Tί είναι ήττα;
Ηττήθηκε ο Τσέ όταν δολοφονήθηκε στην Βολιβία;
Ηττήθηκε ο Μότσαρτ όταν πέθανε σε μικρή ηλικία;
Ηττήθηκε η Μαλβίνα όταν έφυγε ξαφνικά;
Ηττήθηκε ο Σωκράτης Γκιόλιας πριν μερικές μέρες στην Ηλιούπολη;
Χαχαχαχαχαχαχα!
Όχι δα!
Όχι δα!
Όχι δα μωρέ!
Απλώς σταμάτησαν να κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Όμως είναι αναμεσά μας… όλοι τους… δεν αγάπησαν όλοι τον Τσε, δεν αγάπησαν όλοι τη μουσική του Αμαντέους, δεν αγάπησαν όλοι τον τσαμπουκά της Μαλβίνας, δεν αγάπησαν όλοι την τρέλλα του Σωκράτη. Όμως ακόμα και οι χειρότεροι εχθροί τους έχουν την φωτογραφία τους στη σκέψη τους.
Γυρισα πριν από λίγο σπίτι και μπήκα στο troktiko.
Καληνύχτα Ελλάδα, ο τόπος που γέννησε την Δημοκρατία κατάντησε να σκοτώνει την ελευθερία της ...έκφρασης.
Καλό ταξίδι Σωκράτη και να μας προσέχεις απο εκεί πάνω.”
Oυφ!
Ημουν σίγουρος ότι θα συνέβαινε.
Συγχωρέστε μου τον εγωισμό, αλλά είμαι πολύ καλός δημοσιογράφος για να μην έχω καταλάβει, από την πρώτη στιγμή μετά τη δολοφονία του Γκιόλια, ότι αυτό το εγχείρημα, είχε τελειώσει.
Όχι… όχι… επειδή οι συνεργάτες του δεν ήταν ικανοί. Κάθε άλλο. Κάθε άλλο… κάθε άλλο… απλώς δεν γουστάρουν πιά… ούτε εγώ θα γούσταρα αν ήμουν στη θέση τους… Φάνηκε ότι έκαναν μια τελευταία προσπάθεια, αλλά δεν γούσταραν… μέχρι και οι αγαπημένες ανορθογραφίες έλειπαν…όποιος αγαπάει την σημειολογία καταλαβαίνει.
Είναι ήττα;
Όχι δα, σας λέω.
Νίκη είναι… μπορεί κανείς να μην ξανα-επαναστάτησε σαν τον Τσε, αλλά οι επόμενοι επανάστατες είχαν πια σύμβολο… Μπορεί κανείς να μην ξανασυνέθεσε σαν τον Μότσαρτ, αλλά το πεντάγραμμο είχε ήδη αποκτήσει μιαν πρόσθετη αόρατη γραμμή, μπορεί κανείς να μην ξαναβγαλε τη γλώσσα στην εξουσία όπως το έκανε η Μαλβίνα, αλλά πολλοί περπάτησαν στην περπατησιά της… Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι το ίδιο δεν θα συμβεί και με το όραμα του Σωκράτη;
Μερικές φορές είναι ο καρκίνος, άλλες η σύφιλις και άλλες οι σφαίρες… Ποτε όμως τέτοιες λεπτομέρειες δεν σταμ/ατησαν την προσπάθεια του ανθρώπου για ένα καλύτερο αύριο.
Φωναξα την Ολίβια να δει το τελευταίο ποστ του τρωκτικού.
Κάθισε δίπλα μου και που σφιξε το χέρι…
Αντε πήγαινε της είπα και άρχισα αμέσως να γράφω:
«Τι είναι ήττα;»
Η Ολιβ πήγε στο laptop και ξεκίνησε να ακούει Αγγελάκα (Τρύπες):
Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
Σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
Μα εσύ σε λίγο δεν θα βρίσκεσαι εδώ
Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη
Θέλεις ξανά ν’ αποτελειώσεις μοναχός
Ενα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
Κάτω απ’ τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι
Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό
Ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι
Ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό
Ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούρια σου ζάλη
Ποιος έρωτας σε σπρώχνει ποιο μακριά από δω
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Αφού τώρα πια όλα τέλειωσαν, νομίζω ότι είναι ώρα να πω μερικά που ξέρω, Δεν είναι πολλά, αλλά (για μένα) είναι σημαντικά (και παράσημα).
Τον Σωκράτη Γκιόλια τον συνάντησα μία και μοναδική φορά στη ζωή μου στις 26.9.2008… ήταν τότε αρχισυντάκτης στη «Ζούγκλα». Ανταλλάξαμε μόνο μια καλησπέρα. Όπως συνηθίζω σήκωσα τη μηχανή και τον φωτογράφισα χωρίς να ρωτήσω. Εχω την εντύπωση ότι δεν του άρεσε, αλλά δεν είπε τίποτα…
Τις κράτησα αυτές τις φωτό.
Δεν ξέρω γιατί…
Δεν τις δημοσίευσα ποτέ.
Όταν δολοφονήθηκε έγραψα ένα note εδώ στο FB και σκέφτηκα ότι ήταν η ώρα τους. Νιώθω μεγάλη ικανοποίηση, χαρά, συγκίνηση που το τελευταίο post στο troktiko είχε αυτή τη δικιά μου φωτογραφία. Είναι ΜΕΓΑΛΗ ΤΙΜΗ για μένα.
Είναι μεγάλη τιμή γιατί έστω και ένας συνεργάτης του σημαίνει ότι διάβασε αυτά που έγραψα τότε για τον Γκιόλια.
Το τηλέφωνό του μου το’δωσε μια άσχετη στιγμή ο Βασίλης Μπόνιος και τον ευχαριστώ γι’ αυτό. Του τηλεφώνησα για να του πω πόσο πολύ μου άρεσε αυτό που κάνει… ήταν τότε στην αρχή του. Δεν φανταζόμουν καν πόσο μακρυά θα πήγαινε το όνειρό του.
Το σήκωσε αμέσως… ενώ προφανώς δεν αναγνωρισε το νούμερό μου… τον παρακάλεσα να μου μιλάει στον ενικό… το παρέκαμψε ευγενικά… το’γραψαν άλλωστε τόσοι πολλοί αυτό… ενώ εγώ του μιλούσα για το τροκτικό, εκείνος ούτε για μια στιγμή δεν μου άφησε να εννοηθεί ότι ήταν από πίσω… το σεβάστηκα πάντα… δεν έφερα ποτέ την κουβέντα, όσες φορές ξαναμιλήσαμε από τότε… δεν ήταν δα και πολλές… 5-6 φορές.
Όταν με στρίμωξαν σε εκείνη τη φοβερή ανθρωποφαγία της ΕΡΤ, του τηλεφώνησα να μου πει τη γνωμη του για το τι να κάνω…
-Γράψτε την αλήθεια σας… μου είπε.
Χωρίς δεύτερη σκέψη έκανα αυτό που μου είπε.
Μου βγήκε σε πολύ καλό.
Το troktiko τη δημοσίευσε αμέσως.
Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Ελπίζω κάποτε η γυναίκα του και τα παιδιά του να μου δώσουν την ευκαιρία να τους δείξω πόσο πολύ το εννοώ.
Στις 6-7 φορές που χρειάστηκε να δημοσιεύσω κάτι στο blog δεν του τηλέφωνησα… ποτέ δεν αναφέρθηκε στις ολιγόλεπτες κουβέντες μας η λέξη “troktiko”… εγραφα ένα mail ξεκινώντας πάντα «παιδιά καλημέρα σας, ελπίζω ναστε καλά… κ.λ.π.» και παντα στο επόμενο λεπτό ερχόταν μια απάντηση φιλική… πουχε σχεση με την εγκυμοσύνη της Ολίβιας, ή με την μικρή Αθηνά που μόλις είχε γεννηθεί.
Είχα πάντα μα τρυφερή σχεση με τον ίδιο και το troktiko.
Με γοήτευε αυτό.
Μου φτιαχνε τη διάθεση.
Δεν ήμουν ποτέ σίγουρος ότι ήταν ο Σωκράτης, ή κάποιος/α συνεργάτης του… Ηταν όμως για μένα το ίδιο.
Ηξερε ότι δούλευα στο «veto» και όσο και να φαίνεται παράξενο πάντα μου μιλούσε με αγάπη και αγωνία για τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο. Δεν τον άκουσα ποτέ να μου πει μια κακιά λέξη γι’ αυτόν. Μάρτυς μου ο Θεός.
Είχε πολύ τακτ μαζί μου γι’ αυτό το θέμα.
Τωρα που έφυγε και που το troktiko σταμάτησε να εκπέμπει, μπορώ να δημοσιεύσω την τελευταία e-mail συνομιλία μας…
(Eίχα παρακαλέσει για μια διόρθωση σε ένα URL που’χα στείλει για ένα forum που σκεφτόμουν να φτιάξω. Πράγμα που δεν έκανα ποτέ!)
manos antonaros
προς troktikos
προβολή λεπτομερειών 28 Μαϊ
Kαταρχήν σας ευχαριστώ.
Ομως ακούστε: Ακριβώς επειδή υπάρχει αυτο το «μεταξύ μας» πρέπει να υπάρχει η ευγένεια, η αγάπη, η κτίμηση, ο σεβασμός, η ντροπή.
σας αγαπώ και σας διαβάζω όχι μόνο γι’ αυτο που προσφέρετε, αλλά για τον τρόπο που το κάνετε. Εχει μια γλύκα και αυτο ο κόσμος το καταλαβαίνει και το χαίρεται επειδή ακριβώς του λείπει στην καθημερινότητά του.
Δεν σας αγαπώ επειδή μου κάνετε τα χατήρια, αλλά γιατί πάντα με κάνετε να νιώθω άνετα… η μικρη απαντησούλα σας είναι όαση στον κόσμο μου, που είναι μουγγός.
Aυτό to «μεταξύ» μας προσπαθώ να το κρατήσω ζωντανό και φωτεινό.
Τη διαδικασία την ξέρετε: Αν σκεφθείτε «δεν μας παρατάς ρε φίλε» θα συνεχίσω να σας αγαπώ το ίδιο.
Πολλά φιλιά και άντε και για κανένα μπανάκι γιατί η πολύ δουλειά τρώει τον αφέντη και καρδαμώνει το Δ.Ν.Τ.
Σας φιλώ όλους/ες.
μ.
Απάντηση
|
troktikos troktikos
προς Εμένα
πωπω..τι μας ειπατε τωρα..μας φτιαξατε τη διαθεση !φιλια στην ομορφη ..Αθηνά!(ολα τα ξερουμε εμεις!)
Νομίζω ότι απαντούσε ο Σωκράτης… μπορεί και να κάνω λάθος… αλλά όπως και ναχει… για μένα ήταν το ίδιο.
Είμαι από τους πρώτους blogger στην Ελλάδα.
Αγάπησα πολύ το blogging… Ξαφνικά άρχισαν τα κτυπήματα κάτω από τη ζώνη από τα trolls και τους κομματικούς εχθρούς του αδελφού μου… έγινα το εξιλαστήριο θύμα… δεν γούσταρα καθόλου… το σταμάτησα (όπως ακριβώς κάνουν και οι τροκτικοί) και αφωσιώθηκα στο Facebook. Βρηκα εσάς τους 5.000 φίλους μου και επικοινωνώ μαζί σας… Μια χαρα είναι… Στέλνοντας τις λόγες γραμμές μου στο troktiko ενιωσα ότι η σχέση μου με το blogging είχε αναλαμπές…
Τωρα τέλειωσε κι αυτό.
Τους ευχαριστώ όλους γι αυτό το τελευταίο φίλι που έδωσα σε έναν μεγάλο έρωτα που πέθανε…
Ξαναπάμε στην αρχή:
Τι είναι ήττα;
Ηττα είναι το τέλος.
Βλέπετε εσείς κανένα τέλος;
(Το κείμενο τα δημοσιεύω και στο blog μου www.manosantonaros.blogspot.com για να το κλείσω μια και καλή)
(Oι φωτό είναι από εκείνη τη βραδιά. Σας τις χαρίζω για να τον θυμόμαστε όλοι)
MANO ANTONAROS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου