Ο κανιβαλισμός στην δημοσιογραφία οδηγεί την κοινωνία στο νόμο της ζούγκλας

Αναμφισβήτητα καταδικάζουμε την εν ψυχρώ δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια.  

Δεν μπορούμε όμως να μην καυτηριάσουμε τη δημοσιογραφική σχολή που υπηρετούσε το θύμα. Δημοσιογράφοι δεν είμαστε. 

Οπότε μπορούμε να δούμε λίγο παραπέρα από την «σοκαρισμένη» κοινότητα των «λειτουργών» της τέταρτης εξουσίας, που εξυπηρετεί  κρατικοδίαιτα οικονομικά συμφέροντα, εκβιάζει τις υπόλοιπες εξουσίες και χειραγωγεί τις εξελίξεις.
Η εικόνα ενός δολοφονημένου δημοσιογράφου δεν τιμά μια δημοκρατική κοινωνία. 

Όπως επίσης η σχολή της δημοσιογραφίας που... εξυπηρετούσε ο Γκιόλιας. 

Είτε μέσα από τις εκπομπές του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου (παρακολουθήσεις και κρυφές κάμερες), είτε διά  της ψηφιακής χειραγώγησης των πολιτών, μέσω του blog “troktiko”. 

Πάρα πολλές φορές προσπαθήσαμε να στείλουμε επιστολές στο συγκεκριμένο blog και ποτέ (μα ποτέ) δεν αναρτήθηκε δική μας παρέμβαση, μια και δεν εξυπηρετούμε φαίνεται το μπλοκ των συμφερόντων του συγκεκριμένου δημοσιογραφικού χώρου.
Πιστεύουμε ότι οι πρακτικές Γκιόλια αποτελούν μορφές ψηφιακής βίας, κάθε άλλο παρά δημοκρατικές και στοχεύουν στη δημιουργία ψευδαισθήσεων ειδησεογραφικής «πραγματικότητας» όσο και αν η δημοκρατία δεν φοβάται αυτές τις δυνάμεις (τουλάχιστον μακροπρόθεσμα). 

Με άλλοθι κάποτε την αναζήτηση της αλήθειας (η οποία πάντα αντιπροσωπεύεται από τους «σωματοφύλακές» της) και άλλοτε τον ανθρωπισμό (φυσικά χωρίς τις πραγματικές του διαστάσεις….). 

Πάντα πίστευα ότι οι ψευδο-ανθρωπιστές διαλαλούν την πραμάτεια τους στο διαδίκτυο. Πολύ εύφορο πεδίο υποκρισίας, παραπλάνησης, "δημοκρατικού αυταρχισμού" και εμπορευματοποίησης. Το θέμα είναι αν η δική μας δημοκρατία αντέχει τέτοιες ψευδαισθήσεις και μορφές βίας. Μήπως η βία τελικά γεννά πάντα βία;

Η «σχολή Τριανταφυλλόπουλου» αποτελεί σύνθετο πρόβλημα της σύγχρονης δημοσιογραφίας. Συρρικνώνει την αξιοπιστία των μέσων, χυδαιοποιεί την ενημέρωση, ποδηγετεί  και αυτήν ακόμα την παραπληροφόρηση, αποσκοπεί στην χειραγώγηση κυρίως των συναισθημάτων με την πλήρη εκλαΐκευση του λόγου, κάμπτει τις αντιστάσεις του κοινού με τις μεθόδους που υιοθετεί (παρακολουθήσεις-βιντεοσκοπήσειςς – καταγραφές συνομιλιών) και στοχοποιεί τα θύματά της με την βοήθεια «αγανακτισμένων» συνομιλητών εθισμένων συνήθως στο πολιτικό και κοινωνικό μίσος (σημειολογία των καιρών μας).  

Μεταξύ επινόησης και πραγματικότητας έχουν επιλέξει την επινόηση, την "κατά φαντασίαν" δημοσιογραφία και μάλιστα στις χειρότερες μορφές της. 

Χωρίς να μπορούν φυσικά, οι θιγόμενοι, να αντιδράσουν πέραν της προσφυγής στη δικαιοσύνη. Φέξε μου και γλίστρησα δηλαδή. 

Εν τω μεταξύ έχουν φύγει από τη μέση οι μη αρεστοί και όσοι δεν υπακούνε στο σύστημα που στηρίζει τέτοιες μορφές δημοσιογραφικής αντιδεοντολογίας.

περιοδικό 

defrejus