Η συζήτηση στη Βουλή με κατηγορούμενους και κατηγόρους, δεν ήταν απλώς μια πολιτική αντιπαράθεση.
Στα δικά μου μάτια, η πολιτική σύγκρουση, πέρα από το ορατό μέρος της παράστασης, ξεδιπλώθηκε πάνω σε ένα υπόστρωμα επιβολής, στο βάθος, και φθόνου.
Το ζήτημα – φάνηκε – δεν είναι τα σημερινά προβλήματα, η πρωτόγνωρη πολυπλοκότητά τους και η μάχη για την εξεύρεση λύσεων.
Το ζήτημα δεν είναι η δημιουργική συμμετοχή σε ένα προκαθορισμένο πλαίσιο συνύπαρξης, εντός του οποίου ο πολιτικός ανταγωνισμός και η πολιτική σύγκρουση αναδεικνύουν τις δημιουργικές και ελπιδοφόρες πλευρές αυτής της αναγκαίας συνύπαρξης.
Το ζήτημα είναι ο άλλος. Είναι η ίδια η ύπαρξή του...
Ο άλλος, όποια υπόσταση και αν προσλαμβάνει στη φαντασία, είναι το εμπόδιο. Ο αφανισμός του είναι η προϋπόθεση της επιτυχίας του σχεδίου.
Ενός σχεδίου εξουσίας.
Δεν θα ήταν έτσι, αν υπήρχε μια προσήλωση στο αληθινό. Μια αυθεντική αναζήτηση των πραγματικών δεδομένων, με ένα κριτήριο απόδοσης δικαιοσύνης, δηλαδή κύρωση επί του συγκεκριμένου.
Στη Βουλή, παρατηρήσαμε μια άσκηση εξουσιαστικότητας και κυριαρχίας. Χωρίς ηθική και χωρίς ήθος.
Η επιθετικότητα, το ύφος, οι στάσεις ήταν πιο κοντά στο ένστικτο θανάτου, παρά στην αναζήτηση της αλήθειας.
Πρόκειται για πολιτικό πρωτογονισμό, για εκδήλωση πολιτικής υπανάπτυξης, που προτάσσει αντιδιαλεκτικά την εξουσία μέσα από την κατεδάφιση και τον αφανισμό.
Πρόκειται για έμπρακτη άρνηση του πυρήνα κάθε δημοκρατικής συγκρότησης – δηλαδή την αποδοχή του άλλου με κριτήρια αυθεντικότητας και αλήθειας.
Η πολιτική αυτή αντίληψη έχει ένα θανάσιμα παγερό πρόσωπο και βρίσκεται πάντοτε απέναντι στους ανθρώπους και τις ανάγκες τους.
aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου