"Παρθενορραφή για τη χαμένη τιμή του πολιτικού συστήματος"

Επιχείρηση "καθαρά χέρια" και η αγωνία του συστήματος πριν από τη βίαιη κάθαρση

Στο σκληρό καπιταλισμό, που είναι σκληρός αλλά αποτελεσματικός, οι άνθρωποι το έχουν λύσει  follow the money, λένε. 
Κι έχουν δίκιο.
Άμα θέλεις πραγματικά να βρεις αυτουργούς και ενόχους, μην ψάχνεις πράξεις και νόμους.
Ψάξε κίνητρα και αποτελέσματα. 
Εν ολίγοις: ψάξε το χρήμα.
Για πάρα πολλά χρόνια, η βασική μέθοδος να ξεγλιστράνε κόμματα, πολιτικοί, εξαρτήματα ...
...και συμπαρομαρτούντα του κομματισμού ήταν διάχυση της ευθύνης. Η υπερ-αυστηρότητα στο νόμο και η διαφύλαξη του διάτρητου της εφαρμογής του.
Έφταιγε πάντοτε το σύστημα, η κατάσταση, η ιστορική κληρονομιά της χώρας, η διοίκηση, οι προκάτοχοι, η παραγραφή, η αδυναμία εντοπισμού ευθυνών.  
Έφταιγε πάντοτε κάτι και ποτέ κάποιος.

Με τις νέες ρυθμίσεις για το πόθεν έσχες των πολιτικών, το νόμο περί ευθύνης υπουργών αλλά και τη φοροδιαφυγή δείχνει κάτι να αλλάζει ουσιαστικά. 

Είναι, φυσικά, πολύ δυσάρεστο ότι αυτό συμβαίνει τώρα, υπό την πίεση μιας οργίλης κοινής γνώμης, που ζητάει εξιλαστήρια θύματα, που ζητάει να δει “κάποιον στη φυλακή”, που δεν αξιολογεί αλλά απαιτεί έναν περισσότερο συμβολικό καταλογισμό ευθυνών, προσωποποιημένων έτσι ώστε να κυλήσουν μερικά κεφάλια στην πλατεία και να ξεσπάσει το μένος του πλήθους για τα δεινά που περνάει και τα άλλα που το περιμένουν.

Μια απολύτως αναγκαία αλλαγή στο “βαθύ σύστημα” γίνεται κάτω από βουκέντρα ενός αγριεμένου λαϊκισμού.
Αυτή η χώρα κάνει πάντοτε ό,τι πρέπει μόνον όταν φτάσει στο μη περαιτέρω.
Το Ασφαλιστικό το πρωτοσυζητήσαμε το 1992, ξανά το 2001 και περνάει με τη σφραγίδα της τρόικας των επιτηρητών μέσα σε τρεις εβδομάδες.
Την τελευταία δεκαετία αναθεωρήθηκε όχι μία, αλλά δύο φορές το Σύνταγμα της χώρας, το 2001 και το 2008.
Και τα κόμματα που σήμερα τρέχουν και δεν φτάνουν απέτυχαν να κάνουν πρόπερσι αυτό που σήμερα, σχεδόν πανικόβλητα μπροστά στην επαπειλούμενη κατάρρευση, προσπαθούν να προλάβουν μέσα σε λίγες μέρες.
Η εσπευσμένη επιχείρηση αναστήλωσης της κοινωνικής νομιμοποίησης θυμίζει παρθενορραφή για τη χαμένη τιμή του πολιτικού συστήματος.
Έστω κι έτσι.
Αλλά η μετανοημένη εξουσία θα πρέπει να ιδρώσει για να μας πείσει πως δεν άλλαξε μόνο το ντύσιμό της, αλλά ότι άλλαξε πραγματικά ήθη.
freecity.gr