Είναι ο λαός διχασμένος, αποπροσανατολισμένος, απαθής ή βαθύτατα διαταραγμένος;
Στρατιές αναλυτών -βαθύτατα διαταραγμένων και αυτών- προσπαθούν να εμβαθύνουν στα αίτια αλλά η αποτυχία τους είναι παταγώδης!
Αυτό που συμβαίνει στη χειμαζόμενη χώρα μας δεν μπορεί να περιγραφεί με όρους λογικής προσέγγισης.
Η πολιτική παλαβομάρα που καθημερινά κατατίθεται στα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά κανάλια, στο κοινοβούλιο και στους δημόσιους χώρους μοιάζει με παραδείγματα σεμιναρίων της ψυχιατρικής...
επιστήμης. Και μάλιστα σεμιναρίων που γίνονται μέσα σε ένα ετοιμόρροπο και καιόμενο κτήριο! Οι φλόγες εισέβαλαν και κατακαίγουν τις κουρτίνες των παραθύρων αλλά η ανάλυση συνεχίζεται ακάθεκτη, μία και κανείς δεν σκέφτεται να αρπάξει έναν κουβά με νερό, να καταβρέξει πρώτα τον εαυτό του και έπειτα να σβήσει την φωτιά!
Αυτή είναι η πολιτικοοικονομική εικόνα της χώρας... Μία, απίστευτα ακραία ανεπάρκεια πολιτικής αλλά –κυρίως– πολιτικών, που αδυνατούν να ασχοληθούν με το δάσος και βουρλίζονται γύρω από το δένδρο! Και μαζί με αυτούς έναν λαό που ζαλισμένος από τις απανωτές σφαλιάρες, αναζητά έναν αρχηγό για να εναποθέσει επάνω του τις όποιες ελπίδες έχουν απομείνει. Αμ δε...! Οι χώρες δεν σώζονται με αυτόν τον τρόπο όπως συνέβαινε παλιά. Ή τουλάχιστον δεν σώζονται μέσα στο παγκοσμιοποιημένο σήμερα με τις συνταγές του παρελθόντος. Ούτε σώζονται με διαταραγμένους και αποπροσανατολισμένους λαούς. Ο γάιδαρος μπορεί να πετάει στις κορεάτικες και αφρικανικές δικτατορίες αλλά στη χώρα μας κρατιέται ακόμη στα πόδια του. Κανένας αρχηγός –όπως παλιά– δεν μπορεί πλέον να ανατρέψει μια πραγματικότητα όση ελπίδα λαού και αν κουβαλάει στην πλάτη του. Οι ποδηγέτες των λαών, ιδιαίτερα στον δικό μας ευρωπαϊκό χώρο, έχουν εκλείψει ανεπίστρεπτα. Οι λαϊκιστές μπορεί να διανύουν μία περίοδο ανάτασης αλλά όλα δείχνουν ότι οι μικρές τους επιτυχίες είναι –ή θα είναι– συγκυριακές.
Οι τρομπέτες της έγερσης θα πρέπει να ηχήσουν πρώτα στα αυτιά των πολιτών. Οι πολίτες θα πρέπει να επιστρατεύσουν τα ένστικτα και τις λογικές τους τις ανθρώπινες. Δεν υπάρχει κρίση σε ένα λαό που κινείται σε επίπεδα συγκρότησης. Δεν υπάρχει ούτε πόλεμος ούτε όπλα. Δεν υπάρχουν ούτε θύματα ούτε θύτες. Και φυσικά δεν υπάρχουν ούτε δολοφόνοι ούτε εκβιαστές. Εμείς (τα θύματα). Οι άλλοι (εκβιαστές, δανειστές, τοκογλύφοι)... Και οι πολίτες υποστηρικτές των "εμείς" και των "άλλων"... Πιο παρωχημένη και πολιτικά ερασιτεχνική αντιμετώπιση δεν υπήρξε ποτέ... Ο κόσμος άλλαξε χρόνια τώρα. Και εμείς στη πιο δύσκολη καμπή της κοινωνικοοικονομικής μας ζωής επεξεργαζόμαστε συνταγές ξεπερασμένες.
Σε ένα πόλεμο είναι ηττοπαθές να επιλέγεις το ρόλο του θύματος. Η χώρα απέναντι σε εκβιασμούς, επιθέσεις, υπεροπλίες, χούντες και πραξικοπήματα έχει ιστορικά καθαρή παράδοση αντίστασης. Δεν διαλέγει ποτέ να είναι θύμα! Επιλέγει την συνεννόηση, την συνεργασία, την μετωπική και αποφασιστική επιχειρηματολογία, την πειθώ, την συνθηκολόγηση... Ποτέ όμως την θυματοποίηση της!
Οι Έλληνες είναι ένας φοβερός λαός ο οποίος παρά τα μόνιμα χαϊδολογήματα που του επιδαψιλεύει ο πολιτικός κόσμος, εκείνος είναι εθισμένος –περιέχεται στο DNA του– να επιλέγει όχι με βάση την λογική του αλλά το θυμικό του. Δεν επιλέγει αυτόν που επιθυμεί, αλλά απορρίπτει αυτόν που είναι απέναντι. Δεν ψηφίζει αυτόν στον οποίο ελπίζει. Απλά μαυρίζει αυτόν που θεωρεί ότι τον έβλαψε. Το θυμικό και η λογική, πολλά ιστορικά χρόνια τώρα είναι έννοιες ασυμβίβαστες, μόνιμα διαζευγμένες και φανερά διαταραγμένες. Χρόνια πολλά ο Έλληνας ψήφιζε την ΝΔ για να μην έρθει ποτέ το ΠΑΣΟΚ και –τούμπαλιν– ψήφιζε το ΠΑΣΟΚ για να μην έρθει ποτέ η επάρατη Δεξιά!
Στη ζωή μας με το πέρασμα του χρόνου, μπήκε το internet, η μεγαλύτερη επανάσταση από καταβολής του ανθρώπου, πιο πάνω ακόμα και από την ανακάλυψη του ηλεκτρισμού, της πενικιλίνης και πολλών άλλων σημαντικών επιτευγμάτων. Οι άνθρωποι επικοινωνούν ο ένας με τον άλλον με ταχύτητες ζαλιστικές. Τα σύνορα καταργήθηκαν και αυτό που λέμε παγκοσμιοποίηση είναι μία σκέπη πραγματικότητας που και αυτή έχει τα καλά και τα κακά της. Η ανάγκη για συνεργατική αντίληψη, για σύμπλευση συμφερόντων, για συνεννόηση και αδελφοσύνη, για συλλογική προσπάθεια, είναι πλέον κάτι παραπάνω από αδήριτη. Ποιος νοιάζεται για κόμματα, κομματικές διαδικασίες, εσωκομματικές τριβές. Ποιος νοιάζεται για αρχηγούς, υπαρχηγούς και κομματικές ιδεοληψίες... Όλοι περιμένουν το αποτέλεσμα και όχι τις διαδικασίες.Όσο πιο γρήγορα συμβεί αυτό τόσο καλυτέρα για τον τόπο...Του Νίκου Ρίζου
* Ο κ. Νίκος Ρίζος είναι δημοσιογράφος
επιστήμης. Και μάλιστα σεμιναρίων που γίνονται μέσα σε ένα ετοιμόρροπο και καιόμενο κτήριο! Οι φλόγες εισέβαλαν και κατακαίγουν τις κουρτίνες των παραθύρων αλλά η ανάλυση συνεχίζεται ακάθεκτη, μία και κανείς δεν σκέφτεται να αρπάξει έναν κουβά με νερό, να καταβρέξει πρώτα τον εαυτό του και έπειτα να σβήσει την φωτιά!
Αυτή είναι η πολιτικοοικονομική εικόνα της χώρας... Μία, απίστευτα ακραία ανεπάρκεια πολιτικής αλλά –κυρίως– πολιτικών, που αδυνατούν να ασχοληθούν με το δάσος και βουρλίζονται γύρω από το δένδρο! Και μαζί με αυτούς έναν λαό που ζαλισμένος από τις απανωτές σφαλιάρες, αναζητά έναν αρχηγό για να εναποθέσει επάνω του τις όποιες ελπίδες έχουν απομείνει. Αμ δε...! Οι χώρες δεν σώζονται με αυτόν τον τρόπο όπως συνέβαινε παλιά. Ή τουλάχιστον δεν σώζονται μέσα στο παγκοσμιοποιημένο σήμερα με τις συνταγές του παρελθόντος. Ούτε σώζονται με διαταραγμένους και αποπροσανατολισμένους λαούς. Ο γάιδαρος μπορεί να πετάει στις κορεάτικες και αφρικανικές δικτατορίες αλλά στη χώρα μας κρατιέται ακόμη στα πόδια του. Κανένας αρχηγός –όπως παλιά– δεν μπορεί πλέον να ανατρέψει μια πραγματικότητα όση ελπίδα λαού και αν κουβαλάει στην πλάτη του. Οι ποδηγέτες των λαών, ιδιαίτερα στον δικό μας ευρωπαϊκό χώρο, έχουν εκλείψει ανεπίστρεπτα. Οι λαϊκιστές μπορεί να διανύουν μία περίοδο ανάτασης αλλά όλα δείχνουν ότι οι μικρές τους επιτυχίες είναι –ή θα είναι– συγκυριακές.
