Και αντί να αναπροσαρμόσουν (αν μπορούν) την αντιπολιτευτική τους τακτική, αφού η νυν δεν εναρμονίζεται με τον σφυγμό του λαού, έχουν επιδοθεί σε αναποτελεσματική... θερμομέτρηση του ΚΙΝΑΛ, ενόψει της εκλογής προέδρου το φθινόπωρο.
Δεν είναι μόνο η αγωνία τους μήπως βγει πρόεδρος ο Λοβέρδος που θα κάνει το ΚΙΝΑΛ… δορυφόρο της ΝΔ, κατά Τσίπρα. Δεν... είναι που δεν μπορούν να προσδιορίσουν ποια στάση θα κρατήσει ο Ανδρουλάκης εάν εκλεγεί. Είναι και που πέφτουν από το ζεστό στο κρύο με κάθε δήλωση ή πολιτική θέση Γεννηματά.
Τη μια ενθουσιάζονται που η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ μιλάει για «προοδευτική διακυβέρνηση», και την άλλη απογοητεύονται. Θεωρούν ότι συμπορεύεται μαζί τους όταν π.χ. αντιδρά στο εργασιακό νομοσχέδιο Χατζηδάκη. Και εκεί που χαίρονται τη βλέπουν απέναντί τους στην ψήφο των αποδήμων.
Εξ αυτών ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι το ΚΙΝΑΛ δεν αποτελεί σταθερό σύμμαχο στη δημιουργία αντικυβερνητικού μετώπου. Και εμείς τολμούμε να θεωρούμε ως λάθος του ΣΥΡΙΖΑ τέτοια στόχευση. Αντικυβερνητικό/αντιδεξιό μέτωπο κορυφής που θα αντισταθμίσει το εν ζωή αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο βάσης, δεν θα επιτύχει.
Ακόμη και το ΚΙΝΑΛ να είχε μαζί του, δεν θα είχε το κόμμα του Γιάνη και το ΚΚΕ. Οι πολιτικές των δύο απέχουν παρασάγγας από εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το ΚΚΕ δεν θα του χάριζε ηγεμονεύουσα θέση σε ένα τέτοιο μέτωπο.
Ως εκ τούτου η ελπίδα του Τσίπρα να μην υπάρξει αυτοδυναμία στις δεύτερες εκλογές (αυτές που θα κάψουν την απλή αναλογική), προκειμένου να σχηματίσει κυβέρνηση, με τα τωρινά δεδομένα αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός. Η εξήγηση απλή: Δεν βγαίνουν τα ποσοστά.
Ούτως ή άλλως είναι μηχανιστική μεταφορά, η προσπάθεια να αντιτάξουν εξισορροπητικά στο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο το αντιδεξιό. Αποτελεί άρνηση αυτογνωσίας.
Δεν είναι μόνο η αγωνία τους μήπως βγει πρόεδρος ο Λοβέρδος που θα κάνει το ΚΙΝΑΛ… δορυφόρο της ΝΔ, κατά Τσίπρα. Δεν... είναι που δεν μπορούν να προσδιορίσουν ποια στάση θα κρατήσει ο Ανδρουλάκης εάν εκλεγεί. Είναι και που πέφτουν από το ζεστό στο κρύο με κάθε δήλωση ή πολιτική θέση Γεννηματά.
Τη μια ενθουσιάζονται που η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ μιλάει για «προοδευτική διακυβέρνηση», και την άλλη απογοητεύονται. Θεωρούν ότι συμπορεύεται μαζί τους όταν π.χ. αντιδρά στο εργασιακό νομοσχέδιο Χατζηδάκη. Και εκεί που χαίρονται τη βλέπουν απέναντί τους στην ψήφο των αποδήμων.
Εξ αυτών ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι το ΚΙΝΑΛ δεν αποτελεί σταθερό σύμμαχο στη δημιουργία αντικυβερνητικού μετώπου. Και εμείς τολμούμε να θεωρούμε ως λάθος του ΣΥΡΙΖΑ τέτοια στόχευση. Αντικυβερνητικό/αντιδεξιό μέτωπο κορυφής που θα αντισταθμίσει το εν ζωή αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο βάσης, δεν θα επιτύχει.
Ακόμη και το ΚΙΝΑΛ να είχε μαζί του, δεν θα είχε το κόμμα του Γιάνη και το ΚΚΕ. Οι πολιτικές των δύο απέχουν παρασάγγας από εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το ΚΚΕ δεν θα του χάριζε ηγεμονεύουσα θέση σε ένα τέτοιο μέτωπο.
Ως εκ τούτου η ελπίδα του Τσίπρα να μην υπάρξει αυτοδυναμία στις δεύτερες εκλογές (αυτές που θα κάψουν την απλή αναλογική), προκειμένου να σχηματίσει κυβέρνηση, με τα τωρινά δεδομένα αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός. Η εξήγηση απλή: Δεν βγαίνουν τα ποσοστά.
Ούτως ή άλλως είναι μηχανιστική μεταφορά, η προσπάθεια να αντιτάξουν εξισορροπητικά στο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο το αντιδεξιό. Αποτελεί άρνηση αυτογνωσίας.
Το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο δημιουργήθηκε «από τα κάτω», ζυμώθηκε μέσα στην κοινωνία, δεν το έφεραν κινήσεις κορυφής. Είναι πολυπαραγοντικό και γι' αυτό ενεργό.
Δεν εντάσσονται σε αυτό οι ταγμένοι Δεξιοί. Αυτούς χαμένους τους είχε ούτως ή άλλως. Εντάσσονται εξ αριστερών οι ίδιοι οι πρώην σύντροφοί τους που έφυγαν ομαδικώς με την υπογραφή του 3ου μνημονίου, νιώθοντας προδομένοι.
Εξίσου προδομένοι ένιωσαν και οι «ασκεπείς» αριστεροί, οι μακράν κομμάτων, που συσπειρώθηκαν λίγους μήνες προ των εκλογών για να μην έρθει η «ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη ΝΔ» (αυτά τα δύο αντιμάχονται μεταξύ τους, αλλά όχι στο φαντασιακό των αριστερών).
Στο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο συμπτύσσεται και η μεγάλη μάζα της μεσαίας τάξης και δη των ελεύθερων επαγγελματιών που βόγκηξαν από την βαριά φορολογία - κάτι που κατόπιν εορτής αποδέχεται και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά την οργή δεν την τροφοδότησε τόσο η ίδια η φορολογία, όσο η διάψευση. Και θα έπρεπε να το αναμένουν.
Είχε προϋπάρξει το pasokification. Άσχετα με τις ερμηνείες που έδωσε εκ των υστέρων ο ΓΑΠ για το «λεφτά υπάρχουν», σχεδόν το σύνολο των ψηφοφόρων του πήρε κατά γράμμα τη διαβεβαίωση. Στην οργή του γι’ αυτό που θεώρησε ως κοροϊδία, πύκνωσε τις τάξεις των νέων υποσχέσεων για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και σκίσιμο των μνημονίων - με τα γνωστά βεβαίως αποτελέσματα.
Στους ανωτέρω συμπυκνώνονται και οι ευρωπαϊστές που φοβήθηκαν βλέποντας με το δημοψήφισμα τη χώρα να τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα εκτός ΕΕ, αλλά και οι αντίθετοί τους επειδή πρόδωσε τη λαϊκή εντολή.
Φυσικά, υπάρχει και ο κόσμος του ΚΙΝΑΛ που έζησε στο πετσί του την αχρειότητα του συριζαϊκού ταλιμπανισμού. Εξ ίσου αρνητικοί και όσοι θυμούνται το ύφος της εξουσίας του, όπως και αυτοί που τώρα τον κρίνουν ως μη σοβαρό κόμμα εξουσίας, βλέποντας την αντιπολίτευση που ασκεί σε αιχμιακά θέματα, όπως η πανδημία για παράδειγμα. (Ο Τσίπρας τον Νοέμβριο είχε χαρακτηρίσει ανύπαρκτα τα εμβόλια, αργότερα είχε δεχθεί το ρίσκο της επιμόλυνσης στις διαδηλώσεις, είχε αμφισβητήσει τη δυνατότητα 25 χιλ. εμβολιασμών την ημέρα, αλλά μετά τους βγήκε λίγους όταν είχαν φτάσει τις 60 χιλ. Και βεβαίως είχε χαρακτηρίσει ανοησία το Πράσινο Πιστοποιητικό που πρότεινε ο Μητσοτάκης, αλλά οι Ευρωπαίοι ως ανόητοι το δέχτηκαν).
Τούτων δοθέντων, μάλλον μεγάλο είναι το εκλογικό ποσοστό που διακρατά. Το οφείλει στο αμετακίνητο αντιδεξιό ρεύμα που υπάρχει σε τμήμα της κοινωνίας.
Αλλά το ρεύμα αυτό είναι δημιούργημα ιστορικών καιρών, δεν είναι κατόρθωμα του ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς δεν υπάρχει άλλος, και δεν μπορεί το ΚΙΝΑΛ, να το εκφράσει. Τείνει πάντως να γίνεται μειοψηφικό σήμερα, όσο ο Μητσοτάκης επεκτείνει την επιρροή του στο Κέντρο
Και το ρεύμα αυτό δεν αναμένεται να «επιπολασθεί» με κινήσεις κορυφής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου