Αν όχι ο Κυριάκος, τότε ποιος;

Είναι ακατανόητο ποιο ακριβώς είναι το αντικείμενο του θορύβου για τις πρόωρες εκλογές. 

Είναι σαν να ξύνονται στην γκλίτσα του τσοπάνη. 

Θέλουν να μας πουν ότι ο κ. Μητσοτάκης κινδυνεύει να χάσει την αυτοδυναμία; 

Διότι τη νίκη του στις εκλογές δεν την αμφισβητούν. 

Ξεκινούν, δηλαδή, το αφήγημα με την παραδοχή ότι δεν μπορούν οι ίδιοι να κερδίσουν τις εκλογές. Θέτουν έτσι ένα δίλημμα στον ελληνικό λαό: Αν όχι ο Κυριάκος, ποιος; ...
Με το που μπαίνει το ερώτημα για το ποιος θα μπορούσε να αντικαταστήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, στο μυαλό του κόσμου έρχεται αυτόματα η σύγκριση με τον Αλέξη Τσίπρα. 

Πώς θα είχε αλήθεια διαχειριστεί ο κ. Τσίπρας την κρίση στον Έβρο; Την πανδημία; Τι συμφωνία θα είχε πετύχει με την Ευρώπη για το Ταμείο Ανάκαμψης; 

Τις απαντήσεις τις γνωρίζουμε όλοι και είναι αυτές που οδηγούν τους πολίτες να επιλέξουν στις δημοσκοπήσεις με … σοβιετικά ποσοστά τον κ. Μητσοτάκη ως καταλληλότερο πρωθυπουργό για τη χώρα.

Υπάρχει φθορά για την κυβέρνηση. Σύμφωνοι! Υπάρχουν θέματα που θα μπορούσαν να τα έχουν διαχειριστεί καλύτερα. Γι αυτό δεν χωράει αμφιβολία. Και ακόμη η απλή αναλογική δημιουργεί συνθήκες χαλαρής ψήφου για τις πρώτες εκλογές. Και σε αυτό θα συμφωνήσουμε. Εκεί που αρχίζουμε να μην καταλαβαίνουμε είναι όταν αναλύουμε τη στρατηγική των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Αν παρουσίαζαν πολιτικές θέσεις και απαντούσαν στα καθημερινά προβλήματα των πολιτών, τότε θα είχε ένα νόημα να προσπαθούν να προκαλέσουν πρόωρες εκλογές. Αλλά, τώρα; Το μόνο που καταφέρνουν είναι να ενισχύουν τον κ. Μητσοτάκη και να βοηθούν την κυβέρνησή του να κρύψει τις αδυναμίες της.

Υπάρχει, πάντως, λογική πίσω από απ’ όλο αυτό το σκηνικό. 

Ο κ. Τσίπρας ξέρει από τώρα ότι θα χάσει και την επόμενη εκλογική μάχη, όποτε κι αν αυτή γίνει. Προσπαθεί, λοιπόν, να διαχειριστεί την ήττα και κυρίως τις πιθανές αντιδράσεις στο εσωτερικό του κόμματος του. Ξεκινάει τον πόλεμο, επειδή ξέρει ότι σε περίοδο πολέμου επιτρέπονται τα πάντα! Οι «εσωτερικοί εχθροί» εξομοιώνονται με τους πολιορκητές της πόλης και «εκτελούνται» με συνοπτικές διαδικασίες. Κι αυτό είναι το πρόβλημα του Αλέξη Τσίπρα! Η εσωκομματική αντιπολίτευση! Ξέρει ότι μία νέα ήττα στις εκλογές, η οποία θα έρθει νομοτελειακά, θα προκαλέσει θέμα αλλαγής ηγεσίας. Αυτό προσπαθεί να προλάβει, την αποκαθήλωσή του. Και γι αυτό προετοιμάζει το έδαφος για να εκκαθαρίσει τους αντιπάλους του ή έστω να τους απειλήσει με αυτό. Και ως τελευταία γραμμή άμυνας κρατάει την εκλογή του προέδρου από τη βάση.

Στο ΚΙΝΑΛ έχουν κάθε λόγο να ζουν στον ρυθμό των πρόωρων εκλογών. Με τη δημόσια συζήτηση να παραμένει επιφανειακή, εξυπηρετείται απόλυτα ο νέος αρχηγός Νίκος Ανδρουλάκης. Σε ένα στείρο κλίμα αντιπαράθεσης δεν είναι υποχρεωμένος να συζητά. Είναι αρκετό να κάνει ό,τι και σήμερα: Τίποτα! Και μέχρι στιγμής αυτή η επιλογή του έχει βγει!

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξέρει ότι βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση και ότι αυτό που πρέπει να κάνει είναι να θυμίζει στον κόσμο ποιος είναι ο ίδιος και ποιοι είναι οι αντίπαλοί του. 

Δεν ήταν τυχαία η αντίδρασή του στην περίπτωση του Σπήλιου Λιβανού. Το πολιτικό ένστικτό του λειτούργησε άμεσα, αρπάζοντας την «ευκαιρία». Θύμισε στους ψηφοφόρους για ποιόν λόγο τον επέλεξαν και αυτόματα τους έθεσε το ερώτημα: «Αν όχι εγώ, τότε ποιος άλλος είναι καλύτερος για πρωθυπουργός»;

Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι θα πάμε αύριο σε εκλογές ή το Φθινόπωρο. Η ημερομηνία των εκλογών θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες. Ο πρωθυπουργός χρειάζεται χρόνο για να δείξει στην κοινωνία πως θα αποδώσουν οι πολιτικές του στην Οικονομία. Και επιπλέον, το κύμα της ακρίβειας, ως απόρροια της ενεργειακής κρίσης, δεν πρόκειται να τελειώσει μέχρι το Φθινόπωρο. 

Αντίθετα, η αντιπολίτευση χρειάζεται άμεσα εκλογές. Ο Αλέξης Τσίπρας για να μη δώσει χρόνο στους εσωκομματικούς του αντιπάλους και ο Νίκος Ανδρουλάκης για να μην ξεφουσκώσει δημοσκοπικά. 

Κι εδώ βρίσκεται το οξύμωρο του πράγματος. Η τακτική τους βοηθάει τον κ. Μητσοτάκη και βλέποντάς το κανείς απ' αυτή τη σκοπιά μπορεί να τη χαρακτηρίσει παράλογη. Στο τέλος, όμως, εξυπηρετούν, τόσο ο κ. Τσίπρας όσο και ο κ. Ανδρουλάκης, δικά τους μικροκομματικά συμφέροντα. Από αυτή την πλευρά έχουν δίκιο. 

Μπορεί να κερδίζει ο πολιτικός τους αντίπαλος, ο κ Μητσοτάκης, αλλά κερδίζουν κάτι και οι ίδιοι. Το πιο πιθανό σενάριο, πάντως, είναι να πάει ο κ. Μητσοτάκης μέχρι το τέλος και να εξαντλήσει και το τελευταίο περιθώριο που του δίνει το Σύνταγμα.

Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr