Οι «κακούργοι» που μας κυβέρνησαν…

«Αχ κακούργε, αν σε πιάσω, αλίμονό σου», 

θυμάμαι τη μάνα μου να με απειλεί, κάθε φορά που της έκανα τα νεύρα κρόσια, ως πιτσιρίκος, με τις αταξίες μου. 
Χρειάστηκε να περάσουν κάποια χρόνια, για να αντιληφθώ ότι το έλεγε μεταφορικώς και να μάθω  τι ακριβώς σημαίνει «κακούργος» και «κακούργημα».
Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά ακόμα χρόνια, για να πειστώ πως -στην Ελλάδα τουλάχιστον- δεν τιμωρούνται όλα τα «κακουργήματα», ούτε πάνε φυλακή όλοι οι «κακούργοι»...

Και βέβαια, εδώ και αρκετά χρόνια, βεβαιώθηκα πως οι μεγαλύτεροι «κακούργοι», εκείνοι που ενδεχομένως μας κυβέρνησαν, μπορούν να κυκλοφορούν  και να  χαμογελούν σαν να μην τρέχει τίποτα, αφού έτσι κι αλλιώς δεν κυκλοφορούν… ακριβώς ανάμεσά μας.
Οι «κακούργοι» που μας κυβέρνησαν, βλέπετε, είναι σαν κάτι πλάσματα της άγριας φύσης, που πηδούν από δέντρο σε δέντρο, χωρίς να έχουν ανάγκη να πατήσουν στη γη, παρά μόνο σπάνια και σε εξαιρετικές περιπτώσεις. 
Απλώς αυτοί, αντί να πηδούν από δέντρο σε δέντρο, μοιάζουν να πηδούν από ρετιρέ σε ρετιρέ, από τη μια προεδρική σουίτα στην άλλη, από «κάστρο» σε «κάστρο», ή ακόμα κι από σύννεφο σε σύννεφο, επιλέγοντας με προσοχή τα… χλιδάτα roof gardens που συγκεντρώνουν τους ομοίους τους, ψηλά πολύ. Μακριά από τα ταπεινά καθημερινά προβλήματα των δίποδων κοινών θνητών που ονομάζονται… να δεις πως ονομάζονται… εδώ τό`χω στην άκρη της γλώσσας. Α! Πολίτες!
Και όταν μιλάω για «κακούργους που μας κυβέρνησαν», δεν αναφέρομαι συλλήβδην,  γενικώς και αορίστως -όπως αρέσκονται κάποιοι να κάνουν για αντιπολιτευτικούς λόγους- σε όλους του πολιτικούς που κυβέρνησαν και άσκησαν πολιτικές δύσκολες, σωστές αλλά όχι αρεστές, ή ακόμα και εσφαλμένες, ή κακές για τον τόπο. 
Όχι… Δεν μιλάω για τέτοιου είδους «κακούργους».
Μιλώ για τους άλλους, τους κανονικούς.
Εκείνους που η Δικαιοσύνη εντοπίζει, και επιθυμεί να διώξει ποινικώς ως κακούργους που τέλεσαν υπαρκτά κακουργήματα κι ύστερα -αν την αφήσουν- τους καταδικάζει και ορίζει την τιμωρία τους.
Αλλά μιλώ και για εκείνους που ενίοτε (και ενίοτε λίγο συχνότερα από ενίοτε) καταφέρνουν να αφήσουν… «ορφανά» τα κακουργήματα, χωρίς ποτέ να τους αποδοθεί η «πατρότητα» (και η ποινική ευθύνη μαζί).
Μόνο που οι πολίτες, έχουν βασανιστεί τόσο πολύ πια, που αντί για μυρμήγκια που κόβουν βόλτες στο έδαφος, έχουν γίνει μυρμήγκια που σκαρφαλώνουν προς τα πάνω. Προς το ρετιρέ, για «ροκανίσουν» και το τελευταίο φύλλο συκής. Κι όποιος δεν το αντιλαμβάνεται, εθελοτυφλεί…
Κι όταν η Εισαγγελία Πρωτοδικών ασκήσει τις ποινικές διώξεις για την υπόθεση της ΕΛ.ΣΤΑΤ., όπως της ζητούν οι οικονομικοί εισαγγελείς, οι πολίτες θα δουν την τελευταία ευκαιρία, να αναζητηθούν ως υπεύθυνοι, όχι μόνο εκείνοι που μπορεί να «μαγείρεψαν» τα στοιχεια του ελλείμματος το 2009, αλλά και εκείνοι που έδωσαν την εντολή να συμβεί αυτό. Οι ηθικοί αυτουργοί…
Και τότε, πιθανότατα, η δικογραφία θα επιστρέψει (για δεύτερη φορά) στη Βουλή, για να κρίνει αν υπάρχει εμπλοκή πολιτικών προσώπων στο μαγείρεμα των στοιχείων του ελείμματος το 2009. Και η κυβέρνηση, θα βρεθεί με το τελευταίο φύλο συκής ανά χείρας…  
Ή θα δείξει τους «κακούργους» που μας κυβέρνησαν και θα τους οδηγήσει στο φυσικό τους δικαστή (αν υποθέσουμε πως δεν έχουν παραγραφεί κι αυτά τα «κακουργήματα»), ή θα καταστεί δακτυλοδεικτούμενη ακόμα κι από τους δικούς της ψηφοφόρους, ως προστάτιδα των «κακούργων»…
Συγκαταλέγω δε τον εαυτό μου, στους εκατοντάδες χιλιάδων -αν όχι εκατομμύρια- πολίτες, που ενοχλούνται (επιεικώς) από την ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με την οποία «οι λόγοι που οδήγησαν την ελληνική οικονομία σε βαθιά κρίση και οι μεγάλες και δύσκολες επιλογές που έγιναν και γίνονται για τη διαχείρισή της και την έξοδο από αυτήν δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται ως ζητήματα ποινικού δικαίου».
Κάποτε πρέπει να πάψει αυτό το παραμύθι περί δήθεν ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής, κάθε φορά που αναζητείται ποινικά κολάσιμος δόλος σε πολιτικές κυβερνητικές αποφάσεις! Διότι το μόνο που πετυχαίνει, είναι να προκαλεί την κοινή γνώμη…
Του Βαγγέλη Μωυσή

καρφίτσα