Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Η πραγματικότητα – αντίθετα από την... «αλήθεια»! – έχει ένα σημαντικό ελάττωμα: σε όσα χέρια «επικοινωνιολόγων», σπεκουλαδόρων, απατεώνων, διαχειριστών της εξουσίας ή της λαϊκής αντίληψης κι αν πέσει, εν τέλει λάμπει.
Όπως ο χρυσός, ο οποίος συνεχίζει να ανατιμάται διεθνώς εν μέσω της διεθνούς ανασφάλειας και της μαζικής «δραπέτευσης» από ομόλογα της ευρωζώνης και μετοχές. Ο... Κορυδαλλός στα καλύτερά του ένα πράμα.
Η χθεσινή μέρα ήταν μια ακόμη από τις συνεχόμενες καταστροφικές για τις αγορές σε όλο τον κόσμο. Για την Ελλάδα ούτε λόγος, αφού το (προς τα κάτω) «σπάσιμο» των 1.000 μονάδων δεν συνιστά μόνο χρηματιστηριακή κατάρρευση, αλλά και σοβαρότατο πολιτικό μήνυμα. Όπως άλλωστε και για την Ευρώπη στο σύνολό της οι ανάλογες πτώσεις στα ευρωχρηματιστήρια. Το έδαφος φεύγει κάτω από τα πόδια όλων όσοι ηλιθίως – κατά τα... συνήθη – πανηγύριζαν πριν από καμιά εικοσαριά μέρες.
Ήδη οι «αγορές» περιγελούν κατά τον χειρότερο τρόπο τις υποτιθέμενες «αποφάσεις» της Ευρώπης και της ευρωζώνης στις 21 Ιουλίου, τις οποίες θεωρούν από ανεπαρκείς έως γελοίες. Στο πλαίσιο αυτό εντείνουν την πίεση, παρ’ ότι γνωρίζουν ότι η Ευρώπη έχει ήδη πάει... διακοπές.
Το αίτημα των «αγορών» το έχουμε περιγράψει εδώ και πολλούς μήνες – άλλωστε ο πρωθυπουργός μας μαζί με το μεγαλύτερο μέρος της αντιπολίτευσης το ζητούν με συνέπεια: ευρωομόλογο. Δηλαδή εγγύηση του συνόλου του ευρωπαϊκού χρέους από τη Γερμανία.
Γι’ αυτό ξεγυμνώνονται, η μια μετά την άλλη, ύστερα από τα PIIGS της ευρωπεριφέρειας, και οι «ισχυρές» οικονομίες της ευρωζώνης: Ισπανία, Ιταλία και προσεχώς στο στόχαστρο η ίδια η Γαλλία, με τον τρελό ρυθμό αύξησης χρέους αλλά και ρυθμό αύξησης της επισφάλειας ο οποίος ξεπερνά κατά πολύ αυτόν άλλων χωρών με χαμηλότερη πιστοληπτική αξιολόγηση. Ένας «γαλλικός εφιάλτης» ίσως είναι η τελευταία προειδοποίηση για τη Γερμανία.
Η ευρωζώνη μπαίνει με ταχύτητα στο τελευταίο στάδιο δοκιμασίας της συνοχής της, χωρίς κανείς να μπορεί να προϋπολογίσει ούτε τη διάρκειά της ούτε τον τελικό στόχο: Αρκεί η γερμανική εγγύηση των ευρωπαϊκών χρεών ή ο στόχος είναι ένα θανατηφόρο χτύπημα στο ευρώ; Η απάντηση δεν είναι δεδομένη. Ούτε η γερμανική επιλογή.
Ήδη οι «αγορές», αναζητώντας τις μέγιστες δυνατές εγγυήσεις για τα δάνεια που έχουν παράσχει, πολιορκούν ακόμη και τη μητρόπολη του δυτικού οικονομικού συστήματος, τις ΗΠΑ, επιδιώκοντας να καταστήσουν σαφές ότι κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να τις κατευνάσει.
Δημιουργείται έτσι το ερώτημα αν η πιθανή συναίνεση της Γερμανίας σε απαιτήσεις του τύπου «ευρωομόλογο» μπορεί να ανακόψει τη δίψα των αγορών για εύκολο, γρήγορο και εγγυημένο κέρδος. Ή αν θα αποτελέσει την αφετηρία για ένα ταχύρρυθμο ξήλωμα της ευρωζώνης και της ίδιας της Ευρώπης. Και αυτά τα ερωτήματα περιμένουν μια απάντηση, η οποία ακόμη δεν είναι απολύτως ξεκάθαρη – παρ’ ότι τα «σημάδια» είναι κάτι περισσότερο από ορατά.
Και η Ελλάδα; Η χώρα που, παρά το μηδαμινό μέγεθος της οικονομίας και της σημασίας του χρέους της, αναγορεύθηκε, με την πλήρη συναίνεση της κυβέρνησής της, στην ατμομηχανή της επέκτασης της κρίσης χρέους και στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής κρίσης;
Αυτή επίσης βλέπει το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια της, με συνέπειες που είναι πολύ δύσκολο να προϋπολογιστούν – παρ’ ότι ο δρόμος της πτώχευσης της Αργεντινής ακολουθείται, με δραματική συνέπεια, βήμα προς βήμα.
Για την ώρα βλέπουμε ότι το σχέδιο της «ιδιωτικοποίησης» (ακριβέστερα: της πλήρους εκποίησης και της κατάσχεσης) της εθνικής της περιουσίας, ως μέρος της «λύσης» του οικονομικού δράματός της, καταρρέει πλήρως. Τράπεζες, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες και τζόγος έχουν φτάσει σε θλιβερό χρηματιστηριακό «χαμηλό».
Τα υποτιθέμενα έσοδα από το ξεπούλημα έχουν ήδη καταστεί και... επισήμως όνειρο θερινής νυκτός. Και ο στόχος θα γίνεται ακόμη πιο μακρινός όσο η χρηματιστηριακή αξία των υπό εκποίηση κορυφαίων εταιρειών θα καταρρέει ώστε να δοθούν τζάμπα στους νταβατζήδες τους ελληνικού κρατικού χρέους.
Όλα όσα εξελίσσονται σήμερα, πάντως, τα έχουμε αναγγείλει – με πλήρη συνέπεια και με στοιχεία – από καιρό. Όχι από διάθεση... αντιπολίτευσης, αλλά επειδή ήταν κάτι περισσότερο από προφανή. Τώρα πλησιάζει επικίνδυνα η «ημέρα της κρίσεως» και τίποτε δεν δείχνει ότι υπάρχουν πια σ’ αυτήν τη χώρα πολιτικά ανακλαστικά. Ο μικρός μας «κόσμος» είναι γεμάτος από ντίλερ, βαποράκια, ανίκανους, «χρήσιμους ηλιθίους» και απατεώνες της «επικοινωνίας».
Περισσότερα, και πιο ολοκληρωμένα, όμως, θα τα πούμε την Πέμπτη. Στο έντυπο «Ποντίκι», που τόσα χρόνια σάς έχει (απο)δείξει ότι η ενημέρωση είναι πάντα πληρέστερη όταν είναι έντυπη. Σε πείσμα των καιρών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου