Δεν βλέπει πουθενά την υποβάθμιση του πτυχίου της σχολής του, όταν αποδίδεται σε κάποιον μετά από δεκαετίες φοίτησης.
Αντιλαμβάνομαι, ότι ο κ. Παππάς δεν επιδιώκει την προστασία της αξίας του δικού του πτυχίου, που είναι αμφίβολο αν θα προλάβει να το πάρει, αλλά ασκεί «ιδεολογική πολιτική». Τοποθετείται, όπως... άλλωστε και όσοι είναι υπέρ των καταλήψεων «επί της αρχής», καθώς το νομοσχέδιο δεν το έχουμε δει ακόμη...
Το ίδιο κάνει άλλωστε και το ΚΚΕ, το οποίο κατηγορεί την κυβέρνηση ότι καταργεί τον ενιαίο τρόπο εισαγωγής στο πανεπιστήμιο. Αντιπαρέρχεται το γεγονός, ότι αν και αυτή τη στιγμή ο τρόπος εισαγωγής στο ελληνικό πανεπιστήμιο είναι όντως ενιαίος, αυτό όμως δεν ισχύει για τον τρόπο απόκτησης του πτυχίου, καθώς σύμφωνα με την UNESCO το 2018, 36.200 Έλληνες σπούδαζαν στο εξωτερικό.
Ούτε σχολιάζεται άλλωστε, η δυνατότητα που θα δίνουν τα μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια να σπουδάζουν τα Ελληνόπουλα στη χώρα τους και όχι στο εξωτερικό, το αντικείμενο που πραγματικά επιθυμούν, και όχι τη δεύτερη, τρίτη, τέταρτη κ.ο.κ. επιλογή τους στο μηχανογραφικό δελτίο. Ούτε τα παράπλευρα οφέλη για την οικονομία και την προσέλκυση Ελλήνων πανεπιστημιακών και ενδεχομένως φοιτητών από το εξωτερικό.
Το δημόσιο πανεπιστήμιο προσφέρει συγκεκριμένες θέσεις σε συγκεκριμένες σχολές. Τα παιδιά που δεν πέτυχαν να εισαχθούν, για παράδειγμα στην Ιατρική, δεν σημαίνει ότι στερούνται των ικανοτήτων να παρακολουθήσουν τις συγκεκριμένες σπουδές, καθώς μπορεί να υπολειπόταν λίγα μόρια από τη βάση εισαγωγής. Πόσο δίκαιο είναι να χρειάζεται να καταφύγει κάποιος στο εξωτερικό για να σπουδάσει αυτό που επιθυμεί;
Εάν η ύπαρξη διδάκτρων στα μελλοντικά μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια είναι «ταξικός φραγμός», τότε τι ακριβώς είναι το σημαντικά υψηλότερο κόστος διαβίωσης και τα δίδακτρα των πανεπιστημίων του εξωτερικού, στα οποία σπουδάζουν τόσα ελληνόπουλα;
Όσοι εναντιώνονται στο νομοσχέδιο θεωρούν δεδομένη την «υποβάθμιση» της αξίας των πτυχίων πανεπιστημιακού επιπέδου σπουδών, χωρίς να προσφέρουν επαρκή τεκμηρίωση. Δεν θα μπορούσαν άλλωστε, καθώς το νομοσχέδιο δεν το έχουμε δει ακόμη… Ίσως το πρόβλημα με την «ιδεολογική πολιτική» είναι ότι στο τέλος εξελίσσεται σε καθαρόαιμο οπαδισμό, όπου το ζητούμενο είναι το πάθος για τη νίκη και όχι η λογική.
Για να μην υποβαθμιστεί το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο το κλείνουμε (στην ορολογία της επαναστατικής πάλης αυτό ονομάζεται «κατάληψη») με κίνδυνο να χαθεί η εξεταστική. Και μάλιστα, τη στιγμή που σύμφωνα με την ΕΘΑΕ, περίπου 325.000 από τους 704.000 φοιτητές έχουν υπερβεί την κανονική διάρκεια των σπουδών τους.
Από την άλλη οι πρυτάνεις αμέριμνοι έκλειναν οι ίδιοι τα πανεπιστήμια, λες και οι απόφαση κατάληψης από τις ενεργητικές μειοψηφίες τους καλύπτει να αποφασίσουν μόνοι τους, και να ειδοποιήσουν με μεγαλοπρέπεια να μην παρουσιαστούν στα καθήκοντά τους τα μέλη ΔΕΠ και το διοικητικό προσωπικό. Αλήθεια, πιστεύουν ότι διοικούν τη δική τους επιχείρηση;
Κάποιοι άλλοι έγιναν συνταγματολόγοι και αποφάσισαν να χαθεί η εξεταστική γιατί το νομοσχέδιο είναι «αντισυνταγματικό», λες και είναι δική τους αρμοδιότητα να το κρίνουν… Εκείνο όμως που πραγματικά με ξεπερνά είναι ότι κάποιοι καθηγητές πολυτεχνικών σχολών αρνούνται να κάνουν εξετάσεις εξ’ αποστάσεως «ξεχνώντας» ότι ειδικά στις πολυτεχνικές σχολές πολλά μαθήματα εξετάζονται με ανοιχτά βιβλία!
Όλοι αυτοί μιλούν εξ ονόματος του ελληνικού λαού, αλλά σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση της MRB το 57,4% επιθυμεί την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Φαίνεται ότι η άσκηση «ιδεολογικής πολιτικής» καταλήγει στο παράδοξο να γίνεται ερήμην και σε αντίθεση με τις επιθυμίες και τα συμφέροντα του άμεσα ενδιαφερόμενου: τους σημερινούς και μελλοντικούς φοιτητές και τις οικογένειές τους.
* Ο Αχιλλέας Ζαπράνης είναι καθηγητής Χρηματοοικονομικής & Νευρωνικών Συστημάτων στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου