Η ψήφος της ντροπής…

Παρά το γεγονός της μείωσης της διαφοράς στις δημοσκοπήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί το προβάδισμα και δύσκολα φαίνεται πως θα το χάσει στις δημοσκοπήσεις τουλάχιστον. 

Υπάρχει όμως μια παράμετρος για τις επικείμενες εκλογές η οποία θα μπορούσε ήδη να έχει αλλάξει τα δεδομένα σε σχέση με αυτά που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. 

Είναι η ψήφος της ντροπής. 

Δηλαδή η ψήφος αυτών που άλλα δηλώνουν στις δημοσκοπήσεις και τον περίγυρό τους λόγω κοινωνικών συμβάσεων και άλλα θα ψηφίσουν όταν βρεθούν μόνοι με την κάλπη...
 
Η παράταξη που έχει το ρεύμα στην πρύμνη της είναι αυτή που συνήθως προηγείται στις δημοσκοπήσεις. Η παράταξη αυτή προσελκύει συνήθως τους "ακολουθιστές": Αυτούς που νιώθουν ασφαλείς όταν συμπλέουν με το διαφαινόμενο νικητή. 
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως το πλεονέκτημα του ρεύματος από το 2012 και μετά το έχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Άρα, αν υπάρχει ψήφος της ντροπής αυτή δεν αφορά κρυφές ψήφους που θα κατευθυνθούν στο ΣΥΡΙΖΑ. 

Η τάξη των δημοσιογράφων αποτελεί καλό ανεμοδείκτη του προς τα πού φυσάει για την εξουσία. Στην Ελλάδα λόγω του ιδιάζοντος κρατικοδίαιτου χαρακτήρα του τύπου, αλλά και των αργομισθιών που προσφέρει η εκάστοτε εξουσία, η αντιπαθής κατά τα άλλα για την κοινή γνώμη επαγγελματική κατηγορία, φημίζεται κυρίως για την επιθυμία της να διαβιεί ως παρακοιμώμενη της εκάστοτε εξουσίας. 

Τα κόμματα που θα μπορούσαν να αθροίσουν λοιπόν τις ψήφους της «ντροπής» στις επόμενες εκλογές είναι η ΝΔ και η ΧΑ. 

Η ΝΔ δεν κατάφερε να κάνει μεταρρυθμίσεις ούτε να ανανεώσει εκ βάθρων τον πελατειακό κομματικό μηχανισμό. Στα δύσκολα μάλιστα, προσπάθησε να επιβιώσει με στροφή στους πελατειακούς μηχανισμούς του βαθέως κράτους. Παρ’ όλα αυτά μετά το 2012 κατάφερε να κρατήσει τη χώρα όρθια εντός του Ευρώ και να καθαρίσει το κέντρο από τους λαθρομετανάστες. Επιπλέον έχει την υποστήριξη των ευρωπαίων οι οποίοι με τα δανεικά και την ΕΚΤ κρατάνε ότι έχει απομείνει όρθιο. 

Για μέρος του κοινού ο Γιακουμάτος είναι παλαιοκομματικός και γραφικός αλλά μπροστά στον Λαπαβίτσα και τη Ραχήλ Μακρή μοιάζει με όαση ορθολογισμού και σωφροσύνης. 

Από την άλλη πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ όχι απλά στηρίζεται στο πελατειακό παρακράτος του βαθέως ΠΑΣΟΚ, αλλά αποτελεί τον πιο σκληρό πυρήνα της οπισθοφυλακής του. 
Μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας γνωρίζει πως με το ΣΥΡΙΖΑ το ρίσκο της δημοσιονομικής κατάρρευσης και της εξόδου από το Ευρώ αυξάνεται ανεξέλεγκτα. 
Ήδη, οι αναλήψεις από τις τράπεζες, η πτώση του χρηματιστηρίου και η άνοδος των επιτοκίων το αποτυπώνουν αυτό. 

Οι πλέον αισιόδοξοι πιστεύουν στη θεωρία της «κωλοτούμπας», πως δηλαδή ο Αλέξης Τσίπρας και η συν αυτώ ηγετική ομάδα, όπως έκανε ο Σαμαράς με τα Ζάππεια, μόλις σχηματίσει κυβέρνηση θα αλλάξει στάση και θα υπογράψει όλες τις συμφωνίες που ζητήσουν οι εταίροι και δανειστές. 

Ενδεχομένως και ο ίδιος να πιστεύει σε αυτό το σενάριο, αλλά η συνύπαρξη με το λενινιστικό Αριστερό Ρεύμα δεν εγγυάται πως η «κωλοτούμπα» θα λάβει χώρα επί σταθερού εδάφους (όπως του Σαμαρά) και όχι στο κενό του γκρεμού. 

Καθώς μια «κωλοτούμπα» στο κενό σημαίνει κλείσιμο τραπεζών, αδυναμία καταβολής μισθών, συντάξεων και ενδεχομένως έξοδο από το Ευρώ, πολλοί ψηφοφόροι θα μετρήσουν τις αποφάσεις τους διαφορετικά. 
Δηλαδή, θα κλείσουν τη «μύτη» θα ψηφίσουν το κόμμα που εγγυάται έστω τα λίγα που έχουν απομείνει ή την πάση θυσία παραμονή στο Ευρώ. 
Αυτό συνιστά ψήφο της ντροπής και αφορά πολλούς ψηφοφόρους που έχουν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κλπ. στις τελευταίες ευρωεκλογές και βουλευτικές εκλογές. 

Μην ξεχνάμε πως σταθερά ένα 70% του εκλογικού σώματος απαιτεί την πάση θυσία παραμονή στο Ευρώ. 
Αν το κριτήριο αυτό αναβαθμιστεί στην κλίμακα των δεδομένων με τα οποία θα ληφθεί η απόφαση, η ΝΔ αλλά και το Ποτάμι (για όσους ζαλίζονται από το μεγάλο άλμα) μπορεί να γίνουν αποδέκτες ψήφων από άλλους σχηματισμούς την τελευταία στιγμή. 

Μια δεύτερη ψήφος της ντροπής αφορά τη Χρυσή Αυγή η οποία στις εκλογές μπορεί επίσης να εμφανίσει μεγαλύτερο ποσοστό από αυτό των δημοσκοπήσεων. 
Η ΧΑ αντλεί ψήφους από μια διογκούμενη μερίδα της κοινωνίας η οποία νιώθει αποξενωμένη από το πολιτικό σύστημα και νιώθει πως απειλείται από τους ξένους. 
Οι διώξεις εναντίον της, η παρακρατική οργανωτική δομή της και οι ναζιστικές κορώνες των γραφικών ηγετών της, οδηγούν ορισμένους να κρύβουν δημόσια τη συμπάθεια για τον αντισυστημικό της χαρακτήρα. 
Αυτό την καθιστά άλλη μια υποψήφια δεξαμενή ψήφων της ντροπής. 

Κώστας Στούπας