Του Κυριάκου Μητσοτάκη
Στην πιο κρίσιμη περίοδο για την ελληνική οικονομία και κοινωνία, ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνησή του δείχνουν να μην ξέρουν πού πατούν και πού βρίσκονται.
Η αρχή έγινε με τη «συζήτηση» για τη δημόσια περιουσία.
Αφού κατάλαβαν στην Κυβέρνηση ότι η πολιτική του Μνημονίου απέτυχε κι αφού βύθισαν τη χώρα στην ύφεση χωρίς να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του χρέους, σκέφτηκαν να πουλήσουν ό,τι υπάρχει για να ρεφάρουν.
Τελικά ο Πρωθυπουργός ανέκρουσε πρύμναν και φοβισμένος από τις αντιδράσεις πήγε στην άλλη άκρη μιλώντας ακόμα και για συνταγματικό περιορισμό μη πώλησης δημόσιας γης…
Στο ζήτημα των ημιυπαίθριων, αφού προσπάθησαν να βάλουν στο χέρι 500.000 πολίτες που έσπευσαν να τακτοποιήσουν την πολεοδομική τους εκκρεμότητα ζητώντας τους εκ των υστέρων να πληρώσουν κι άλλα χαράτσια, τσακώθηκαν μεταξύ τους και πήραν άρον άρον πίσω τη ρύθμιση.
Στους 15 μήνες διακυβέρνησης, η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν δίνει όμως μόνο ρεσιτάλ ασυνεννοησίας και αναποτελεσματικότητας αλλά και αναξιοπιστίας.
Το γεγονός ότι ο κ. Παπανδρέου ζητούσε από τον Στρος Καν την παρέμβαση του ΔΝΤ στη χώρα μας ήδη από το Δεκέμβριο του 2009, μπορεί να είναι η είδηση των ημερών, αλλά δεν είναι η ουσία του θέματος.
Το σημαντικό είναι ότι την ίδια περίοδο κορόιδευε τον κόσμο.
Ενώ επέμενε ότι η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη να προσφύγει στο ΔΝΤ και ότι θα τα καταφέρει με τις δικές της δυνάμεις, την ίδια ώρα ζητούσε τη βοήθεια του Ταμείου.
Επέμενε στο προεκλογικό «λεφτά υπάρχουν» και στις προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησής του στη Βουλή τον Οκτώβριο του 2009, υποσχόταν έκτακτο επίδομα αλληλεγγύης, αυξήσεις στους συνταξιούχους του ΟΓΑ, πάγωμα των τιμολογίων των ΔΕΚΟ και άλλα πολλά.
Μεταξύ του «Τιτανικού» και του «πιστολιού στο τραπέζι» η χώρα μας τελικά οδηγήθηκε στη μέγγενη του Μνημονίου.
Αν αυτό δεν χαρακτηρίζεται εμπαιγμός και υποτίμηση της νοημοσύνης των Ελλήνων πολιτών, δεν ξέρω πώς αλλιώς λέγεται.
Ο Πρωθυπουργός, αφού κατάφερε με την πολιτική του να «εμπεδώσει» την εικόνα αναξιοπιστίας της χώρας μας στο εξωτερικό, θυμήθηκε ότι κάτι πρέπει να κάνει για να προσελκύσει ξένες επενδύσεις.
Και ένας από τους πρώτους στον οποίο απευθύνθηκε τον περασμένο Ιούνιο ήταν ο παλιός φίλος της οικογένειάς του, Μουαμάρ Καντάφι.
Θυμίζω ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε χαρακτηρίσει το καθεστώς του ανθρώπου που τις τελευταίες ημέρες έχει αιματοκυλίσει τη Λιβύη για να κρατηθεί την εξουσία, «όχι στρατιωτική δικτατορία, αλλά διακυβέρνηση στα πρότυπα του Δήμου των αρχαίων Αθηναίων»…
Οι θερμοί εναγκαλισμοί του σημερινού Πρωθυπουργού στη σκηνή του Καντάφι και οι εξαγγελίες για δήθεν μεγάλες επενδύσεις στη χώρα μας μάλλον θα είναι το τελευταίο που θα θυμόμαστε από τις σχέσεις με το νότιο γείτονά μας.
Πάντως η έκδηλη αμηχανία της Κυβέρνησης να καταδικάσει απερίφραστα τη βία στη Λιβύη αποδεικνύει και με το παραπάνω τους στενούς δεσμούς του ΠΑΣΟΚ με το καθεστώς.
Δυστυχώς για τη χώρα, έχουμε μια Κυβέρνηση που μέρα με την ημέρα αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων.
Δεν είναι δυνατόν όταν η Κυβέρνηση έχει σαφές πρόβλημα συντονισμού και αποτελεσματικότητας, κάτι που αναγνωρίζεται δημόσια ακόμα και από στελέχη του ΠΑΣΟΚ, στο Υπουργικό Συμβούλιο αντί να δίνονται λύσεις σε προβλήματα, να προβάλλονται μισάωρα βίντεο από το TED και το You Tube…!
Αυτή δεν είναι εικόνα σοβαρής Κυβέρνησης αλλά “παιδικής χαράς”.
Ο Πρωθυπουργός και οι Υπουργοί του μπορεί μέχρι πριν από λίγους μήνες να έκαναν ότι δεν καταλάβαιναν τι συμβαίνει, σήμερα όμως πλέον δεν έχουν καμία δικαιολογία. Η αλλοπρόσαλλη πολιτική τους κινδυνεύει να βυθίσει τη χώρα σε ακόμα βαθύτερη ύφεση και την κοινωνία σε ακόμα μεγαλύτερη κατάθλιψη.
Ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο προχωρά η Κυβέρνηση σε ορισμένες από τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις είναι τόσο άτολμος και χλιαρός, που όχι μόνο χάνουν το πραγματικό τους νόημα αλλά – το σημαντικότερο – δεν θα μπορέσουν τελικά να εφαρμοστούν στην πράξη. Γι΄αυτό πρέπει να προσγειωθούν στην πραγματικότητα και να σοβαρευτούν πριν να είναι πολύ αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου