Ο Σαμαράς υπέγραψε το πολιτικό PSI του Βενιζέλου

Η Βουλή ψήφισε αναμενόμενα και “πολιτικώς ορθά” για την παραπομπή σε προκαταρκτική επιτροπή σχετικά με τυχόν ποινικές ευθύνες στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. 
Παπακωνσταντίνου στο στόχαστρο, γρατσουνιές για Παπανδρέου και “απαλλαγή” για Βενιζέλο, ώστε να μην διακυβευθεί η σταθερότητα της τρικομματικής κυβέρνησης.
Δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά σε ένα Κοινοβούλιο ισορροπιών και εσωστρέφειας. 
Σε ένα Κοινοβούλιο που θωρακίζεται πίσω από νομικίστικες ερμηνείες και θεσμικές αγκυλώσεις για να μην αγγίξει τα ουσιώδη. 
Σε ένα Κοινοβούλιο που, χθες, ανάλωσε τον χρόνο συζήτησης σε διαδικαστικά ζητήματα και όχι στο πολιτικό σκέλος της υπόθεσης.
Θριαμβολογούν τα...
συμπολιτεύομενα πρωτοσέλιδα, σήμερα, για την πολιτική απαλλαγή του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Και δικαίως. Χθες, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ διέβησαν τον Ρουβίκωνα. Οριστικά και πιθανώς αμετάκλητα τα δύο κόμματα έσσονται εις σάρκαν μίαν.
Όταν ο Αντώνης Σαμαράς θυσιάζει την ιδεολογική αυτονομία της φιλελεύθερης παράταξης στο βωμό της υπεράσπισης του επί 38 χρόνια ιδεολογικού (;) αντιπάλου του, ουδείς νεοδημοκράτης μπορεί, εφεξής, να γίνεται πιστευτός όταν ασκεί κριτική στις πολιτικές απόψεις του ΠΑΣΟΚ, είτε τώρα, είτε στο μέλλον.
Ο πρωθυπουργός μετέτρεψε, χθες, μία ad hoc συνεργασία του κόμματός του με το ΠΑΣΟΚ προς χάριν της διάσωσης της χώρας και της παραμονής στο ευρώ σε μία πολιτικοιδεολογική ταύτιση που δύσκολα μπορεί να υπερβεί κανείς. 
Βεβαίως, προσώρας, στο πεδίο της πολιτικής ηγεμονίας είναι ο Σαμαράς αυτός που κερδίζει: εμφανίστηκε μεγάθυμος έναντι του παλαιού αντιπάλου του, τον υπερασπίστηκε, τον ενσωμάτωσε, τον διέσωσε. Χθες, ο κ. Σαμαράς υπέγραψε το PSI του κ. βενιζέλου. 
Του αναδιάρθρωσε το “πολιτικό χρέος του”, όχι μόνο στην υπόθεση της λίστας αλλά και στις γενικότερες ευθύνες για το μνημόνιο.
Ενεοί, άλλωστε, παρακολουθούσαν οι βουλευτές της Νδ τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο κ. Μάκη Βορίδη να υπερασπίζεται μετά πάθους τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Με στόμφο μαχόμενου δικηγόρου που αγωνίζεται για την ελευθερία του πελάτη του, με τον οποίο ταυτίζεται προσωπικά.
Το ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, οφείλει, πλέον, τα πάντα στον Αντώνη Σαμαρά. Πρωτίστως ο κ. Βενιζέλος αλλά, ταυτόχρονα, και το ίδιο το υπό κατάρρευση κόμμα κερδίζει χρόνο και ανάσες επιβίωσης δια της παραμονής του στο μπλοκ εξουσίας.
Χάνει, όμως, την αυτονομία του. Ο Βενιζέλος και σε μεγάλο βαθμό το ΠΑΣΟΚ υπάρχουν σε μεγάλο βαθμό επειδή ο Σαμαράς επέλεξε να εγκαταλλείψει παλαιότερες δεσμεύσεις αλλά και τη φυσική ροπή του (όσοι γνωρίζουν ελάχιστα τον πρωθυπουργό αντιλαμβάνονται πως υπερέβη εαυτόν για να ασπαστεί την τακτική υπεράσπιση του ΠΑΣΟΚ) να περιχαρακώνει τους πολιτικούς χώρους εντός των οποίων κινείται.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, “αγοράζει χρόνο”. 
Βγαίνει, όμως, πληγωμένη. 
Οι πολίτες επιβεβαίωσαν, χθες, ότι τα συστήματα εξουσίας δεν επιθυμούν την κάθαρση. 
Δικαίως ή αδίκως, ορθά ή καθ΄ υπερβολή αυτή είναι η αντίληψη της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης. 
Η κατάσταση διασώζεται, ίσως, λίγο, σε επίπεδο πρόσκαιρων πολιτικών εντυπώσεων, επειδή δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ “τα πήρε όλα”, χθες. 
Κέρδισε, ίσως, δια της υπερβολής, της εγωπαθούς έξαρσης και των εμπρηστικών τόνων του κ. Βενιζέλου. Όχι επειδή εμφανίστηκαν τα στελέχη του συγκροτημένα και με αξιόπιστη επιχειρηματολογία.
Αυτά, και ίδωμεν…
Σεραφείμ Κοτρώτσος
Anatropi News