Η απαιδεία γέννησε την Χρυσή Αυγή

Ασφαλώς το πρόβλημα δεν είναι οι λίγες εκατοντάδες των γνήσιων νεοναζιστών, αλλά οι τέσσερις και κάτι εκατοντάδες χιλιάδες της εκλογικής τους βάσης, που δεν είναι νεοναζιστές. 

Μεταξύ αυτών, το ποσοστό των νέων δεν είναι αμελητέο. Ο κόσμος αυτός είναι από τα γνησιώτερα τέκνα της Μεταπολιτεύσεως. 

Είναι καρπός της παιδείας που αυτή τους έδωσε (πλήρης απουσία θετικών προτύπων, χαμηλό έως ανύπαρκτο επίπεδο μόρφωσης, επιβράβευση της ιδιοτέλειας κτλ), 

είναι καρπός του φόβου που αυτή ενστάλαξε στις... ψυχές των ανθρώπων τους οποίους αμέλησε να προετοιμάσει επαρκώς για να αντιμετωπίσουν το αύριο, 

είναι καρπός μιας πολιτικής που επί δεκαετίες απαξίωσε –αν δεν επιχείρησε να εξευτελίσει– ο,τιδήποτε είχε σχέση με πατρίδα και Ελληνισμό, εκ μέρους δε ανθρώπων που ανήγαγαν σε δόγμα τον αμοραλισμό και την περιφρόνηση για τα κοινά.

Αμορφωσιά συν φόβος μπροστά στο άφιλο αύριο, συν συνείδηση μίας κατ’ επανάληψιν εθνικής ταπεινώσεως, σε συνδυασμό με το εντελώς ανυπόληπτο συλλογικά της πολιτικής ηγεσίας (ενίοτε και το προδοτικό), ιδού τι γέννησε την Χρυσή Αυγή. Με μια λέξη δηλαδή: απελπισία. 

Το σύμπλεγμα κατωτερότητας και μειονεξίας αντιστρεφόμενο γεννά την βία. Αυτός είναι ο λόγος που καταφεύγουν στο σχήμα αυτό και βρίσκουν εκεί ιδεολογική στέγη τόσοι νέοι.

Ο συστηματικά καταπατημένος, ταπεινωμένος πατριωτισμός τους, σε συνδυασμό με την ανομολόγητη πλην υπαρκτή μειονεξία τους, αντιστρεφόμενος, παίρνει την μορφή είτε του υπερ- Έλληνα (του οποίου λόγω πρωτογονισμού δεν υποψιάζονται την απέραντη κακομοιριά, δεδομένου ότι ουδεμία σχέση έχει το είδωλό τους με την ιστορική πραγματικότητα) είτε –όπερ χειρότερο– καταφεύγουν στην λατρεία του υπερ-εθνικισμού, και των «στρατιωτικών» αρετών όπως της υπακοής, της πειθαρχίας, της ισχύος, της ωμής βίας κατά παντός αντιπάλου κτλ. Ποιός θα σκύψει πάνω στις φοβισμένες αυτές, άρρωστες και μυριάκις προδομένες ψυχές, ποιός θα δώσει νόημα στην ατέρμονη δοκιμασία τους καθώς και έναν τουλάχιστον κόκκο ελπίδας; Πάντως όχι κάποιος πολιτικός!

Το συναίσθημα της κοινωνίας είναι μετέωρο. Μετά την πτώση της βασιλείας, το τέλος της δικτατορίας και την δύση των μεγάλων Αρχηγών, ο κόσμος δεν έχει πού να ακουμπήσει το συναίσθημά του, δεν έχει πιά ποιόν ν’ αγαπήσει, ποιόν να εμπιστευθεί. Δεν είμαστε δυτικοί ή βόρειοι. Είμαστε ένας βαθειά συναισθηματικός λαός, με κάτι το αφοπλιστικά παιδικό ενίοτε και παιδαριώδες, που είναι ίσως αυτό που μας κάνει ευκολόπιστους, καθώς και να χαλούμε τόσο εύκολα. Το γεγονός δε ότι θεωρούμε υπαίτιους και υπόλογους της σημερινής δυστυχίας μας (που για τους νέους είναι – ή φαίνεται – ως καταδίκη όλης τους της ζωής ) συλλήβδην όλους τους πολιτικούς, κυριολεκτικά μας εξαγριώνει και μετατρέπει την στέρηση αυτήν σε μίσος, σε οργισμένη απαίτηση τιμωρίας, τιμωρίας ακόμη και με την πιό βίαιη μορφή. Σ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο βυθιζόμαστε.

Η κρίση αποκάλυψε μία παθογένεια, τα αίτια της οποίας μας πηγαίνουν πίσω στα 1981 αν όχι στα 1974. Γι’ αυτό και λέω ότι η Χρυσή Αυγή είναι το γνήσιο παιδί της Μεταπολιτεύσεως. Είναι τραγικό να έχεις φθάσει στο σημείο που οι επιλογές σου να είναι ανάμεσα στους ψεύτες/φαύλους/κλέφτες (και εν πολλοίς εγκληματίες), στους ναζί και στους κομμουνιστές! Θα αποσυμφόριζε κάπως τα πράγματα, μειώνοντας την πόλωση και απαλύνοντας το ένα τουλάχιστο άκρο, η ύπαρξη κόμματος λαϊκής πατριωτικής δεξιάς, κάτι σαν το παλιό Λαϊκό κόμμα. Αλλά και αυτό απαιτεί αναστήματα που δεν τα βλέπω και θα δεχθεί, είμαι βέβαιος – αν ποτέ βρεθούν αυτά και είναι σε θέση όντως να ωφελήσουν τον τόπο – τις καταιγιστικές ομοβροντίες του συστήματος.

Κατά την γνώμη μου, το βάρος θα πρέπει να ριχθεί σε δύο επίπεδα. 

Το βαθύτερο και το πιο θεμελιώδες είναι εκείνο της παιδείας. 

Δεν αναφέρομαι μόνο στην παροχή γνώσεων, αλλά κυρίως στο σύστημα εκείνο που θα μεταβάλλει το άτομο που έχει ως κέντρο του παντός τον εαυτόν του (= ο άνθρωπος των δικαιωμάτων), σε άτομο ανοικτό στον άλλο και πρόθυμο να συμμερισθεί τον πόνο του (ο άνθρωπος του καθήκοντος) με όποιες ευθύνες και βάρη αυτό συνεπάγεται. 

Αυτή η μεταστροφή ίσως να μην χρειάζεται τιτάνες, αλλά απλά το καλό παράδειγμα. Αρχίζοντας από τους γονείς και καταλήγοντας στην κορυφή της κοινωνίας. Έτσι μόνο θα ημερέψουν οι άνθρωποι. 

Αντί αυτού έχομε τις οριζόντιες περικοπές, την καταφορολόγηση, τις κατασχέσεις, την κρατική αυθαιρεσία, ένα δηλαδή καθεστώς στυγνής βίας και πλήρους αναλγησίας, που λίγο διαφέρει από την ωμότερη κυβέρνηση κατοχής. Κι όλα αυτά ενώ, για κάποιους πολύ κοντά στα πράγματα, η γιορτή συνεχίζεται σε αμείωτους ρυθμούς. Σε ένα άλλο επίπεδο, είναι σαφές ότι πρέπει να επιδιώξομε, ει δυνατόν χωρίς κάποιας μορφής εκτροπή, την πλήρη Συνταγματική Μεταρρύθμιση, που να τοποθετήσει την πολιτική ζωή σε νέες, υγιείς βάσεις, και να παραδώσει τα ηνία σε νέα και άφθαρτα πρόσωπα, που θα προέλθουν από τις εφεδρείες των εμπροσθοφυλακών της κοινωνίας. Αλλά νομίζω πως παραληρώ!

Ένα άλλο σημείο που με τρομάζει είναι το ψέμμα, στο οποίο καταφεύγουν οι πάντες, από το ένα άκρο στο άλλο του πολιτικού κόσμου. 

 Δεν μας ενδιαφέρει το πρόβλημα, αλλά μόνον η επικοινωνιακή εκμετάλλευσή του, συγκαλύπτοντας, αποκρύπτοντας και παραποιώντας. Κατέβηκα στην αντιφασιστική διαδήλωση που ούτως ει άλλως γινόταν στην γειτονιά μου. Δεν ήσαν παραπάνω από 8.000 παιδάκια, με μαύρα πουκάμισα σε ένδειξη πένθους για τον αδικοσκοτωμένο, και τα οποία κράδαιναν πανώ και κραύγαζαν συνθήματα όπου το αντιφασιστικό μένος συγχεόταν με το αντιμνημονιακό και το αντικυβερνητικό. Ένας αχταρμάς απελπιστικής κενότητας. Οι τίτλοι των εφημερίδων την επομένη μιλούσαν όλοι περί κοσμοπλημμύρας! Τηλεφώνησα σε φίλο εκδότη, ημι-αριστερής εφημερίδας για να τον ψέξω, διότι αντί να καυτηριάσει την πλήρη απουσία δημοκρατικών και ανθρωπιστικών ανακλαστικών στην κοινωνία μας, κατέφυγε και αυτός στην εύκολη λύση: το ψέμμα. Το μόνο τελικώς που δεν είναι ψέμμα είναι οι 4.000 αυτοκτονίες, είναι οι στρατιές των αστέγων και των ζητιάνων, είναι το 1.500.000 των ανέργων, είναι η σωρευμένη Ανάγκη, που είναι τόση ώστε δεν αντιμετωπίζεται.

Κι ενώ η κοινωνία παραπατά, η κυβέρνηση βάλθηκε να καταστρέψει και τα τελευταία ερείσματα σταθερότητας, που είναι η ακίνητη περιουσία. 

Σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει σε άλλες χώρες, η Ελλάδα είναι μια χώρα μικροϊδιοκτητών. 

Τούτο οφείλεται αφ’ ενός στον ατομικισμό μας και αφ’ ετέρου στην χρόνια αστάθεια που παρατηρείται στον τόπο μας, καθώς και στην αυθαιρεσία και την αρπακτικότητα του κράτους. 

Τέλος στην πλήρη απουσία ουσιαστικής εκ μέρους του φροντίδας του πολίτη στους καίριους τομείς της παιδείας, της προνοίας και της ασφάλειας. 

 Θυμίζω ότι ηγέτες άλλου βεληνεκούς, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1931 (διεθνής οικονομική κρίση) και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (ανόρθωση μετά την πολεμική δεκαετία) επέλεξαν την αντιπαροχή και επομένως την απόκτηση ακίνητης περιουσίας από τον μέσο Έλληνα ως ΤΟ μέσον για να αποτρέψουν την πλήρη προλεταριοποίηση του λαού και επομένως την επικράτηση των άκρων. Αυτή η μέση τάξη, δηλαδή το 70% τουλάχιστον του πληθυσμού, είναι που στηρίζει την δημοκρατία, την τάξη και την σταθερότητα. 

Από συμφέρον, συμφέρον όμως που ταυτίζεται με εκείνο της χώρας, μίας χώρας η ηγεσία της οποίας κυριολεκτικά δίδαξε τους κατοίκους της πώς να περιφρονούν τους θεσμούς. 

Χωρίς υλικό έρμα, χωρίς πίστη στους κρατικούς θεσμούς και με κλονισμένη και γι’ αυτόν τον λόγο την οικογένεια, σε περιβάλλον δε ψυχικό και υλικό καταστροφής, πάμε, φοβούμαι, γραμμή στον εμφύλιο! 

Και προς τα εκεί μας σπρώχνει κυβέρνηση υποτίθεται αστική! Αίσχος! 

Και πάλι –για πολλοστή φορά μετά το 1974– αντιφάσκομε. 

Διότι από την μία αγωνιζόμαστε να παραμείνομε στην Ευρώπη, ενώ από την άλλη καταστρέφομε την τάξη εκείνη που είναι η μόνη που υποστηρίζει αυτήν την προσπάθεια!

Αδιέξοδο, αποτέλεσμα τελικώς της απαιδείας της Μεταπολιτεύσεως.

του Κώστα Σταματόπουλου