Μέχρι πρότινος λεγόταν συχνά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του 27% είναι ένα ανομοιογενές συνονθύλευμα
με μόνο άξονα συνοχής την προοπτική εξουσίας, αλλά κυρίως ως έξωθεν κριτική και ψόγος.Μετά την αμερικανική περιοδεία του Αλέξη Τσίπρα, το ζήτημα μάλλον θα (πρέπει να) αρχίσει να απασχολεί και το εσωτερικό του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα…
Κάνοντας «στροφή» με στυλ
Ακόμα και στην επίσκεψη του Τσίπρα στην «άγρια» Αργεντινή, είχαν φύγει εκφράσεις για κατάργηση των Μνημονίων, για ακύρωσή τους ή για να...
πετάξουμε έξω τους δανειστές. Άλλωστε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι από τότε που ο Αλέξης Τσίπρας υποσχόταν «κατάργηση του Μνημονίου και των μέτρων λιτότητας με ένα νόμο, σε ένα άρθρο».
Το ραντεβού Τσίπρα-Σόιμπλε ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου: η αξιωματική αντιπολίτευση ήδη αναγνωρίζει και σέβεται τους περισσότερους στόχους του προγράμματος προσαρμογής και θέτει ως μείζονα προτεραιότητα την παραγωγή πρωτογενούς πλεονάσματος, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας έχει εμφανώς υιοθετήσει «μεταρρυθμιστικά» χαρακτηριστικά στο λόγο του.
Κλείστηκε και ραντεβού του Τσίπρα με το νούμερο δύο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, τον Ντέιβιντ Λίπτον την ερχόμενη Πέμπτη στις ΗΠΑ, προφανώς στα «στρατηγεία» του ίδιου του ΔΝΤ. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ξεκάθαρο ότι κάνει στροφή στο ρεαλισμό. Επιχειρεί να μπει στο κάδρο των ηγετών, ότι μπορεί να κυβερνήσει την Ελλάδα κι ότι δεν θα την κάνει Κούβα. Αλλά θα έχει ενδιαφέρον να πείσει τους Διεθνείς οργανισμούς που δίνουν λεφτά στην Ελλάδα, με το αζημίωτο βέβαια, ποια θα είναι ακριβώς η οικονομική πολιτική που θα ακολουθήσει.
Τι θα απογίνει ο αντιαμερικανισμός των στελεχών;
Πρώτον, τα αυτονόητα: άλλο το εκλογικό κοινό και άλλο το στελεχιακό δυναμικό. Μπορεί στην πληθώρα ψηφοφόρων του 27% οι «ριζοσπάστες αριστεροί» να είναι μια αδιόρατη μειοψηφία, μα δεν ισχύει το ίδιο για τον «μηχανισμό» του ΣΥΡΙΖΑ, για το στελεχιακό δυναμικό –υψηλό, μεσαίο, βάσης- που τον συγκροτεί σε κόμμα και που θα κληθεί να υπηρετήσει το κράτος από διάφορες θέσεις στην όποια περίπτωση εκλογικής νίκης.
Αυτό το στελεχιακό δυναμικό προέρχεται από τις εποχές του 4%, έχει ζυμωθεί πολιτικά στις σχολικές και πανεπιστημιακές καταλήψεις, στην εξέγερση ενάντια στο κράτος και στην κοινωνία τον Δεκέμβρη του 2008, σε έναν βαθμό μελέτης και ανάγνωσης των (μετα)μαρξιστικών συγγραφών που αποσπά πλήρως τον ιδεολόγο από την κοινή βιούμενη πραγματικότητα. Τα ρητορεύματα «κατάργησης του Μνημονίου» και «τέλους της λιτότητας» που ελέχθησαν στο Βερολίνο σώζουν τα προσχήματα για όσους εκ του παλαιού στελεχιακού μηχανισμού θέλουν να συμβιβάσουν την συνείδησή τους, αλλά ο αυτοπροσδιορισμός του ΣΥΡΙΖΑ ως «νοικοκυραίων» ή η αποθέωση της νομιμότητας και της επιβολής/διασφάλισής της από την Πολιτεία δια χειλέων Αλέξη Τσίπρα δημιουργούν τα πρώτα πραγματικά μη συμβιβάσιμα ρήγματα. Ας πούμε ότι δικαιολογήθηκε κι αυτό ως απαραίτητος στρατηγικός ελιγμός.
Τι γίνεται όμως με το Ιερό Δισκοπότηρο της εγχωρίου «ριζοσπαστικής Αριστεράς», τον αντιαμερικανισμό;
Ακόμα και το πιο εθελότυφλο στέλεχος δεν μπορεί παρά να διαπίστωσε την αύρα «οι Αμερικανοί είναι φίλοι μας» που πάσχισε να αναδίδει διαρκώς η ομάδα του Αλέξη Τσίπρα στην Αμερική, τις δηλώσεις «οι άνθρωποι στην Ελλάδα, ακόμη και της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, σας θεωρούν συνοδοιπόρους» και τον νέο, αμερικανικό αριστερό ριζοσπαστισμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Μιλάμε για ένα κόμμα που δομείται πάνω στο αίσθημα του αντιαμερικανισμού (άρα, και στην αναμονή μιας θυμικής, όχι λογικής αντίδρασης)! Το ΣΥΡΙΖΑ έγινε πλέον ανεπίστρεπτα ένα «φιλοαμερικανικό» κόμμα, ιδιότητα την οποία προσπαθεί να διαστείλει με μια τουλάχιστον επιφυλακτική στάση απέναντι στην Γερμανία και κυρίως στο πρόσωπο της καγκελαρίου Μέρκελ. Μετά την επιστροφή του προέδρου του από το άντρο του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, ο κ. Τσίπρας θα έχει πρόβλημα στο άντρο του σοσιαλισμού, την Κουμουνδούρου. Καθώς αρκετοί «επαναστάτες» τον περιμένουν στη γωνία για τη… δεξιά στροφή που επιχειρεί.
Ακόμα κι αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ το έχει πάρει απόφαση ότι μέσα στην θάλασσα του 27% θα χάσει κάποιους από τους παλιούς ριζοσπάστες ψηφοφόρους της, δεν μπορεί να ισχύει το ίδιο για τον στελεχιακό κορμό του κόμματος – ειδικά όταν ο ΣΥΡΙΖΑ διατείνεται πως έχει αντισταθεί στον εκπασοκισμό του και στην κακώς νοούμενη «ανανέωση» των στελεχών του. Τα περισσότερα από τα «παλιά» στελέχη θα τα κουβαλάει… θέλοντας και μη. Ειδικά δε όταν ο αριθμός των στελεχών είναι σημαντικά μικρότερος των νέων αναγκών, αφού είχε δημιουργηθεί για ένα κόμμα του 4% (αν και γενικά η Αριστερά έχει πολλά στελέχη ανά ψηφοφόρους λόγω των μηχανισμών ιδεολογικοπολιτικής συγκρότησης και ζύμωσης που διαθέτει στις νεολαίες της, σε αντίθεση με τις κυρίως πελατειακές νεολαίες των κομμάτων του παλαιού δικομματισμού).
Τα τύμπανα του πολέμου ηχούν ήδη: «Είναι πολύ βαθιά νυχτωμένος όποιος σχεδιάζει την κατάκτηση της ηγεμονίας στην κοινωνία με οδηγητική ιδέα την επέκταση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ προς τον δυσώνυμο όσο και ανύπαρκτο πια ‘μεσαίο χώρο’», έγραφαν σε κοινό τους άρθρο την περασμένη Τετάρτη στην «Αυγή» ο Χρήστος Λάσκος και ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος. Ο Χρήστος Λάσκος δεν είναι ένα τυχαίο στέλεχος. Εκτός από μέλος της Κεντρικής Επιτροπής είναι ο «Θεσσαλονικάρχης» του κόμματος για λογαριασμό της ομάδας Τσίπρα. Οι απόψεις του μόνο απαρατήρητες δεν πέρασαν από τον στενό πυρήνα της ηγετικής ομάδας, η οποία αντιλαμβάνεται ότι η στρατηγική στροφή από τον ριζοσπαστισμό στους «νοικοκυραίους» δεν θα περάσει «αναίμακτα». «Θα πει κανείς:», συνεχίζει το άρθρο, «και τότε πώς το 30% θα γίνει 50% ή 60%; Χωρίς μια τέτοια ‘κοινωνική διεύρυνση’ και τις μετριοπαθείς συμπεριφορές που απαιτούνται; Πώς θα γίνει αν δεν νερώσουμε λίγο τον αντισυστημισμό μας;». Η απάντησή τους, λίγο παρακάτω, αποκαλύπτει τη διαφορετική στρατηγική που, μέχρι στιγμής, υποστηρίζει με θέρμη μόνο η μειοψηφία της Αριστερής Πλατφόρμας του Παναγιώτη Λαφαζάνη. Όπως γράφουν, ο στόχος για το κόμμα «είναι να επεκτείνεις την ταξική σου επιρροή ακριβώς σε εκείνες τις δυνάμεις για τις οποίες η Αριστερά γεννήθηκε και υπάρχει: άνεργοι, νέοι, εργάτες και ιδιωτικοί υπάλληλοι». Μάλιστα, όπως σημειώνουν, στέλνοντας ηχηρό μήνυμα στην ηγεσία, «η αντίθετη κίνηση – δηλαδή η στροφή στους νοικοκυραίους – είναι στρατηγική αυτοκτονική, όχι γιατί αποτελεί λαϊκιστική παρεκτροπή του χειρίστου είδους, αλλά γιατί είναι ο καλύτερος τρόπος να χαθεί το σημερινό 30% που αντιπροσωπεύει ένα πολύ μεγάλο εξεγερσιακό, αντιστασιακό, δημιουργικό και δημοκρατικό δυναμικό».
Ήδη από την εκταμίευση της δόσης-μαμούθ, πολλά «μετριοπαθή» στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προειδοποιούσαν, στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους ότι «το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο πέθανε» και πως η πολιτική ατζέντα, αλλά και η οικονομία περνούν σε μία νέα φάση: στη «μετά τα μέτρα» εποχή.
Η πολιτική συγκρότηση της ρητορικής του μέσου άμεσα εμπλεκομένου με την υπόθεση ΣΥΡΙΖΑ βασιζόταν μέχρι πρότινος στους παρακάτω άξονες: (α) αντιπαλότητα/έχθρα απέναντι στο κράτος (β) απέχθεια απέναντι στην έννοια των «νοικοκυραίων» ή της νομιμότητας (γ) αποθέωση της λαθρομετανάστευσης (δ) αποδόμηση της έννοιας του έθνους, σκώμμα για όσους την συμμερίζονται (ε) συνθηματολογικός αντικληρικαλισμός. Φυσικά, αν τους ρωτούσες ποιοι είναι οι πολιτικοί πυλώνες του ΣΥΡΙΖΑ θα απαντούσαν αλλιώς (π.χ. «κοινωνική δικαιοσύνη»), όμως τα προαναφερθέντα είναι τα «θέματα αξιών» που καθιστούσαν κάποιον συριζαίο και όχι, π.χ., οπαδό του ΚΚΕ. Ήταν τα θέματα τα οποία είχε επιλέξει ο ΣΥΡΙΖΑ ως ταυτότητά του μέσα από τα γεγονότα και τα πρόσωπα τα οποία ανεδείκνυε ως μυθολογία του: αυτά είναι τα θέματα τα οποία «ζύμωναν» τον υπό πολιτικοποίηση μέχρι να συμπληρώσει την αίτηση εγγραφής στην ριζοσπαστική αριστερά (radical left για τους Αμερικανούς, το οποίο ο Αλέξης απέδωσε ως… «ριζικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος»!). Τι γίνεται τώρα, όταν σχεδόν το σύνολο αυτών των θεμάτων είναι είτε απαγορευμένο, είτε σηκώνει πλέον αυτοακυρωτικά «ναι αλλά», είτε συναντά την μήνιν νεήλυδος συντρόφου λέγοντος «σύντροφε, ο σύντροφος Αλέξης άλλα μας είπε στην Αμερική/στην Γερμανία/στην τηλεόραση/προχθές» κλπ. Πόσο αντέχει ο εξωστρεφής «φασαριόζος» ριζοσπάστης να κρατάει την αναπνοή του, την ώρα που ο σύντροφος Αλέξης του κρατά την μύτη;
Ποια λογική θα είχε το να μην ξεσπάσει σύντομα η έντονη εσωτερική σύγκρουση, η ενδόρρηξη; Μόνον την λογική της προοπτικής εξουσίας ως αποκλειστικού και απολύτου άξονα συνοχής. Όμως, όσο κι αν πιστώνουμε ιδιοτέλεια στον ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη που έκαναν την χαμαλοδουλειά όλα αυτά τα χρόνια μάλλον έχουν άλλη αντίληψη, η οποία εκπορεύεται εν μέρει και από τον θυμό που συντηρούσαν όλα αυτά τα χρόνια απέναντι στο κράτος και την συλλογικότητα.
Όταν η πολιτική σου συγκρότηση βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην συντήρηση ενός άσβεστου θυμού απέναντι σε κάποιες ιδέες ή καταστάσεις, το να τις αγκαλιάσεις αυτοστιγμεί με το στανιό λόγω της προσταγής του επικεφαλής δεν είναι απλώς δύσκολο: είναι ανέφικτο.
Το να παρακολουθήσεις ιδεολογική συζήτηση σε τοπική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ αυτήν την εποχή πρέπει να είναι πραγματικά περιβόλι. Ή θα είναι ριζικά αποκομμένη από τις όψιμες μεταλλάξεις της ηγεσίας και θα συζητάνε για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής ή τις παραδόσεις αυτοοργάνωσης στην λατινική Αμερική, ή θα λαμβάνουν χώρα συγκρούσεις «παλαιών» και «νέων» που θα είναι «όλα τα λεφτά», με τα οποία μάλλον θα επιχειρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ να χρηματοδοτήσει το έλλειμμα…
Ήδη η διατηρηθείσα συνοχή του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις δηλώσεις περί νοικοκυραίων και νομιμότητας συνιστά επίτευγμα αξιοθαύμαστο. Όμως, δεν είναι κάθε μέρα τ’ Αη-Γιαννού. Οπότε, αναμένουμε να ξεσπάσει η εσωτερική σύγκρουση από στιγμή σε στιγμή…
Σωτήρης Μητραλέξης
antinews
Σχόλια: 1. Να προσπαθήσω μια απλή έως απλοϊκή ανάλυση:
ΤΟ ΣΥΡΙΖΑ (Συνασπισμός) με όλες τις συνιστώσες, τα κλαδιά και τα παρακλάδια του, ήταν κόμμα με εκλογική δύναμη της τάξης του 4% (μεσοσταθμικά).
Σήμερα, φαινεται να ξεπερνάει το 25%.
Αυτό όμως, δε σημαίνει οτι ο Ελληνικός λαός, αγάπησε τη ΡΟΖΑ και τις υπόλοιπες ακραίες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Σημαίνει απλά οτι δεν είχε τί καλύτερο να ψηφίσει.
Επομένως: Για ποιο λόγο ο φιλόδοξος Τσίπρας ο οποίος δε δίστασε να δηλώσει υποταγή στα Αμερικανάκια, προκειμένου να είναι αρεστός τους, μπροστά στο ενδεχόμενο ανάληψης της εξουσίας;
Η εξήγηση είναι απλή: Επειδή φαίνεται διαθεσιμός να “θυσιάσει” όλες τις ακροαριστερές και αναρχοαυτόνομες φωνές, προκειμένου να εισβάλλει στον πολυδιαφημιζόμενο κέντρο (αχ Καραμανλή τί μας έκανες!) και κεντροαριστερό-σοσιαλδημοκρατικό χώρο.
2. Είμαι “άσχετος”, αλλά θα μου επιτρέψετε να σας πω πως κάνετε λάθος πολιτική εκτίμηση.
Παρά τη τραγικότητα και “επικινδυνότητα” που εκπέμπει αυτό το κόμμα εκτιμώ πως δύσκολα θα ξεφουσκώσει.
Και ξέρετε γιατί;
Υπάρχει σπέκουλα των νέων τζακιών των ΜΜΕ
Βλέπεις μεγάλο τηλεποπτικό κανάλι να έχει μια Α πολιτική τακτική στο επίσημο κεντρικό δελτίο ειδήσεων και μια ώρα πριν απ’ αυτό να μαζεύονται όλα τα συνοθυλλεύματα και παρακμιακά πρόσωπα και να σπεκουλάρουν Β τακτική αντίθετη μ’ αυτή την επίσημη(…ένα παράδειγμα)
Ή να βλέπεις “εκδότες” να έχουν πιάσει μόνιμο στασίδι σε συγκεκριμμένα ΜΜΕ σχεδόν καθημερινά που εκτός από τη τσάμπα διαφήμηση των φυλλάδων τους να αβαντάρουν και να σπεκουλάρουν απροκάλυπτα τον ΣΥΡΙΖΑ
Από την άλλη μεριά βλέπεις μια ΝΔ να προσπαθεί επικοινωνιακά να κάνει κάτι αλλά να πνίγεται η φωνή της, λόγω έλλειψης…δασωστών.
Εκτιμώ πως ο ΣΥΡΙΖΑ με συγκεκριμμένα στελέχη και μ’ αυτό τον αρχηγό δεν πρέπει να κυβερνήσει τη χώρα.
Δεν αρκεί όμως η εκτίμηση γιατί ο ελληνικός λαός….ψηφίζει.
Έτσι λέγαμε για το ΠΑΣΟΚ και είδατε τι εκλογικές νίκες κατά καιρούς έχει καταγράψει και που οδηγήσε τελικά τη χώρα.
Τώρα έχει σβήσει, το κακό έχει γίνει και έτσι θα γίνει και με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η ΝΔ για άλλη μια φορά δεν φαίνεται ικανή να αντιμετωπίσει την επικίνδυνη τακτική του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω έλλειψης ικανών ΝΕΩΝ μαχητικών στελεχών, αλλά και αδυναμίας στον επικοινωνιακό τομέα.
3. Το βασικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είανι η αδυναμία της διείσδυσης σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα κάτι που καταγράφεται στις δημοσκοπικές έρευνες πολύ καθαρά.Η αδυναμία αυτή δεν μπορεί να υπερκερασθεί γιατί άπτεται ενός σοβαρού και δομικού χαρακτηριστικού της Αριστεράς στην Ελλάδα. Αναφέρομαι στον πολιτικό της λόγο στον οποίο λόγο ο λαικισμός είναι διάχυτος.
6. Πρέπει να ομολογήσω ότι προσωπικά δεν βλέπω καμμία στροφή είτε με “στιλ” είτε χωρίς.
Ο κ Τσίπρας λέει τα ίδια πράγματα με συνέπεια αλλά με διαφορετική φρασεολογία ανάλογα με τα κατά καιρούς ακροατήρια. Και οι σύντροφοι του είτε της μειοψηφίας είτε της πλειοψηφίας αντιλαμβάνονται απολύτως τις φραστικές και μόνο πιρουέτες του και θα τις ανεχθούν όσο υπάρχει η προοπτική της εξουσίας.
Η όποια εσωτερική σύγκρουση μάλιστα βοηθάει την εκλογική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ αφού μπορεί το μεν πλειοψηφικό κομμάτι του υποτίθεται ώριμο , ρεαλιστικό και “νοικοκυρεμένο” να ψαρεύει “χρήσιμους ηλίθιους” και το μειοψηφικό πιο επαναστατικό να το παίζει η βαθειά αριστερή συνείδηση του κόμματος.
Η όποια “σύγκρουση” ενυτός του ΣΥΡΙΖΑ στο ορατό μέλλον δεν πρόκειται να οδηγήσει σε διάσπαση. Την διάσπαση θα την φέρει μόνο ένα κακό εκλογικό αποτέλεσμα.
Όλα τα σχόλια επι του άρθρου και οι τοποθετήσεις, ΕΔΩ!
Η δεξαμενή που ονειρεύονται δεν υπάρχει, το μόνο που υπάρχει είναι λαική οργή προς κάθε κατεύθυνση γιατί οσο και να μην το θέλει η αριστερά παρήγαγε πολιτική δεκαετίες τώρα στον ελλαδικό χώρο ανεξαρτήτως θέσης που κατείχε στο πολιτικό σκηνικό και ευθύνεται και αυτή για την πολύμορφη κρίση της Ελληνικής Κοινωνίας.
Μην στέκεστε λοιπόν ούτε στις κωλοτούμπες ούτε στις μετατοπίσεις αυτά αποτελούν ανατολίτικα κόλπα που στοχεύουν στο να καλύψουν την βασική του αδυναμία , της χάραξης εθνικής πολιτικής. Αφείστε τον στα μικροκομματικά και μικροπολιτικά παιχνίδια του.
Σταθείτε πιότερο στην προσπάθεια- πολύπλευρη και πολυεπίπεδη- για να γίνει οτι καλύτερο είναι εφικτό ώστε να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο του απλού Ελληνα .
Να μην δοθούν άλλες υποσχέσεις πιά γιατί Ηγέτης δεν είναι αυτός που επαγγέλεται μετταρυθμίσεις,
Ηγέτης είναι αυτός που τις πραγματοποιεί .
Αυτό δε να μην γίνει παρά μόνο για έναν λόγο, γιατί τούτος ο λαός τούτο το Εθνος οφείλει να συνεχίσει στον ιστορικό του δρόμο, να ακολουθήσει το πεπρωμένο του.
Η πολιτισμένη συμπεριφορά δεν είναι σημάδι αδυναμίας, η ειλικρίνεια πάντα επαληθεύεται και επιβραβεύβεται απο την ζωή.
4. Θα συμφωνησω στα περισσοτερα σημεια της αναλυσης που κανει ο συντακτης.
Θα προσθεσω ομως οτι θα ειναι ευτυχημα για τον τοπο εαν αρχισουν να παιρνουν ποδι οι διαφορες τραγελαφικες “συνιστωσες” που εκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ να μοιαζει με τους Monty Pythons.
Τη στιγμη αυτη λοιπον, ειτε το θελουμε ειτε οχι, η μονη υπαρκτη εναλλακτικη πολιτικη δυναμη στον τοπο ειναι ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν κουβαλαει την ρετσινια του παρελθοντος γιατι, απλουστατα, ποτε δεν προλαβε να κυβερνησει. (Το το θα κανει εαν καταφερει να κυβερνησει ειναι μια αλλη ιστορια κι ας την αφησουμε γι αργοτερα).
Για να μπορεσει ομως να αναλαβει καποια στιγμη την διακυβερνηση πρεπει να μετατραπει σε ενα “σοβαρο” -οσο γινεται στα ελληνικα πλαισια !- ευρωπαϊκο πολιτικο κομμα που δεν θα μπερδευει και δεν θα τρομοκρατει τους πιο συντηρητικους και που θα προσφερει καποια υποτυπωδη ελπιδα και ανασα στους εξοργισμενους κεντρωους.
Ο Τσιπρας δειχνει να το συνειδητοποιει αυτο, δειχνει να ωριμαζει και προσπαθει σταδιακα να απαγκιστρωθει απο τις επικινδυνες γραφικοτητες και ηλιθιοτητες των “συνιστωσων”. Απο καιρο αλλωστε φαινεται πως ηταν υποχρεωμενος να διεξαγει ενα διμετωπο αγωνα : αφ’ ενος απεναντι στο συνοθυλευμα αυτων των απιθανων “συνιστωσων”, αφ’ ετερου απεναντι στην αδηρητη πραγματικοτητα.
Σε τουτο, νομιζω, οφειλονται οι προηγουμενες αντιφασεις του : να μην στεναχωρησουμε τους αριστεριστες με τις ιδεοληψιες τους και διαλυθει η συμπαραταξη, αλλα να μην τρομαξουμε και τους μελλοντικους μας ψηφοφορους.
Τι να κανουμε, αυτη υπηρξε ανεκαθεν η πολιτικη, ειτε απο τα αριστερα, ειτε απο τα δεξηα. Ισορροπιες και συμβιβασμοι.
Ο Σαμαρας οδηγηθηκε στο “ουδεις αναμαρτητος” κι ο Τσιπρας οδηγειται στο “μη φοβαστε την ριζοσπαστικη αριστερα”.
Προσωπικα δεν με ενδιαφερει ουτε ο Τσιπρας, ουτε ο Σαμαρας, ουτε οποιοσδηποτε αλλος επωνυμος πολιτικος.
Με ενδιαφερει να μην καταστραφει η χωρα, να μην μετατραπουμε σε εσαει αποικια ή σε Κοσοβο.
Εαν ο Τσιπρας, βαζοντας “νερο στο κρασι του” υϊοθετησει και καποια κεντρωα, ή ολιγον “δεξηα” φρασεολογια, τοσο το καλλιτερο για τη χωρα, γιατι με δεξηους νεοφιλελευθερους εχει να αντιπαλεψει στην διεθνη σκακιερα και θα ηταν και αστειο εαν παριστανε π.χ τον παληο Φιντελ Καστρο.
Tην στιγμη αυτο που προεχει ειναι να βγει η Eλλαδα απο το σπιραλ του θανατου στο οποιο την ερριξαν οι προδοτικες πολιτικες του ΓΑΠ και των συνενοχων του κι απο τον σιγουρο γκρεμο στον οποιο την οδηγουν οι συνεχιζομενες αδιεξοδες πολιτικες της πανικοβλητης τρικομματικης κυβερνησης.
Η μετατροφη της καταστρεπτικης πορειας ειναι αδυνατον να γινει απο το παληο φθαρμενο πολιτικο προσωπικο που κυβερνησε επι 30 χρονια και που ειναι συνενοχο για την καταντια μας και τουτο ο κοσμος το γνωριζει, φτανοντας ομως στο επικινδυνο για τη δημοκρατια σημειο να υϊοθετει συνθηματα οπως, “να καει το μπο.. η Boυλη” και το “ολοι ιδιοι ειναι”. (Σ’ αυτη την τυφλη οργη οφειλεται η αυξηση των ποσοστων της Χ.Α κι οχι στο οτι ενα μερος του ελληνικου λαου ασπαστηκε συνειδητα, απο τη μια στιγμη στην αλλη, τον φασισμο).
Παντως, η καταρρευση του παληου πολιτικου σκηνικου ειναι αναποφευκτη. Το ιδιο συνεβηκε σε ολες τις χωρες απο τις οποιες περασε το ΔΝΤ και ακολουθηθηκαν οι συνταγες “σωτηριας” των διεθνων τοκογλυφων και των banksters.
Εαν λοιπον προκειται να υπαρξει μια αλλαγη φρουρας, ας γινει με ορους ενος υποτυπωδους ρεαλισμου που δεν θα μας οδηγησει σε ακομα χειροτερη καταστροφη.
5. Κύριε Μητραλέξη,
Η ανάλυση σας μου φαίνεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό «φιλολογική».
Η δική μου γνώμη (για την οποία δεν διεκδικώ φυσικά το απόλυτο) στηριζόμενη και σε ορισμένες πληροφορίες και σχόλια από συριζαίους «επαϊοντες» είναι ότι αυτή τη στιγμή όλοι εκεί (στον σύριζα) σκέπτονται μόνο το πώς θα έλθουν στην εξουσία παραμερίζοντας κάθε εσωκομματική τριβή (προς το παρόν) έχοντας υπόψη και αυτό που εσείς γράφετε. «Ήδη από την εκταμίευση της δόσης-μαμούθ, πολλά «μετριοπαθή» στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προειδοποιούσαν, στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους ότι «το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο πέθανε» και πως η πολιτική ατζέντα, αλλά και η οικονομία περνούν σε μία νέα φάση: στη «μετά τα μέτρα» εποχή».
Αυτό δημιουργεί μια νέα δυναμική την οποία ο σύριζα καλείται να χειρισθεί και τούτο ίσως με τους ίδιους μηχανισμούς που κάποτε χρησιμοποίησε και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Από το ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο…. φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
Το πρόβλημα αυτή την στιγμή με άλλα λόγια δεν το έχει ο σύριζα αλλά η ΝΔ. Έχουν γίνει σημαντικές αλλαγές, υπάρχει ροή χρημάτων προς την Ελλάδα, αλλά ο κόσμος, η κοινωνία δεν το αισθάνεται. Και εδώ είναι το ζητούμενο.
Η ΝΔ πρέπει να κάνει εδώ και τώρα αλλαγές που να έχουν άμεσα θετικό αντίκτυπο στον πολίτη.
Η ΝΔ πρέπει να κυριαρχήσει απέναντι στην αυθαιρεσία της καθημερινότητας λαμβάνοντας γρήγορα αποφάσεις, προτείνοντας άμεσες λύσεις και…. βελτιώνοντας την επικοινωνιακή της πολιτική όπως συχνά έχει επισημάνει το ΑΝΤΙΝΙΟΥΣ.
Ο σύριζα έχει προ πολλού (επιφανειακά) αλλάξει. Τα ταξίδια του κ. Τσίπρα είναι το κερασάκι στην τούρτα, η προσπάθεια να δημιουργήσει το εκλογικό ρεύμα που (ακόμα) δεν έχει.