Κοινή ή κενή λογική

Ανάμεσα στούς ποικίλους φλώρους με τα πολλά πτυχία που κατέλαβαν τα υπουργεία, φαίνεται, πως δεν υπάρχει ούτε 'ενας, που να μπορεί να κάνει απλές πράξεις προσθαφαίρεσης. 
Πολλοί πληρώνονται με καλά λεφτά, για να παίρνουνε αποφάσεις που προκαλούν κάθε στοιχειωδώς νοήμονα

του Γιώργου Σκαμπαρδώνη  

Ο Νιόνιος είπε κάποτε: “Είμαι κατά της Αριστεράς, γιατί χτυπάει πάντα το κεφάλι της πάνω στην κοινή λογική”.

Αλλά αυτή η κατάσταση είναι γενικευμένη στην καθημερινότητα και πιο πολύ στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας: άνθρωποι χωρίς καμιά γεύση ρεαλισμού, πάνε να λύσουνε προβλήματα της πραγματικότητας με μέτρα που την αντιμάχονται -σαν να βλέπεις έναν οδηγό να...

βλέπει την κολόνα και να πηγαίνει ντουγρού καταπάνω της.

 Σχολαστικοί καθηγητάδες που δεν μπορούν καν να περάσουν απέναντι, ακαδημαϊκοί χαμένοι στους αστερισμούς τους, πολιτικοί με ιδεολογικές εμμονές που δεν έχουνε σχέση με το όντως υπάρχον, φτιάχνουν νόμους, παίρνουν μέτρα κόντρα στο αυτονόητο, που δεν θα τα έπαιρνε ο έσχατος μπακάλης και που, αν τον άφηνες, θα τα κατάφερνε απείρως καλύτερα. Για έναν απλό λόγο: ζει και βλέπει το όντως πρόβλημα και την προφανή λύση του, αποφεύγει να μπερδέψει τις αγκυλώσεις του με τα ζητήματα της πιάτσας, που για να αντιμετωπιστούν δεν χρειάζονται παρά ανθρώπους που μπορούν να μοιράσουν ένα δεμάτι σανό σε δυο γαϊδούρια.

Αλλά εδώ βλέπουμε πάλι να συμβαίνουνε τα ίδια: το θέμα με τα τέλη αυτοκινήτων και τα μέτρα που πάρθηκαν ήταν ειδεχθώς αντιφατικά και ενοχλητικώς γελοία με τα γνωστά αποτελέσματα και με κατάληξη τις αναδρομικές συγνώμες και την απόσυρση των διατάξεων - μα, δεν υπήρχε ένας άνθρωπος με στοιχειώδη, νηπιακή λογική στην κυβέρνηση να της πει ότι εδώ ζορίζουνε στρόγγυλα παιδιά να περάσουνε από τετράγωνες τρύπες; Φαίνεται πως ούτε ένας δεν υπάρχει που να μπορεί να κάνει απλές πράξεις προσθαφαίρεσης. Πως πληρώνονται αρκετοί και με καλά λεφτά για να παίρνουνε αποφάσεις που προκαλούν κάθε στοιχειωδώς νοήμονα - ούτε η θεία μου δεν θα τις έπαιρνε, που είναι του δημοτικού, αλλά μια χαρά ευφυής κυρία.

 Με τα πολλαπλά πτυχία και την επιλογή ποικίλων φλώρων στα υπουργεία, προέκυψε ανάλογο γαϊτανάκι - αλλά θα δούμε το ίδιο έργο να παίζεται ξανά: προχτές έβλεπα έναν καθηγητή υπεύθυνο περί τα εργασιακά, στην τηλεόραση, να τον ρωτάει κάτι πολύ συγκεκριμένο η δημοσιογράφος κι αυτός να απαντάει, επίμονα με άλλα αντʼ άλλων. Εκνευρίστηκα. Δεν άκουγε τι τον ρωτούσαν παρά ξεφούρνιζε συνέχεια αυτά που είχε στο μυαλό του ως θεωρία, σαν να επαναλάμβανε ένα παλιό, κακό ανέκδοτο με τον Μπόμπο.

Η ζωή, όμως, δεν είναι μάθημα στο αμφιθέατρο. Η πολυπλοκότητά της εκφεύγει από θεωρήματα καθαυτά, που δεν προβλέπουνε συνέπειες σε έναν σωρό άλλα επίπεδα.

Το ανάλογο συμβαίνει, καθώς ακούω και για τα σχετικά με την οικοδομή και τη φορολόγηση ακινήτων - είναι ένα πολύ περίπλοκο ζήτημα και παίρνονται αποσπασματικά μέτρα που σου ζητούνε να χτίσεις έναν περιστερώνα, βάζοντας τη σκεπή στο έδαφος κι από πάνω τα θεμέλια.

Αποφασίζονται διάφορα στα μυαλά άκαπνων που δεν έχουνε σχέση μεν την οικοδομή και τα ήθη της, τις αντανακλάσεις της σε άλλα ζητήματα κι αντίστροφα.

Έτσι όχι μόνο στομώνει η κατάσταση, προκαλούνται νέες αδικίες και στρεβλώσεις αλλά το χειρότερο: ο πολίτης που τα ακούει σκέφτεται πως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με σοβαρούς ανθρώπους, αλλά, πάλι, με διώκτες της κοινής λογικής, που όπως είπε κάποιος, είναι, πια, το ίδιο σπάνια όσο και η μεγαλοφυΐα.

Πηγή: Μακεδονια, 05.01.2010