9 Δεκεμβρίου 2002.
Ο σημερινός πρωθυπουργός, ως
υπουργός τότε των Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Σημίτη - ΠΑΣΟΚ, συνυπογράφει
το νόμο 3080 που αποτελεί κύρωση του Πρωτοκόλλου της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού.
Το κείμενο της σύμβασης ήταν στα ελληνικά και ο σημερινός
πρωθυπουργός ποτέ του δεν ήξερε καλά τη γλώσσα που μιλάνε οι άνθρωποι
στον τόπο που τον έβαλαν να κυβερνήσει.
Ό,τι ελληνικά έμαθε, τα έμαθε
από ανάγκη στης ανάγκης τα θρανία και στης φτώχειας το σχολειό...
Όχι, το
σχολειό που πήγε δεν ήταν της φτώχειας, το σχολειό που έστειλε τα παιδιά
του δεν ήταν της φτώχειας, το σχολειό των παιδιών μου και ίσως το
σχολειό των παιδιών των παιδιών μου είναι της φτώχειας. Της απόλυτης
φτώχειας, της εξαθλίωσης, της απαξίωσης και της εγκατάλειψης.
Στη συγκεκριμένη Σύμβαση ο Γιώργος Παπανδρέου επαναδιαβεβαίωσε
ότι “τα δικαιώματα των παιδιών απαιτούν ειδική προστασία, ζητώντας τη
συνεχή βελτίωση της κατάστασης των παιδιών χωρίς διάκριση, όπως και την
ανάπτυξη και εκπαίδευσή τους σε συνθήκες ειρήνης και ασφάλειας”.
Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, ο τότε υπουργός Εξωτερικών έγινε
πρωθυπουργός του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και άξιος τοποτηρητής της
αναδιανομής και συσσώρευσης του πλούτου σε ακόμα λιγότερα χέρια, ενώ τα
παιδιά αυτής της χώρας ζούνε σε μια υποδουλωμένη Ελλάδα και δεν
αισθάνονται καθόλου μα καθόλου ασφάλεια.
Μέχρι πρότινος, τα παιδιά στην Ελλάδα ήταν δυστυχισμένα. Έβλεπαν
δυστυχισμένους γονείς, δυστυχισμένους δασκάλους, δυστυχισμένους
γείτονες, δυστυχισμένους οικογενειακούς φίλους, δυστυχισμένους
συμμαθητές, δυστυχισμένους κολλητούς.
Έβλεπαν ακόμα έναν πρωθυπουργό να εκτελεί κατά γράμμα τις
σιωπηρές συμφωνίες του, “συμφωνίες κυρίων” τις λένε στη γλώσσα του, μια
υπουργό Παιδείας να μοιράζει dvd και να εκτοξεύει απειλές ότι θα κάνει
αγωγές σε όποιον ασχολείται με τον άντρα της, δυο αντιπροέδρους που
περιφέρουν την περισσή ανοησία τους και τη συνειδητή
αναποτελεσματικότητά τους, και υπουργούς και βουλευτές που προσπαθούν να
σώσουν με κάθε τρόπο το ακριβοπληρωμένο τομάρι τους.
Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού αναφέρει σε κάποιο άλλο
άρθρο της: “Τα Συμβαλλόμενα Κράτη εγγυώνται στο παιδί που έχει ικανότητα
διάκρισης το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης της γνώμης του σχετικά µε
οποιοδήποτε θέμα που το αφορά, λαμβάνοντας υπόψη τις απόψεις του παιδιού
ανάλογα µε την ηλικία του και µε το βαθμό ωριμότητας του”.
Κανείς τους
όμως ποτέ δεν άκουσε αυτά τα παιδιά. Τα παιδιά στην Ελλάδα ήταν
ευνουχισμένα.
Σήμερα, αυτά τα ίδια παιδιά είναι νεκρά. Τα σκότωσε ο
πρωθυπουργός της χώρας χωρίς κανένα έλεος.
Γι’ αυτό και δεν μπορεί και
δεν πρέπει να του αναγνωριστεί κανένα μα κανένα ελαφρυντικό.
Τα σκότωσε και μαζί σκότωσε μέσα τους κάθε ίχνος ελπίδας και
προοπτικής να ζήσουν και να δημιουργήσουν ελεύθερα σε μια ελεύθερη χώρα.
Σκότωσε μια ολόκληρη γενιά και μαζί αφάνισε τον σπόρο που μεταφέρεται
και φυτρώνει από γενιά σε γενιά.
Με το σκεπτικό αυτό θα πρέπει να
κατηγορηθεί ως ο άμεσα και κύριος υπεύθυνος για τον θάνατο και των
επόμενων γενεών.
Τα παιδιά σήμερα στην Ελλάδα περιφέρουν τις σκιές τους στα
διαλυμένα δημόσια σχολεία.
Τα παιδιά σήμερα στην Ελλάδα λιποθυμούν από
την πείνα και την ασιτία γιατί η οικογένειά τους αδυνατεί να αγοράσει
ακόμα και τα βασικά είδη διατροφής, βλέπουν τη ΔΕΗ να τους κόβει το
ηλεκτρικό στο σπίτι τους από τους απλήρωτους λογαριασμούς, βλέπουν τα
απελπισμένα μάτια των απολυμένων γονιών τους που τους πετάνε στο δρόμο
με την πρώτη ευκαιρία, ακούνε τα απειλητικά τηλεφωνήματα των
εισπρακτικών εταιρειών και διαβάζουν τις ατιμωτικές επιστολές των
τραπεζών ότι θα τους βγάλουν στο σφυρί το σπίτι που μένουν.
Βλέπουν ότι όλα τα σπίρτα τους είναι καμένα.
Την ώρα που ο πρωθυπουργός δήλωνε “Δεν μπορώ να εγγυηθώ μια άμεση λύση σήμερα”, θα έπρεπε ήδη να έχει παραπεμφθεί στα Διεθνή Δικαστήρια για τα εγκλήματα που διέπραξε κατά των παιδιών αυτής της χώρας.
(Πηγή φωτογραφίας: eurokinissi)
Mediasoup 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου