Μπορεί οι 3 διεθνείς οίκοι αξιολόγησης , να έχουν ως στόχο να τινάξουν στον αέρα την διεθνή οικονομία; Προφανώς όχι.
Άλλωστε κάτι τέτοιο δεν μπορεί να είναι στους στόχους τους, αφού και οι ίδιοι ως εταιρείες και ως οργανισμοί είναι μέρος του συστήματος της Δύσης. Μπορούν όμως να χειραγωγήσουν τις εξελίξεις με την άδεια μάλσιτα των πελατών τους, που δεν είναι άλλοι από τα κράτη και τις μεγάλες τράπεζες και funds.
Οι οίκοι αξιολόγησης θέτουν τα «στοιχήματα» στα...
πολιτικά και οικονομικά συστ’ηματα διακυβέρνησης ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού. Ακολουθούν τους κανόνες που διεθνώς και στη βάση της παγκοσμιοποίησης έχουν τεθεί από την Αμερική και την Ευρώπη και στη βάση, αυτου΄του καπιταλισμού των «στοιχημάτων’ και των παραγώγων, που δεν συνδέεεται τις τελευταίες δεκαετίες με την παραγωγή, ζητούν απαντήσεις, στον πληθωρισμό, τα ελλείμματα και το ενδεχχόμενο ακριβού χρήματος, μέσα από την αύξηση των επιτοκίων.
Το καπιταλιστικό σύστημα της Δύσης στερείται από μηχανισμούς αναδιανομής του πλούτου. Στην Αμερική στο εσωτερικό της χώρας. Στην Ευρώπη τόσο στο εσωτερικό της ένωσης, όσο και στο εσωτερικό των χωρών –μελών της ζώνης του ευρώ.
Αυτό σημαίνει ότι ο καπιταλισμός, ουσιαστικά δεν έχει καύσιμα, για να συνεχίσει και στο πλαίσιο ενός ορατού χρονικού ορίζοντα, θα βρισκόταν μποροστά στην απόλυτη, υπαρξιακού χαρακτήρα, κρίση του και θα κατέρρεε, πραγματικά και αμετάκλητα.
Αντί να συμβεί αυτό, ουσιαστικά οι οίκοι αξιολόγησης φέρνουν την κρίση πιο κοντά, σε έναν «διαπραγματεύσιμο» χρονικό ορίζοντα και δείχνουν τα «σημεία της καταστροφής». Καλούν με τον τρόπο αυτό κυβερνήσεις, τράπεζες και επιχειρηματικούς ομίλους να λάβουν τα μέτρα τους.
Ουσιαστικά λειτουργούν σαν «καμπανάκι κινδύνου», όχι όμως με λειτουργία εγχειριδίου διαχείρισης κρίσης, αλλά στην πραγματική οικονομία, δημιουργώντας κέρδη και απώλειες, πιέζοντας για επιλογές και αποφάσεις που θα ορίσουν νεους κανόνες παγκόσμιας αλλά και εθνικής διαχείρισης του πλούτου.
Το ζήτημα δεν είναι ποιοι κερδίζουν και ποοί χάνουν, γιατί οι κατηγορίες περίκερδοσκοπίας, στην ουσία αποτελούν λαικισμό.
Αν δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα έπρεπε σε επίπεδο G7, λεσχών της παγκοσμιοποίησης και εθνικών κυβερνήσεων, το ζητούμενο να ήταν η συνολική ευημερία των λαών και των εθνών, ένας νέος ουμανισμός, που θα τροφοδοτούσε τον καπιταλισμό, ακόμη και αυτών των αγορών.
Όμως κάτι τέτοιο δεν συνέβη στο μετα-ψυχροπολεμικό διεθνές τοπίο. Η παγκοσμιοποίηση και η νεά τάξη πραγμάτων είχε ως μοναδικό στόχο την δημιουργία πολυεθνικών «λατιφούντια», υπέρ των ελάχιστων και μια πλεμποποίηση των πολλών.
