Ραγκούσης και Ρέππας στην ίδια κυβέρνηση;

Δύο πολιτικοί που συμμετέχουν στην ίδια κυβέρνηση και έχουν αντίθετες απόψεις για  ένα συγκεκριμένο θέμα δεν είναι κάτι το περίεργο. 

Οι εσωτερικές διαδικασίες εκλογίκευσης που πρέπει να υπάρχουν και, σε τελική ανάλυση, ο πρωθυπουργός που οφείλει να παρεμβαίνει για να βρεθεί η χρυσή τομή, μπορούν να λειτουργήσουν εκτονωτικά και συνθετικά. 

Το πρόβλημα δημιουργείται από τη στιγμή που τα δύο αυτά μέλη της κυβέρνησης καλούνται να εφαρμόσουν μια γραμμή, αλλά στην πράξη αποδεικνύεται ότι την αντιλαμβάνονται με διαφορετικό τρόπο...

Ο πρώην υπουργός Μεταφορών Δ. Ρέππας είχε συμφωνήσει με τους ιδιοκτήτες των ταξί στο θέμα της απελευθέρωσης του επαγγέλματος. Δεν πρόλαβε να προωθήσει το προεδρικό διάταγμα γιατί με τον ανασχηματισμό άλλαξε πόστο. Ο διάδοχος του, Γ. Ραγκούσης, δεν αναγνώρισε τη συμφωνία Ρέππα- ιδιοκτητών ταξί, επικαλέστηκε τις δεσμεύσεις της χώρας απέναντι στην τρόικα, άφησε υπαινιγμούς για την ορθότητα της πολιτικής Ρέππα και έβγαλε στους δρόμους τους ταξιτζήδες, ανοίγοντας ένα αχρείαστο κοινωνικό μέτωπο και προκάλεσε μεσούσης της τουριστικής περιόδου, μια πρωτοφανή ταλαιπωρία στην πρωτεύουσα και σε πολλές μεγάλες πόλεις.

Αν προσπεράσουμε το σοβαρό, όντως, πρόβλημα σχετικά με το ποιός [ο Ρέππας ή ο Ραγκούσης] υλοποιεί σωστά τις αποφάσεις, πρέπει να αναμετρηθούμε με το εξής ερώτημα: «είναι δυνατόν και ο Ρέππας και ο Ραγκούσης να παραμένουν στην κυβέρνηση;». Προφανώς δεν μπορεί και οι δύο να έχουν δίκιο. Ή ο κ. Ρέππας έκανε λάθος  ή ο κ. Ραγκούσης βρίσκεται εν αδίκω.
Και στη μία και στην άλλη περίπτωση δεν μπορεί η υπόθεση να περάσει χωρίς συνέπειες για κάποιον από τους δύο. Αυτό λέει η κοινή λογική, αυτό επιβάλλει η σωστή λειτουργία μιας κυβέρνησης που ισχυρίζεται ότι στέκεται στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων.

Αλλιώς, το μήνυμα που θα σταλεί στην κοινωνία είναι ότι υπάρχουν «μπόσικοι» και αδιάλλακτοι υπουργοί, ότι η εφαρμογή της κεντρικής πολιτικής είναι στη διακριτική ευχέρεια των μελών του υπουργικού συμβουλίου, ότι η κυβέρνηση δεν έχει συνέχεια. Στην παρούσα φάση δεν ενδιαφέρουν τα κίνητρα των δύο υπουργών. Αν, δηλαδή, ο κ.Ρέππας κινήθηκε περισσότερο πολιτικά, αν χάιδεψε αυτιά για να αποφύγει την κοινωνική αναταραχή ή αν ο Γ. Ραγκούσης, χολωμένος εξαιτίας της υποβάθμισής του στην κυβερνητική ιεραρχία,  θέλησε να  «εκδικηθεί» τον μέντορά του Γ. Παπανδρέου, δείχνοντάς του ότι δεν γίνονται μεταρρυθμίσεις χωρίς ανατροπές και συγκρούσεις με κατεστημένα συμφέροντα και συντεχνίες.

Οι ερμηνείες της στάσης τους είναι δευτερεύουσας σημασίας, έχουν να κάνουν με τις ανακατατάξεις στο Παπανδρεικό στρατόπεδο και τις ισορροπίες στο περιβάλλον του πρωθυπουργού. Αφορούν μόνον την κομματική καμαρίλα και τους τροφίμους των γραφείων της Ιπποκράτους. Όχι όμως τη χώρα. Ο Γ. Παπανδρέου είναι μεν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ωστόσο πρωτίστως είναι πρωθυπουργός της Ελλάδας. Και  οφείλει να συμπεριφερθεί ως πρωθυπουργός. Να επικροτεί όταν χρειάζεται και να αποδοκιμάζει όταν απαιτείται. Διαφορετικά αυτοακυρώνεται.

Εκ της θέσεως του, λοιπόν, είναι υποχρεωμένος να επέμβει, στηρίζοντας είτε την τακτική Ρέππα είτε την τακτική Ραγκούση. Η επιλογή του δεν μπορεί να είναι αναίμακτη. Ένας εκ των δύο υπουργών πρέπει να απομακρυνθεί. Η συντήρηση της υπάρχουσας κατάστασης εξοργίζει τους πάντες, δυναμώνει τις ακραίες τάσεις στο εσωτερικό των ιδιοκτητών ταξί, απειλεί την οικονομία σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο και ενισχύει την εντύπωση ότι ο Γ. Παπανδρέου δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει μια κοινωνική κρίση.

Τάσος Παππάς