Του Σεμπαϊδήν ΚαραχότζαΣα να ήταν μόλις χθες θυμάμαι ακόμα με κάθε λεπτομέρεια τον πόλεμο που δεχτήκαμε πριν από περίπου 13 χρόνια, τότε που μια ομάδα ανθρώπων αποφασίσαμε να ιδρύσουμε τον πρώτο Πολιτιστικό Σύλλογο Πομάκων στην Ξάνθη.
Μας αποκάλεσαν προδότες, ανθρώπους του παρακράτους, μας απείλησαν, μας προκάλεσαν υλικές ζημιές αλλά όλα αυτά δεν ήταν αρκετά για να σταματήσουν τον αγώνα μας.
Ήμασταν αποφασισμένοι και ξέραμε πολύ καλά τι μας περιμένει.
Ήταν πολλοί και ήμασταν λίγοι αλλά τα καταφέραμε και φτιάξαμε κάτι που μέχρι τότε έμοιαζε ακατόρθωτο... Με πολλά όνειρα και ελπίδες για κάτι καλύτερο δημιουργήσαμε τον πρώτο Πολιτιστικό Σύλλογο Πομάκων στην Ξάνθη αν και πλέον δεν είναι ο μοναδικός αφού αντίστοιχος σύλλογος υπάρχει τόσο στο νομό Ροδόπης όσο και στο χωριό Γλαύκη.
Ωστόσο η ύπαρξη μερικών συλλόγων από μόνη της δεν είναι αρκετή για να έρθουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Δυστυχώς η δράση των προαναφερόμενων συλλόγων όλα αυτά τα χρόνια είναι ελάχιστη με αποτέλεσμα να μιλάμε πλέον για συλλόγους «σφραγίδα». Ενδεχομένως να μην υπάρχουν δυνατότητες, οικονομικές και όχι μόνο για κάτι παραπάνω αν και νομίζω αυτό που λείπει είναι η θέληση γι’ αυτό το κάτι παραπάνω.
Σίγουρα πάντως από μόνος του ένας σύλλογος με μερικές δεκάδες μέλη δε μπορεί να κάνει πολλά. Ενωμένοι όμως όλοι αυτοί οι σύλλογοι Πομάκων μπορούν να κάνουν απίστευτα πράγματα κι όταν λέω ενωμένοι δεν εννοώ να γίνουν όλοι μαζί ένας σύλλογος. Ο κάθε σύλλογος μπορεί να κρατήσει την οντότητα του και την όποια δράση του.
Από εκεί και πέρα όμως θα πρέπει να υπάρξουν και κάποιες κοινές δράσεις τόσο σε τοπικό όσο και σε πανελλαδικό επίπεδο. Αυτή τη στιγμή ελάχιστοι νέοι σε ηλικία Πομάκοι ασχολούνται με κάποιον από τους συλλόγους που υπάρχουν αλλά αν δουν μια ενωτική προσπάθεια, μια κοινή δράση, έναν κοινό αγώνα, θα ακολουθήσουν.
Έλληνες Πομάκοι της Θράκης δεν είναι μόνο ένας Σεμπαϊδήν, ένας Αχμέτ, ένας Ιρφάν και μια Εμινέ. Υπάρχουν πάρα πολλά νέα παιδιά που όμως δεν εκδηλώνονται γιατί πολύ απλά δε βλέπουν κάποια σοβαρή προσπάθεια. Αν όμως δουν να γίνεται κάτι πραγματικά σοβαρό θα το στηρίξουν και τότε κάποιοι θα τρίβουν τα μάτια τους.
Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει όλοι οι παραπάνω σύλλογοι να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να χαράξουν ένα πλαίσιο κοινών δράσεων που θα έχουν σαν αντικείμενο όλα όσα αφορούν τη καταγραφή και ανάδειξη του πομάκικου πολιτισμού.
Δε μπαίνω στη διαδικασία να μιλήσω για κράτος και κυβερνήσεις γιατί δε μας αφορά. Τα πάντα είναι στο δικό μας χέρι.
Ήταν πολλοί και ήμασταν λίγοι αλλά τα καταφέραμε και φτιάξαμε κάτι που μέχρι τότε έμοιαζε ακατόρθωτο... Με πολλά όνειρα και ελπίδες για κάτι καλύτερο δημιουργήσαμε τον πρώτο Πολιτιστικό Σύλλογο Πομάκων στην Ξάνθη αν και πλέον δεν είναι ο μοναδικός αφού αντίστοιχος σύλλογος υπάρχει τόσο στο νομό Ροδόπης όσο και στο χωριό Γλαύκη.
Ωστόσο η ύπαρξη μερικών συλλόγων από μόνη της δεν είναι αρκετή για να έρθουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Δυστυχώς η δράση των προαναφερόμενων συλλόγων όλα αυτά τα χρόνια είναι ελάχιστη με αποτέλεσμα να μιλάμε πλέον για συλλόγους «σφραγίδα». Ενδεχομένως να μην υπάρχουν δυνατότητες, οικονομικές και όχι μόνο για κάτι παραπάνω αν και νομίζω αυτό που λείπει είναι η θέληση γι’ αυτό το κάτι παραπάνω.
Σίγουρα πάντως από μόνος του ένας σύλλογος με μερικές δεκάδες μέλη δε μπορεί να κάνει πολλά. Ενωμένοι όμως όλοι αυτοί οι σύλλογοι Πομάκων μπορούν να κάνουν απίστευτα πράγματα κι όταν λέω ενωμένοι δεν εννοώ να γίνουν όλοι μαζί ένας σύλλογος. Ο κάθε σύλλογος μπορεί να κρατήσει την οντότητα του και την όποια δράση του.
Από εκεί και πέρα όμως θα πρέπει να υπάρξουν και κάποιες κοινές δράσεις τόσο σε τοπικό όσο και σε πανελλαδικό επίπεδο. Αυτή τη στιγμή ελάχιστοι νέοι σε ηλικία Πομάκοι ασχολούνται με κάποιον από τους συλλόγους που υπάρχουν αλλά αν δουν μια ενωτική προσπάθεια, μια κοινή δράση, έναν κοινό αγώνα, θα ακολουθήσουν.
Έλληνες Πομάκοι της Θράκης δεν είναι μόνο ένας Σεμπαϊδήν, ένας Αχμέτ, ένας Ιρφάν και μια Εμινέ. Υπάρχουν πάρα πολλά νέα παιδιά που όμως δεν εκδηλώνονται γιατί πολύ απλά δε βλέπουν κάποια σοβαρή προσπάθεια. Αν όμως δουν να γίνεται κάτι πραγματικά σοβαρό θα το στηρίξουν και τότε κάποιοι θα τρίβουν τα μάτια τους.
Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει όλοι οι παραπάνω σύλλογοι να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να χαράξουν ένα πλαίσιο κοινών δράσεων που θα έχουν σαν αντικείμενο όλα όσα αφορούν τη καταγραφή και ανάδειξη του πομάκικου πολιτισμού.
Δε μπαίνω στη διαδικασία να μιλήσω για κράτος και κυβερνήσεις γιατί δε μας αφορά. Τα πάντα είναι στο δικό μας χέρι.
Αν εμείς οι Πομάκοι θελήσουμε να σώσουμε και να αναδείξουμε όλα όσα κληρονομήσαμε από τους παππούδες μας, καμιά κυβέρνηση και κανένα κράτος δε μπορεί να μας εμποδίσει.
Τον λόγο πλέον έχουν οι διοικήσεις των πολιτιστικών συλλόγων Πομάκων. Θέλουν να κάνουν επιτέλους κάτι σοβαρό;
Τον λόγο πλέον έχουν οι διοικήσεις των πολιτιστικών συλλόγων Πομάκων. Θέλουν να κάνουν επιτέλους κάτι σοβαρό;
Αν ναι τότε ήρθε η ώρα να το αποδείξουν στην πράξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου