Ούτε η πρώτη φορά είναι άλλωστε ούτε η τελευταία. Γιατί ολόκληρη η πολιτιστική μας βάση έψαχνε πάντα ήρωες, προδότες, θρύλους, παραμύθια και στιβαρά μπράτσα να κρατηθεί.
Σε κάθε περίπτωση, οι επιλογές μας για να εισάγουμε «αγίους» στο «Πάνθεον» των ηγετών μας είναι το θυμικό, η γοητεία που μας ασκούν, η φιλαρέσκειά τους και κυρίως ο μεσσιανισμός.
Αυτή η εσωτερική δύναμη αναζήτησης περσόνων που θα...
υποκαταστήσουν τη συμμετοχή μας και την υποχρέωση της ευθύνης που μας αναλογεί.
Ηταν επόμενο, στα μνημονιακά χρόνια, να αναδείξουμε άλλον έναν «σταρ». Άλλη μια γοητευτική προσωπικότητα, για να ανταποκρίνεται στα σύγχρονα πρότυπα του λαϊκού ήρωα της διπλανής πόρτας. Του απλού παιδιού, που αντέχει όμως το στομάχι του να συγκρουστεί με «μυθικές δυνάμεις» και να κατατροπώσει τον «αλιμάνιο όφι» που λέει και ο Ζουράρις.
Τι έπρεπε να κάνουμε; Τίποτα. Αυτό που κάναμε. Στα ερείπια του πολιτικού μας συστήματος με τους γελωτοποιούς και τους υποκριταράδες του «ναι», εμείς στηρίξαμε τον «άφθαρτο» Αλέξη του «όχι».
Μα, ας σοβαρευτούμε λίγο. Κρίνοντας πλέον με άλλη «σοφία», μετά τις 7 Ιουλίου και τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης. Η χώρα είχε να διοικηθεί από κυβέρνηση κύρους από την εποχή του Μητσοτάκη και του Σημίτη. Σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, τα μπαλκόνια και τα πυροτεχνήματα θάμπωναν τις ενθουσιώδεις μάζες που έτρεφαν ψευδαισθήσεις για όλους. Μόνο που με το δανεικό χρήμα όλα βολεύονταν, όταν έφτανε η ώρα της κρίσης.
Είναι ίσως η μόνη κυβέρνηση που σχηματίστηκε χωρίς «γεωγραφική κατανομή» για να εξυπηρετήσει τα «δίκτυα» των βουλευτών της…
Αν, λοιπόν, αυτό το τεράστιο ποσοστό που έδειξε την εμπιστοσύνη του στον Τσίπρα έχει τώρα απογοητευτεί, είναι επειδή έθεσε από την αρχή λάθος όρους. Επειδή για άλλη μια φορά τιμώρησε κάποιον, για να αποθεώσει, ως μη όφειλε, τον επόμενο. Περιμένοντας ότι θα φυτρώσουν λεφτόδεντρα που θα τα ποτίζει ο Αλέξης και θα βγάζουν πενηντάευρα...
Από τότε ως τώρα, όμως, ο αρχηγός πλέον, της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν άλλαξε καθόλου. Ακολουθεί την ίδια ρητορική και τα ίδια τεχνάσματα. Κάτι που φάνηκε και από τις τοποθετήσεις του κατά την διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης στη Βουλή.
Εμαθε άραγε ο «λαός» να προσέχει τα μπαλκόνια;
Έμαθε να φυλάγεται από τις συναυλίες, τις σημαίες και τα υπέροχα συνθήματα στις πλατείες; Ή συντηρεί ακόμα την παλιά συμπάθεια για τον Αλέξη, που θα μπορούσε να είναι φίλος, περιζήτητος στην παρέα ή αθώος χαμογελαστός συνομιλητής του;
Ποιος ξέρει, μπορεί κάποτε να πάψουμε να κυνηγάμε μεσσίες και να προτάξουμε τη δική μας ευθύνη, τη συλλογικότητα, τη συμμετοχή στις αποφάσεις της ζωής μας. Κάτι που θα κρίνει και την επιτυχία της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Γιατί χωρίς πολιτική ωριμότητα στην κοινωνία, και οι ορεξάτοι της νέας διοίκησης θα παρασυρθούν και θα κάνουν τα ίδια. Αν εμείς ως πολίτες δεν απαιτήσουμε το αυτονόητο και την κοινή λογική στις συναλλαγές μας με το Δημόσιο, με το κράτος, με τις υπηρεσίες και τους φορείς τους. Αν δεν γκρεμίσουμε τα μπαλκόνια του λαϊκισμού και της δημαγωγίας.
Αυτός ο φόβος που μας καθηλώνει, εκεί οφείλεται: στο ότι ψάχνουμε πάντα την πολιτική στη γοητεία και την άρνηση. Στα μικρά και μεγάλα μπαλκόνια, που πάντα όμως γκρεμίζονται και πέφτουν στο κεφάλι μας!
Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου