμένος με συμβόλαιο. Έτσι, ο Σουμάχερ έγινε γνωστός ως ένας ανερχόμενος οδηγός της F1 καθώς πετύχαινε την παρθενική του νίκη στο Γκραν Πρι του Βελγίου με την Μπένετον-Ford. Το 1992 τερμάτισε τρίτος στην τελική κατάταξη του πρωταθλήματος μπροστά από τον τρεις φορές παγκόσμιο πρωταθλητή Άιρτον Σένα. Το 1993 ήταν ένας χρόνος γεμάτος προσδοκίες για την Μπένετον και τον Σουμάχερ. Ο Γερμανός κέρδισε έναν αγώνα στο Γκραν Πρι της Πορτογαλίας αλλά δεν ήταν αρκετό για να διεκδικήσει τον παγκόσμιο τίτλο. Η Μπένετον δεν ήταν ακόμα 100% ανταγωνιστική. Η Γουίλιαμς των Χιλ και Προστ ήταν ένα πολύ πιο εξελιγμένο και ισχυρό μονοθέσιο, ενώ ανώτερη τεχνολογικά ήταν και η ΜακΛάρεν του Σένα.
(1994-1995)
Το 1994 είναι μια ιστορική χρονιά τόσο για τον Μίκαελ Σουμάχερ, όσο και για ολόκληρη τη Φόρμουλα 1. Και οι λόγοι δεν είναι μόνο θετικοί. Ο «Σούμι» θα κατακτήσει το πρώτο του πρωτάθλημα, σε μια σεζόν που στιγματίστηκε από τους θανάτους του Άιρτον Σένα και του Ρόλαντ Ράτσενμπεργκερ στο γκραν πρι της Ίμολα, αλλά και από τις κατηγορίες των άλλων ομάδων ότι η Μπένετον είχε βρει τρόπο να παραβιάσει τους κανονισμούς της FIA για τα ηλεκτρονικά βοηθήματα (Traction control, Launch control). Μετά από σχετική έρευνα, η Ομοσπονδία είχε ανακαλύψει πρόγραμμα εκκίνησης (launch control software) στο μονοθέσιο της Μπένετον, αλλά και ποικιλία άλλων, επίσης απαγορευμένων, προγραμμάτων και στα μονοθέσια των ανταγωνιστών της. Επειδή όμως δεν βρέθηκαν αποδείξεις για τη χρησιμοποίησή τους, οι τιμωρίες που επιβλήθηκαν ήταν από ελάχιστες δυνατές έως ανύπαρκτες.
Μετά τον θάνατο του Σένα, αυτός που ανέλαβε το φορτίο να διεκδικήσει τον τίτλο από τον Σουμάχερ ήταν ο έτερος οδηγός της Γουίλιαμς, Ντέιμον Χιλ. Παρόλο που ο Βρετανός είχε ανώτερο μονοθέσιο από τον Σουμάχερ, πραγματικά πάσχιζε να ακολουθήσει τον ρυθμό του. Ωστόσο, χάρη κυρίως στον αποκλεισμό του Σουμάχερ από δύο γκραν πρι (Μεγάλη Βρετανία, Βέλγιο), ο Χιλ κατάφερε να μειώσει τη διαφορά από την κορυφή. Στο Βρετανικό γκραν πρι, ο Σουμάχερ έκανε προσπέραση στον γύρο σχηματισμού και εν συνεχεία αγνόησε την ποινή που του επιβλήθηκε. Η λογική συνέπεια ήταν η μαύρη σημαία και ο αποκλεισμός του από το γκραν πρι, ενώ του επιβλήθηκε και περαιτέρω ποινή αποκλεισμού από άλλους δύο αγώνες. Η Μπένετον έκανε λόγο για σφάλμα επικοινωνίας μεταξύ των αγωνοδικών και της ομάδας. Στη συνέχεια, ο Σουμάχερ αποκλείστηκε και από το βελγικό γκραν πρι, λόγω παράβασης των κανονισμών στο «στήσιμο» του μονοθεσίου του. Πλέον, πριν το τελευταίο γκραν πρι της σεζόν, στην Αυστραλία, ο Σουμάχερ προηγούταν του Χιλ με ένα βαθμό. Μετά από μια πολυσυζητημένη σύγκρουση των δύο οδηγών κατά τη διάρκεια του αγώνα και η οποία σύμφωνα με τους περισσότερους προκλήθηκε επίτηδες από τον Γερμανό (διαβάστε αναλυτικά: Χαρακτήρας - Μίκαελ Σουμάχερ: Αυτός που όλοι λατρεύουν να μισούν) η διαφορά παρέμεινε στον ένα βαθμό και έτσι ο «Σούμι» πανηγύρισε τον πρώτο του τίτλο στη Φόρμουλα 1.
Την επόμενη σεζόν, το 1995, ο Σουμάχερ παρέμεινε οδηγός της Μπένετον, η οποία τώρα κινούνταν με κινητήρες της Ρενό. Το μονοθέσιο της Γουίλιαμς βέβαια παρέμεινε ανώτερο από το δικό του, αυτό όμως δεν τον εμπόδισε από το να υπερασπιστεί επιτυχώς τον τίτλο του, τερματίζοντας με 33 βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο Ντέιμον Χιλ. Παράλληλα, μαζί με τον Τζόνι Χέρμπερτ σαν τον άλλο οδηγό της ομάδας, η Μπένετον κατέκτησε και το πρωτάθλημα κατασκευαστών. Ο Μίκαελ Σουμάχερ έγινε τότε ο νεαρότερος οδηγός στην ιστορία της Φόρμουλα 1 που έφτασε στο νταμπλ (πρωτάθλημα οδηγών και κατασκευαστών), σε ηλικία 26 ετών, 9 μηνών, 19 ημερών, ένα ρεκόρ που το 2006 κατέχει ο Φερνάντο Αλόνσο.
Η κατάκτηση των δύο συγκεκριμένων τίτλων από τον Σουμάχερ ήταν ένας καθοριστικός παράγοντας για τη δημιουργία του μύθου γύρω από το όνομά του. Και ο λόγος είναι πολύ απλός: Το μονοθέσιό του ήταν κατώτερο από αυτό των αντιπάλων του, όμως αυτός, όχι απλά έφτασε σε δύο πρωταθλήματα, αλλά το έκανε όντας ο απόλυτος κυρίαρχος. Νίκησε στα 17 από τα 31 γκραν πριν αυτή τη διετία και τερμάτισε συνολικά 21 φορές στο βάθρο. Επίσης, μόλις μια φορά κατετάγη σε χαμηλότερη θέση από την 4η, στο βελγικό γκραν πρι του 1995 (16ος), ωστόσο ούτε αυτό τον εμπόδισε από το να κερδίσει και αυτόν τον αγώνα… Η άκρως επιτυχημένη διετία που προηγήθηκε του εξασφάλισε το επόμενο μεγάλο βήμα στην καριέρα του. Η Scuderia Ferrari είδε στο πρόσωπό του, τον άνθρωπο που θα την οδηγούσε στο πρώτο της πρωτάθλημα μετά από πάρα πολλά χρόνια (διαβάστε αναλυτικά: Σκουντερία - Φεράρι)
Τα χρόνια της Φεράρι
(1996-1999)
Στον πρώτο του χρόνο στη Ferrari ο «Σούμι» τερμάτισε τρίτος στο πρωτάθλημα των οδηγών πίσω από τους δύο οδηγούς της Williams, Ζακ Βιλνέβ και Ντέιμον Χιλ. Κέρδισε αγώνες στην Ισπανία (τον πρώτο υπό βροχή), το Βέλγιο και την Ιταλία. Το 1997, ο «Σούμι» έχασε κυριολεκτικά στο τέλος το πρωτάθλημα των οδηγών στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς και μάλιστα αφού προηγούνταν στη βαθμολογία. Μετά από μια σύγκρουση με τον Βιλνέβ, ο Γερμανός βγήκε εκτός αγώνα, χάνοντας τον τίτλο. Το 1998, υπήρξαν αλλαγές στους κανόνες των ελαστικών της Formula 1 που φάνηκε ότι ευνοούσαν τη Bridgestone εις βάρος της Goodyear. Από την αρχή της σεζόν ήταν φανερό ότι η ΜακΛάρεν με τα ελαστικά της Bridgestone, είχε το καλύτερο αυτοκίνητο. Ακόμη και έτσι, ο «Σούμι» κατάφερε να βρεθεί πολύ κοντά στον τίτλο παρόλο που το μονοθέσιο του ήταν κατώτερο του βασικού του αντιπάλου. Όμως, οι έξι νίκες που πέτυχε δεν ήταν αρκετές για να πανηγυρίσει το πρωτάθλημα. Ωστόσο, πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο Γερμανός έχασε τον τίτλο όχι από καθαρή ατυχία αλλά και εξαιτίας του έτερου οδηγού της ΜακΛάρεν, Ντέιβιντ Κούλθαρντ. Όταν ο τελευταίος στο Γκραν Πρι του Βελγίου είχε «προκαλέσει» την αποχώρηση του «Σούμι» που είχε ως αποτέλεσμα να χάσει πολύτιμους βαθμούς. Ύστερα από αρκετά χρόνια αναδιοργάνωσης, οι προσπάθειες του Σουμάχερ βοήθησαν τη Ferrari να κερδίσει τον τίτλο των κατασκευαστών το 1999, ύστερα από 21 ολόκληρα χρόνια. Την ίδια χρονιά και συγκεκριμένα στο Γκραν Πρι του Βελγίου, ο Γερμανός έσπασε το πόδι του με αποτέλεσμα να μην μπορεί να διεκδικήσει το Πρωτάθλημα των οδηγών.
(2000-2004) – Η χρυσή εποχή
Η νέα χιλιετία στην Φόρμουλα 1 ξεκίνησε με τον Μίκαελ Σουμάχερ αποφασισμένο να γράψει με χρυσά γράμματα το όνομά του στην ιστορία του σπορ. Θα περνούσαν αρκετά χρόνια μέχρι κάποιος άλλος οδηγός να γευθεί το τι σημαίνει να είσαι παγκόσμιος πρωταθλητής…
Το 2000, μετά από μια σκληρή μάχη με τον Μίκα Χάκινεν, ο Σουμάχερ έφτασε στην κατάκτηση του τρίτου του προσωπικού τίτλου, χαρίζοντας στη Ferrari, το πρώτο της πρωτάθλημα οδηγών μετά το 1979, με τον Τζόντι Σέκτερ. Ο Γερμανός ξεκίνησε τη σεζόν με τρεις νίκες σε ισάριθμα γκραν πρι, φτάνοντας στις πέντε νίκες στα πρώτα οχτώ. Στα μέσα της σεζόν, πάντως, είχε αρκετές ατυχίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ότι τον τράκαραν από πίσω στην πρώτη κιόλας στροφή, σε δύο συνεχόμενα γκραν πρι. Ο Χάκινεν εκμεταλλεύθηκε τις απώλειες αυτές και κατάφερε να τον προσπεράσει στη βαθμολογία, όμως η νίκη του Σουμάχερ στην Ιταλία τον έφερε ξανά στην κορυφή. Αυτή ήταν η 41η νίκη στην καριέρα του με την οποία ισοφάρισε το ρεκόρ του Άιρτον Σένα. Στη συνέντευξη Τύπου μετά τον αγώνα, φορτισμένος και από τη σκληρή μάχη για το πρωτάθλημα, θα ξεσπάσει σε κλάματα μιλώντας για την επιρροή του Βραζιλιάνου οδηγού στη ζωή του (διαβάστε αναλυτικά: O οδηγός Μίκαελ Σουμάχερ). Ο τίτλος θα κρινόταν στην Ιαπωνία. Ο Σουμάχερ ξεκίνησε από την pole position, όμως έχασε νωρίς την πρωτοπορία από τον Χάκινεν. Δεν είχε πει όμως και την τελευταία του λέξη. Ένας συνδυασμός έξοχης οδήγησης στα μέσα του αγώνα και εξαιρετικής ομαδικής δουλειάς από τη Ferrari στα pit, έφερε τον Γερμανός ξανά στην πρώτη θέση, κάνοντας την προσπέραση μέσα στα pits. Ο Μίκαελ Σουμάχερ πανηγυρίζει το τρίτο του πρωτάθλημα στη Φόρμουλα 1.
Ο Σουμάχερ έφτασε στην κατάκτηση του τέταρτου τίτλου του την επόμενη σεζόν, όμως το πρωτάθλημα του 2001 δεν ήταν το ίδιο δραματικό με τα τέσσερα προηγούμενα. Ο Ντέιβιντ Κούλθαρντ, ο μικρός αδερφός του Σουμάχερ, Ραλφ, ο Μίκα Χάκινεν, ο πρωτοεμφανιζόμενος Χουάν Πάμπλο Μοντόγια, όλοι τους κατάφεραν να πανηγυρίσουν τουλάχιστον μια νίκη, κανείς τους όμως δεν είχε την απαιτούμενη σταθερότητα για να διεκδικήσει τα πρωτεία από τον Σουμάχερ. Ο Γερμανός πέτυχε εννέα νίκες, (ισοφαρίζοντας το ρεκόρ των περισσότερων νικών σε μια σεζόν του Νάιτζελ Μάνσελ) και στέφθηκε και μαθηματικά πρωταθλητής, τέσσερα γκραν πρι, πριν το τέλος. Χαρακτηριστικές στιγμές της χρονιάς ήταν το Καναδέζικο γκραν πρι, στο οποίο πρώτος τερμάτισε ο Ραλφ και δεύτερος ο Μίκαελ Σουμάχερ, κάνοντας οι δυο τους το πρώτο 1-2 με δύο αδέρφια, στην ιστορία της Φόρμουλα 1. Στο Βελγικό γκραν πρι, ο Μίκαελ φτάνει στην 52η νίκη της καριέρας του και αφήνει πίσω του στη σχετική λίστα τον Αλέν Προστ.
Το 2002 ο Μίκαελ Σουμάχερ ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος του πρωταθλήματος. Έφτασε με χαρακτηριστική άνεση στον πέμπτο του τίτλο, ισοφαρίζοντας τον Χουάν Μανουέλ Φάντζιο. Η Ferrari κέρδισε τους 15 από τους 17 αγώνες και ο Σουμάχερ πανηγύρισε τον τίτλο σχεδόν από τα μέσα της σεζόν, έξι (!) γκραν πρι πριν το φινάλε. Ο «Σούμι» έμεινε μάλιστα μόνος στην πρώτη θέση των οδηγών με τις περισσότερες νίκες σε μια χρονιά, αφού έφτασε σε 11, ενώ ανέβηκε στο βάθρο σε όλα τα γκραν πρι.
Η επόμενη χρονιά δεν ήταν το ίδιο εύκολη. Στο πρωτάθλημα του 2003, οι μεγαλύτερες απειλές για τη Ferrari και τον Σουμάχερ ήταν οι McLaren Mercedes και BMW Williams. Ο αδερφός του, Ραλφ αλλά και ο Μοντόγια ασκούσαν έντονη πίεση, καταφέρνοντας να πάρουν ορισμένες νίκες. Όσο το πρωτάθλημα προχωρούσε, τόσο ο Μοντόγια, όσο και ο Κίμι Ραϊκόνεν κατάφερναν να παραμένουν μέχρι κάποιο σημείο μέσα στο «παιχνίδι». Ωστόσο, από το ιταλικό γκραν πρι και έπειτα, η Ferrari αντέδρασε και πήρε δύο καθοριστικές νίκες. Μετά τον αποκλεισμό του Μοντόγια από το αμερικανικό γκραν πρι κάτι που σήμανε και το τέλος της διεκδίκησης του τίτλου για αυτόν, ο τίτλος θα κρινόταν ανάμεσα στον Ραικόνεν και τον Μίκαελ Σουμάχερ. Η «μάχη» ήταν σκληρή μέχρι και το τελευταίο γκραν πρι, το ιαπωνικό, όπου και θα κρινόταν ο τίτλος. Ο Γερμανός τελικά κατάφερε να πάρει τη νίκη και να φτάσει στο έκτο του πρωτάθλημα, τερματίζοντας ωστόσο, μόλις δύο βαθμούς πάνω από τον Φιλανδό αντίπαλό του, ο οποίος είχε πέντε νίκες λιγότερες (μια έναντι έξι).
Μετά από ένα… διάλειμμα ενός έτους, κατά τη διάρκεια του οποίου ο ανταγωνισμός ήταν έντονος, το πρωτάθλημα του 2004 αποτέλεσε ακόμα έναν μονόλογο για τον Γερμανό πρωταθλητή. Η σεζόν αυτή ίσως ήταν η κορυφαία της καριέρας του, αφού έσπασε ουκ ολίγα ρεκόρ πριν φτάσει στην κατάκτηση του έβδομου προσωπικού του τίτλου. Τερμάτισε τη σεζόν με τις επιδόσεις ρεκόρ των 148 βαθμών και των 13 νικών σε 18 γκραν πρι, ξεπερνώντας την προηγούμενη δική του επίδοση των 11. Χαρακτηριστικό είναι πως οι 12 από τις 13 νίκες του ήρθαν στα πρώτα 13 γκραν πρι. Μετά χαλάρωσε...
(2005) – Η πτώση
Επειδή όμως, ως γνωστόν, όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, έτσι τελείωσε και η κυριαρχία του Σουμάχερ. Το 2005 είναι μια χρονιά που σίγουρα κανείς στη Ferrari δεν θέλει να τη θυμάται, αφού το «πακέτο» μονοθεσίου-ελαστικών αδυνατούσε να γίνει ανταγωνιστικό. Τη συγκεκριμένη σεζόν, η αλλαγή στους κανονισμούς απαιτούσε από τα ελαστικά να αντέχουν για ολόκληρο το αγώνα, κάτι που η Bridgestone, όπως αποδείχθηκε, δεν μπορούσε να προσφέρει. Όπως υποστήριξαν αρκετοί στο χώρο -και όχι μόνο όσοι υποστήριζαν τα συμφέροντα της Ferrari- αυτή η αλλαγή στους κανονισμούς σκόπευε αποκλειστικά την κυριαρχία του Γερμανού πιλότου και της ιταλικής ομάδας. Πριν καν μάλιστα τα μισά της σεζόν ο ίδιος ο Σουμάχερ παραδέχθηκε πως δεν ήταν δυνατόν να υπερασπιστεί τον τίτλο του. Σε μια συνέντευξη Τύπου είπε χαρακτηριστικά: «Είναι δύσκολο να κερδίσεις μια μάχη όταν δεν έχεις αντίστοιχα όπλα με τους αντιπάλους σου». Τελικά ο «Σούμι» κατάφερε να τερματίσει τρίτος στο πρωτάθλημα των οδηγών, φτάνοντας μονάχα σε μια νίκη σε όλη τη σεζόν. Δείγμα των προβλημάτων που αντιμετώπισε σε ολόκληρη τη σεζόν ήταν οι αρκετές συγκρούσεις που είχε, με τον Γουέμπερ (Τουρκία), τον Χάιντφιλντ (Αυστραλία), τον Σάτο (Βέλγιο) και τον Άλμπερς (Κίνα). Πρωταθλητής αυτή τη σεζόν αναδείχθηκε ο Φερνάντο Αλόνσο με Ρενό.
(2006) – Ο επίλογος
Στο πρωτάθλημα του 2006 ο Μίκαελ Σουμάχερ δεν ξεκίνησε και τόσο καλά. Στο πρώτο γκραν πρι της σεζόν, στο Μπαχρέιν, πήρε την pole position, φτάνοντας την 65η και ισοφάρισε το ρεκόρ του Σένα. Τελικά τερμάτισε δεύτερος, ενώ στο επόμενο γκραν πρι τερμάτισε στην 6η θέση, παρόλο που κατετάγη 14ος, λόγω αλλαγής κινητήρα. Στην Αυστραλία, δεν κατάφερε καν να τερματίσει, αφού στην τελευταία στροφή και ενώ βρισκόταν πίσω από τον Μπάτον στην 6η θέση, εγκατάλειψε μετά από έξοδό του από την πίστα. Την πρώτη του νίκη στη σεζόν την πήρε στο Σαν Μαρίνο, όπου επίσης πανηγύρισε και την 66η pole, ξεπερνώντας το ρεκόρ του Άιρτον Σένα. Αυτή ήταν η 7η νίκη του στην πίστα της Ίμολα, όσες είχε τότε και στις πίστες του Καναδά και της Γαλλίας.
Κάπου εκεί, η μάχη του τίτλου με τον Φερνάντο Αλόνσο άρχισε να φουντώνει. Στο ευρωπαϊκό γκραν πρι τερμάτισε πρώτος με δεύτερο τον Ισπανό, ενώ στο επόμενο, στην Ισπανία, οι ρόλοι αντιστράφηκαν με τον Γερμανό να τερματίζει δεύτερος πίσω από τον πρωταθλητή. Στο Μονακό, παρόλο που ξεκίνησε από την τελευταία θέση, λόγω της ποινής που του επιβλήθηκε για σκόπιμη παρεμπόδιση του Αλόνσο κατά τη διάρκεια των δοκιμαστικών, τελικά κατάφερε να εκμεταλλευθεί την εμπειρία του αλλά και εγκαταλείψεις των προπορευόμενων και να τερματίσει τελικά στην πέμπτη θέση. Στην πίστα του Σίλβερστουν, στο βρετανικό γκραν πρι, ανέβηκε στη δεύτερη θέση του βάθρου, μετά την προσπέρασή του στον Ραικόνεν μέσα στα pits. Αντίστοιχη ήταν και η «εικόνα» του επόμενου γκραν πρι στον Καναδά, όπου ξανά πήρε την ίδια θέση, πίσω από τον Αλόνσο και μπροστά από τον Φιλανδό.
Ο δέκατος αγώνας της σεζόν, σήμανε και τη μεγάλη αντεπίθεση του Μίκαελ Σουμάχερ. Στην πίστα της Ιντιανάπολις στις ΗΠΑ, πήρε την pole ξεκίνησε πρώτος και τερμάτισε και πρώτος, φτάνοντας τις πέντε νίκες στην συγκεκριμένη πίστα, ο μοναδικός οδηγός στην ιστορία, σε οποιαδήποτε κατηγορία αγώνων και όχι μόνο στη Φόρμουλα 1. Στο «Μάνι-Κουρ» στη Γαλλία, πήρε ακόμη μια νίκη και έφτασε σε ακόμα ένα ρεκόρ, καθώς έγινε ο μοναδικός οδηγός με 8 νίκες σε μια πίστα. Στο γκραν πρι της πατρίδας του, η τρίτη συνεχόμενη νίκη του, σήμανε την μείωση της διαφοράς του από τον Αλόνσο στους 11 βαθμούς, έξι αγώνες πριν το τέλος της σεζόν.
Στην Ουγγαρία, τόσο ο Σουμάχερ όσο και ο Αλόνσο, αντιμετώπισαν προβλήματα κατά τη διάρκεια των δοκιμαστικών, με τον Γερμανό να ξεκινά από την 11η και τον Ισπανό από τη 15η θέση, μετά και από ποινές που τους επιβλήθηκαν για παραβάσεις των κανονισμών. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, ο Αλόνσο εγκατέλειψε. Ο Σουμάχερ είχε την ευκαιρία να μειώσει ακόμη περισσότερο τη διαφορά, όμως δύο γύρους πριν τον τερματισμό συγκρούστηκε με τον Χάιντφιλντ και εγκατέλειψε. Στο τουρκικό γκραν πρι, αν και δεν πήρε τη νίκη, κατάφερε να τερματίσει δεύτερος, πάνω από τον τρίτο Αλόνσο.
Στην Ιταλία, πήρε ακόμη μια νίκη, ένα γκραν πρι που έχει την δική του σημασία για την ιστορία της Φόρμουλα 1, αφού μετά το τέλος του, στη συνέντευξη Τύπου ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση (διαβάστε αναλυτικά: To «αντίο»). Η 91η και τελευταία νίκη της καριέρας του ήρθε στο κινεζικό γκραν πρι. Ο Γερμανός ξεκίνησε από την 6η θέση και όλα έδειχναν πως δεν θα έφτανε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Ωστόσο, μια λάθος επιλογή ελαστικών του Αλόνσο, (η πίστα ήταν καλυμμένη με νερό λόγω της βροχής που είχε προηγηθεί), έδωσε την ευκαιρία στον Σουμάχερ να κερδίσει πολύ έδαφος και τελικά να ξεπεράσει τον Ισπανό, φτάνοντας στην πρώτη θέση και παράλληλα, στην ουσία ξεπέρασε και τον αντίπαλό του στη βαθμολογία. Μπορεί οι βαθμοί των δύο πλέον να ήταν ίδιοι, όμως ο Γερμανός είχε το προβάδισμα λόγω περισσοτέρων νικών.
@2@Στο προτελευταίο γκραν πρι της σεζόν, στην Ιαπωνία, είχε την ευκαιρία με νίκη να εξασφαλίσει τον τίτλο, αφού με νίκη, η διαφορά θα ήταν στους δέκα βαθμούς, με τον «Σούμι» να έχει 8 νίκες έναντι 6 του αντιπάλου του, με μόλις έναν αγώνα να απομένει. Η μοίρα όμως του έπαιξε άσχημο παιχνίδι. Δεκαέξι γύρους πριν τον τερματισμό και ενώ προπορευόταν συνέβη αυτό που είχε να συμβεί για πέντε ολόκληρα χρόνια. Ο κινητήρας της Ferrari… παρέδωσε πνεύμα και ο Αλόνσο πήρε μια ανέλπιστη νίκη και ξανά το προβάδισμα για τον τίτλο. Πλέον τα πράγματα ήταν πολύ απλά: Στο τελευταίο γκραν πρι της χρονιάς, στη Βραζιλία, ο Αλόνσο προηγούταν με 10 βαθμούς. Για να πάρει το πρωτάθλημα ο Σουμάχερ, έπρεπε να πάρει τη νίκη και ο Αλόνσο ή να τερματίσει εκτός οκτάδας ή να εγκαταλείψει. Πολύ πιο απλά, να μην πάρει ούτε βαθμό. Στα δοκιμαστικά ο Γερμανός κατετάγη 10ος και ο Ισπανός 4ος. Λόγω προβλημάτων κατά τη διάρκεια του αγώνα, ο «Σούμι» βρέθηκε και μέχρι την 20η θέση. Με αντεπίθεση διαρκείας, κατάφερε να φτάσει στην 4η όμως μέχρι εκεί. Από την πλευρά του ο Αλόνσο, ο οποίος ουσιαστικά κατέβηκε να κάνει μια ήρεμη και χωρίς ρίσκο κούρσα, δεν αντιμετώπισε το παραμικρό πρόβλημα κατά τη διάρκειά της. Οδήγησε με ασφάλεια και πήρε άνετα τη δεύτερη που του χάρισε… σχεδόν θριαμβευτικά τον δεύτερο –συνεχόμενο- τίτλο της καριέρας του.
Ο Μίκαελ Σουμάχερ τελείωσε την καριέρα του με τον... δεύτερο καλύτερο τρόπο που θα μπορούσε. Όχι νικώντας, αλλά παλεύοντας με όλες του τις δυνάμεις...
Η «ακροστιχίδα» της ζωής και της καριέρας του Μίκαελ Σουμάχερ
Μια ζωή και μια καριέρα μέσα από 14 γράμματα. Διαβάστε στις 14 κατηγορίες που προκύπτουν από τα ισάριθμα γράμματα του ονόματος του Μίκαελ Σουμάχερ, όλα όσα θέλετε να ξέρετε για τη ζωή και την καριέρα του. Διαβάστε το πλήρες προφίλ του Γερμανού πρωταθλητή, την «ταυτότητά» του, τους αριθμούς που αφορούν την καριέρα του και όλα όσα έχει πετύχει, και «κατεβάστε» τον πλήρη πίνακα των αποτελεσμάτων του, μέσα από την κατηγορία «Μικροσκόπιο». Γνωρίστε όλα τα απλησίαστα«Ρεκόρ» του. Δείτε την τελευταία «πράξη» της ένδοξης καριέρας του στο «Ιντερλάγκος», εκεί όπου έκανε την τελευταία του εμφάνιση σε γκραν πρι. Δείτε το σήμα-κατατεθέν του στο «Κράνος». Παρακολουθήστε το τελευταίο «Αντίο», δηλαδή την ανακοίνωση της αποχώρησής του μετά το γκραν πρι της Μόντσα. Διαβάστε στο «Είπε-Είπαν» τις ατάκες που έγραψαν ιστορία, τόσο τις δικές του όσο και αυτές που ακολούθησαν την ανακοίνωση της αποχώρησής του. Μάθετε για τα «Λάθη» του, αλλά και για την τεράστια συμβολή του στην διαδρομή της «Σκουντερία» από την αφάνεια στην κορυφή της Φόρμουλα 1. Επίσης, γνωρίστε πως είναι ο Μίκαελ Σουμάχερ σαν «Άνθρωπος» όσο και σαν «Οδηγός»και μάθετε όλα τα ενδιαφέροντα στοιχεία που τον αφορούν για την κάθε κατηγορία, ενώ στην κατηγορία «Χαρακτήρας» θα βρείτε τους λόγους για τους οποίους χαρακτηρίζεται ως «αυτός που όλοι λατρεύουν να μισούν». Πάρτε μια γεύση για την «Υστερία» που προκαλεί στους οπαδούς του με την κάθε του εμφάνιση και κάθε του νίκη. Μάθετε ποια είναι η συμβολή του «Μάνατζέρ» του στις επιτυχίες του. Τέλος, σαν κερασάκι στην τούρτα, παρακολουθήστε ολόκληρη την καριέρα του μέσα από 20«Εικόνες». Ένας άνθρωπος που το βάθος της μυθολογίας του είναι το πλάτος της αποτελεσματικότητάς του, μια αντιφατική προσωπικότητα, ο Μίκαελ Σουμάχερ είναι η σύγχρονη ιστορία της Formula 1. Η κορυφή του ανήκει και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα του ανήκει για πολλά ακόμη χρόνια. Ίσως και για πάντα... Το μόνο σίγουρο είναι ότι από τις 23 Οκτωβρίου 2006 ο «ψυχρός» Γερμανός θα κάθεται στο θρόνο του και απλά θα παρακολουθεί τις προσπάθειες των διαδόχων του που θα πασχίζουν να του μοιάσουν, να τον φτάσουν και να τον ξεπεράσουν. Σ’ευχαριστούμε «Σούμι»...
"I believe that Pure Speed is not really the issue. It's what you can get out of your Potential..."
Michael Schumacher
Άκης Στρατόπουλος, Πένυ Ροντογιάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου