Ανοιχτή επιστολή προς τους Υπουργούς Υγείας:
Ο πρώτος μύθος του ΕΣΥ, είναι ότι δεν υπάρχει νομικό καθεστώς που να κατοχυρώνει το Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Είναι μια ονομασία επικοινωνιακού χαρακτήρα, χωρίς ουσία και περιεχόμενο. Εισήχθη επί εποχής Γιώργου Γεννηματά, για να ικανοποιηθεί το (τότε) κοινό περί δημοσίου χαρακτήρα αίσθημα της νέας ανατέλλουσας τάξης της δεκαετίας του ΄80. Εμπνευστές;
Μια χούφτα νέων και άπειρων γιατρών που ανήκαν στο ΠΑΣΟΚ και είχαν ως βασικό στόχο την προσωπική τους εξέλιξη, και τη δημιουργία κομματικού στρατού υγείας.
Καμία κυβέρνηση έκτοτε, ανεξαρτήτως κόμματος, δεν τόλμησε να το αλλάξει, διότι δυστυχώς όλοι οι ιθύνοντες της υγείας είχαν «μπολιασθεί» με το λαϊκισμό της περιόδου εκείνης.
Ο δεύτερος μύθος του «ΕΣΥ», είναι η «αντιπαλότητα» δημόσιας και ιδιωτικής υγείας.
Η ιδιωτική υγεία γιγαντώθηκε επί ΠΑΣΟΚ.
Τότε έγιναν τα μεγάλα οικονομικά υγειονομικά τραστ.
Έτσι, εξυπηρετήθηκαν, κατά κύριο λόγο, οι συνταξιούχοι γιατροί του ΕΣΥ που παράλληλα με την σύνταξή τους εξασφάλιζαν παχυλές ...αποδοχές.
Με την εξέλιξη όμως της κοινωνίας και τη δημιουργία νέας στρατιάς ανεξαρτήτων γιατρών, που δεν επιθυμούσαν να εργαστούν στο δημόσιο, ξεκίνησε το πανηγύρι της δημόσιας υγείας για να εξασφαλιστεί το μέλλον τους. Αυτό δεν αφορά την πλειοψηφία αλλά τη μειοψηφία. Πολύ «δυναμική» όμως μειοψηφία!
Ο τρίτος μύθος του ΕΣΥ είναι η αξιολόγηση των νοσοκομείων.
Είδαμε ένα πίνακα αξιολόγησης που δημοσιεύτηκε σε εβδομαδιαία εφημερίδα του Σαββάτου, από έρευνα της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας. Δεν βασίζεται σε καμία πρακτική παρά μόνο σε «θεωρητισμούς» ακαδημαϊκού χαρακτήρα. Τι μας λέει; Αυτό που όλοι γνωρίζουμε. Ότι τα νοσοκομεία που έχουν (δήθεν) χαμηλή αξιολόγηση, είναι τα νοσοκομεία αιχμής, οι «ναυαρχίδες» των έκτακτων περιστατικών και των συνεχών εφημεριών. Ευαγγελισμός, ΚΑΤ, Μεταξά, Πατησίων, Ιπποκράτειο Αθηνών και Θεσσαλονίκης, κ.λπ. Το ζητούμενο είναι τι πρέπει να γίνει για να αλλάξει η κατάσταση αυτή; Πολύ απλά.
Πλήρης αυτονόμηση των νοσοκομείων σε επίπεδο διοίκησης και λειτουργίας, κατάργηση διοικητικών συμβουλίων και ορισμός στις διοικήσεις επαγγελματιών υγείας (όχι αναγκαστικά γιατρών).
Αυτόνομοι προϋπολογισμοί και ισολογισμοί.
Τον Οκτώβριο του 2009 τα 105 από τα 130 νοσοκομεία της χώρας εφαρμόζαν διπλογραφικό σύστημα και 26 από αυτά με διεθνή λογιστικά πρότυπα. Περιορισμοί των 7 υγειονομικών περιφερειών μόνο σε θέματα οικονομικών ελέγχων και προμηθειών, ως εντεταλμένες των Υπουργείων Οικονομίας και Υγείας.
Ο τέταρτος μύθος είναι τα χρέη των νοσοκομείων.
Υπάρχουν δύο ειδών χρέη. Τα χρέη-απαιτήσεις των Νοσοκομείων από τα ασφαλιστικά ταμεία και τα χρέη των ίδιων των νοσοκομείων για δωρεάν παροχές υγείας, σύμφωνα με το Νόμο.
Τα πρώτα εγγράφονται στον προϋπολογισμό του Υπουργείου Απασχόλησης.
Τα δεύτερα στον προϋπολογισμό του Υπουργείου Υγείας.
Τα πρώτα αφορούν τους ασφαλισμένους των δημοσίων ασφαλιστικών ταμείων.
Τα δεύτερα τους ανασφάλιστους, τους ανήμπορους και τους μετανάστες, που δεν έχουν ασφάλεια.
Αυτό αποτελεί κομμάτι της «κοινωνικής πολιτικής», δαπανηρό αλλά αναγκαίο. Μια λύση θα ήταν η πρόταση της Λούκας Κατσέλη να καλύπτονται από ιδιωτική ασφάλιση με σύμβαση με το δημόσιο. Τα πρώτα, τα χρέη των ασφαλιστικών ταμείων προς τα νοσοκομεία, μπορούν να λυθούν με την ένταξη στο Υπουργείο Υγείας των υγειονομικών τομέων των ασφαλιστικών ταμείων (ΙΚΑ, κ.λπ.). Κάτι που ζητάει επίμονα κοινοτική οδηγία και κινδυνεύουμε να καταδικαστούμε σε πρόστιμο, αν δεν την εφαρμόσουμε.
Ο πέμπτος μύθος είναι η ανυπαρξία πρωτοβάθμιας φροντίδας Υγείας.
Υπάρχει σχέδιο νόμου που μπήκε πέντε φορές σε δημόσια διαβούλευση επί Ν.Δ., αλλά λόγω πρόωρων εκλογών δεν κατατέθηκε για ψήφιση στη Βουλή. Κάτι που αποφορτίζει τα νοσοκομεία αιχμής, προβλέπει «κάρτα υγείας» με ενιαία κοστολόγηση και νέο τιμολόγιο στη δημόσια και την ιδιωτική υγεία για τα ασφαλιστικά ταμεία, εξασφαλίζει τη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης, προβλέπει θεραπευτικές ομάδες φαρμάκων (ΕΟΦ) και θεραπευτικά διαγνωστικά πρωτόκολλα (ΚΕΣΥ), προβλέπει την επιστροφή ποσοστού της αξίας των συνταγογραφούμενων φαρμάκων (rebate).
Το μόνο θέμα που παρέμενε σε εκκρεμότητα ήταν, αν στα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα, η άδεια λειτουργίας χορηγείται μόνο σε γιατρούς ή αν μπορεί να δοθεί και σε ιδιώτες. Δηλαδή ένας άλλος «ημι-μύθος_ της υγείας, που καθιστά τους επιχειρηματίες «όμηρους» των γιατρών και τους γιατρούς εξαρτώμενους από τους επιχειρηματίες.
Είπαμε, άνοιγμα όλων των κλειστών επαγγελμάτων.
Πέντε «μύθοι της υγείας» που μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, χωρίς επιβάρυνση των δαπανών της υγείας, κάτι που και από νομοθετική άποψη είναι έτοιμο.
Ας κάνουν λοιπόν πράξη την εθνική συνεννόηση στον κατ΄ εξοχήν εθνικό τομέα της υγείας, αρχής γενομένης από τη χθεσινή συνάντηση όλων των υπουργών υγείας της τελευταίας τριακονταετίας, μια πρωτοβουλία του Δημήτρη Αβραμόπουλου και του Ανδρέα Λοβέρδου.
STATESMEN 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου