Όχι σκάκι με όρους τάβλι

Η πολιτική με βάση όλες τις σχετικές θεωρίες είναι «η διαχείριση της ισχύος»

Ο Μιτεράν έλεγε ότι είναι επίσης και η διαχείριση των συμβόλων και σε έναν βαθμό είχε δίκιο.

Αλλά τελικώς -και πάντα- η πολιτική αναφέρεται στην όντως πραγματικότητα, και όταν δεν την επηρεάζει, δεν φέρνει αποτέλεσμα (το «λυσιτελές» του Θουκυδίδη), τότε δεν τη σώζουν ούτε οι ερμηνείες ούτε η ρητορική ούτε οι δικαιολογίες -κατά πως λένε και οι Εγγλέζοι, τα γεγονότα είναι πεισματάρικα.

Επίσης είναι μεμψίμοιρο να αποδίδεις στον πόλεμο του αντιπάλου τη δική σου αποτυχία, εφόσον ο εχθρός γι’ αυτό είναι αντίθετός σου, για να σε πολεμά -κι αυτό είναι δεδομένο. 

Συνεπώς η μέγιστη ευθύνη είναι...

πάντα εκείνου που κατέχει την μπάλα και τα λοιπά είναι για τους αφελείς -τους φταίει ο καπιταλισμός, η προπαγάνδα, η πίεση του εχθρού, οι Συμπληγάδες και τα λοιπά.

Όλα αυτά έπρεπε να τα είχαν προβλέψει και όχι να πέφτουν στην ταυτολογία του στιλ «ο εχθρός δεν μας άφησε να βάλουμε γκολ». 

Εμ, τι έπρεπε να κάνει;

Υπό αυτήν την έννοια άσε το ΣΥΡΙΖΑ ή τον εκάστοτε πολιτικό σχηματισμό της αντιπολίτευσης να κάνει αντιπολίτευση -πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, ειδικά στην Ελλάδα, όπου, μόλις ακούσουμε για αγγουράκι, σπεύδουμε να ψάξουμε για αλατιέρα; Ο μαξιμαλισμός είναι σύμφυτος στις ελληνικές ψυχές μας και μας αρέσει να επινοούμε μελλοντικά ή παλιά κατορθώματα, όπως οι Ινδιάνοι. Μέχρι να ’ρθει η πραγματικότητα δίκην νταμπλά, αλλά και πάλι δεν βάζουμε μυαλό, μάλλον για ποιητικούς λόγους. Ρέπουμε μονίμως προς το μύθο.

Ας κάνει αντιπολίτευση, η αντιπολίτευση και αν θέλει να είναι νυχθημερόν στα κεραμίδια -δεν είναι αυτό που θα κρίνει την καινούργια κυβέρνηση αλλά η αποκλειστικά δική της ικανότητα, αποφασιστικότητα, ευελιξία, επιμονή και υπομονή. 

Η δική της ισχύς πυρός, πρωτοβουλιών, πειθαρχίας και οξυδέρκειας. Μην ψάχνουνε συνεπώς τι θα κάνουν οι άλλοι, οι οποίοι θα πράξουνε κατά τα ειωθότα -θέλω να πω, μην περιμένουμε να συμβεί κάτι πρωτότυπο, έξω από τα σεπτά ήθη των Ελλήνων, μην αναμένουνε λογική, μετριοπάθεια και τα λοιπά, χαρακτηριστικά που απάδουν με τα υπερβάλλοντα χούγια μας ως λαού, μην περιμένουνε να αλλάξει η παράδοση. Μάλλον πάλι θα παίξουμε σκάκι με όρους τάβλι.

Ολόκληρη η ευθύνη είναι της νέας κυβέρνησης -και όχι ότι δεν θα κρίνεται και η αντιπολίτευση, αλλά αυτό είναι δευτερεύον. 

Ας δούμε κάτι συντεταγμένο, υπεύθυνο, ελεγχόμενο, με στοχεύσεις και γρήγορες λύσεις -κι άσε τους ελλοχεύοντες και τους μοχθηρούς να κάνουν αυτά που τους εμπνέουν ανέκαθεν. Εξάλλου κάθε αντιπολίτευση εν Ελλάδι πάντα έχει το ίδιο μαξιμαλιστικό στιλ -γιατί τώρα να το χαλάσουμε, να αλλάξουμε το ύφος μας ως λαού;

Άρα είναι ακατανόητη αυτή η εμμονή του τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ή ότι πρέπει να είναι ζορ-ζορνά στην κυβέρνηση -είναι δυνατόν τώρα ο Μιχελάκης να συγκυβερνήσει με τη Ρόζα και ο Στρατούλης με τον Λοβέρδο ή ο Κουβέλης με Τροτσκιστές; 

Είναι απολύτως ακατανόητο, στο κάτω, κάτω, να υπαγορεύεις εξ υπαρχής οτιδήποτε αφορά τους άλλους -ιδίως όταν πια η κυρίως ευθύνη είναι δική σου, τα προβλήματα μεγάλα και περίπλοκα και ο ελληνικός λαός έτοιμος να εκραγεί. Αλλά σε τέτοιες καταστάσεις αναδεικνύονται και οι μεγάλοι ηγέτες και δοκιμάζονται οι αξίες και η ικανότητα των κομμάτων -ξαναδείτε τι έκανε ο αρχαίος Θεμιστοκλής και στη Σαλαμίνα και αργότερα στην επανατείχιση των Αθηνών. Με πόση ιδιοφυία και ευελιξία πετύχαινε αυτό που ήθελε και δεν περίμενε την γκέλα του αντιπάλου, παρά την προκαλούσε ο ίδιος, δρώντας προφητικά, πανέξυπνα, τολμηρά.

Η πρωτοβουλία είναι το παν. 

Η πυγμή. Η ευστροφία. 

Και μακριά από κηπουρούς κι αυλές αλά ποδηλάτη ΓΑΠ. 

Άξιοι άνθρωποι, ικανοί, να μπούνε μπροστά. Άτεγκτοι. Ανελέητοι. 

Οι δουλειές που είναι να γίνουν πρέπει να γίνουν. 

Δεν έχει σημασία ποιος θα γαβγίζει από τη γωνία. 

Πάντα θα υπάρχει κάποιος -αυτό προβλέπει το σύστημα κι ευτυχώς.

Γιώργος Σκαμπαρδώνης

Πηγή

by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com