Ο καπιταλισμός εγκαταλείποντας την παραγωγική του βάση εντός της Δύσης, με την μεταφορά των μονάδων παραγωγής στην αχανή Ανατολή της Κίνας και της Ινδίας, θέλησε να «κερδοσκοπήσει» σε βάρος της κατανάλωσης. Της αυτόματης δηλαδή διαδικασίας αναδιανομής πλούτου εντός του συστήματος, με τρόπο νομοτελειακό, προκειμένου αυτό να συνεχίσει να λειτουργεί και να παράγει πλούτο.
Κυρίαρχο αρχέτυπο μοντέλο αυτής της νέαςεποχής, που όσο και αν ισχυρίζονται πολλοί ότι βρίσκεται στις αγορές της Γουόλ Στριτ, είναι η ευρωπαική ένωση, όπως διαμορφώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’90, μέσα από την γερμανικής έμπνευσης Συνθήκη του Μάαστριχτ.
Η ευρωπαική Ένωση είναι το πιο μεγάλο πολιτικοικονομικό «λατιφούντιο» υπο την διαχείριση των τραπεζών και όχι των κυβερνήσεων και των λαών, που ποτέ δεν αποφάσισαν για τις στρατηγικές και τις ντριρεκτίβες της, από τότε που αυτή υποκατέστησε, με απολύτως ύπουλο τρόπο την Κοινότητα, που αρχικά εμνεύσθηκαν οραματιστές όπως ο Σουμάν και πολιτικοί ηγέτες, όπως ο Ντε Γκωλ και ο Αντενάουερ.
Το μετα-ψυχροπολεμικό πείραμα της Ευρωπαικής ένωσης, που βιώνουμε μέσα από την χρεοκοπία, την βίαιη εξαθλίωση του βιωτικού μας επιπέδου , την κρίση ελλειμμάτων, την διάλυση των Εθνών , σε ένα νέο-ταξικό χωνευτήρι, θα πρέπει να καταρρεύσει, προκειμένου ο καπιταλισμός να βρεί την δημοκρατική του λειτουργία μέσω του τριγώνου παραγωγή-πλούτος-κατανάλωση.
Το στοίχημα αυτό των λεσχών της παγκοσμιοποίησης, που προέβλεψε το μέλλον της ιστορίας, ως επιστροφή στη φεουδαρχία των ηπειρωτικών ευρωπαικών δυνάμεων, θα πρέπει να αποτύχει, υπερ της ανθρωπότητας, όπως η θεώρηση πραγμάτων της νέο-ταξικής επικοιστικής Αμερικής, της «σύγκρουσης των πολιτισμών», κατέρρευσε στα πεδία της μάχης του Ιράκ και του Αφγανιστάν.
Στη συνέχεια της κρίσης , που πράγματι τροφοδοτούν ως «στοίχημα» οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης, ούσιαστικά οι ανεξάρτητες αρχές των αγορών, η Ευρώπη μπορεί να διαλυθεί για 5 λόγους.
Πρώτον στο παγκόσμιο σύστημα δεν χωράνε δύο διεθνή αποθεματικά νομίσματα, όπως αρχικά λογιζόταν. Το δολάριο και το ευρώ. Ούτε οι δύο διαφορετικές φιλοσοφίες που αυτά κουβαλούν. Την φιλελεύθερη – αναπτυξιακή των Αμερικανών και την δημοσιονομική- μηχανιστική των Γερμανών.
Δεύτερον το τραπεζικοκεντρικό σύστημα διαχείρισης του ευρώ, με μόνον άξονα τα κέρδη των μετόχων σε βάρος των Εθνών και των λαών, είναι ένα «κλειστό σύστημα» εξίσου ή χειρότερο από την κομματική νομενκλατούρα του άλλοτε υπαρκτού Σοσιαλισμού, ενάντια στα έθνη και τους λαούς, σε βάρος δηλαδή της ελευθερίας και της δημοκρατίας, ως διαβατήριο ευημερίας, άρα αφού καταρρεύσει θα διαφανεί ότι η αλαζονεία μιάς τέτοιας προσέγγισης, είναι αδιέξοδη και ατυχής.
Τρίτον γιατί η Ευρώπη δεν αποτελεί και δεν αποτέλεσε εξ’ αρχής Ένωση, αλλά διαβατήριο επιστροφής σε έναν Μεσαίωνα «Μεγάλων Δυνάμεων»- Αυτοκρατοριών, δομημένων στον άξονα Βερολίνου- Παρισιού και φίλιων , δημοσιονομικά, δυνάμεων, που όμως και σε αυτόν τον άξονα το Βερολίνο είναι το πλεονασματικό και το Παρίσι ελλειμματικό, άρα καταλήγουμε στην Αγιά Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους.
Η Ευρώπη αυτή είναι «χωνευτήρι» και για τον λόγο αυτό λειτουργεί παραπλανητικά, σε βάρος των πολλών , όταν δεν τίθεται ζήτημα αντιμετώπισης των ελλειμμάτων, ουσιαστικά ναδιανομής των πλεονασμάτων, από τους πλούσιους προς τους υπόλοιπους, όπως συμβαίνει ως κρίσιμη παράμετρος της σημερινής κρίσης.
Σε αυτή την περίπτωση, που αναδεικνύουν οι οίκοι αξιολόγησης, η ένωση δείχνει τη «γύμνια» της και διαλύεται.
Τέταρτον η Γερμανία που είναι η ηγεμονική δύναμη της Ευρώπης, πάσχει από τον εφιάλτη του πληθωρισμού του Μεσοπολέμου, που την οδήγησε στη χρεοκοπία και την κατάρρευση, με αποτέλεσμα να αρνηθεί την λειτουργία οποιασδήποτε μορφής ευρωομολόγου, τώρα ειδικά που οι μεγάλες οικονομίες της Ιταλίας και της Ισπανίας βρίσκονται σε κρίση, με τη γαλλία να ακολουθεί και την ίδια τη Γερμανία, με προβλεπτό τρόπο, να επηρρεάζεται ετνός του φθινοπώρου.
Με την έννοια αυτή δεν υπάρχει «τροφοδότης λογαριασμός», που θα κρατήσει την Ένωση ζωντανή.
Πέμπτον η Αμερική δεν μπορεί να βρεί λύση στα ζητήματα της με κάποιο νέο «δόγμα Μονρόε», αφού η βάση της παραγωγικής της διαδικασίας βρίσκεται εκτός εθνικών συνόρων και σαν αντιστάθμισμα έχει καταργήσει τον προστατευτισμό των δασμών.
Επίσης η Αμερική δεν μπορεί να κάνει έναν νέο πόλεμο, μετά το Ιρακ και το Αφγανιστάν. Στον αντίποδα η ευρώπη ως σύνολο και όχι ως ευρωζώνη, διακρίνεται από διζωνικότητα νομισματικού χαρακτήρα, μεταξύ ευρώ και δολαρίου. Με τις νέες συνθήκες και σε περίπτωση διάσπασης της ο Νότος θα αποτελέσει τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στη ζώνη δολαρίου της Ανατολικής Ευρώπης και τη Μεσόγειο, που επιζητά την ευημερία και επιχειρεί καθεστωτικές ανατροπές και επίσης συνδέεται με το δολάριο.
Τέλος όλα είναι ζητήματα εσωστρέφειας και εξωστρέφειας και τα 2/3 των Εθνών-κρατών της Ευρώπης μπορούν να αντιμετωπίσουν το καθεστώς των ελλειμμάτων τους, μέσα από την αποχώρηση από το Γερμανικό «κλειστό σύστημα» της ένωσης, μέσα από τη μεσογειακή και διεθνή τους διεύρυνση , με κανόνες νέου προστατευτισμού του «μάλλον ευνοούμενου κράτους», που σημαίνει διμερείς και πολυμερείς εμπορικές συμφωνίες, έναντι άλλων. Υπό την έννοια αυτή η αναγκαιότητα οδηγεί την Ιστορία…
Του Μενέλαου Τασιόπουλου 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου