Γελάστε, γιατί χανόμαστε!

Διανύουμε μέρες Τριωδίου και η κυβέρνηση ανέλαβε «εργολαβικά» με τα… καμώματά της να κάνει του Έλληνες, ακόμη και τους πλέον λυπομανείς και εξ’ υποχονδρίας βαρύθυμους, να μετατρέπουν την αγανάκτησή τους σε μέχρι δακρύων γέλια. 

Η εικόνα της πρόσφατης συνάντησης Παπανδρέου – Μέρκελ τα λέει όλα! Που ήταν οι πρωθυπουργικοί «λεονταρισμοί» των τελευταίων ημερών για τη στάση της Μέρκελ; Αντιθέτως, η εικόνα ήταν εύγλωττη με τον Έλληνα Πρωθυπουργό σε ρόλο οσφυοκάμπτη να ευχαριστεί επανειλημμένως την Καγκελάριο της Γερμανίας…

Κυβερνητικό αλλαλούμ! Θα σκέφτηκαν οι κυβερνώντες ότι άνοιξε το Τριώδιο, οπότε θεώρησαν υποχρέωσή τους να προσαρμόσουν τις πολιτικές τους αντιδράσεις στην… οιστρηλασία και το μπρίο των «προσωπιδοφόρων κατά τας Απόκρεω», όπως έλεγε και ο Σουρής.

Όλοι οι σκεπτόμενοι, όμως, μπροστά σ’ αυτή τη διαλυτική φαιδρότητα της κυβέρνησης και γενικότερα της πολιτικής, που υποθηκεύει το μέλλον του τόπου, τρέπονται σε φυγή.

Και όσοι δεν μπορούν να τραπούν σε φυγή, παραμένουν «ηδονοβλεψίες» των κωμικοτραγικών δρώμενων της πολιτικής μας ζωής. Αυτό που λέει χύδην ο λαός «μπανιστηρτζήδες».

Και η Ελλάδα μετατρέπεται σ’ ένα απέραντο «σαμποδρόμιο» περιγέλαστων πολιτικών διαπληκτισμών και ακκισμών των «καρναβαλιστών της πολιτικής».

Κι αυτό είναι το λιγότερο. Το περισσότερο; Η καθολική έλλειψη σοβαρότητας και η ασέβεια διέπουν την πολιτική ζωή. Η ολιγαρχία των καρναβαλιστών μπορεί να προκαλεί γέλιο, αλλά έχει ανατρέψει την προοπτική του αύριο. Και ο… κοσμάκης του θεάματος βιώνει και διαμορφώνει τη στάση του σ’ ένα κράτος κακό, σκληρό, μονίμως φτωχό. Σ’ ένα κράτος ασυνεπές και αυταρχικό, όπου ο νόμος από προστάτης του πολίτη και της πολιτείας, γίνεται «οσφυοκάμπτης» της φαιδρότητας της πολιτικής.

Έτσι, η… ολιγαρχική δημοκρατία των καρναβαλιστών απιστεί. Ο δε πολίτης τρέπεται και εκτρέπεται οπουδήποτε νομίζει ότι μπορεί να διασφαλιστεί. Και, φυσικά, τρέπεται προς την παρανομία, όταν η νομιμότητα λειτουργεί μόνο για τους αδύναμους. Παρανομία και τύχη έγιναν τα ιδανικά καταφύγια των Ελλήνων. Παρανομία γιατί διδάσκεται επίσημα ως επιτυχημένος τρόπος ζωής. Τύχη δε, γιατί εκφράζει την αναπάντεχη και άκοπη ισχύ.

Το άπιστο κράτος, της ολιγαρχίας των καρναβαλιστών της πολιτικής, συνθέτει όλες τις προϋποθέσεις της αποσύνθεσης. Κι αυτό μεν το συμφέρει στην απιστία του. Κάπως έτσι, όμως, φτιάχνει το δίχτυ του εγκλωβισμού του. Είναι γνωστό, άλλωστε, το πάθημα της… αράχνης. Όταν υφαίνει τον ιστό της για τα έντομα, εκθέτει την παρουσία της στ’ αρπακτικά πουλιά.

Χρειάζεται ένας Σαμψών να ταρακουνήσει το άπιστο κράτος. Όσο ο Σαμψών εξακολουθεί να κοιμάται με τη Δαλιδά του συμβιβασμού και του ωχαδελφισμού, οι «καρναβαλιστές» της πολιτικής θα προκαλούν γέλιο μέχρι δακρύων στους «θεατές» των καμωμάτων τους…

Και το σκηνικό θα παραμείνει αμετάβλητο. Οι μεν πρώτοι θα τροφοδοτούνται παχυλώς από την πολιτική της περιορισμένης ευθύνης και της έλλειψης αυτοσυνείδησης και αυτογνωσίας. Οι δε δεύτεροι θα αρκούνται στα ψιχία της ισχνής ελπίδας και στο… θέαμα των περιγέλαστων αντιδράσεων των ποδηγετών της πολιτικής.

Ποιος από τους κρατούντες, αλήθεια, πέρα από την προσφορά θεάματος προς τους πολίτες, με τις κατά καιρούς αξιογέλαστες ενέργειές τους, γνωρίζει ότι στην πολιτική η αυτοσυνειδησία και η αυτογνωσία πρέπει να αποτελούν μια διαδικασία εσωτερικής πληρότητας;

Και την κατέχουν οι πολιτικοί μόνο με την έννοια της αταλάντευτης προσπάθειας.

Θα διερωτηθείτε, βέβαια, τι σχέση μπορεί να έχουν με την αυτοσυνειδησία και την αυτογνωσία οι πλουτίσαντες από την… επιχείρηση άπιστο κράτος. Η απάντηση είναι αναμφίβολα απλή και δεν επιδέχεται αντίρρηση. Καμμία!

Θα έπρεπε, όμως, να έχουν απόλυτη σχέση. Γιατί η αυτοσυνειδησία είναι μια «κοφτερή» επίγνωση έλλειψης ενός «ούπω οίδα» και ένα κριτήριο για την ποιότητα του ανθρώπινου είναι.

Ο δε βαθμός της γνώσης μετρείται σε αναλογία με το βαθμό της αυτογνωσίας.

Και η άσκηση της πολιτικής είναι δυνατόν να ορισθεί και ως αυτοκριτική, στοιχείο ανύπαρκτο για τα ελληνικά πολιτικά δεδομένα. Και ως αυτοστοχασμός, παράμετρος άγνωστη για τον μέσο Έλληνα πολιτικό. Και ως αυτοέλεγχος, έννοια ασυμβίβαστη με την κυνική λαιμαργία των πολιτικών. Και ως κοπιώδης και καταπονούσα αποστολή, που για ελληνικό πολιτικό περιβάλλον εντοπίζεται στον αδυσώπητο ανταγωνισμό και την ακόρεστη διάθεση για περισσότερα και περισσότερα και ακόμη περισσότερα…

Το άλλο καθήκον κοινωνικού χαρακτήρα της πολιτικής είναι να αγωνιστεί για τον άνθρωπο, που ενταγμένος στα ευρύτερα πλέγματα, απειλείται με βιασμό της ουσιαστικής του ελευθερίας και των δικαιωμάτων του.

Και σίγουρα «καθήκον» της πολιτικής δεν είναι να μετατρέπεται σε… αρένα άγονων και συνήθως αστείων αντιπαραθέσεων, όσο κι αν οι αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις διασκεδάζουν μέχρι γέλωτος και μετά δακρύων τους πολίτες.

Μια τέτοια αντίδραση, όμως, των πολιτικών απαιτεί υπευθυνότητα και ορθή σκέψη. Και η ορθή σκέψη, παρατηρεί ο Πουανκαρέ, είναι ένα αστροπελέκι μέσα σε μία μακρινή νύχτα, αλλά αυτό το αστροπελέκι είναι το παν…

Αυτά τελικά είναι ψιλά γράμματα και ίσως ακατανόητα, θα μου πείτε. Τέτοιες ώρες, τέτοιες σκέψεις, θα συμπληρώσετε…

Άλλωστε, το Τριώδιο άνοιξε. Γελάστε, γιατί χανόμαστε…

ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