Οκτώ "κουρεμένα" χρόνια

Του Θάνου Δημάδη 

Και ξαφνικά όλοι μας κινούμαστε στον αστερισμό του πώς θα γίνει το χρέος της Ελλάδας βιώσιμο το 2020. Γερμανία, ΔΝΤ, Παπαδήμος και Βενιζέλος, οικονομολόγοι και δημοσιογράφοι δεν συζητούν τίποτε άλλο παρά μόνο αυτό το θέμα που μονοπώλησε σχεδόν και τη συζήτηση στο χθεσινοβραδινό ιστορικό Eurogroup στις Βρυξέλλες.
Τα λεφτά τα παίρνουμε από τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ. Την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία φαίνεται να την αποφεύγουμε προς το παρόν τουλάχιστον. 

Και μετά απ' όλα αυτά τι; 

Η επόμενη μέρα θα βρει τη χώρα στο ίδιο σημείο που την άφησε και η προηγούμενη. Να ατενίζει τα οχτώ επόμενα χρόνια με τον ίδιο φόβο και την ίδια ανασφάλεια που έχουν χτίσει γερά τις ρίζες τους στην καρδιά της ελληνικής κοινωνίας. 

Ο χρόνος έχει προ πολλού αρχίσει να μετράει αντίστροφα...

Όταν τελειώσει όλο αυτό το νταβαντούρι του θα πάρουμε - δεν θα πάρουμε την επόμενη δόση, θα μας διώξουν - δεν θα μας διώξουν από την ευρωζώνη, θα πάμε - δεν θα πάμε σε εκλογές, πρέπει ως έθνος να κοιτάξουμε αυτά τα επόμενα οχτώ χρόνια κατάματα και να αποφασίσουμε αν μπορούμε.

Όχι, προφανώς, αν μπορούμε να κάνουμε το χρέος μας "βιώσιμο". 

Τούτο δεν μπορεί να είναι οραματικό κίνητρο για έναν λαό. Αλλά αν μπορούμε τα επόμενα οχτώ χρόνια να τα μετατρέψουμε από χρόνια μοιρολατρίας σε χρόνια δημιουργίας. 

Εύκολο; Δύσκολο. Ειδικά όταν κάθε μέρα που περνάει τσακίζει και τα τελευταία ψήγματα αισιοδοξίας ότι κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο. Το 2020 είναι πολύ μακριά από αυτό που ζούμε τώρα. Και αυτό που τώρα ζούμε δεν αφήνει σε κανέναν μας το περιθώριο να αγναντεύουμε το μέλλον με την ίδια ευκολία που το κάναμε στο παρελθόν. Ελάχιστοι από μας θέτουν πια στον εαυτό τους το ερώτημα "πώς θα 'θελα να είμαι σε δέκα χρόνια". 

Δεν το κάνουμε πια γιατί πολύ απλά η επιβίωσή μας στον παρόντα χρόνο προέχει.

Το 2020 έχει ήδη αναχθεί σε έτος ορόσημο λες και εκμηδενίστηκαν ξαφνικά τα χρόνια που μας χωρίζουν από αυτό. Και δεν είναι και λίγα. Είναι οκτώ ολόκληρα χρόνια άγραφα ακόμα στο ιστορικό ενεργητικό της χώρας μας και των ανθρώπων της. 

Οκτώ χρόνια που μοιάζουν άψυχα, νεκρά χωρίς όμως ακόμα να έχουν προλάβει να ζήσουν. 

Οχτώ χρόνια που αν και δεν έχουν περάσει ακόμα πάνω από το ήδη πληγωμένο σώμα της κοινωνίας μας, κι όμως είναι σα να έχουν καθίσει με όλο τους το βάρος πάνω στους ώμους της. 

Οκτώ χρόνια από τα οποία δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα. Και τα οποία κάποιοι φαίνεται να τα έχουν τυλίξει σε ένα μαύρο σεντόνι που πνίγει ακόμα και τις κάποιες λίγες ελπίδες που ίσως περικλείουν για το μέλλον μας.

Ακόμα κι αν "κουρέψαμε" το χρέος μας, τα οκτώ αυτά χρόνια δεν "κουρεύονται". Μην τα αφήσουμε να μας προσπεράσουν κοιτώντας τα σαν θεατές. 

Μην ξεγλιστρήσουν από τα χέρια ούτε τα δικά μας ούτε της χώρας.