Οι τρομπέτες της έγερσης θα πρέπει να ηχήσουν πρώτα στα αυτιά των πολιτών. Οι πολίτες θα πρέπει να επιστρατεύσουν τα ένστικτα και τις λογικές τους τις ανθρώπινες. Δεν υπάρχει κρίση σε ένα λαό που κινείται σε επίπεδα συγκρότησης. Δεν υπάρχει ούτε πόλεμος ούτε όπλα. Δεν υπάρχουν ούτε θύματα ούτε θύτες. Και φυσικά δεν υπάρχουν ούτε δολοφόνοι ούτε εκβιαστές. Εμείς (τα θύματα). Οι άλλοι (εκβιαστές, δανειστές, τοκογλύφοι)... Και οι πολίτες υποστηρικτές των "εμείς" και των "άλλων"... Πιο παρωχημένη και πολιτικά ερασιτεχνική αντιμετώπιση δεν υπήρξε ποτέ... Ο κόσμος άλλαξε χρόνια τώρα. Και εμείς στη πιο δύσκολη καμπή της κοινωνικοοικονομικής μας ζωής επεξεργαζόμαστε συνταγές ξεπερασμένες.
Σε ένα πόλεμο είναι ηττοπαθές να επιλέγεις το ρόλο του θύματος. Η χώρα απέναντι σε εκβιασμούς, επιθέσεις, υπεροπλίες, χούντες και πραξικοπήματα έχει ιστορικά καθαρή παράδοση αντίστασης. Δεν διαλέγει ποτέ να είναι θύμα! Επιλέγει την συνεννόηση, την συνεργασία, την μετωπική και αποφασιστική επιχειρηματολογία, την πειθώ, την συνθηκολόγηση... Ποτέ όμως την θυματοποίηση της!
Οι Έλληνες είναι ένας φοβερός λαός ο οποίος παρά τα μόνιμα χαϊδολογήματα που του επιδαψιλεύει ο πολιτικός κόσμος, εκείνος είναι εθισμένος –περιέχεται στο DNA του– να επιλέγει όχι με βάση την λογική του αλλά το θυμικό του. Δεν επιλέγει αυτόν που επιθυμεί, αλλά απορρίπτει αυτόν που είναι απέναντι. Δεν ψηφίζει αυτόν στον οποίο ελπίζει. Απλά μαυρίζει αυτόν που θεωρεί ότι τον έβλαψε. Το θυμικό και η λογική, πολλά ιστορικά χρόνια τώρα είναι έννοιες ασυμβίβαστες, μόνιμα διαζευγμένες και φανερά διαταραγμένες. Χρόνια πολλά ο Έλληνας ψήφιζε την ΝΔ για να μην έρθει ποτέ το ΠΑΣΟΚ και –τούμπαλιν– ψήφιζε το ΠΑΣΟΚ για να μην έρθει ποτέ η επάρατη Δεξιά!
Στη ζωή μας με το πέρασμα του χρόνου, μπήκε το internet, η μεγαλύτερη επανάσταση από καταβολής του ανθρώπου, πιο πάνω ακόμα και από την ανακάλυψη του ηλεκτρισμού, της πενικιλίνης και πολλών άλλων σημαντικών επιτευγμάτων. Οι άνθρωποι επικοινωνούν ο ένας με τον άλλον με ταχύτητες ζαλιστικές. Τα σύνορα καταργήθηκαν και αυτό που λέμε παγκοσμιοποίηση είναι μία σκέπη πραγματικότητας που και αυτή έχει τα καλά και τα κακά της. Η ανάγκη για συνεργατική αντίληψη, για σύμπλευση συμφερόντων, για συνεννόηση και αδελφοσύνη, για συλλογική προσπάθεια, είναι πλέον κάτι παραπάνω από αδήριτη. Ποιος νοιάζεται για κόμματα, κομματικές διαδικασίες, εσωκομματικές τριβές. Ποιος νοιάζεται για αρχηγούς, υπαρχηγούς και κομματικές ιδεοληψίες... Όλοι περιμένουν το αποτέλεσμα και όχι τις διαδικασίες.Όσο πιο γρήγορα συμβεί αυτό τόσο καλυτέρα για τον τόπο...Του Νίκου Ρίζου
* Ο κ. Νίκος Ρίζος είναι δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου