Διασπαστείτε να τελειώνουμε...
Αυτό που συμβαίνει επί ΣΥΡΙΖΑ δεν το έχει ξαναζήσει η χώρα.
Τσίπρας και Λαφαζάνης παίζουν πολιτικά παιχνιδάκια για το ποιος θα πάρει τη "ρετσινιά" του διασπαστή και το ποιος θα κρατήσει την "σφραγίδα" του κόμματος. Έχουν μείνει στη νοοτροπία του 3% και σε πρακτικές φοιτητικού αμφιθεάτρου.
- Εσύ θα φύγεις και θα διασπάσεις το κόμμα αφού δεν ψηφίζεις τη συμφωνία
- Και γιατί να φύγω εγώ; Να με διώξεις εσύ και να είσαι ο υπεύθυνος της διάσπασης. – Και γιατί να σε διώξω εγώ, να φύγεις εσύ....
Κάπως έτσι θα μπορούσε να αποδωθεί ο κομματικός διάλογος Τσίπρα και Λαφαζάνη, οι οποίοι έχουν επιδοθεί σε παιχνίδι εντυπώσεων όπως η γνωστή "κολοκυθιά" των παιδικών μας χρόνων. Μόνο που εδώ διακυβεύονται πολύ σημαντικά ζητήματα, όπως η πορεία της χώρας, το μέλλον της στην Ευρωζώνη, η δυνατότητα επιβίωσης και αναθέρμανσης της οικονομίας της, καθώς και η κυβερνησιμότητα.
Λειτουργούν χωρίς να συνειδητοποιούν ότι κανείς στην κοινωνία δεν ενδιαφέρεται για την ενότητα ή μη του ΣΥΡΙΖΑ. Τι νομίζουν; Ότι κυβερνούν εξ ονόματος του παλαιού μικρού περιθωριακού κόμματος που μόλις και μετά βίας κατάφερνε να εξασφαλίσει τη θέση του στο Κοινοβούλιο και των ελάχιστων υποστηρικτών του; Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουν ότι η στροφή στον ρεαλισμό πρέπει να ολοκληρωθεί και ότι λογαριασμό πλέον δεν δίνουν στο... καφενείο, αλλά σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό.
Εκείνοι που έδωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ τη δυνατότητα να κυβερνήσει τη χώρα δεν έχουν καμία σχέση με το παλαιό ΚΚΕ Εσωτερικού. Δεν διακατέχονται από τις ιδεοληψίες και τις παλαιοκομματικές δολοπλοκίες μιας σταλινικής νοοτροπίας. Τους αφήνει αδιάφορους η εσωτερική διαμάχη στον ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να ξεγελάστηκαν από τις προεκλογικές μπαρουφολογίες και υποσχέσεις του αντιπολιτευόμενου ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας αγανακτήσει από τους προηγούεμνους κυβερνήτες, μπορεί να πλανεύτηκαν πιστεύοντας ότι η κυβέρνηση έχει σχέδιο στη διαπραγμάτευση, μπορεί να την πάτησαν για ακόμη μία φορά συμμετέχοντας σε ένα δημοψήφισμα – μαϊμού, αλλά δεν έχουν οποιοδήποτε συναισθηματικό δεσμό με τον ΣΥΡΙΖΑ. Σκοτίστηκαν για Συνέδρια και αστείες προτάσεις για εσωκομματικά – ήμαρτον – δημοψηφίσματα.
Εκείνο που τους "καίει" είναι να μπορέσει η κυβέρνηση να προχωρήσει και να υλοποιήσει την επώδυνη -έστω- συμφωνία προκειμένου να υπάρξει "αύριο" έστω και αβέβαιο. Θα ήταν παντελώς αδιάφορα τα παιχνιδάκια εξουσίας, αν δεν έθεταν σε αμφισβήτηση την διακυβέρνηση της χώρας. Γι αυτό και είναι επιτακτική η ανάγκη να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να τραβήξει καθένας τον δρόμο του. Ο κ. Λαφαζάνης να δοκιμάσει τις πολιτικές του δυνάμεις κάτω από μία σημαία με ξεκάθαρη ιδεολογία και ο κ. Τσίπρας να δρομολογήσει ευρύτερες συμμαχίες και συναινέσεις προκειμένου να διασφαλιστεί η πολιτική σταθερότητα. Να αποδείξουν ότι είναι σοβαροί πολιτικοί και όχι ευκαιριακοί αριβίστες.
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
dimitris.papakonstantinou@capital.gr
- Εσύ θα φύγεις και θα διασπάσεις το κόμμα αφού δεν ψηφίζεις τη συμφωνία
- Και γιατί να φύγω εγώ; Να με διώξεις εσύ και να είσαι ο υπεύθυνος της διάσπασης. – Και γιατί να σε διώξω εγώ, να φύγεις εσύ....
Κάπως έτσι θα μπορούσε να αποδωθεί ο κομματικός διάλογος Τσίπρα και Λαφαζάνη, οι οποίοι έχουν επιδοθεί σε παιχνίδι εντυπώσεων όπως η γνωστή "κολοκυθιά" των παιδικών μας χρόνων. Μόνο που εδώ διακυβεύονται πολύ σημαντικά ζητήματα, όπως η πορεία της χώρας, το μέλλον της στην Ευρωζώνη, η δυνατότητα επιβίωσης και αναθέρμανσης της οικονομίας της, καθώς και η κυβερνησιμότητα.
Λειτουργούν χωρίς να συνειδητοποιούν ότι κανείς στην κοινωνία δεν ενδιαφέρεται για την ενότητα ή μη του ΣΥΡΙΖΑ. Τι νομίζουν; Ότι κυβερνούν εξ ονόματος του παλαιού μικρού περιθωριακού κόμματος που μόλις και μετά βίας κατάφερνε να εξασφαλίσει τη θέση του στο Κοινοβούλιο και των ελάχιστων υποστηρικτών του; Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουν ότι η στροφή στον ρεαλισμό πρέπει να ολοκληρωθεί και ότι λογαριασμό πλέον δεν δίνουν στο... καφενείο, αλλά σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό.
Εκείνοι που έδωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ τη δυνατότητα να κυβερνήσει τη χώρα δεν έχουν καμία σχέση με το παλαιό ΚΚΕ Εσωτερικού. Δεν διακατέχονται από τις ιδεοληψίες και τις παλαιοκομματικές δολοπλοκίες μιας σταλινικής νοοτροπίας. Τους αφήνει αδιάφορους η εσωτερική διαμάχη στον ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να ξεγελάστηκαν από τις προεκλογικές μπαρουφολογίες και υποσχέσεις του αντιπολιτευόμενου ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας αγανακτήσει από τους προηγούεμνους κυβερνήτες, μπορεί να πλανεύτηκαν πιστεύοντας ότι η κυβέρνηση έχει σχέδιο στη διαπραγμάτευση, μπορεί να την πάτησαν για ακόμη μία φορά συμμετέχοντας σε ένα δημοψήφισμα – μαϊμού, αλλά δεν έχουν οποιοδήποτε συναισθηματικό δεσμό με τον ΣΥΡΙΖΑ. Σκοτίστηκαν για Συνέδρια και αστείες προτάσεις για εσωκομματικά – ήμαρτον – δημοψηφίσματα.
Εκείνο που τους "καίει" είναι να μπορέσει η κυβέρνηση να προχωρήσει και να υλοποιήσει την επώδυνη -έστω- συμφωνία προκειμένου να υπάρξει "αύριο" έστω και αβέβαιο. Θα ήταν παντελώς αδιάφορα τα παιχνιδάκια εξουσίας, αν δεν έθεταν σε αμφισβήτηση την διακυβέρνηση της χώρας. Γι αυτό και είναι επιτακτική η ανάγκη να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να τραβήξει καθένας τον δρόμο του. Ο κ. Λαφαζάνης να δοκιμάσει τις πολιτικές του δυνάμεις κάτω από μία σημαία με ξεκάθαρη ιδεολογία και ο κ. Τσίπρας να δρομολογήσει ευρύτερες συμμαχίες και συναινέσεις προκειμένου να διασφαλιστεί η πολιτική σταθερότητα. Να αποδείξουν ότι είναι σοβαροί πολιτικοί και όχι ευκαιριακοί αριβίστες.
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
dimitris.papakonstantinou@capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου