Τα στειλιάρια και τα κόκκινα στρινγκάκια

Επιτέλους, λύθηκε η απορία που βασάνιζε το πανελλήνιο σχετικά με τα στειλιάρια με την υποψία κόκκινου υφάσματος, το οποίο μετά βίας θα επαρκούσε για την κατασκευή του γνωστού γυναικείου εσωρούχου με την ονομασία «στρινγκ», τα οποία κρατούσαν «φοιτητές» που φορούσαν κράνη μοτοσικλέτας και διάφορα άλλα αξεσουάρ, σχεδόν όλα σε μαύρο χρώμα.

Σε πανελλήνια μετάδοση, παρακολουθήσαμε με ιδιαίτερη ευχαρίστηση, είναι η αλήθεια, τις συγκρούσεις ανάμεσα στα τάγματα εφόδου των διαφόρων αριστερών υποφύσεων, οι οποίες κόπτονται για την προστασία, δήθεν, των δημόσιων πανεπιστημίων. 

Η αφορμή ήταν απλή: τίνος το μπλοκ θα έμπαινε επικεφαλής της πορείας, μερικών... εκατοντάδων φοιτητών που συγκεντρώθηκαν σήμερα. Το πρακτικό αποτέλεσμα αυτής της διαμαρτυρίας ήταν οι οκτώ τραυματίες που περισυνέλλεξε το ΕΚΑΒ και τους μετέφερε στα νοσοκομεία για περίθαλψη.

Στην πραγματικότητα, δεν υπερασπίζονται κανένα πανεπιστήμια και καμία ελευθερία λόγου. Σκοπός τους είναι η επιβολή δια της ισχύος και της βίας μίας μονολιθικής «αλήθειας» της οποίας είναι οι μοναδικοί κάτοχοι και αυθεντικοί ερμηνευτές.

Ταυτόχρονα, επιδιώκουν τον παραμερισμό ή ακόμη και την εξαφάνιση κάθε πιθανού ανταγωνιστή στον περιορισμένο χώρο της ελληνικής αριστεράς. Γιατί, όπως λέει και η παροιμία: κάλλιο πρώτος στο χωριό, παρά δεύτερος στην πόλη.

Δεν πρόκειται για καινοφανή τακτική. Τα ίδια γίνονται, όσο μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου, από το 1974 - 1975. Τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης σημαδεύτηκαν από τη δράση των ΚΝΑΤ και τους ανελέητους ξυλοδαρμούς οποιουδήποτε τολμούσε να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία τους στις συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις εκδηλώσεις.

Η βία είναι σύμφυτη στην αριστερά. Η ελληνική κοινωνία το εμπέδωσε καλά, αλλά με τον δύσκολο τρόπο, στα χρόνια της κρίσης, όταν διάφοροι οργανικοί διανοούμενοι της αριστεράς, έσπευδαν ασμένως να υποστηρίξουν δημόσια την καλή βία που ασκούσαν οι ορδές των αγανακτισμένων προπηλακίζοντας, ξυλοκοπώντας και καθυβρίζοντας τους πολιτικούς τους αντιπάλους.

Τα σημερινά επεισόδια βοήθησαν στο να πέσουν, επιτέλους, οι μάσκες, όχι για τους παλαιότερους που τα ζήσαμε πολλές φορές στο πετσί μας, αλλά για τους νεότερους, οι οποίοι έχουν μία θαυμάσια ευκαιρία να διαπιστώσουν την υποκρισία εκείνων που ομνύουν στη δημοκρατία και την ελευθερία και δεν διστάζουν να σπάσουν το κεφάλι του διπλανού τους, μόλις τολμήσει να αμφισβητήσει την αλήθεια τους.

Όπως ξαναέγραψα στη στήλη αυτή, οι αντιδρώντες και διαμαρτυρόμενοι για την ίδρυση μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων στη χώρα, δεν ενδιαφέρονται για την προστασία και την ανάπτυξη των δημόσιων ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Με τη στάση και τη συμπεριφορά τους, το μόνο που καταφέρνουν είναι η περαιτέρω απαξίωση και υποβάθμισή τους. Βέβαια, δεν τους απασχολεί αυτό. Εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να κατοχυρώσουν τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα σε κάποια περίκλειστα ακαδημαϊκά κυκλώματα, προκειμένου να αναπαράγεται η «ελίτ» της αριστερής διανόησης, η μέγιστη δυνατή προσφορά της οποίας είναι η συλλογή υπογραφών καταγγελίας.

Αδυνατώντας να αντιληφθούν την πραγματικότητα, τις αλλαγές που συντελούνται και τις απαιτήσεις των καιρών, εγκλωβισμένοι στον φαντασιακό κόσμο της ναρκισσιστικής τους διαταραχής, παλεύουν με τους ανύπαρκτους ανεμόμυλους - εχθρούς τους.

Δίνουν μάχες οπισθοφυλακής μιας ιδεολογίας σάπιας, την οποία έχει ξεβράσει η ιστορία και έχει απορρίψει η κοινωνία. Επιμένουν εμμονικά, όμως, θεωρώντας πως έτσι σώζουν το πανεπιστήμιο, τη χώρα, το σύμπαν. Διακατέχονται από το σύνδρομο της μεγαλειότητας και στο τέλος της ημέρας, σε κάποια ταβέρνα, ανάμεσα σε ταπεινά εδέσματα και χύμα ρετσίνα, θα τους πάρει το παράπονο και θα αρχίσουν να τραγουδούν αντάρτικα τραγούδια, ως επίκληση πνευμάτων άλλων εποχών.

Το φετίχ της βίας, αργά ή γρήγορα θα στραφεί εναντίον τους. Η αγωνιώδης προσπάθεια να διαφυλάξουν τα ράκη της ιδεολογίας που στηρίζεται στη βία, θα βρεθεί αντιμέτωπη με την ίδια την κοινωνία. Ω, ας μην ελπίζουν σε βίαιη αντίδραση! Κανείς δεν θα ρίξει νερό στον μύλο τους.

Η απάντηση θα είναι η απόρριψη και η απαξίωση της ελληνικής κοινωνίας που έχει το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και όχι στο παρελθόν, όπως οι ροπαλοφόροι, κουκουλοφόροι, θιασώτες ενός κόσμου που έχει περάσει ανεπιστρεπτί στο παρελθόν. Και εκεί θα μείνει.

Δημήτρης Τριανταφυλλίδης